The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?) 

ตอนที่9 อยู่เป็น...ที่พักพิง

 

 

“พาฟางกลับบ้านได้รึยังคะ”เธอถามชายหนุ่มที่นั่งจิบกาแฟอยู่ข้างๆเธอ

 

 

“อยากกลับหรือไง”เขาถามเธอขณะที่สายตายังไม่ละจากจอสี่เหลี่ยมเบื้องหน้า

 

 

“ค่ะ”

 

 

“ไม่อยากอยู่กับฉันแล้วหรือไง”

 

 

“ถ้าพี่อยากให้ฟางอยู่ ฟางก็จะอยู่ค่ะ”เธอตอบออกไปทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าประโยคถัดมาของเขา มันอาจจะยิ่งทำให้

 

แผลที่เหวอะหวะในหัวใจของเธอยิ่งติดเชื้อลามเข้าไปใหญ่

 

 

“งั้นก็ไปกันเถอะ เพราะฉันไม่อยากอยู่กับเธอทั้งตอนนี้ และตอนหน้า หรือตอนไหน อ้อ หรืออาจจะยกเว้น

 

เวลาอยากมากๆ หุ่นเธอนี่ก็ใช้ได้ พอแก้ขัดได้”น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลลงมาอีก ก็จวนจะรินลงมา หากแต่

 

เธอพยายามกลั้นมันไว้สุดความสามารถ มือหนากระชากแขนบอบบางก่อนจะลากเธอลงไปข้างล่าง

 

 

สายฝนที่หลั่งรินลงมาอย่างหนักไม่ได้ทำให้ความสามารถในการขับรถของชายหนุ่มลดลงเลย เขายังขับรถ

 

เร็วปานพายุทอร์นาโด  จนในที่สุดรถคันหรูก็จอดหน้าคฤหาสน์หลังงามหรือที่เธอเรียกว่าบ้านได้อย่าง

 

ปลอดภัย โดยทั้งเธอและเขายังครบสามสิบสอง

 

 

“ลงไปสิ”เขาเอ่ยไล่เธอทันที เธออยากจะขอร้องให้เขาอยู่เป็นเพื่อน แต่ถ้าเธอทำอย่างนั้นเขาก็คงจะมองว่า

 

เธอให้ท่าเขาอีก ความจริงเธอไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย ยิ่งตอนนี้ทั้งเสียงฟ้าร้องก็ดังราวกับโลกทั้งใบ

 

กำลังจะแตก สายฟ้าแลบก็ฟาดลงมาจนเธอกลัวเหลือเกินว่ามันจะฟาดลงกลางหัวเธอรึเปล่า เธอสะบัดหัว

 

ไล่ความกลัวก่อนจะก้าวลงจากรถไป เธอรีบตรงดิ่งเข้าห้องนอนทันที แล้วเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว ขา

 

เรียวก้าวออกจากห้องน้ำเป็นจังหวะเดียวกันกับแสงสว่างรอบๆตัวดับลง ทั้งๆที่ตอนนี้ก็เพิ่งจะบ่ายๆแต่ด้วย

 

ความมืดของเมฆฝนทำให้แสงสว่างจากดวงอาทิตย์จึงถูกบดบัง สายตากวาดไปรอบๆห้องอย่าง

 

หวาดระแวงเธอไม่เคยว้าเหว่อย่างนี้มาก่อนเลย เธอกระชับปมผ้าขนหนูผืนน้อยที่พันร่างของเธอไว้ อากาศ

 

หนาวเหน็บยิ่งทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว เธอรีบมุดตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหนา ปิดเปลือกตาลง พร้อมๆกับก้าวสู่

 

ดินแดนของความฝัน

 

 

ป๊อปปี้ค่อยๆเปิดห้องดูทีละห้องเพื่อให้แน่ใจว่าเขาสามารถนอนพักห้องไหนได้บ้าง

 

 

ตอนแรกก็กะว่าจะกลับนั้นแหละ...แต่บ้านหลังตั้งใหญ่มีแต่คนรับใช้อยู่กันแค่สามคน แล้วยิ่งตอนนี้ขโมย

 

ขจรก็เยอะอีก เขาตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปในห้องพักห้องหนึ่ง เพราะขี้เกียจจะเดินหาแล้ว อาศัยแค่แสงของ

 

โทรศัพท์มือถือก็ลำบากเต็มที เขาล้มลงนอนบนเตียงหนานุ่มพร้อมๆกับมุดตัวลงในผ้าห่มผืนหนา นี้คงเป็น

