The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?) 
ตอนที่8 ข้ออ้าง 
 
 
ชายหนุ่มมองไปยังร่างเล็กที่เดินออกมาจากห้องนอนของเขาด้วยเสื้อเชิ้ตของเขาที่ยาวคลุมเข่าของเธอ
 
 
“ฟางจะกลับไปที่บ้านก่อน แล้วจะไปบ้านคุณย่า พี่ป๊อปไม่ต้องไปก็ได้นะคะ”เธอพูดก่อนจะเดินผ่านเขาไป
 
แต่จังหวะที่เธอกำลังจะเดินผ่าเขาไป เขารีบฉวยข้อมือเล็กไว้ก่อน
 
 
“ไม่มีใครที่ต้องไปทั้งนั้นแหละ”
 
 
“ทำไม...”คิ้วโก่งสวยนั้นเลิกขึ้นเป็นเชิงตั้งคำถาม
 
 
“เดินอย่างนี้เดี๋ยวเขาก็รู้พอดีว่าไปโดนอะไรมา”เขาพูดพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วร่างเล็ก ขืนปล่อยเธอ
 
ออกไปตอนนี้คงไม่ต่างอะไรกับการปล่อยเมียตัวเอง ให้ไปล่อเสือล่อตะเข้นักหรอก
 
 
“ก็มันเจ็บ”เธอพูดก่อนจะนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวอีกตัว
 
 
“ไปหาหมอมั้ย”เพราะจากคราบเลือดบนเตียง แล้ว...
 
 
“เห้ย!! หัวเธอแตกนี่นา ทำแผลรึยัง”เขาโพล่งออกมาอย่างตกใจ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอหัวแตก
 
 
“ไม่ได้แตกค่ะ แค่ถลอกนิดหน่อย”
 
 
“ทำแผลดีกว่า”เขาพูดก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยาในห้องนอน ชายหนุ่มดึงแขนร่างเล็กให้ลุกขึ้นมานั่งโซฟา
 
อีกตัว แต่เธอไม่ยอมลุกเนี่ยสิ
 
 
“ฉันไม่ลุก ฉันทำเองได้”เธอพูดก่อนจะพยายามแย่งกล่องยาในมือของเขา
 
 
“อย่าทำตัวงี่เง่าได้มั้ย ลุก!!!”น้ำเสียงของเขาคงทำให้คนตัวเล็กตกใจไม่น้อย เมื่อร่างเล็กนั้นสะดุ้งโหยงขึ้น
 
 
เมื่อเห็นว่าเธอยังดื้อเขาจัดการอุ้มร่างเล็กขึ้นก่อนจะเหวี่ยงตัวเองไปนั่งแทนที่เธอ แล้วจับเธอนั่งซ้อนตักแล้ว
 
หันหน้ามาทางเขา เพื่อให้สะดวกในการทำแผล นี่ขนาดเพิ่งสร่างไข้ เพราะเมื่อคืนไข้ของเธอขึ้นสูงจนเขา
 
ต้องเทียวเช็ดตัวให้ก็หลายรอบ ก็ยังฤทธิ์เยอะขนาดนี้
 
 
“นั่งเฉยๆ ถ้าไม่อยากต่ออีกรอบ”เขาคิดว่าเธอคงรู้...เพราะเขาเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาเดินดิน...ไม่ใช่พระอิฐ
 
พระปูน ย่อมมีความคิด ความรู้สึก เมื่อร่างกายของเธอกำลังทาบทับตัวตนของเขาอยู่
 
 
ชายหนุ่มบรรจงเช็ดสำลีที่ชุบแอลกอฮอล์ลงบนแผลของคนตัวเล็ก แล้วก็มาถึงขั้นตอนสุดท้ายเขาติดเทป
 
แปะผ้าให้ยึดติดกับแผลของเธอ
 
 
“วันนี้เราจะยังไม่ไปบ้านคุณย่า แต่พี่สัญญาว่าจะพาฟางไปในงานวันเกิดของท่านแน่นอน”เขาพูดกับร่าง
 
