The revenge แค้นร้ายกลายรัก

เนื้อหาในตอนนี้มีความไม่เหมาะสมอยู่มาก กรุณาอ่านอย่างมีวิจารณญาณนะจ้ะ

The revenge แค้นร้ายกลายรัก 

 

ตอนที่14 เวลาที่รอคอยกับจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด... 

 

 

โทโมะมองไปยังรถคันงามที่เคลื่อนเข้ามาในบ้าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร...

 

 

“เอ่อ คือฉันมาหาพี่ป๊อปค่ะ”เขาปรายตามองเจ้าของเสียงหวานเพียงเล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงตาม

 

แบบฉบับของเขา

 

 

“นั่งก่อนสิ พี่ป๊อปกำลังแต่งตัวน่ะ เห็นว่าจะเข้ากรุงเทพไปหาแฟนอยู่”เขาชำเลืองมองร่างบางที่สีหน้าเจื่อน

 

ลงไปเล็กน้อย แต่เจ้าตัวก็พยายามทำให้เป็นปกติ ร่างบางนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับเขา เธอยังคงชะเง้อ

 

มองหาพี่ชายของเขาอย่างไม่วางตา...คงไม่มีสักวินาทีที่เขาจะอยู่ในสายตาของเธอเลยสินะ...

 

 

“อ้าว น้องแก้วมาหาคุณแม่หรอครับ”ป๊อปปี้เอ่ยทักร่างบางที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก แก้วส่ายหน้าเบาๆ

 

 

“แก้วมาหาพี่ป๊อปค่ะ...คือแก้วอยากชวนพี่ไปทานข้าวกลางวันน่ะค่ะ ร้านเพื่อนแก้วเพิ่งจะเปิดใหม่”ร่างบาง

 

ร่ายยาวอย่างไม่เว้นช่วงหายใจ ชายหนุ่มส่งยิ้มเจื่อนๆก่อนจะพูด

 

 

“คือ พี่มีนัดแล้วน่ะครับ อืม ให้ไอ้โมะมันไปเป็นเพื่อนละกันนะ”พูดจบเขาก็รีบออกจากบ้านไป ไม่แม้แต่จะ

 

มองหน้าของคนที่เขาเพิ่งจะปฏิเสธนัดไปอย่างไม่ไยดี ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าผลมันต้องออกมาเป็นแบบนี้ ทั้งๆ

 

ที่รู้อยู่ก่อนแล้วว่าเขามีนัดกับแฟนของเขา แต่เธอก็ยังหน้าทนที่จะชวน เพราะความหวังอันริบหรี่ที่บางทีเขา

 

อาจจะยอมทิ้งนัดของแฟนสาว เพื่อมานั่งทานข้าวกับเธอ...แต่ผลก็อย่างที่เห็นๆกันอยู่

 

 

“หึ ก็บอกแล้ว”โทโมะยิ้มเยาะอย่างสมเพช ก็จริง..เธอมันน่าสมเพชที่สุด

 

 

“นั่นมันเรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว”เธอตอกกลับไปอย่างไม่กลัวตายสักนิด แต่นั้นก็เป็นการตอกกลับที่สร้าง

 

ความคุกรุ่นให้โทโมะเช่นกัน เขาลุกพรืดพร้อมๆกับย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ

 

 

“จะทำอะไรน่ะ!”เขาร้องอย่างตกใจเมื่อเขาคร่อมร่างของเธอไว้

 

 

“บ้านเธอเขาสอนให้พูดกับผัวอย่างนี้หรอ ห๊ะ!”น้ำตาแทบไหล ใครๆก็บอกอย่างนั้น เขาเป็นผู้ชายที่น่ากลัว

 

ที่สุด โดยเฉพาะเวลาโกรธ เธอไม่น่าถลำตัวเข้ามาเกี่ยวข้องในชีวิตของเขาเลยจริงๆ

 

 

“อย่ามาหยาบคายกับฉันนะ ปล่อย!”เธอตอกกลับด้วยน้ำเสียงที่ดังไม่แพ้กัน เรื่องอะไรเธอจะยอมให้เขาด่า

 

อยู่ฝ่ายเดียว

 

 

“ปล่อยก็โง่เต็มทีแล้ว เมียอุตส่าห์มาหาถึงบ้าน หึ...แต่กลับมาถามหาผู้ชายคนอื่น”เขาเค้นหัวเราะอย่าง

 

สมเพช นั่นเป็นสัญญาณอันตรายสำหรับเธอ

 

 

“พี่ป๊อปไม่ใช่ผู้ชายคนอื่น เขาเป็นว่าที่คู่หมั้นของฉัน”มือหนาบีบเข้าที่ปลายคางมนของเธออย่างแรง

 

 

“แล้วฉันล่ะ เป็นคนอื่นรึเปล่า...อ้อ แล้วก็บอกไว้เลยนะว่าพี่ฉันมีแฟนแล้ว คนที่เขารัก ไม่ใช่คนที่แม่

 

พยายามยัดเยียดให้แต่เขาไม่เอา!”เธอกระชากมือของเขาออกจากปลายคางมนทันที แล้วตะคอกกลับ

 

อย่างเหลืออด

 

 

“เลว!!!!!”เขาเงื้อมือขึ้นหมายจะฟาดหน้าสวยหวานของคนที่กล้าหยามเกียรติเขาได้ถึงขนาดนี้...แต่แค่

 

เหตุผลที่เรียกว่าความรักเท่านั้นที่รั้งเขาไว้ เขามองคนตัวเล็กที่หลับตาปี๋อย่างนึกสงสาร แต่ถ้าไม่ใช่

 

เพราะว่าเธอทำตัวเองก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก เขาช้อนอุ้มร่างบางขึ้น ก่อนจะก้าวอาดๆไปที่ห้องนอนของ

 

เขา เขาไม่ลำบากใจเลยที่ต้องทำแบบนี้ เพราะวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านสักคน...มีเวลาสั่งสอนเด็กดื้อได้อีกนาน

 

 

...............................................................................

หญิงยืนหมุนตัวที่กระจกบานใหญ่ภายในห้องนอนเพื่อตรวจสอบดูความเรียบร้อย มือเล็กกำจี้รูปตัวPพลาง

 

ยิ้มออกมาอย่างสุขใจ ก็เมื่อคืนแฟนหนุ่มของเธอโทรมานัดไปทานดินเนอร์ อันที่จริงตอนเขาโทรมาเธอ

 

อยากจะพูดกับเขานานๆ แต่กลัวว่าเขาจะรำคาญ เลยยอมตัดใจวางสายไป...พักหลังมานี้เขาดูจะรำคาญ

 

เธอ อย่างเมื่อคืนโทรมานัดเสร็จก็วางสายอย่างไม่ไยดีเลย...ไม่เหมือนที่ผ่านมาที่เขามักจะส่งเมสเสจมาทุก

 

เช้า กลางวัน เย็น...แต่ไม่เป็นไรหรอก เขาเป็นผู้ชายเรื่องพรรค์นี้คงจะเบื่อที่จะทำ อะไรๆก็ไม่สำคัญเท่า

 

หัวใจ ขอให้เขารักเธออย่างเดิมก็พอ...

 

 

ก๊อกๆ

 

 

“ฟาง พี่เขามารอแล้วนะลูก”เสียงของมารดาเรียกเธอให้ตื่นจากภวังค์ เธอตรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะเปิด

 

ประตูออกไป เดินลงพร้อมๆกับมารดาที่ยืนคอยท่า เมื่อลงไปก็อดแปลกใจกับสีหน้าและท่าทางของป๊อปปี้

 

และบิดาไม่ได้ เมื่อทั้งคู่ดูเหมือนกำลังเขม่นกันอยู่ ชายหนุ่มละสายตาที่จ้องกับบิดาของเธอราวกับจะกิน

 

เลือดกินเนื้อ แล้วหันมาหาเธอ เขาคลี่ยิ้มอย่างอบอุ่น ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเธอ

 

 