 

ครั้งแรกละมั้งเนี่ยที่จะนอนตั้งแต่หัวค่ำ แต่มือของเขากลับสัมผัสเข้ากับสิ่งแปลกปลอมบางอย่าง

 

 

เหมือน...คน

 

 

คนตัวเล็กด้วย เขายิ้มกระหยิ่มกระย่องก่อนจะลูบมือหนาไปทั่วเรือนร่างของคนตัวเล็กอย่างหลงใหล ก็จริง

 

อยู่ที่เธอนั้นตัวเล็ก ไม่ได้มีหุ่นที่เพรียวระหงส์เหมือนนางแบบ แต่เธอนั้นมีรูปร่างที่สมสัดส่วน เขายอมรับว่า

 

หลงใหลร่างกายของเธอ...แต่เขาเชื่อว่ามันเป็นปกติของผู้ชายทุกคน และอีกไม่นานคงเบื่อ

 

 

“อื้อ”มือเล็กปัดมือของเขาที่กำลังสาละวนถอดผ้าขนหนูผืนเล็กอยู่ออก เป็นจังหวะเดียวกับที่เธอพลิกร่าง

 

หงาย ทำให้เขาสัมผัสกับอกแน่นหนั่นอย่างเต็มที่ เขาลดริมฝีปากครอบครองยอดอกแสนหวานอย่างวา

 

หวาม เสียงหวานมีครางในลำคอยิ่งปลุกอารมณ์ดิบเถื่อนของเขาได้เป็นอย่างดี ดวงตาคู่สวยปรือขึ้นมอง

 

หน้าเขาด้วยสายตาหวานเชื่อม เขาประกบริมฝีปากของเธออย่างอ่อนหวาน รสจูบแสนหวานแทบเผา

 

ผลาญให้เขาและเธอไหม้เป็นจุน เขาถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง แล้วเคลื่อนริมฝีปากขบเม้มดูดดึงตาม

 

ลำคอระหงส์ จนเกิดรอยตีตราไปทั่ว

 

 

“พี่ป๊อป”เสียงหวานเรียงชื่อของเขาด้วยอารมณ์หวามไหว ยิ่งทำให้เขาอยากจะฝากฝังตัวตนของเขาให้รวม

 

กับเธอโดยเร็วที่สุด แต่ยังก่อน... เขาลดมือลงแล้วเตรียมจะส่งนิ้วเรียวเข้าสำรวจกายสาว แต่เธอกลับยื้อ

 

เอาไว้

 

 

“ยะ อย่า ฟางเจ็บ”น้ำเสียงที่เจือความหวาดกลัว ทำให้เขารู้ว่าเขาได้มอบประสบการณ์ที่ไม่ดีเท่าไรให้เธอไป

 

แล้ว เธอคงหวาดกลัวการหลับนอนกับเขาไปแล้ว...

 

 

“เจ็บมากรึเปล่า”เขาถามอย่างห่วงใย เมื่อเห็นเมื่อส่ายหน้าทั้งน้ำตา มือเล็กก็ยื้อยุดเขาไว้สุดแรง ความ

 

ปรารถนาได้ดับสูญลงไป ความห่วงใยกลับเข้ามาแทนที่ในทุกอณูของหัวใจทั้งที่เขายังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

 

 

“เจ็บค่ะ เจ็บ...ฮึก”เธอตอบเจือเสียงสะอื้นยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด

 

 

“พี่ขอโทษนะ....อย่าร้องนะคนดี”เขาพูดก่อนจะกรีดนิ้วเรียวเช็ดน้ำตาที่ไหลรินลงมาราวกับทำนบแตก

 

 

เธอรีบโกยเอาผ้านวมมาปิดบังร่างกายที่เปลือยเปล่า ชายหนุ่มลุกจากเตียงแล้วอาศัยแสงจากมือถือส่อง

 

แล้วไปที่ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ เขาควานหาชุดนอนของเธอ ก่อนจะโยนให้ร่างเล็กที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น

 

 

“ใส่ซะ ก่อนที่พี่จะทนไม่ไหว”สายฟ้าแลบส่องให้เห็นแววตาของความหวาดกลัวซึ่งร่างเล็กส่งออกมา เธอลน

 

ลานคว้าชุดนอนแล้วมุดลงไปในผ้านวม ก่อนจะแหวใส่เขา

 

