The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก 

ตอนที่6 เริ่ม...(ไม่จริง)

 

 

เสียงแตรรถที่ดังขึ้นเรียกหญิงสาวที่กำลังนั่งคุยกับกลุ่มเพื่อนไปมองที่มา ก่อนจะบอกลาแล้วเดินมาขึ้นรถ

 

 

“มาสาย”เธอหันไปจ้องหน้าชายหนุ่มที่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ เขายิ้มอะไรอีกนะ

 

 

“มาสายแค่นี้เอง”เขาพูดก่อนจะกดจมูกโด่งเรียวของเขาลงบนแก้มของเธอ

 

 

“นิสัยไม่ดี”เธอพูดก่อนจะทำหน้ามู่ทู่

 

 

“ไม่ดียังไง...หอมแก้มแฟนก็ไม่ได้หรอ”เขาพูดพลางเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ เธอรีบยกมือขึ้นดันใบหน้า

 

ของชายหนุ่มออกห่างทันที

 

 

“มะ ไม่ได้น่ะสิ...เอาหน้าออกไปนะ”เธอบอกเขาเมื่อเจ้าตัวยักไม่ยอมเอาหน้าออกห่างเธอ

 

 

“งั้นจูบก็ได้สินะ”เธอแทบจะช็อกเมื่อเขายกร่างเล็กของเธอลอยหวือขึ้นมานั่งบนตักของเขา

 

 

“ไม่ได้ทั้งนั้นแหละ...ปล่อยนะ”เธอพยายามแกะมือตุ๊กแกของเขาที่เกาะหมับอยู่ที่เอวบางของเธอ

 

 

“ทำไมล่ะ”ดูเหมือนการกระทำจะสวนทางกับคำพูดของเขาเหลือเกิน เมื่อริมฝีปากสีสดของเขาปะทับลงบนกลีบ

 

ปากของเธอแล้ว

 

 

“คนบ้า...รักแล้วรอหน่อยน่ะเคยได้ยินมั้ย”เธอพูดก่อนจะฟาดฝ่ามือเล็กเข้าที่อกแกร่งของเขา

 

 

“พี่เคยบอกว่ารักฟางด้วยหรอ”คำพูดของเขาทำให้เธอช็อกยิ่งกว่าการกระทำของเขาเมื่อครู่ซะอีก น้ำตาที่รื้นอยู่ใน

 

ดวงตาแทบจะร่วง...ทำไมเขาถึงมีอิทธิพลต่อหัวใจของเธอขนาดนี้นะ

 

 

“ขอโทษค่ะ...ฟางคงคิดไปเอง”เธอพูดก่อนจะลงจากตักของชายหนุ่ม แต่เขาไม่ยอมปล่อย

 

 

“พี่รักฟางนะ”ไม่มีอะไรที่เธอจะบอกเขาได้ว่าเธอก็รู้สึกกับเขาอย่างนั้นเช่นกันไปได้ดีกว่าหัวใจของเธอ....

 

 

ที่ตอนนี้มันเป็นของเขาทั้งดวงแล้ว...

 

 

“อะไร หน้าแดงอีกแล้วหรอเนี่ย”เธอหลุดจากภวังค์เมื่อชายหนุ่มยื่นมือมาแตะแก้มเธอ

 

 

“เปล่าซะหน่อย...ปล่อยได้แล้ว”เธอพูดก่อนจะเริ่มดิ้นขลุกขลักเพื่อให้เขาปล่อยเธอลงจากตักกว้างของเขา

 

 

“หิวรึเปล่า”เขาไม่ยอมปล่อยแต่กลับยิงคำถามมาแทน

 

 

“หิวสิ ปล่อยได้รึยังคะ”ก่อนที่เขาจะปล่อยเธอลงจากตักของเขา รถคันหรูเคลื่อนตัวจากมหาวิทยาลัยชื่อดังเข้าสู่

 

ร้านอาหารหรูกลางห้างดัง

 

 