“น้องมาแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ สัญญาว่าจะพามาส่งไปเกินสองทุ่มแน่นอน”มารดาของเธอยิ้มรับ ก่อน

 

เขาจะพาเธอเดินออกไป

 

 

“ผอมลงนะเรา ทำไม ไม่เห็นหน้าพี่แล้วทานข้าวไม่ลงรึไง”เธอมองแฟนหนุ่มตาโต เขาไปสรรหามุขเสี่ยวๆ

 

พวกนี้มาจากไหนนะ

 

 

“เปล่าซะหน่อย ฟางก็เก็บท้องไว้รอมื้อที่พี่ป๊อปเลี้ยงไงคะ”เธอพูดก่อนจะก้มลงใส่รองเท้า และก็เหมือนเดิม

 

ชายหนุ่มก้มลงมาใส่ให้เธออย่างครั้งแรกที่เขามารับเธอไปเดตแรก

 

 

“เชิญครับ”เขาพูดขณะเปิดประตูรถให้เธอ เธอก้าวขึ้นไปนั่ง รถคันหรูเริ่มเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์หลัง

 

งาม บรรยากาศภายนอกตัวรถที่เคลื่อนผ่านทำเอาคนตัวเล็กตื่นตาตื่นใจไม่น้อย เขาพาเธอคนไปยังสถาน

 

ที่ดินเนอร์สุดหรูบนดาดฟ้าของโรงแรมห้าดาวที่เขาถือหุ้นอยู่...ที่ๆจะเริ่มสร้างความเจ็บปวดให้กับนีระสิงห์

 

 

เขาถอยเก้าอี้ให้เธอ ก่อนจะไปนั่งลงบนฝั่งตรงข้าม

 

 

“ชอบรึเปล่าครับ”เธอหันมาส่งรอยยิ้มละลายใจให้ ก่อนจะพูด

 

 

“ชอบสิคะ สวยมากเลย”เขาพยักหน้า สายตาคมเหลืบไปเห็นจี้รูปตัวPที่อยู่บนคอระหงส์ของร่างเล็ก โดยที่

 

เจ้าตัวไม่รู้เลยว่ามุมปากของเขานั้นยกขึ้นราวกับคนกำลังฝันดี

 

 

“พี่ป๊อป”เขารู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกถึงมือเล็กที่โบกไป-มาตรงหน้า

 

 

“อ้อ ขอโทษครับ ฟางหิวรึยัง เราทานกันเลยมั้ย”หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นั่งทานอาหารกันอย่างเงียบๆ สำหรับ

 

ฟางวันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุขนะ นานๆทีเขาจะเข้ามาหาเธอที่กรุงเทพฯ แต่ก็อดใจเสียไม่ได้เมื่อชายหนุ่ม

 

ทำตัวห่างเหินตั้งแต่ในรถก็ไม่ยอมพูดอะไรกับเธอสักคำเลย ตอนนี้ก็นั่งเงียบอีก...หรือเขาจะเบื่อเธอแล้ว

 

 

แต่สำหรับป๊อปปี้วันนี้กลับเป็นวันที่เขาสับสนมากที่สุด หลังจากในห้องรับแขกที่เขานั่งรอฟาง ดูเหมือนเหงื่อ

 

ของเขาจะเริ่มรู้ตัวก่อนเวลาอันควร แต่มันก็สายเกินไปอยู่ดี ในเมื่อลูกสาวสุดที่รักของมันกำลังอยู่ในเงื้อม

 

มือของเขา...แล้วเขานี่แหละที่จะบีบเธอให้ตายคามือเอง...มั้ง ก็ในเมื่อเธอมาทำให้เขาสับสน ถึงพยายาม

 

บอกตัวเองว่าไม่ได้คิดอะไรกับเธอแต่หัวใจมันกลับสวนทางเอาเสียดื้อๆ แล้วอย่างนี้เขาจะกล้าทำอะไรเธอ

 

ล่ะ...ให้ทำร้ายหัวใจตัวเองคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ...

