The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)

The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
 
 
ตอนที่27 คนทรยศ 
 
“ไม่จริง!!!”พิมตวาดขึ้นมาอย่างหัวเสีย
 
 
“คงต้องจริงแล้วล่ะ...ฉันเห็นกับตา”กวินเอ่ยอย่างสบายอารมณ์
 
 
“ถ้าอย่างนั้น...คุณต้องช่วยฉัน”เธอเหยียดรอยยิ้มร้ายกาจ เป็นสัญญาณประกาศศัตรูกับฟางอย่างเต็มรูปแบบ
 
 
“ช่วย? ช่วยยังไง”กวินเลิกคิ้วมองหญิงสาวใต้อ้อมกอดที่แสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ
 
 
“ฉันรู้ว่าฐานะทางบ้านคุณกำลังแย่...”เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่เริ่มขมวดคิ้ว
 
 
“แล้วยังไง เห๊อะ คุณกำลังจะเขี่ยผมทิ้งล่ะสิ”เขาดึงเธอเข้ามาใกล้ แววตาฉายแววความไม่พอใจ
 
 
“เปล่าสักหน่อยค่ะ...พิมกำลังจะบอกว่า คู่หมั้นของป๊อปน่ะรวยมาก...เธอคงช่วยคุณได้”เมื่อเขาเริ่มเข้าใจแผนการ
 
ของเธอก็เริ่มแสยะรอยยิ้มออกมาบ้าง
 
 
“ว่ามา...”เล็บคมกรีดไปตามแผงอกเปล่าเปลือยอย่างยั่วยวน ริมฝีปากอวบอิ่มก็เอ่ยแผนการร้ายออกมาอย่างไม่
 
กระดากปาก
 
 
“ในเมื่อฉันต้องการป๊อป และคุณเองก็ต้องการนังฟาง คุณคิดว่าป๊อปจะชอบใจรึเปล่าคะ ถ้ารู้ว่าเมียของเขาก็เป็น
 
ของคุณเหมือนกัน”เขาหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
 
 
“ต่อสิ..”
 
 
“ฉันต้องเริ่มจากตีสนิทเธอก่อน แล้วค่อยรวบหัวรวบหาง”เขาพยักหน้าเข้าใจ
 
 
“ดีครับ แต่ตอนนี้ผมว่า...ผมกับคุณก่อนดีกว่า”ร่างแกร่งพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างบาง  กิจกรรมอย่างว่าถูกเริ่มต้นขึ้น
 
 
อย่างที่ทั้งสองไม่เคยละอายแก่ใจ เมื่อกำลังทำผิดจารีตอันดีงาม
 
 
.................................................................................................................................................
 
 
“พี่ป๊อป ฟางหิวแล้ว เร็วๆสิ”เสียงหวานลอยมากระทบหูคนตัวโตที่กำลังหัวหมุนกับงานในครัว ก็จะให้เขาทำยังไง
 
เมื่อว่าที่ภรรยาตัวดี กลับทำอาหารไม่เป็น ทำให้เขาต้องเข้าครัวทำอาหารเสียเอง
 
 
“ฟาง มาช่วยพี่ล้างผักหน่อยเร็ว”เจ้าตัวรีบวิ่งมารับผักไปล้างอย่างตั้งอกตั้งใจ ก่อนจะยื่นให้เขา
 
 
“ขอบคุณครับ”เธอชะโงกหน้ามองเขาที่กำลังหั่นผักอย่างสนใจ
 
 
“เรานี่มันจริงๆเลย แต่งงานแล้วคงต้องจับให้แม่พี่เข้าครอสด่วนแล้ว”เขาบ่นอุบ มือยังหั่นผักไปด้วย
 
 
“ก็ฟางไม่ชอบนี่...ขนมก็ว่าไปอย่าง”เธอเบ้ปากอย่างล้อเลียน
 
 
“เดี๋ยวเถอะ ว่าแล้วยังเล่นหูเล่นตา เดี๋ยวก็จับตีก้นเสียให้เข็ด”เขายกมีดขึ้นขู่ จนเธอรีบถอยร่นชิดกำแพง ยังมิวาย
 
แลบลิ้นปริ้นตาให้เขาแล้ววิ่งออกจากห้องครัวไป
 
 
ชายหนุ่มยกสำรับมาวางไว้บนโต๊ะทานข้าว ก่อนจะเรียกคนตัวเล็กที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่
 
 
“ฟาง มาช่วยพี่ยกจานข้าวหน่อยครับ”
 
 
“ค่า”เธอเดินเข้าห้องครัวแล้วทยอยยกอาหารขึ้นโต๊ะจนหมด ร่างเล็กเดินเข้ามาประชิดตัวเขา เขย่งปลายเท้าเพื่อ
 
ปลดปมผ้ากันเปื้อนออกให้ ก่อนเอาไปเก็บที่ห้องครัว แล้วนั่งลงตรงข้ามกับเขา
 
 
“น่ากินจังเลย กินละนะ”เธอเงยหน้าจากจานกับข้าวขึ้นมองเขา เขาพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงอนุญาต เธอจึงเริ่มลงมือ
 
ทานอย่างเอร็ดอร่อย
 
 
“อื้ม พี่ป๊อป ผู้ชายคนที่ชนฟางเมื่อเช้าอ่ะ...เขาเป็นดาราด้วยนะ”เธอพูดขณะเคี้ยวข้าวตุ่ยๆ
 
 
“ชอบเขารึไง”เธอรีบส่ายหน้าจนหัวสั่นหัวคลอน
 
 
“เปล่านะ ก็แค่บอก...พี่ป๊อปหล่อกว่าตั้งเยอะ”เขาแทบหลุดขำเมื่อคนตัวเล็กแก้ตัวเป็นพัลวัน แต่ก็แอบเขินกับคำ
 