“กินอะไร”ชายหนุ่มถามร่างเล็กที่ตอนนี้เขากำลังกุมมือเล็กเดินไปที่ร้านอาหารที่เรียงรายกันอยู่

 

 

“ฟางอยากกินสุกี้”เธอเงยหน้าขึ้นมาตอบเขา เขาเอาเขาแทบจะอดยิ้มไม่ได้ วันนี้คนตัวเล็กไม่ได้สวมส้นสูงอย่าง

 

เคย วันนี้เธอเลือกที่จะสวมรองเท้าหุ้มส้น ทำให้ตอนนี้ความสูงของเธออยู่แค่ระดับไหล่ของเขาเท่านั้น

 

 

ชุดนักศึกษาของเธอไม่ได้ทำให้เขาหนักใจ เธอไม่ได้สวมเสื้อรัดติ้วและกระโปรงที่สั้นจนจะเห็นอะไรต่อมิอะไร

 

อย่างสาวๆสมัยนี้ เธออยู่ในเสื้อนักศึกษาพอดีตัวและกระโปรงยาวคลุมเข่า ดูเป็นสาวหวานที่คำพูดไม่หวานสักนิด

 

ไม่เหมือนรูปลักษณ์ของเธอเลย...

 

 

“พี่ป๊อปๆ”เขาก้มลงมองร่างเล็กที่ยืนเขย่าแขนเขาอยู่ พลางเลิกคิ้วเป็นเชิงตั้งคำถาม

 

 

“ทำไมเงียบล่ะ ไม่อยากกินสุกี้หรอ”เขามองคนตัวเล็กที่ทำหน้ามู่ทู่ไปก่อนแล้ว

 

 

“ไม่เอา กินสุกี้หัวเหม็น”เขาพูดก่อนจะเดินนำคนตัวเล็กผ่านหน้าร้านไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนตัวเล็กสะบัดมือของ

 

เขา แล้วยืนกอดอกอยู่ที่เก่า เธอทำราวกับเด็กน้อยที่ถูกขัดใจไม่มีผิด

 

 

“ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนรู้รึเปล่า”เขาเดินมาหาคนตัวเล็กแล้วพูดกับเธอ เธอมองหน้าเขาราวกับจะกินหัว

 

 

“แค่จะกินสุกี้ ทำไมต้องมีข้อแลกเปลี่ยนด้วยเล่า...ฟางไปกินคนเดียวก็ได้”เธอพูดก่อนจะเดินนำร้านสุกี้ไป

 

 

ชายหนุ่มทรุดตัวลง แล้วล้มลงไป

 

 

“พี่ป๊อป!!!”คนตัวเล็กอุทานขึ้นมา ก่อนจะรีบวิ่งไปหาร่างของชายหนุ่มที่ทรุดลงไปนอนกับพื้น

 

 

“พี่ป๊อป เป็นอะไร”เธอถามพร้อมกับประคองร่างของเขาขึ้นมา น้ำตาที่พรั่งพรูออกมา ไม่เท่ากับความตระหนกของ

 

เธอที่ผสมปนเปกับความเสียใจจนแยกไม่ออก....

 

 

“พี่....”

 

 

................................................................................................................................................

 

 

เสียงรถที่เคลื่อนตัวเข้ามาภายในไร่จิระคุณ ชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ระเบียงบ้านแทบจะเด้งตัวขึ้นมาราว

 

กับได้ติดสปริงไว้ เขาจำเสียงรถของเธอได้ขึ้นใจ ไม่ใช่สิ....ทุกๆอย่างที่เป็นเธอต่างหาก

 

 

“คุณวิศวะ เอ่อ...พี่ป๊อปอยู่มั้ยคะ”เธอโผล่หน้าผ่านบานประตูและยิงคำถามใส่เขา

 

 

“มานั่งนี่สิ”เขาทำราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเธอ แล้วเฉไฉไปเรื่องอื่นแทน เธอยอมเดินมานั่งเก้าอี้หวายข้างๆเขา

 

แต่โดยดี เขามองไปที่ฝ่ามือเล็กที่จิกเข้าที่หลังมือบอบบางด้วยความประหม่าของเจ้าตัว

 

 

“พี่ป๊อปกลับรึยังคะ...”