เล็กที่กำลังนั่งซ้อนอยู่บนตักของเขา
 
 
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกกับคุณพิมคะ”คำถามของเธอทำเอาต่อมโมโหของเขาระเบิดอีกรอบ เขาอุตส่าห์ลืมเรื่อง
 
เมื่อตะกี้ไปแล้วแท้ๆ แต่เธอกลับทำให้มันเป็นเรื่องขึ้นมาใหม่
 
 
“ไม่มีวันนั้นหรอก”เขาพูดพร้อมกับดันร่างเล็กให้ลุกจากตัวเขา แต่กลับเป็นตัวเธอเสียเองที่ไม่ยอมลงไป
 
 
“แม้ว่าเราจะแต่งงานกันไปแล้วงั้นหรือคะ”
 
 
“ใช่ ลุกไปได้แล้ว”ฟางมองหน้าของป๊อปปี้ด้วยสายตาตัดพ้อ ทำไมความรักของพวกเขามันถึงได้มั่นคงนัก
 
นะ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ท้อ เธอท้อ...แต่เธอไม่ยอมและไม่เคยหมดหวัง
 
 
“ถ้าฉันท้อง...”
 
 
“หึ ท้องงั้นหรอ เธอกับฉันเพิ่งมีอะไรกันเมื่อคืน เช้าวันต่อมาจะท้องแล้วหรอ”เขามองเธอด้วยสายตาเหยียด
 
หยาม ไม่ใช่ว่าเธอไม่กระดากปากที่ต้องพูดเรื่องแบบนี้...แต่ เธอคิดว่านี่คงเป็นทางเดียวที่จะรั้งเขาไว้กับเธอ
 
ได้ตลอดไป
 
 
“เมื่อ2ปีก่อนด้วยค่ะ”
 
 
“แค่ความบริสุทธิ์งี่เง่า ของผู้หญิงใจง่าย”เขาพูดพร้อมแสยะยิ้ม คำพูดของเขามันยิ่งกว่าคมมีดที่กรีดลง
 
กลางใจของเธออย่างจัง ทำไมเขาถึงไม่เคยเห็นค่าในตัวเธอเลยนะ ทั้งๆที่เธอพยายามทำอะไรๆหลายๆ
 
อย่างเพื่อเขา แต่เขากลับไม่เห็นค่าเลยจริงๆ แล้วเธอต้องทำยังไงล่ะ...?
 
 
“ฉันไม่ได้ใจง่าย ฉันแค่รักคุณ...มันผิดหรอคะ ถึงแม้ว่ามันจะเกิดจากความผิดพลาดและไม่ได้ตั้งใจของคุณ
 
 
แต่คืนนั้น มันเกิดจากความรักและความไว้วางใจของฉัน ฉันคิดว่าคุณรู้ดี”
 
 
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมนอนกับผู้ชายง่ายๆหรอก ถ้าพวกเธอไม่ได้ใจง่าย”
 
 
“ค่ะ ฉันใจง่าย แต่คุณรู้มั้ยคะ ฉันตั้งใจจะให้มันกับคุณ ฉันถึงไม่เสียใจเลย หากคืนนั้นฉันจะให้มันกับคุณ”
 
 
“ถ้าฉันไม่โดนวางยา ก็คงไม่มีวันนั้นหรอก”
 
 
“งั้นก็ลองดูค่ะ”
 
 
เธอพูดก่อนจะประกบจูบเข้ากับริมฝีปากสีสดของชายหนุ่ม มือเล็กปัดป่ายไปทั่วแผงอกแกร่งที่เปลือยเปล่า
 
ของเขา กลีบปากบางเลื่อนลงมาขบเม้มลำคอแกร่งของชายหนุ่ม ตามสเต็ปที่เธอได้อ่านเจอตามนิยายรัก
 
ทั่วไป เธอไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน เธอไม่เคยชายตามองใครคนไหนนอกจากเขาเลย เขาเป็น...
 
