The revenge แค้นร้ายกลายรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2555 เวลา 12.57 น.
แก้ไขเมื่อ 12 มีนาคม พ.ศ. 2556 17.14 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
13) นานเท่าไร...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe revenge แค้นร้ายกลายรัก
ตอนที่13 นานเท่าไร
“จะไปไหน!”ร่างบางซวนเซมาปะทะอกแกร่งของโทโมะเมื่อเขาดึงข้อมือของร่างบางไว้
“ปล่อยฉัน”
“จะไปไหน!!!”เขาตวาดดังขึ้นกว่าเดิม
“กะ...กลับบ้าน”เธอตอบออกมาอย่างหวาดกลัว
“เธอเห็นแล้วใช่มั้ยว่าแฟนของพี่ชายฉันเพียบพร้อมมากแค่ไหน”เขามองน้ำตาที่รื้นอยู่ที่ดวงตากลมโตอย่าง
เจ็บปวด รู้อยู่แล้วถึงยังไงเธอก็ไม่มีตัดใจจากพี่ชายเขา...แต่ทำไมเขาต้องมารักเธอด้วย ทั้งๆที่เธอไม่ได้รัก
เขาเลย
“ฉันไม่เห็น ได้คำตอบแล้วก็ปล่อยซะที ฉันรำคาญ”เธอพยายามบิดข้อมือออกจากเขาแต่มันก็ยากเสีย
เหลือเกิน มิหนำซ้ำเขายังกระชากร่างของเธออย่างแรงจนมันปะทะเข้ากับอกแกร่งอย่างแรง ใบหน้าหล่อใส
ก้มลงมาแทบชิดใบหน้าของเขา
“นี่ยังคิดจะแย่งอีกใช่มั้ย โธ่เว้ย!!”เขาสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะเหวี่ยงร่างเล็กออกจากอ้อมกอด แต่ที่น่า
ตกใจคือเธอล้มลงไปกองกับพื้น
“หน้าด้าน!!!”เขาตวาดเสียงดัง พร้อมกับเดินตึงตังออกไปจากบริเวณนั้น ทิ้งร่างบางที่ร้องไห้น้ำตานอง
หน้าไว้ตามลำพัง เธอยอมรับว่าเธอ...หน้าด้าน...แต่ที่เธอทำเพราะเธอรักป๊อปปี้ มันผิดนักหรือที่เธอจะทำ
เพื่อคนที่เธอรัก...อะไรๆก็มาขวางเธอไม่ได้หรอก ฟางคือเสี้ยนหนามที่เธอต้องกำจัด...ไม่ต่างจาโทโมะที่เธอ
ต้องกำจัดเช่นกัน เธอไม่มีทางยอมให้อดีตแสนเจ็บปวดมาทำร้ายเธออีกแน่นอน...เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเสีย
หน่อย
โทโมะกระแทกประตูห้องนอนอย่างโมโหสุดขีด เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนล้า
แล้วที่เธอบอกให้เขารอ...มันจะจริงหรือเปล่า ในเมื่อเธอไม่ได้ท่าทีว่าจะตัดใจพี่ชายของเขาสักนิด...คงมีแต่
เขาเองละมั้งที่กำลังจะโดนกำจัดทิ้ง...แล้วเรื่องอะไรจะยอม
“เธอเป็นของฉันและต้องเป็นของฉันคนเดียว”มือหนากำเข้าหากันอย่างคับแค้นใจ หึ เขาไม่โง่ให้เธอหลอก
ซ้ำสองหรอก...เมื่อวานเขาก็โง่มากพอแล้ว คนอย่างวิศวะไม่ยอมโง่อีกครั้งแน่ กับดักที่เธอวางเอาไว้เพื่อลวง
ฆ่าเขา ต้องเป็นเธอเองที่เดินเข้าไปติดกับตัวเอง...ไม่ใช่เขา
และก็จะเป็นผู้ชายเลวๆคนนี้แหละที่จะลวงเธอเข้าไป...ให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวดอย่างเขาเสียบ้าง
ก๊อกๆ
เขามองไปที่ประตูอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเดินไปเปิด มารดาก้าวเข้ามาในห้องเขาก่อนจะเริ่มเปิดประเด็น
“ทำไมลูกพูดอย่างนั้น รู้มั้ยว่าน้องเสียหาย”เขาถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงตามแบบฉบับของเขา
“ใครครับ เมียพี่ป๊อปหรือยัยมารร้ายนั่น”คุณนภัสสรยกมือขึ้นทาบอกอย่างตกใจกับคำพูดของบุตรชาย