 

 

“อยู่ต่อหน้าฉัน ก็ถามถึงพี่ชายฉันเลยหรอ”

 

 

“เอ่อ...แก้วแค่อยากรู้”เขาเริ่มจะโกรธเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของเธอ เธอก็กลัวเขาอยู่เรื่อย

 

 

“ยัง”

 

 

“ไปไหนคะ”เขาหันไปมองเธอตาคว่ำ คำพูดของเขายังไม่ทันกลืนลงคอด้วยซ้ำเธอกลับยิงคำถามขึ้นมาทันที

 

 

“ไปไหนก็ได้...บางที อาจจะไปหาเมียมาสักคนเพราะไม่อยากหมั้นกับเธอก็ได้มั้ง”เขาพูดก่อนจะยกกาแฟขึ้น

 

จิบอย่างสบายอารมณ์ แล้วมองไปที่ร่างบางทีน้ำตากำลังรื้นขอบตาอยู่ เหยียดยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อยแล้วสาดคำ

 

พูดที่เหมือนน้ำกรดดีๆเข้าหาเธอ

 

 

“เธอก็รู้ว่ามันไม่ได้รักเธอ เธอยังจะพยายามยัดเยียดตัวเองให้มันอีก”

 

 

“อย่ามาดูถูกแก้ว!!!”เธอตวาดออกมาเสียงดังพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก

 

 

“หึ...ทำไม เธอมันก็ไม่ไปต่างจาก...”

 

 

เพี๊ยะ!!!!

 

 

ฝ่ามือบางตวัดเข้าให้ที่ใบหน้าหล่อหวาน เขาหันไปตามแรงตวัดของฝ่ามือบาง

 

 

“หุบปากนะ!!!”เขายกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ไหลซิบๆจากมุมปาก ก่อนจะส่งสายตาเกรี้ยวกราดไปให้เธอ

 

 

“กล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน...รู้ไหมว่าต้องเจอกับอะไร”น้ำเสียงเย็นยะเยือกของโทโมะทำให้แก้วขวัญเสียไม่น้อย

 

ชายหนุ่มจัดการช้อนอุ้มร่างบางขึ้น แล้วเดินอาดไปวางร่างบางที่โซฟาภายในห้องรับแขก แล้วทาบทับตัวลงมา

 

ทันที

 

 

“ปล่อยนะ อื้อ”เธอพยายามหลบริมฝีปากของชายหนุ่มที่ฉกลงมา แต่มันก็ไม่พ้นอยู่ดี เขารุกล้ำเรียวปากบางของ

 

เธออย่างป่าเถื่อนและรุนแรง น้ำตาที่ไหลลงมาไม่ได้ช่วยให้เขาเห็นใจเธอแม้แต่น้อย มือใหญ่ที่จัดการดึงทึ้งเสื้อ

 

ผ้าเธอออกจากร่างก็ไม่ได้มีความปราณีเลยแม้แต่น้อย เขาถอนจูบออกจากริมฝีปากที่เริ่มบวมเจ่อเพราะแรง

 

ปรารถนา แล้วก้มลงซุกไซร้คอระหงส์ แล้วใช้เท้ายันร่างของเขาจนเขาเซไปล้มกับพื้น เธอรีบฉวยเอาโอกาสนั้นวิ่ง

 

ออกจากบ้านทันที โดยไม่คิดว่าใครต่อใครจะมาเห็นเธอในสภาพแบบนี้...

 

 

ขอให้เธอได้ออกจากที่นี่เป็นพอ!!!!

 

 

 

 

...........................................................................................................................

มาอัพให้แล้ว ต้องขอโทษด้วยนะที่เราไม่ได้เข้ามาอัพให้บ่อยๆ คือการบ้านเยอะมากเลย

ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะ...