The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก ตอนที่ 26 หลอกลวง...
 
 
 
“นายไม่รักฉันแล้วหรอ”
 
 
 
 
“เลิกทำให้ฉันกลายเป็นตัวตลกสักทีเหอะ แค่นี้มันยังไม่พอใช่มั้ยแก้ว!”น้ำเสียงดุดันตวาดกร้าว เขาไม่รู้หรอกนะว่า
 
 
 
เพราะอะไรเธอถึงได้มีท่าทีอย่างนี้กับเขา ทั้งๆที่เมื่อไม่ถึงวันมานี้เธอเพิ่งจะผลักไสเขาออกไปจากชีวิตเธอ
 
 
 
 
และเหตุการณ์ตรงหน้านี้ยิ่งทำให้เขาสับสน
 
 
 
 
“ฉันเปล่านะ ฉันแค่อยากรู้”น้ำเสียงผะแผ่วกระตุกหัวใจแกร่งให้อ่อนยวบ นี้เขากำลังจะแพ้มารยาของผู้หญิงหลาย
 
 
 
 
ใจตรงหน้างั้นหรือ
 
 
 
 
“งั้นฉันขอถามเธอก่อนได้มั้ย ก่อนที่ฉันจะตอบคำถามเธอ....”สายตาคมจ้องมองร่างบางตรงหน้า จนเธอเองก็รู้สึก
 
 
 
 
 
ร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูก
 
 
 
 
“ได้สิ นายอยากรู้อะไรล่ะ”
 
 
 
 
 
“เธอยังรักพี่ชายฉันอยู่รึเปล่า”เธอเงียบไปครู่ใหญ่คงจะลังเลล่ะสิท่า คงกำลังคำนวณอยู่สินะว่ารักใครจะได้ผล
 
 
 
 
ประโยชน์มากกว่ากัน เขาก็ไม่ได้หวังอยู่แล้วว่าเธอจะตอบว่ารักเขา ก็เขาเองนั้นรู้อยู่เต็มอกว่าเธอไม่เคยรักเขา
 
 
 
 
แล้วอีกอย่างคนที่เธอรักก็คือพี่ชายของเขา...มันเป็นอย่างนั้นมาตลอด
 
 
 
 
 
“ถ้าฉันตอบว่าไม่ล่ะ” “แค่ตอบคำถามง่ายๆเธอยังลังเล หึ แสดงว่าตอนนี้มีตัวเลือกใหม่แล้วว่างั้น”เขาส่งสายตา
 
 
 
 
เหยียดหยามอย่างเปิดเผย ไม่เห็นต้องเกรงใจสักนิด เมื่อทุกอย่างมันคือความจริง
 
 
 
 
“แค่ฉันรู้ใจตัวเองช้าเกินไปอะไรๆมันก็คงไม่สายเกินไปจนหมดใช่มั้ย”น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยอย่างยากลำบาก เธอ
 
 
 
 
เอื้อมมือนุ่มนิ่มมาจับมือของเขาไว้ ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้เขาแทบลืมหายใจ
 
 
 
 
“ฉันรักนายนะ”น้ำเสียงสั่นเครือ แต่ทว่าดูหนักแน่น
 
 
 
 
“สำหรับฉันทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว ฉันจะไม่ยอมกลับไปอยู่ในวังวนเก่าๆหรอก...เธอก็เห็นว่าแค่นี้ฉันก็เลวมาก
 
 
 
 
พอแล้ว”เขาไม่เชื่อเธอสักนิด แค่ประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากผู้หญิงใจร้ายตรงหน้าเท่านั้น เธอทรมานใจเขา
 
 
 
 
มากแค่ไหนเธอไม่รู้หรอก แล้วเขาคงไม่อาจหาญกลับไปรักเธออีก แค่ทุกวันนี้การจะตัดใจให้ลงยังยากกว่าการเข็น
 
 
 
 
ครกขึ้นภูเขา แล้วเหตุผลสำคัญ ผู้ชายอย่างเขาเจ็บแล้วจำ...
 
