The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
OUM_PF
7) ไกลเหลือเกิน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนทึ่7 ไกลเหลือเกิน...
แสงแดดอ่อนๆสาดส่องผ่าผ้าม่านเนื้อดีกระทบร่างของหนุ่มสาวที่กำลังตระกองกอดกันอยู่
ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ดวงตาคู่สวยกระพริบถี่ๆเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงภายในห้อง ก่อนดวงตา
จะเบิกกว้างเมื่อร่างของเธออยู่ในเสื้อยืดตัวโคร่งของเขาและตอนนี้ก็อยู่ในอ้อมกอดของเขาเช่นกัน เธอเงย
หน้าขึ้นมองชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก เขาหล่อมาก หล่อแบบไทยๆ ดวงตาเรียวรี แต่กลับฉายแววตาดุดันจนใครๆ
ที่สบตาเป็นอันต้องหลงเสน่ห์ของเขา ดวงตาคู่สวยนั้นรับกับคิ้วเข้มที่ดำเป็นปื้น และจมูกโด่งเรียวเป็นสันก็
รับกันเป็นอย่างดีกับริมฝีปากสีสด ใบหน้าที่เธอหลงใหล...ไม่ใช่แค่ใบหน้า...เธอชอบที่เขาเป็นเขา ตัวตน
ของเขา รอยยิ้มแสนอบอุ่นที่เธอได้รับ...ไม่สิ เคยได้รับ... ไม่เหลืออีกแล้วผู้ชายคนนั้นของเธอ คนที่อ่อนโยน
และอบอุ่น แต่เธอเชื่อว่ามันได้ซุกซ่อนอยู่ในตัวของเขา...และสักวันเขาจะเปิดเผยให้เธอได้สัมผัสอีกครั้ง
“มองอะไร”เขาพูดพร้อมกับผลักเธอออกจากอ้อมกอด
“เปล่าค่ะ ฟางไปอาบน้ำก่อนนะ”เธอพูดพร้อมกับพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียง เมื่อก้าวแรกสัมผัสกับพื้นเท่านั้น
ร่างทั้งร่างก็ทรุดฮวบลงกับพื้น เหตุมาจากความเจ็บที่แล่นผ่านใจกลางความเป็นหญิงนั่นเอง เธอพยายาม
พยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แต่มันก็ลำบากเหลือเกิน
“ฮัลโหลครับ”ชายหนุ่มก้าวลงมาจากเตียงแล้วเดินผ่านเธอไปที่ระเบียง เธอมองตามประตูกระจกที่ปิดลง
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครโทรมา... น้ำตาไหลลงมาราวกับทำนบแตก มันบ่งบอกได้อย่างดีว่าเจ้าของดวงตากลม
โตนั้นทุกข์ใจมากแค่ไหน เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับร่างสูงที่เดินเข้ามา
“เลิกติดต่อกับเธอซะ”เธอเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แล้วมองไปที่ร่างสูงที่กำลังเดินอาดๆเข้ามากระชาก
ร่างของเธอที่นั่งกองอยู่ที่พื้นแล้วเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียง แต่มันดันพลาด ร่างของเธอเด้งขึ้น ทำให้ศีรษะสวย
กระแทกเข้ากับโต๊ะข้างเตียงอย่างจัง ความเจ็บแล่นเข้ามาที่ขมับข้างขวาทันที เธอยกมือขึ้นแตะบริเวณนั้น
เบาๆ ของเหลวสีสดก็เปื้อนติดมือมา...หัวแตก
“เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!!”ร่างสูงตวาดขึ้นมาเสียงดัง
“ค่ะ ฉันรู้ดี”
“ก็ดี...แล้วเธอนั่นแหละที่ต้องเลิกยุ่งกับฉัน”เขาพูดพร้อมๆกับหันหลังและกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“ฉันคงทำไม่ได้”เธอพูดก่อนจะตะเกียกตะกายลงจากเตียงก้มลงเก็บเสียผ้าที่ตกอยู่ตามพื้น แล้วกำลังจะ
ก้าวเดินออกจากห้องนอนของเขาไป แต่...
