The revenge แค้นร้ายกลายรัก

The revenge แค้นร้ายกลายรัก ตอนที่ 27 เมื่อเธอเลือกแล้ว...เธอก็ต้องอยู่กับมันไปจนวันตาย

 

 

 

 

แต่จะไม่มีใครหน้าไหนรู้ว่าเธอท้องทั้งนั้น!!!!!!

 

 

 

 

“ทานข้าวหน่อยละกัน ถ้าไม่อยากให้ลูกเธอตายซะก่อน”เขาพูดพร้อมกับเลื่อนโต๊ะที่มีชามข้าวต้มวางอยู่ให้เธอ

 

 

 

 

ก่อนจะลุกไปนั่งตรงโซฟา

 

 

 

 

“คืนนี้เธอนอนที่นี่คนเดียวได้ใช่มั้ย ฉันมีงานต้องทำคงนอนเฝ้าเธอไม่ได้”มือเล็กที่ตักข้าวต้มเข้าปากชะงัก มือบาง

 

 

 

เอื้อมลงสัมผัสลูกในท้อง น่าสงสารอะไรอย่างนี้ นี่เธอกับลูกไม่มีความสำคัญเลยสินะ จริงสิ...เขาไม่ได้รักเธอแล้ว

 

 

 

เธอจะมีความสำคัญได้ยังไง ทำไมลูกของเธอถึงได้เคราะห์ร้ายอย่างนี้นะ เธอมันเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่อง แม้แต่ความ

 

 

 

 

รักจากพ่อลูกของเธอยังไม่เคยได้รับอย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นเธอก็จะทำให้ป๊อปปี้รักลูกของเธอให้ได้ ไม่ว่าจะต้อง

 

 

 

 

แลกกับอะไรแม่อย่างเธอพร้อมทำทุกอย่าง “ค่ะ คุณไปทำงานเถอะ ฟางอยู่ได้ มีลูกอยู่ทั้งคน”คนตัวเล็กเอ่ยด้วย

 

 

 

 

น้ำเสียงสลดอย่างที่ใครฟังก็ต้องสลดตาม ชายหนุ่มได้แต่หวนคิดว่าหากทุกอย่างคือความจริง เขาคงจะไม่ใจร้าย

 

 

 

 

พอที่จะทำกับเธออย่างนี้เลย “อืม ทานข้าวให้ตรงเวลาล่ะ”เขาพูดก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องพัก หญิงสาวมอง

 

 

 

 

ตามร่างสูงของชายหนุ่มที่ลับไปกับบานประตู มือบางยกขึ้นสัมผัสหน้าท้องแบนราบ ก่อนหยดน้ำตาจะร่วงเผาะ

 

 

 

 

“พ่อเขาเป็นห่วงหนูด้วยนะลูก พ่อเขารักหนูนะ แม่ก็รักหนู”สัญญาว่าเธอจะบอกอย่างนี้กับลูกทุกวัน ลูกของเธอ

 

 

 

 

ต้องได้รับความรักจากทั้งพ่อและแม่อย่างที่ควรจะเป็นแน่นอน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงคำโกหก

 

 

 

 

เธอก็ยินดีที่จะพร่ำบอกลูกทุกวัน...

 

 

 

 

........................................................................................................................................................

 

 

 

 

“ตื่นได้แล้วแก้ว”มือหนาสะกิดเรียกร่างแบบบางข้างกายที่ยังคงหลับใหลเนื่องจากเหนื่อยอ่อนจากบทเพลงรัก

 

 

 

จังหวะรุนแรงที่เขามอบให้เธอ เปลือกตาของเธอเปิดขึ้นก่อนจะลืมตาโพลง เมื่อจิตใต้สำนึกของความผิดชอบชั่วดี

 

 

 

กำลังบอกเธอว่าเธอกำลังทำในสิ่งที่ไม่สมควรทำสักนิด น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลกลับรินลงมาตอกย้ำความน่าอดสูที่

 

 

 

เกิดขึ้น เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะยิ้มบางๆให้กับร่างหนาข้างกาย เธอดันตัวออกจากอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัด

 

 

 

 

กล้ามของเขา

 

 

 

 

“เธอกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”เธอมองผู้ชายข้างกายด้วยแววตาตัดพ้อ นี่เขากำลังแก้แค้นเธอใช่รึเปล่า

 

 

 

 

เมื่อก่อนเธอก็ทำกับเขาแบบนี้ และตอนนี้เขาก็คงแกแค้นด้วยการทำแบบนี้กับเธอสินะ

 

 

 

 

“ค่ะ คุณอย่าลืมพักผ่อนให้มากๆนะ แล้วก็อย่าดื่มอีก”เธอหันไปบอกร่างหนา ก่อนจะลงจากเตียง ก้มลงเก็บเสื้อผ้า

 

 

 

ที่ถูกดึงทึ้งด้วยมือของเขาขึ้นมา ก่อนจะเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ สายตาหม่นหมองมองไปที่ร่างบางที่เพิ่งก้าวออก

 

 

 

 

มาจากห้องน้ำ เสื้อผ้าของเธอหลุดลุ่ยดูไม่ได้ และมันก็เป็นฝีมือของเขาเอง ก็สมควรแล้ว เขาไม่รู้หรอกว่านี่มันเป็น

 

 

 

 

แผนบ้าบออะไรของเธอถึงได้มาปั่นหัวเขาเล่นแบบนี้ แต่คนอย่างเขาเจ็บแล้วจำ...และหวังว่าหัวใจของเขาคงไม่ยก

 

 

 

 

ให้เธอเป็นข้อยกเว้นสำหรับเขาหรอกนะ...