 
 
 
“แต่ฉันรักนายนะ”
 
 
 
 
“แล้วยังไง เธอรักฉันแล้วยอมทำทุกอย่างหรือเปล่าล่ะ”เขาเอ่ยอย่างท้าทาย คงจะดีไม่น้อยหากเขาได้สั่งสอน
 
 
 
 
ผู้หญิงที่ไร้หัวจิตหัวใจอย่างเธอให้รู้สึกถึงความผิดหวังในความรักเสียบ้าง
 
 
 
 
“ยอมสิ นายจะให้ฉันทำอะไรล่ะ ฉันยอมทุกอย่างเลย”เขาแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจกับคำตอบของเธอ
 
 
 
 
“แค่ทำตามที่ฉันสั่งก็พอแล้ว...อย่างแรก.....ขึ้นห้อง”
 
 
 
 
“!!!”
 
 
 
 
........................................................................................................................................................
 
 
 
 
 
           เปลือกตาของดวงตากลมโตคู่หวานขยุกขยิก ก่อนจะเปิดขึ้น สายตาปะทะเข้ากับเพดานฝ้าสีขาวเป็น
 
 
 
 
อย่างแรก พร้อมกับกลิ่นยาฉุนจัด ทำให้เธอพอจะรู้ว่าตอนนี้กำลังอยู่ที่ไหน
 
 
 
 
“ไง ตื่นแล้วหรอ”น้ำเสียงทุ้มทักขึ้นในขณะที่เธอเหม่อมองไปรอบๆห้อง
 
 
 
 
“คะ ค่ะ ขอบคุณนะคะที่พาฟางมาส่งโรงบาล”เธอยกมือขึ้นไหว้เขา อย่างน้อยเขาก็เป็นคนช่วยเธอไว้จากอาการ
 
 
 
 
เจ็บปวดที่มากมายเหลือเกิน จริงอยู่ที่โรคกระเพาะไม่เคยทำให้ใครตายง่ายๆ แต่มันก็เจ็บปวดไม่ต่างไปจากการ
 
 
 
 
ตายทั้งเป็นเลย
 
 
 
 
“ฉันคงจะไม่พาเธอมาส่งหรอก ถ้าเธอไม่ได้ท้อง”เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างไม่สะทกสะท้าน
 
 
 
 
ผิดแผกจากฟางที่ดูจะตกใจกับเหตุการณ์ที่ประสบอยู่ ณ ตอนนี้
 
 
 
 
“ท้อง...”น้ำเสียงหวานเอื้อนเอ่ยอย่างแผ่วเบา มือบางยกขึ้นลูบหน้าท้องแบนราบของตนเอง
 
 
 
 
นี่แกเป็นลูกของป๊อปปี้กับเธอหรือ...แล้วแกจะน่ารักแค่ไหนนะ...แกจะเหมือนพ่อหรือแม่นะ...
 
 
 
 
แล้วแกจะเป็นหญิงหรือชาย... แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้คิดไปไกลกว่านั้น น้ำเสียงแสนเย็นชากลับขัดขึ้นมาก่อน
 
 
 
 
 
“แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เพราะฉันคงจะไม่เอาไว้แน่...ไว้หลังจากออกโรงบาลเมื่อไหร่ค่อยเอาออกก็ได้”
 
 
 
 
“ไม่นะ!อย่าทำร้ายลูกนะ คุณต้องการอะไรบอกฟางสิ บอกฟางมา ฟางยอมทำทุกอย่าง”เธอโพล่งออกมาอย่างไม่
 
 
 
 
คิดชีวิต โพล่งออกมาพร้อมๆกับข้อเสนอที่เธอมีแต่เสียกับเสีย แต่เวลาแบบนี้เธอไม่มีอะไรจะต่อรองกับเขาเพื่อ
 
 
 
 
แลกกับชีวิตลูกน้อยไปมากกว่าชีวิตและอิสรภาพของเธออีกแล้ว
 
 
 
 
“เธอคิดหรอว่าฉันจะยอมแลก แค่ชีวิตไร้ค่าของเธอ...ไม่รู้จะเอามาทำไม”คำพูดของเขาตัดโอกาสอันริบหรี่ของ
 
 
 
 
เธอ แต่ถ้าเธอยอมแพ้ตอนนี้ ก็เท่ากับว่าลูกของเธอจะไม่ปลอดภัย
 
 
 
 
 
“เอาไปทำอะไรก็ได้ ฮือ แต่อย่าทำอะไรลูกเลยนะ ฮึก คุณจะเอาฟางไปย่ำยี ไปทำร้าย ไปทรมาน ฟางยอมทั้งนั้น
 
 
 
 
ขอแค่ชีวิตลูกเท่านั้น”มือเล็กเกาะหมับที่แขนแกร่งพร้อมๆกับเขย่ารัวๆ
 
 
 