 

 

“ลมเย็นจังเลยนะคะ”เขาหันไปมองคนตัวเล็กที่ไปยืนรับลมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขาสูดลมหายใจเพื่อเรียก

 

ความมั่นใจให้กับตัวเอง...จะผิดอะไรหากนี่คือการแก้แค้นให้ครอบครัว!!!

 

 

มือหนาคว้าแก้วน้ำส้มในมือ แล้วเดินไปซ้อนแผ่นหลังบอบบางของร่างเล็ก

 

 

“อุ๊ย พี่ป๊อป”เธอทำท่าจะกระถดกายหนี แต่เขาคว้าเอวบางของเธอไว้ก่อน พร้อมกับยื่นแก้วน้ำส้มในมือไป

 

ตรงหน้าเธอ

 

 

“ดื่มหน่อยสิครับ”เธอยอมรับแก้วไปแต่โดยดี...แต่ก็ไม่ยอมดื่มเสียที ไม่เป็นไรวันนี้มีเวลา...ทั้งคืน

 

 

“อาหารไม่อร่อยหรือครับ พี่เห็นเราไม่ค่อยทานเลย”เขาพูดขณะโอบกอดร่างบอบบางจากด้านหลัง คาง

 

บึกบึนเกยอยู่ที่ไหล่บอบบาง กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของเธอทำเอาเขาแทบคลั่ง

 

 

“อร่อยค่ะ พี่ป๊อปคะ...ฟางถามอะไรหน่อยได้มั้ย”เขาหันหน้าไปด้านข้างเพื่อมองคนขี้สงสัย

 

 

“ครับ ถามสิ”เธอเบี่ยงหน้าหลบ เพราะหน้าของชายหนุ่มและเธอชักจะใกล้กันเกินไปแล้ว ยิ่งใกล้มากเท่าไร

 

เธอก็ยิ่งหวั่นไหวมากเท่านั้น

 

 

“ไม่รักฟางแล้วหรือคะ...ดูเหมือนพี่ป๊อปทำตัวห่างเหินกับฟาง”เขาหัวเราะน้อยๆ และสิ่งที่ทำเอาเธอแอบลืม

 

หายใจ คือ เมื่อริมฝีปากของงเขาฉกลงมาบนเรียวปากของเธอ เขาจูบเธอ!!!

 

 

               ชายหนุ่มมอบจูบแสนหวานให้หญิงสาวอยู่เนิ่นนาน ลอบยิ้มในใจเมื่อเธอไม่ได้ขัดขืนอะไร

 

เพราะฉะนั้นแล้วยาเลิฟที่ผสมในแก้วน้ำส้มก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไป เขาถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง

 

มองสายตาหวานเชื่อมที่เธอส่งมา ดูจากรูปการแล้ว เธอไม่เคยแม้แต่จะโดนใครจูบ...ไม่น่าเชื่อว่าลูกของคน

 

พรรค์นั้นจะอ่อนต่อโลกเช่นนี้...

 

 

      เขาเอื้อมมือดึงแก้วน้ำส้มจากมือของเธอวางลงบนขอบกำแพงเตี้ยๆ ก่อนจะช้อนอุ้มเธอขึ้น เพื่อตรงไป

 

ยังห้องพักสวีตที่ติดกับดาดฟ้าของโรงแรมที่เป็นที่พักของเขาโดยเฉพาะ...

 

 

เขาเลื่อนบานกระจกออก ก่อนเขาจัดการวางร่างเล็กลงบนเตียงก่อนจะทาบทับตัวลงบนร่างของเธอ มือ

 

หนาปัดผมที่ปรกใบหน้าสวยหวาน ที่กำลังแตกตื่นกับการกระทำของเขาไม่น้อย เธอดิ้นขลุกขลักจนเขาต้อง

 

ทิ้งน้ำหนักตัวไว้เพื่อยั้งเธอ

 

 

“พี่ป๊อปจะทำอะไรฟาง มันจะถึงสองทุ่มแล้วนะคะ คุณแม่รอแย่แล้ว”เธอลนลานพูด

 

 