“ทำไม!!!!!!”เสียงเข้มตวาดขึ้นอย่างโกรธจัด
“คุณรู้มั้ยคะ สำหรับฉัน ถึงแม้ว่าเราจะห่างกันไกลคนละซีกโลก ฉันก็รักคุณ แต่สำหรับคุณ ถึงแม้ว่าเราจะ
ใกล้กันเพียงปลายก้อย คุณก็ไม่รักฉัน”เธอปลดข้อมือหนาที่พันธนาการเธอไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องนอน
ของเขาไป
ป๊อปปี้มองตามร่างเล็กที่เดินออกจากห้องไป เธอเดินออกไปอย่างทุลักทุเล เขารู้ว่าเธอคงเจ็บที่ตรงนั้นมาก
เพราะการร่วมรักเมื่อคืน และหัวที่แตกอยู่ก็คงจะยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดให้เธอมากขึ้นอีก
แต่เธอทำตัวของเธอเอง ถ้าเธอไม่อาจหาญกับเขาก็คงจะไม่มีสภาพอย่างนั้น
แต่เขาก็ผิดที่ไปทำร้ายเธออย่างนั้น... สายตาก็พลันมองไปที่เตียง ดวงเลือดที่ผสมกับน้ำกามเปื้อนอยู่ที่ผ้าปู
ที่นอนวงใหญ่ และรอยหยดเลือดที่หยดไปตามพื้นห้องทำเอาเขาใจหายวาบ เธอต้องเจ็บหนักแน่ๆ
เขาสาวเท้าออกจากห้องนอน แล้วก็เห็นหญิงสาวที่กำลังนั่งมองเสื้อผ้าในมือ เขาเดาว่ามันคงฉีกขาดเสียจน
สวมใส่ไม่ได้ เขาเดินไปนั่งข้างๆเธอ คนตัวเล็กนั้นตกใจกระถดกายหนี
“เจ็บมากรึเปล่า”เขาถามพร้อมกับหยิบทิชชู่มาเช็ดเลือดที่แห้งเกาะกรังอยู่บริเวณขมับ แต่มือเล็กนั้นฉุดมือ
ของเขาไว้ แล้วสะบัดออกอย่างแรง
“อย่ามายุ่งกับฉัน!”เขาตกใจเล็กน้อย เมื่อเธอนั้นไม่เคยแสดงท่าทีอย่างนี้กับเขามาก่อน แต่เป็นเพราะอะไร
เธอถึงทำแบบนี้กัน
“อย่ามาอวดดี เห็นมั้ย หัวแตกน่ะ”
“มันก็คงไม่แตกหรอกค่ะ ถ้าคุณไม่จับฉันกระแทกกับโต๊ะข้างเตียง”เธอพูดพร้อมๆกับสะบัดหน้าหนีมือของ
เขาที่กำลังเช็ดเลือดให้เธอ
“จะให้ฉันทำยังไง ฉันไม่ได้รักเธอ เธอก็รู้ดี”เขาเอ่ยเสียงหน่ายๆนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดกับเธอเช่นนี้
“ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว และฉันไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก”
“ถอนหมั้นกับฉันได้มั้ย”เขาเห็น...น้ำตาของเธอหยดลงมา แต่เพียงแค่หยดเดียวเท่านั้น ภายใต้ใบหน้าเรียบ
เฉยนั้นเขาเดาไม่ออกเลยมาเธอกำลังรู้สึกเช่นไร
“คุณไม่รักฉันสักนิดเลยหรือคะ”เขาเพียงแต่ส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ
“ค่ะ”เขาเผยรอยยิ้มออกมา เขาไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะง่ายขนาดนี้
“เราจะจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด”ประโยคถัดมาของเธอทำเอาเขาแทบจะฉีกเนื้อของเธอออกมาเป็นชิ้นๆได้
เลย มือหนาบีบเข้าที่หัวไหล่มนราวกับคีมเหล็กที่กำลังล็อกลวดเหล็กให้มันขาดออกจากกัน
“ปล่อยฉัน...ทำไมคะไม่ดีใจหรอ”น้ำเสียงยียวน และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนตัวเล็กทำเอาเขาแทบจะเขย่าร่าง
ของเธอให้หัวมันหลุดจากบ่าเสียให้ได้ แต่เขาไม่ทำก็เท่านั้น
“ดีใจกะผีเธอสิ ที่ฉันบอกแปลว่าไม่อยากให้เราเกี่ยวพันกันทางใดๆทั้งนั้น”หญิงสาวยิ้มยียวนกวนประสาท
ชายหนุ่มก่อนเธอจะพูดออกมา
“ถึงแม้จะไม่ใช่ทางนิตินัย...แต่ก็เป็นทางพฤตินัย”เธอแทบจะตบหน้าตัวเองเป็นร้อยๆครั้ง แต่...ที่เธอพูดไป