 
“ไว้ฉันจะรับไปพิจารณาแล้วกันนะ”เขายังเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างไม่ยี่หระต่ออะไรๆทั้งนั้น
 
 
 
 
“ฟางจะไม่บอกใครทั้งนั้นว่าแกเป็นลูกของคุณ ขอให้แกอยู่กับฟางเถอะนะคะ”เธออ้อนวอนอย่างไม่มีความหวัง
 
 
 
เมื่อแววตาเย็นชายังมองเธออย่างดูถูกและเหยียดหยามอยู่ตลอดเวลา
 
 
 
 
“แล้วเธอจะท้องกับใคร ฮะ!”เธอสะดุ้งเล็กน้อยก็เสียงเอ็ดของเขา
 
 
 
 
“ไม่รู้...”เธอไม่เคยคิดเป็นใครอื่นเลยนอกจากเขา เธอหวังว่าพ่อของลูกเธอจะเป็นเขา คนที่รักเธอจริง คนที่สุภาพ
 
 
 
 
อ่อนโยน หากแต่วันนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว และคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนเดิม คือ ความ
 
 
 
 
หวังที่งี่เง่าของเธอ วันนี้เขาไม่ได้อยากเป็นพ่อของลูกเธออย่างที่เธอหวัง แล้วเธอควรทำอย่างไรดี...
 
 
 
 
“อยากมีนักหรือไงฮึ ลูกน่ะ ไม่คิดว่าพ่อแม่เธอจะเสียใจบ้างหรือ”ความจริงจากปากเขายิ่งทำให้เธอคิดหนัก ใช่สิ
 
 
 
 
 
แล้วท่านจะรับได้รึเปล่า หากเธอทำตัวเป็นผู้หญิงใจง่ายไร้ค่าอย่างนี้
 
 
 
 
“อยากมีสิ ฟางอยากมีลูกกับคุณ ถึงแม้ว่าวันนี้ ตอนนี้ ความเป็นจริงจะเหลือแค่ฟางกับลูกก็ตาม”ภาพครอบครัวสุข
 
 
 
สันต์ที่เคยวาดไว้กลับเลือนราง เมื่อความเป็นจริงก็คอยตอกย้ำเธออยู่ว่าไม่มีเขาเคียงข้างกาย
 
 
 
 
“งั้นก็แล้วแต่เธอเถอะ แต่อย่าทำเรื่องให้ฉันปวดหัวก็แล้วกัน”เขาเอ่ยอย่างมันเป็นเรื่องธรรมดาเต็มที
 
 
 
 
“ค่ะ”เธอก้มหน้าน้อย ก่อนจะลูบไป-มาที่หน้าท้องแบนราบที่มีอีกหนึ่งชีวิตอาศัยอยู่
 
 
 
 
“ฉันมีงานต้องทำ คืนนี้เธอนอนที่นี่คนเดียวไปก่อนละกันนะ”
 
 
 
 
“ค่ะ”เธอตอบรับอย่างจำนน ทั้งที่ในใจก็กลัวแสนกลัว อยู่ที่นี่จะมีผีรึเปล่า จะมีคนร้ายมั้ย เพราะตึกผู้ป่วยนี้แยกออก
 
 
 
มาห่างผู้คนพอควร แล้วเธอจะอยู่ได้อย่างไร หากแต่สถานะตอนนี้ไม่มีสิทธิ์แม้แต่คิดจะต่อรอง...
 
 
 
 
ที่เธอเจอตอนนี้ยังถือว่าเป็นแค่บทลงทัณฑ์บทแรกเท่านั้น ต่อจากนี้ไปเธอยังต้องเจออะไรอีกเยอะ
 
 
 
 
และบทลงทัณฑ์ครั้งนี้เธอจะเอาตัวรอดได้ก็ต่อเมื่อเธอ...ฉลาดพอ
 
 
 
 
เธออาจจะรู้ตัวว่าเธอกำลังท้องอยู่...
 
 
 
 
 
แต่จะไม่มีใครหน้าไหนรู้ว่าเธอท้องทั้งนั้น!!!!!!
 
 
 
 
 
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
มาแล้วววววว โอ้ย รู้สึกดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อิอิ ไปเที่ยวฟินแลนด์ดีกว่า ใครสนใจไปกับเราบ้างงงงง
 
ปล.ระหว่างที่เราไปเที่ยวฟินแลนด์ ขอเม้น+โหวตหน่อยน้า