“แม่หมายถึงหนูแก้วน่ะลูก”โทโมะเหยียดยิ้มอย่างคร้านจะอธิบาย
“ก็มันจริงนี่ครับ พี่ป๊อปก็มีเมียเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว”คนเป็นแม่ถึงกับผงะ ทำไมบุตรชายของนางคนนี้ถึงได้
ร้ายกาจนักนะ ไม่สิ ถ้าจะให้ถูกต้องบอกว่าทั้งพี่ทั้งน้อง
“แต่หนูแก้วเธอมาก่อนเด็กนั่นนะลูก”
“ผมคิดว่าพี่รักฟางมากกว่ายัยมารร้ายนั่น”เขาล้มตัวลงนอนบนเตียง
“ไม่รู้แหละ แม่ไม่ชอบยัยเด็กนั่น ยังไงๆแม่ก็ไม่มีทางยอมเด็ดขาด”คุณนภัสสรเอ่ยน้ำเสียงเด็ดขาด เขาเลิก
คิ้วมองมารดาอย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“ครับ เพราะนั่นมันเมียพี่ป๊อปไม่ใช่เมียแม่ ต่อให้แม่จะไม่ชอบยังไงพี่ป๊อปก็คงไม่ใส่ใจ”เป็นอีกครั้งที่คนเป็น
แม่ส่ายหน้าให้บุตรชาย นางเดินออกมาจากห้องนอนของบุตรชายก่อนจะเดินลงไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียม
อาหารเย็น ไม่รู้ว่าช่วงนี้ทำไมชีวิตขิงนางถึงได้วุ่นวายนัก ป๊อปปี้ก็ไป-กลับกรุงเทพเป็นว่าเล่นตั้งแต่สาม
เดือนที่แล้ว แถมตอนกลับมายังพาแฟนมาแนะนำให้นางอีก ไม่ใช่ว่านางจะไม่ชอบแม่หนูนั่นเลย แต่เพราะ
สัญญาระหว่างครอบครัวทำให้นางต้องต่อต้านเด็กสาวคนนั้น นางให้สัญญากับครอบครัวของคุณหญิง
วิภาดามารดาของหนูแก้วไว้ว่าจะให้บุตรชายแต่งงานด้วย เพราะครอบครัวทั้งสองเกี่ยวดองกันมานานนม
แถมตอนที่ครอบครัวของนางเดือดร้อน ก็เป็นครอบครัวคุณหญิงวิภาดาที่ให้ความช่วยเหลือ แล้วเผอิญว่า
หนูแก้วก็ชอบพอกับบุตรชายคนโตของนาง นางจึงพยายามเต็มที่เพื่อช่วยให้เธอสมหวังในความรัก แต่
ตอนนี้นางเริ่มมองเห็นความยุ่งยาก เมื่อ ป๊อปปี้มีเมียไปแล้ว หนูแก้วก็ไม่ตัดใจง่ายๆ ในขณะที่โทโมะกลับ
หลงรักหนูแก้วข้างเดียว...ให้ตายสิ
ป๊อปปี้เดินผิวปากเขามาในบ้านวันนี้เป็นวันดีๆของเขาแท้ๆ อีกไม่นานแผนของเขาก็คงจะสำเร็จ
แล้ว แค่รอความเชื่อใจจากฟางเท่านั้น จากนั้นเธอก็จะได้รับความเจ็บปวดซึ่งเขาจะปล่อยให้เธอเผชิญเพียง
ตามลำพัง รอเวลาอีกหน่อย แล้วค่อยไปขยี้ซ้ำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้น เท่านั้นเป็นอันจบ
แล้วตอนนี้เขาก็เริ่มวางความวุ่นวายไว้แล้ว อีกไม่นานคงจะเริ่มออกดอกออกผล
“ตาป๊อปกลับมาแล้วหรอลูก”เขายกมือขึ้นไหว้มารดาก่อนจะไปช่วยยกอาหารมาตั้งโต๊ะ
“ไอ้โมะล่ะครับแม่”
“อยู่บนห้องนู่นแหละจ้ะ”เขาพยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนของบ้าน ตรงไปที่ห้องนอนของน้องชาย เขาเคาะ
ที่ประตูห้องของโทโมะ รอเพียงอึดใจประตูก็เปิดออก เขาก้าวเข้าห้องตามน้องชาย ก่อนจะปิดประตูตาม
“ไง ไปส่งเมียมาเร็วจังนะครับ”เขาแอบยิ้มกริ่ม อันที่จริงเขากับฟางยังไม่มีอะไรเกินเลยกันสักครั้ง และ
สาเหตุที่ทุกคนเข้าใจว่าฟางเป็นเมียเขาคงมาจากไอ้น้องชายตัวดีที่เรียกแฟนเขาว่าเมียไปทั่วนั่นแหละ
“อืม แล้วแกได้ไปดูงานในไร่บ้างรึยัง มีปัญหาอะไรมั้ย”เจ้าตัวส่ายหน้าเบาๆ