ความรักของเธอ เธอตัดสินใจเลื่อนมือไปกอบกุมตัวตนของเขา พร้อมกับขยับปรนเปรออย่างวาบหวาม
 
กลีบปากก็หยอกเอินกับยอดอกสีน้ำตาลของชายหนุ่ม ซึ่งเรียกเสียงครางในลำคอหนักๆได้อย่างดี เธอขยับ
 
ตัวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างยั่วยวน เธอจับมือใหญ่วางบนหน้าอกอวบอิ่มของเธอ ที่ตอนนี้ไม่มีอาภรณ์ใดๆ
 
ขวางกั้น มือใหญ่ที่กำลังฟ่อนเฟ้นอกอวบที่แน่นหนั่นอย่างมันมือ สร้างวามรัญจวนให้เธอไม่น้อย แล้วเสียง
 
สั่นของวัตถุที่ขรูดกับโต๊ะก็ดังขึ้นมา...มีคนโทรเข้า...และที่สำคัญเธอคนนั้นโทรมา...
 
 
เธอกดศีรษะทุยของชายหนุ่มลงบนอกอวบของตัวเองก่อนจะเอื้อมมือจะไปกดรับโทรศัพท์แล้ว...แต่
 
 
“จะทำอะไร!!!”เขาตวาดออกมาเสียงดัง ก่อนจะผละเธอให้ออกห่าง และแย่งมือถือไปจากมือของเธอ
 
 
“อย่ารับนะ!..พี่กำลังรักกับฟางอยู่ ห้ามรับสายใครทั้งนั้น”
 
 
“งั้นก็ลุก ฉันจะรับโทรศัพท์พิม”ก่อนพยายามดันตัวเธอออก แต่เรื่องอะไรเธอจะลง เธออุตส่าห์ใจกล้าหน้า
 
ด้านถึงขนาดนี้แล้ว มือเล็กตัดสินใจกอบกุมความเป็นชายของเขาแล้วส่งเข้าไปในกายสาว ชายหนุ่มมอง
 
เธอตาโต เขาคงไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำถึงขนาดนี้...เธอก็เหมือนกัน เป็นเพราะอะไรที่ทำให้เธอกล้าทำ
 
ตัวอย่างกับโสเภณีอย่างนี้ ความเจ็บแล่นเข้าสู่ใจกลางความเป็นหญิง เป็นเพราะเมื่อคืนนี้...เขารุนแรงกับ
 
เธอเหลือเกิน ทำอย่างกับเธอไม่ใช่คน ไม่มีหัวใจ...
 
 
มือหนากอบกุมสะโพกกลมกลึงของเธอแล้วโยกเป็นจังหวะรับความสะโพกสอบที่กำลังรับจังหวะเพื่อเติม
 
เต็มช่องว่างจนไม่เหลือเลยแม้แต่นิด เธอเริ่มขยับตัวตามจังหวะของชายหนุ่ม มือหนาเลื่อนจากสะโพกของ
 
เธอ แล้วขย้ำอกอวบของเธออย่างหลงใหล ความเร็วของจังหวะรักทำเอาเธอน้ำตาเล็ด
 
 
“เจ็บหรือ”นิ้วเรียวสวยของเขากรีดน้ำตาที่ไหลลงมาจากหางตาให้เธอ ความอบอุ่นแล่นเข้าเติมเต็มทุกอณู
 
ของพื้นที่หัวใจ แค่ความเอาใจใส่ที่เขามอบให้เธอ ก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาดใจ
 
 
“ฟาง ฟาง”น้ำเสียงแหบพร่าเรียกเธอให้ตื่นขึ้นจากภวังค์
 
 
“นิดหน่อยค่ะ ฟางยังไหว”เธอพูดก่อนจะก้มลงทำรอยตีตราทั่วลำคอของชายหนุ่ม เธอแอบดีใจที่เขาไม่ผลัก
 
ไสเธอออก ห้วงทำนองเพลงรักดำเนินไปตามครรลองของธรรมชาติของมันที่ควรจะเป็นจนมันจบลง...
 