ชมของเธอ อย่างวัยรุ่นริรักยังไงอย่างงั้น ทั้งๆที่อายุก็ตั้งยี่สิบแปดแล้วแท้ๆ
 
 
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา มือหนาหมายจะเอื้อมไปกุมโทรศัพท์ที่ส่งเสียงกรีดร้องอยู่บน
 
โต๊ะ แต่ไม่ทันคนตัวเล็กที่ฉวยไปก่อน
 
 
“พิม...ฟางไม่ให้รับหรอก”เธอเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ
 
 
“คืนพี่มาเถอะครับ...พี่อยากเคลียร์กับเธอ”เธอมองหน้าเขาอย่างชั่งใจ ก่อนจะยอมยื่นให้แต่โดยดี เขารับมาก่อน
 
จะเดินไปรับสายที่ระเบียง
 
 
“ว่าไงครับ”เขากรอกเสียงลงในเครื่องมือสื่อสาร
 
 
“ป๊อปคะ คุณกลับมารึยัง พิมคิดถึงคุณจะแย่”ปลายสายเอ่ยอย่างออดอ้อน
 
 
 
“ครับ”
 
 
“ทำไมคุณทำตัวห่างเหินกับพิมจังล่ะคะ พิมทำอะไรให้คุณโกรธรึเปล่า”เธอเอ่ยน้ำเสียงเศร้าๆ
 
 
“เปล่าครับ”เขาเอ่ยเสียงแข็ง เธอนั้นก็รู้ทั้งรู้ยังจะมีหน้ามาถามเขาอีก
 
 
“พิมมีเรื่องอยากจะคุยกับป๊อป พรุ่งนี้เราเจอกันได้มั้ยคะ”
 
 
“ได้ครับ...ที่ไหน”เขาตัดสินใจแล้ว ต่อไปนี้ระหว่างเขากับฟางจะไม่มีอุปสรรคใดๆอีก
 
 
“ร้านเดิมค่ะ”
 
 
“ครับ ร้านเดิม...”เขาลาพิมอีกเล็กน้อยก่อนจะกดตัดสายไป
 
 
“ร้านไหนคะ ร้านเดิม”เขามองคนตัวเล็กที่ยืนกอดอกมองเขาอย่างเอาเรื่อง
 
 
“แอบฟังผู้ใหญ่คุยโทรศัพท์ไม่น่ารักเลยนะฟาง”เขาดุคนตัวเล็กเบาๆ เมื่อเจ้าตัวเริ่มงอแง
 
 
“ถ้าฟางไม่มาแอบฟังจะรู้หรอ...ไหนบอกจะเคลียร์กับเธอไงแล้วทำไมต้องนัดกันไปที่ไหนไกลอีก”
 
 
“ฟาง พี่เป็นผู้ชายนะ ต้องให้เกียรติพิม การบอกเลิกกับผู้หญิงหน้าด้านๆอย่างนั้นมันไม่แมนเลยสักนิด”เขาถอด
 
ถอนหายใจเมื่อเธอเริ่มไม่มีเหตุผล
 
 
“ไม่รู้แหละ ยังไงก็ไม่ให้ไป”ร่างเล็กเดินตึงตังเข้าไปนั่งลงที่เดิม ก่อนจะลงมือทานอาหารต่ออย่างเงียบๆ เขานั่งลง
 
 
ที่เดิมบ้าง ระหว่างการรับประทานอาหารมื้อนั้น ไม่มีเสียงของใครเล็ดลอดออกมาเลย
 
 
เมื่ออีกคนกำลังระแวง...กลัวว่าเขาจะหักหลังเธอ
 
 
อีกคนกำลังกังวล....แล้ววันพรุ่งนี้เขาจะบอกพิมว่ายังไงดี
 
 
หลังจากล้างจานแล้ว ฝ่ายป๊อปปี้ก็แยกตัวเข้ามาทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ทิ้งหญิงสาวให้นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวคน
 
เดียว แววตาที่สั่นระริกอย่างหวาดกลัว น้ำตาเจ้ากรรมที่ทำท่าว่าจะไหลรินลงมา...ถูกกลั้นไว้จนสุดความสามารถ
 
เธอเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ลมโกรกเบาๆยิ่งทำให้เธออ่อนแอทั้งกายและใจ บทสนทนาระหว่างเขาและพิม มัน
 
ไม่มีอะไรที่เป็นสัญญาณบ่งบอกเลยว่าเขาจะเลิกกับพิมจริงๆ....
 
 
แล้วถ้าเขาไม่เลิกล่ะ...คงเป็นเธอที่ต้องถูกเขี่ยทิ้ง....แต่เธอไม่มีวันยอมแน่
 
 
เขาคือคนที่เธอยอมยกทั้งตัวและหัวใจให้ เขาคือคนคนเดียวที่เธอจะแต่งงานด้วย เขาคือคนคนเดียวที่เป็นเจ้าของ
 
เธอ
 
 
เขาคือคนที่เธอรัก...เพียงคนเดียว
 
 
คงจะโง่เต็มทีหากจะยอมเสียเขาไปให้หญิงอื่น...เขาเป็นของเธอคนเดียว!!!!!
 
 
ไม่มีวันไหน...ที่เขาจะไม่ใช่ของเธอ และเธอก็จะไม่ยอมเสียเขาไปแน่ๆ แม้มันต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ตาม...
 
 
เธอก็จะทำเพื่อเขาที่เป็นของเธอ
 
 
 
..........................................................................................................................
เรากลังสอบกลางภาคอยู่ คงจะไม่ได้อัพบ่อย แต่สอบเสร็จเมื่อไรจะมาอัพเป็นปกตินะจ้ะ