 

“พี่ป๊อป พี่เข้ามาได้ยังไง ออกไปนะ นี่มันห้องของฟางนะ”

 

 

“ไม่ออก คุณน้าบอกว่าให้ฉันมานอนเป็นเพื่อนเธอ”เขาพูดก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆหญิงสาว แล้วรวบร่าง

 

แสนบอบบางนั้นเข้ามากอดไว้

 

 

“เอ๊ะ บอกว่าให้ออกไปไง”เธอพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดของเขาอย่างทุลักทุเล

 

 

“ไม่ออก จะนอนกับเมีย”เขาพูดก่อนจะซุกหน้าลงกับซอกคอระหงส์ของคนตัวเล็ก ซึ่งเธอก็จำยอมนอนกับ

 

เขาแต่โดยดี เขามองใบหน้าแสนหวานที่ตรึงใจเขาตั้งแต่แรกเห็น คิ้วโก่งสวยได้รูปรับกับดวงตากลมโตที่ถูก

 

กรอบด้วยขนตางอนยาว จมูกเล็กเชิดรั้นอย่างนิสัยเจ้าตัว ปากเล็กน่ารักนั้นก็หวานทุกครั้งที่เขาได้ลิ้มรส

 

 

เขายอมรับว่าเธอสวยและน่ารักมาก และเขาก็ยอมรับว่าเธอเหมาะที่จะเป็นคู่หมั้นของเขา หากแต่ตอนนี้

 

เขามีคนรักอยู่แล้ว และเขาก็ไม่สามารถทรยศเธอคนนั้นได้

 

 

แล้วจะผิดอะไรหากเขากับฟางจะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน...ในเมื่อเธอเสนอ และเขาก็สนอง

 

 

แต่...ดูเหมือนเขาจะใช้คำนั้นไม่ได้แล้ว ก็เธอไม่ได้เสนอ...แต่กลับเป็นเขาเองที่ขืนใจเธอ

 

 

“ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะฟาง”เขาพูดออกมาเพราะความหนักใจ เธอประกาศลั่นว่าจะแต่งงานกับเขา

 

ในขณะที่เขายังลังเล ตอนนี้เขาไม่มั่นใจเลยว่า...เขายังรักพิมหรือ

 

 

หากไม่ใช่เพราะความน่ารักของเธอที่ทำให้เขาหวั่นไหวเขาก็คงไม่ต้องว่ากลัดกลุ้มเช่นนี้...

 

 

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาพยายามใจแข็งกับเธอ...แต่ครั้งที่เขาต้องทำให้เธอถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาลนั้นหัวใจ

 

มันก็ได้เตือนเขาแล้วว่าขืนเป็นอย่างนี้ต่อไป...เขานั่นแหละที่ต้องเจ็บเอง

 

 

ร่างที่สะดุ้งโหยงจากเสียงของฟ้าผ่าของร่างบอบบางซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของเขา

 

 

“ยังไม่นอนอีกหรอ”เธอส่ายหน้าน้อยๆกับอกแกร่งของเขา

 

 

“กลัวหรือ”

 

 

“ค่ะ มันน่ากลัว มันเหมือน...”เขารู้ดีกว่าเธอคงจะหมายถึงคืนนั้นแน่ คงจะเป็นค่ำคืนของเขาและเธอซึ่งมี

 

ร่วมกัน

 

 

“นอนเถอะ พี่จะไม่ทิ้งฟางไปไหนหรอก”ร่างเล็กซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของเขา เสียงลมหายใจที่ดังสม่ำเสมอ

 

เป็นสัญญาณว่าร่างเล็กได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว เขาวางใจจึงดึงตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทราตามร่างเล็กไป...

 

 

 

...............................................................................................................................

 

มาแล้วววววววว ขอบคุณทุกเม้น ทุกโหวต แล้วก็ทุกกำลังใจนะจ้ะ ขอบคุณที่อินไปกับนิยายของเรา  ขอบคุณที่ติดตามนิยายของเรา               เราจะขอบอกกับรีดเดอร์ทุกคนอีกครั้งหนึ่ง ว่า

ทุกๆคนคือคนสำคัญ เพราะทุกคนที่ทำใให้เรามีกำลังใจที่จะแต่งนิยายทุกๆเรื่องทุกๆตอนให้มันจบ

แล้วก็ขอบคุณจริงๆนะที่ยังไม่ทิ้งกันไปไหน