เพราะไม่อยากเสียเขาไป...และการแต่งงานก็เป็นสิ่งผูกมัดที่ดีที่สุด
“หึ งั้นฉันก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงทุกคนที่ฉันนอนด้วยล่ะสิ เพราะฉันไม่ได้นอนกับเธอคนเดียว”
“ไม่จำเป็นค่ะ ฉันไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้น”
“อ้อ ใช่สิ...เพราะเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าขอผู้ชายแต่งงาน”
“ค่ะ ขอบคุณมาก”เธอพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม แต่ความรู้สึกหลากหลายกลับตีขึ้นมามากมาย
กลัว...จะเสียเขาไป
กลัว...จะถูกทิ้ง
“ไม่กลัวเสียใจรึไง ถ้าเราเลิกกัน”
“ฉันไม่เคยกลัวหรอกค่ะ ความเสียใจ...มันไม่มีอะไรที่น่าเสียใจไปกว่านี้อีกแล้ว ฉันเคยต้องเสียใจที่คุณไม่รัก
ฉัน ฉันเคยต้องเสียใจที่เสียศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงไป ฉันเคยต้องเสียใจที่คุณมีคนอื่น ฉันเคยต้องเสียใจที่คุณ
ไม่เห็นค่าความรักของฉัน...มองว่ามันงี่เง่า แต่ฉันก็ผ่านมันมาได้ แล้วเรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะต้องเสียใจ”
“เลิกดราม่าซะทีเหอะ ฉันจะไม่แต่งงานกับเธอแน่”
“แต่ฉันจะแต่งค่ะ ถ้าฉันขอให้คุณรักฉันบ้างจะได้มั้ยคะ”ชายหนุ่มตะลึงงันกับคำขอของหญิงสาวไปเนิ่น
นานก่อนจะตอบออกมา
“ฟาง ความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะ”ร่างเล็กพยักหน้ารับรู้
“ค่ะ ฉันเข้าใจ แต่ฉันรักคุณ และฉันจะทำให้คุณรักฉันให้ได้ เหมือนที่ฉันพยายามทำมาตลอด7ปี”น้ำเสียง
ปนสะอื้นนั้นทำเอาคนฟังสลดใจไป....แต่เพียงน้อยนิด
“แต่เธอก็เห็นว่ามันไม่สำเร็จ”
“ค่ะ แต่คงมีสักวัน...ฉันเชื่อ ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรให้คุณแล้ว...แม้แต่ความบริสุทธิ์ฉันก็ไม่มีอีกแล้ว แต่สิ่งหนึ่ง
ที่มันจะไม่หมดไปคือความรัก...ความรักที่คุณไม่เคยมีให้ฉัน”เธอพูดปนเสียงสะอื้น ก่อนจะแสยะยิ้มแล้วพูด
ต่ออีก
“น่าตลกนะคะ”
“ผู้หญิงทุกคนมีความฝันเหมือนๆกัน คือการแต่งงาน แต่งกับคนที่เรารักและเขาก็รักเรา การมอบความ
บริสุทธิ์ที่เฝ้ารักษาให้กับคนรักในค่ำคืนของวิวาห์แสนหวาน มีจูบแรกที่อ่อนหวานและอ่อนโยน มีคำบอกรัก
หวานหูจากคนรักที่พร่ำบอกถึงจะไม่บ่อยแต่ขอแค่ได้ยินเป็นพอ และสำหรับฉันทุกๆความฝันของผู้หญิงถือ
เป็นข้อยกเว้น ฉันกำลังจะแต่งงาน...กับคนที่เขาไม่ได้รักฉัน ฉันได้มอบความบริสุทธิ์ให้คนที่ฉันรัก...แต่เขา
ไม่เห็นค่า ฉันมีจูบแรก...ที่เกิดจากความไม่ตั้งใจ คำบอกรักหวานหู...ยิ่งไม่เคยได้ยิน...คุณพอจะรู้มั้ยคะว่า
ผู้ชายคนนั้นคือใคร คนที่ทำให้ฉันทิ้งความฝันของผู้หญิงทุกๆคน”
“ฟาง ฉัน...”
“ความรักคงมากเกินไป ที่จะขอ....ฉันก็จะไม่ขอจากคุณ แต่ฉันจะทำให้คุณหยิบยื่นมันมาให้ฉัน...จากใจ”
กลีบปากเรียวของหญิงสาวประทับลงบนริมฝีปากสีสดของชายหนุ่มและถอนออกมา
“ฉันมั่นใจว่าสักวันคุณจะรักฉัน”เธอพูดก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างทุลักทุเล
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