 
เสียงโทรศัพท์ปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากห้วงนิทรา เธอควานหาโทรศัพท์ที่ตกลงที่ข้างโซฟาขึ้นรับ
 
 
แต่ชื่อของปลายสายนั้นสร้างความลำบากที่จะกดรับเหลือเกิน
 
 
“ค่ะ แม่”
 
 
“ฟาง ทำไมหนูยังไม่มาถึงอีกลูก”
 
 
“คะ คือ คือว่า...”เธอละอายใจเหลือเกินที่จะบอกมารดาว่าเพราะอะไรเธอถึงยังไม่ถึงบ้านคุณย่าสักที
 
 
เสียงงัวเงียของร่างสูงที่ตื่นจากห้วงนิทราทำให้เธอตั้งสติได้ เธอต้องรีบให้เหตุผลกับมารดา...แต่อะไรคือ
 
เหตุผลล่ะ
 
 
“ใครโทรมา”ป๊อปปี้ถามเธอเมื่อเห็นเธอทำหน้าไม่สู้ดี
 
 
“แม่ค่ะ”ร่างสูงที่เธอนั่งซ้อนตักอยู่เอื้อมมือมาดึงมือถือจากมือของเธอไปแล้วกรอกเสียงลงไป
 
 
“ครับคุณน้า”
 
 
“อ้าว ตาป๊อป แม่อยากรู้ว่าทำไมป่านนี้เรายังมาไม่ถึงบ้านคุณย่าสักที”เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ก่อน
 
จะหาข้ออ้างได้
 
 
“ผมติดงานน่ะครับ คงพาน้องไปไม่ได้ แต่ผมสัญญานะครับว่าจะพาน้องไปในงานวันเกิดของคุณย่า
 
แน่นอนครับ”
 
 
“งั้นก็ได้จ้ะ ยังไงแม่ฝากน้องด้วยนะ ช่วยพาแกไปส่งที่บ้านหน่อยที่บ้านไม่มีใครอยู่เลยนอกจากลุงยาม และ
 
แม่บ้านสองคนยังไงแม่วานป๊อปไปนอนเป็นเพื่อนน้องหน่อยนะลูก”
 
 
“เอ่อ...ครับ”ก่อนเขาจะกล่าวลาคุณปวีณาสองสามคำแล้ววางสายไป เมื่อหลุดจากความกังวลสายตาเจ้า
 
กรรมดันเลื่อนไปปะทะกับอกสล้างของร่างบอบบางที่กำลังรอคำตอบของเขาอย่างใจจดใจจ่อ
 
 
“คุณแม่ว่ายังไงบ้างคะ”เธอถามอย่างประหม่า
 
 
“ไม่ได้ว่าอะไร...เอ่อ แต่งตัวก่อนดีมั้ย”เธอคงจะเพิ่งคิดได้รีบยกมือขึ้นปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าไว้ก่อนจะรวบเอาเสื้อเชิ้ต
 
ขึ้นมาสวมใส่ ใบหน้านวลที่กำลังแดงก่ำนั้นทำเอาเขาแทบจะกระชากเธอมาฟัดแก้มหอมๆนั้นเสียให้สาแก่
 
ใจ
 
 
“ฟางกลับบ้านก่อนนะคะ”เขาแทบจะฉุดข้อมือของเธอไม่ทัน เมื่อเจ้าตัวนั้นวิ่งผ่านไปเร็วราวกับพายุ
 
 
“ไม่ได้! แต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้อย่างนี้ ขืนเธอยังดื้อจะออกไป เจอดีแน่”
 
 
“เผด็จการ”
 
 
“บ่น เดี๋ยวเหอะ ไป ไปอาบน้ำ”
 
 
“ฟางอาบแล้ว พี่นั่นแหละไปอาบน้ำเลย”เธอผลักเขาห้องนอนก่อนจะมาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟา
 
 
ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้เธอจะกล้าทำเรื่องอัปยศอย่างนี้....
 
 
และคงไม่ต้องบอกว่าเหตุผลของการกระทำของเธอครั้งนี้คืออะไร...
 
 
เหตุผลที่เธอรู้ดี...แต่เขาไม่เคยรู้เลย
 
 
 
.................................................................................................................
มาอัพ ตอนนี้NCเบาๆ เอิ๊กๆเราเริ่มหื่นอีกแล้ว ไม่น้าาาาาา(ปล่อยมันไป มันบ้า)