 

 

 

 

“ฉันกลับก่อนนะคะ”เขาพยักหน้าเบาๆ แต่เมื่อนึกได้ว่าเวลานี่พี่ชายของเขาคงกลับมาแล้ว จึงเอ่ยดักเธอไว้

 

 

 

 

“ออกทางหลังบ้านนะ”

 

 

 

 

“ค่ะ”แก้วพยักหน้ารับเบาๆ เธอนี่มันไม่ต่างไปจากโสเภณีเลยสักนิด ทำไมเธอต้องกลับมาเป็นแบบเดิมด้วยนะ

 

 

 

...ไม่ใช่สิ ไม่ใช่แบบเดิม ตอนนี้เธอเป็นฝ่ายตื้อเขา ด้วยเงื่อนไขบ้าบอ ที่เธอพนันไว้กับเพื่อนว่าจะพาเขาไปงาน

 

 

 

 

เลี้ยงรุ่นด้วยในฐานะแฟนหนุ่ม ด้วยยอดเงินสูงลิ่วที่เป็นเดิมพัน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอสนใจ....

 

 

 

 

หัวใจต่างหากล่ะ ที่เธอสนใจ... แค่อยากรู้ว่าต่อจากนี้ไปเธอต้องเลือกอะไร ระหว่างหัวใจกับความเหมาะสม....

 

 

 

เท้าเรียวก้าวลงจากบันไดขั้นสุดท้าย ก่อนจะเหลียวซ้ายแลขวาอย่างสำรวจว่าจะไม่มีใครมาเห็นเธอในสภาพน่า

 

 

 

สมเพชแบบนี้ เมื่อแน่ใจแล้วเธอก็ก้าวฉับๆไปทางขวามือที่เป็นทางออกหลังบ้าน... ดวงตาคู่สวยเหม่อมองบาน

 

 

 

หน้าต่างห้องนอนของเขา ทำไมเขายังไม่ปิดไฟนอนพักผ่อนอีกนะ หรือว่าเขาจะแอบดื่ม คิดแล้ว เธอก็หยิบ

 

 

 

โทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาชายหนุ่มทันที รออยู่นานสองนานกว่าปลายสายจะรับ

 

 

 

“ว่าไง”น้ำเสียงติดจะรำคาญ ทำเอาใจดวงน้อยแป้วลงทันที

 

 

 

 

 

“ยังไม่นอนอีก เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก แล้วอย่าคิดจะดื่มเชียวนะ”เธอยังออกคำประกาศิตอย่างไม่สนใจอารมณ์ที่

 

 

 

 

ของชายหนุ่มที่เธอรู้สึกว่าคุกรุ่นมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจอันเหนื่อยหน่ายของเขายังขึ้น

 

 

 

 

“นั่นมันเรื่องของฉัน...อย่ายุ่ง”เท่านั้น มือบางที่จับโทรศัพท์แทบจะหมดแรง ไม่เหลืออีกแล้วเขาคนเดิมของเธอ นี่

 

 

 

มันใครกันนะ...ใช่เขารึเปล่า

 

 

 

 

“ถ้าการที่ฉันเป็นห่วงนายแล้วนายคิดว่ามันน่ารำคาญ...ฉันขอโทษนะ”น้ำเสียงผะแผ่วเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างยาก

 

 

 

ลำบาก ก่อนจะวางสายไป มือบางจับพวงมาลัย ก่อนจะออกรถไป...

 

 

 

 

                      สายตาคมมองรั้งท้ายรถคันสวยที่เคลื่อนตัวออกไป เขาไม่ปฏิเสธว่าเขาตั้งใจที่จะพูดจาทำร้าย

 

 

จิตใจเธอ แต่ถ้าเทียบกับที่เขาประสบพบเจอมันเทียบกันไม่ติดสักนิด....

 

 

 

 

มีอะไรๆที่เธอต้องชดใช้ให้กับหัวใจของเขาอีกมากมาย....

 

 

 

 

..................................................................................................................................................

 

 

 

“ขอวิตามินที่มีสีเหมือนตัวยานี้หน่อยครับ”เขายื่นยาตัวอย่างในมือให้เภสัชกร แล้วดวงหน้าหล่อคมก็คลี่รอยยิ้ม

 

 

 

 

ออกมมอย่างสมใจ เมื่อได้ยาที่มีลักษณะเหมือนกันเป๊ะ แต่ฤทธิ์ยาคงต่างกันลิบลับ

 

 

 

 

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

มีปริศนา อิอิ ให้ทายว่าย่อหน้าสุดท้ายคือใคร แล้วคุณจะรู้อะไรเกี่ยวกับป๊อปฟาง....