“จะรีบกลับทำไมล่ะครับฟาง...พี่คิดถึงฟางนะ คิดถึงมากเลย อยู่กับพี่ก่อนสิ”เขาพูดพร้อมๆกับประทับริม

 

ฝีปากลงบนเรียวปากเล็กน่าจูบของเธอ แต่เจ้าตัวเบี่ยงหลบ เลยพลาดไปโดนที่ลำคอระหงส์แทน เขาเม้ม

 

เบาๆเพื่อสร้างรอยตีตราไปทั่ว เงยหน้ามาก็พบกับคนตัวเล็กที่ร้องไห้น้ำตานองหน้า ในใจของเขาอ่อนยวบ

 

หากแต่สมองบอกว่านี่สมควรแล้วที่เธอจะได้รับ...และเขาก็เลือกที่จะเชื่อสมอง

 

 

“ฮึก อย่าทำอะไรฟางเลยนะ”

 

 

“ฟางไม่รักพี่หรือครับ หึ พี่คิดอยู่แล้ว”เขายกตัวขึ้น ก่อนจะหันหลังให้คนตัวเล็กที่ยังนอนอยู่ในท่าเดิม

 

 

“พี่ป๊อป...คือ ฟางไม่ได้ไม่รักพี่นะคะ แต่...”เขาถอนหายใจยาวเหยียด

 

 

“ไม่ต้องแก้ตัวหรอก ผมรู้ว่าคุณไม่เคยมั่นใจในตัวผมเลย กลัวว่าผมจะทิ้งคุณใช่รึเปล่า ใช่สิ...เราไม่ได้รักกัน

 

จริงๆนี่ คงมีแต่ผมเองที่รักคุณอยู่ข้างเดียว”เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้น หลังจากพยายามชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อ

 

หว่านล้อมเธอให้ติดกับของเขา ได้ผล...เมื่อร่างเล็กสวมกอดเขาจากด้านหลัง เขาหันไปโอบกอดเธอตอบ

 

ลูบผมนุ่มสลวยอย่างปลอบโยน

 

 

“ฮึก อย่าทำตัวห่างเหินกับฟางนักได้มั้ย ฮึก รู้มั้ยว่าฟางเสียใจมากแค่ไหนที่พี่ไม่เหมือนแต่ก่อน ฟาง...อือ”

 

เขาก้มลงปิดริมฝีปากเล็กของเธอ เพื่อยั้งคำพูดมากมายที่กำลังกัดกร่อนหัวใจของเขาให้เสียศูนย์ ให้แผนพัง

 

ตอนนี้หรือ...ไม่มีทาง เขาเลื่อนตัวลงนอนทาบทับร่างเล็กที่เริ่มอ่อนโอนลง เสียงครางแผ่วๆจากเธอเรียก

 

อารมณ์ดิบของเขาได้เป็นอย่างดี เขาถอนจูบออกอย่างแสนเสียดาย และเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ซอกคอหอม

 

กรุ่น ขบเม้มตามลำคอขาวเรื่อยมาจนถึงเนินอกอวบอิ่ม มือหนากอบกุมความนุ่มหยุ่นแล้วบีบเคล้นตามแรง

 

อารมณ์

 

 

“อือ พี่ป๊อป”เสียงหวานของเธอยิ่งปลุกอารมณ์ของเขาอีก เขาเอื้อมมือไปด้านหลังรูดซิปเดรสตัวสวยลง

 

ก่อนจะเปิดเปลือยความเย้ายวนของเธอที่ซ่อนเอาไว้ เขาสอดนิ้วไปที่ตะขอหน้าบราเซียร์สีหวานของเธอ

 

บราตัวสวยดีดออกจากกัน ความอวบอิ่มปรากฏสู่สายตาของเขา มือหนาเคว้งอาภรณ์ชิ้นน้อยไปอย่างไม่

 

ไยดี ริมฝีปากหยักได้รูปก้มลงดูดกลืนยอดอกสีหวานอย่างเด็กน้อยกระหายน้ำนมมารดา เรียกเสียงคราง

 