“ระดับนี้แล้ว”เขาพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม น้องชายที่เขาเชื่อว่ายังอ่อนเกินไปที่จะบริหารงาน เพราะเพิ่งจบมา
ได้ไม่นาน ได้พิสูจน์ให้เขาเห็นแล้วว่าน้องมันมีความสามารถมากพอ ที่จะดูแลงานต่อจากเขา เพราะงานที่
บริษัทที่เขาถือหุ้นอยู่มากกว่าครึ่งกำลังมีปัญหา เขาคงได้เข้าออกกรุงเทพเป็นว่าเล่นล่ะงานนี้ ยังดีที่ไม่
วุ่นวายเท่าคราวที่แล้ว เมื่อทั้งเหมืองแร่ บริษัท และไร่กุหลาบมีปัญหาพร้อมๆกัน ช่วงนั้นทำเอาเขาหัวหมุน
เลยทีเดียว
“เออ ฝากแกดูด้วยละกัน ถ้าแกผ่านงานนี้ไปได้ฉันจะยกให้แกดูแลไร่กุหลาบ”น้องชายตัวดีรีบโบกมือไป-มา
“ไม่เอาหรอก เชียงใหม่หนาวจะตาย ให้ผมไปๆมาๆอย่างพี่ดีกว่า”เออ น้องเขาคงจะแปลกอย่างที่มารดาว่า
จริงๆน่ะแหละ อากาศดีๆไม่ชอบ
“ตามใจแก ไปกินข้าวเหอะ”เขาเดินนำออกจากห้องของโทโมะลงไปชั้นล่างที่มารดารอทานข้าวอยู่
“ไงสองหนุ่ม”มารดาทักเขาและน้องชายที่เดินตามหลังมา
“คุยกันนิดหน่อยน่ะครับแม่”เขานั่งลงประจำที่ ก่อนจะเริ่มลงมือทานอาหาร
“เอ้อ คุณหญิงวิภาดาชวนแม่ไปทอดกฐินทางเหนือน่ะลูก จะว่าอะไรมั้ยถ้าแม่จะไป”
“เมื่อไรครับ”เขาเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นถามมารดา
“อีกอาทิตย์น่ะลูก”เขาคิดคำนวณดู ก็ดีเหมือนกัน เขาไม่อยากให้มารดาเห็นว่าลูกชายของท่านโหดร้าย
ขนาดไหน เมื่อพาลูกของศัตรูมาชดใช้กรรมที่นี่
“แล้วนานแค่ไหนครับ”
“ก็น่าจะสักเดือนนึง เพราะต้องรอฤกษ์ของแต่ละวัดด้วยน่ะลูก แล้วตกลงจะให้แม่ไปมั้ย”
“เอาสิครับ จะได้ไปเปิดหูเปิดตาด้วย”ถึงเวลาหนึ่งเดือนจะไม่นานเท่าไร แต่ก็พอทำให้เขาหายแค้นขึ้นมา
บ้าง ไว้มารดากลับมาเมื่อไรค่อยย้ายไปที่อื่นก็ได้ ก่อนทุกคนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารในจาน
ชายหนุ่มยืนรับลมอยู่ตรงระเบียงพลางทอดสายตามองไปยังไร่องุ่นนับพันๆไร่ แล้วถอน
หายใจออกมายาวเหยียด มือหนากุมโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะตัดสินใจโทรออก รอเพียงครู่เสียงหวาน
ของคนที่เขาคิดถึง...ไม่ใช่สิ หมากตัวสำคัญของเขาก็ดังขึ้น
“สวัสดีค่ะพี่ป๊อป”
“ครับฟาง พรุ่งนี้เราไปไหรรึเปล่า”
“ไม่ค่ะว่างทั้งวัน”เขาเหยียดยิ้มอย่างพอใจ
“งั้นตอนเย็นพี่ไปรับไปทานข้าวนะครับ”
“ค่ะ ฟางจะรอ”เขาแอบอมยิ้มเมื่อน้ำเสียงของเธอเจือความคิดถึง ถือว่าแค่นี้ก็สำเร็จไปกว่าครึ่งแล้ว
“งั้นพี่ไม่กวนเราแล้ว ฝันดีครับเจ้าหญิง”
“เหมือนกันค่ะ”เขาวางสายจากแฟนสาว โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าตอนนี้ใบหน้าหล่อคมของเขามีรอยยิ้มเปื้อน
อยู่ ชายหนุ่มเดินไปล้มตัวลงนอน เตรียมพร้อมสำหรับจุดเริ่มต้นอย่างแท้จริง...
ของการแก้แค้น!!!!
................................................................................................................
มาแล้วววววววว สุขสันต์วันเด็กทุกคน อิอิ เราโตเท่าหมีควายยังเที่ยวอยู่เลย อิอิ แล้วรีดเดอร์เป็นไงบ้าง เที่ยวไหน
กันเอ่ย?
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