หวานๆจากเธอได้เป็นอย่างดี มือเล็กสอดเข้าเส้นผมดกดำที่ถูกตัดสั้นของเขารั้งเขาหาอกอวบเพื่อให้เขาได้

 

สัมผัสเธออย่างแนบแน่นมากขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นประทับจูบลงบนเรียวปากเล็กอย่างเร่าร้อนปนอ่อนหวาน

 

 

มือหนาเลื่อนลงเกี่ยวอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออกจากร่างงามอย่างง่ายดาย เมื่อเขาถอนจูบออกดูเหมือนเธอจะ

 

ได้สติ ยกมือขึ้นปดทั้งท่อนบนและท่อนล่างอย่างเคอะเขิน ใบหน้าแสนหวานนั้นแดงระเรื่ออย่างคนขี้อาย

 

 

“ปิดทำไมล่ะครับ มันไม่มิดหรอกนะ”เธอมองเขาตาโต ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงเข้าไปอีก กระดากกับ

 

คำพูดไม่อายปากของเขา มือหนาดึงข้อมือเล็กที่ปิดความเป็นอิสสตรีไว้ทั้งสอง ก่อนจะกดมันลงกับเตียงไว้

 

ด้วยมือเพียงข้างเดียว เขาก้มลงจูบประโลมเธอใหม่ มือหนาที่บีบเคล้นอกอวบเลื้อยลงทักทายกลีบกุหลาบ

 

งาม นิ้วเรียวสะกิดเกสรสีระเรื่อจนคนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัวเมื่อพบกับความวาบหวามในแบบที่เธอเองไม่เคย

 

พบพานมาก่อน เขาหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของเธอ ก่อนจะส่งนิ้วเรียวเข้าทักทายกายสาวที่คับแน่น

 

ของเธอ เจ้ามือยึดข้อมือเขาไว้แน่นไม่ยอมให้ขยับนิ้วเรียว

 

 

“เจ็บ”เธอสะบัดหน้าไป-มา อย่างคนทรมาน ใบหน้าแดงก่ำที่เกิดจากพิษรักที่รุมเร้า เขาจูบเธออีกครั้ง เมื่อ

 

เห็นว่าเธอลุ่มหลงกับกามมารมณ์ เขาจึงเริ่มส่งนิ้วเรียวเข้า-ออกกายสาวจากจังหวะเชื่องช้า ก่อนจะเพิ่ม

 

อย่างรัวเร็วตามอารมณ์ที่ถูกกระตุ้น ระหว่างนั้นเขาก้มลงแทะโลมยอดอกของตนตัวเล็กข้ามเวลา เมื่อ

 

ภายในกายสาวบีบรัดนิ้วของเขาแน่น พร้อมๆกับเสียงกรีดร้องอย่างสุขสมของคนตัวเล็ก เขาถอดถอนนิ้ว

 

เรียวออกจากกายสาว เลื่อนตัวลงไปดื่มด่ำน้ำหวานจากกลีบกุหลาบงามอย่างไม่นึกรังเกียจ ลิ้นหนาตวัด

 

กวาดต้อนน้ำหวานเข้าอุ้งปากอย่างหมดจด ก่อนจะชันตัวลุกขึ้นเพื่อปลดอาภรณ์ออกจากร่างแกร่ง เขามอง

 

ใบหน้าแสนหวานที่แดงก่ำอย่างหลงใหล...เธอสวยไปทั้งตัว

 

 

“ฮือ พี่ป๊อป ฟาง อือ”คนตัวเล็กครางอย่างขัดใจ เมื่อชายหนุ่มถอยห่าง เขามองหน้าเธออย่างแสนรัก ก่อน

 

จะทาบทับร่างเปลือยเปล่าที่แข็งแกร่งลงบนร่างงามที่เย้ายวนตรงหน้า...

 

 

 

................................................................................................................................

คงมาอัพตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายแล้ว เจอกันอีกทีวันอาทิตย์นะจ้ะ เราจะเตรียมตัวไปเข้าค่ายมหาโหดของโรงเรียน

ก่อนน้า ฮือๆๆๆๆๆ