The Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
OUM_PF
26) แฟนใหม่...ของฉัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความThe Loveless หัวใจไร้รัก...(แล้วฉันต้องทำอย่างไร?)
ตอนที่26 แฟนใหม่...ของฉัน
“ทำไมคุณไม่ตอบล่ะคะ”แก้วที่อึดอัดเกินกว่าจะทนไหว เมื่อชายหนุ่มอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบเธอเสียที
“แล้วคุณคิดว่าไง...ผมควรจะโกรธคุณดีรึเปล่า”เขาไม่ตอบ ไม่พอยังถามเธอกลับอีก
“ฉันถามคุณนะคะ ไม่ได้ให้คุณถามฉันกลับ”สาวร่างบางเริ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจเมื่อเขายังเงียบเช่นเดิม ก็เธอไม่รู้
นี่นา คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดไม่ใช่หรอ
“ฉันไม่รู้นี่คะ คุณอย่าโกรธฉันเลยนะ”เธอแก้ตัว เผื่อว่าเขาจะหายโกรธเธอลงบ้าง
“ผมคิดว่าคุณรู้...รู้ตั้งแต่ที่ผมอธิบายให้ฟัง...แต่คุณเลือกที่จะไม่เชื่อซะมากกว่า”เขาเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่
เหมือนวิศวะคนที่เธอเคยรู้จักสักนิดเลย
“คุณอย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยนะคะ ลืมๆมันไปได้มั้ย”เธอเว้าวอนคนใจแข็งที่ไม่ยอมรับฟังอะรทั้งนั้น
“ถ้าคุณมองว่าศักดิ์ศรีของผมเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ ผมคิดว่าเราก็คงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกันอีกนั่งเงียบๆเถอะครับ
อีกสักสองชั่วโมงก็คงจะถึงกรุงเทพฯแล้วล่ะ”ไม่เคยมีคำพูดของชายคนไหนที่จะทำร้ายเธอได้เหมือนคำพูดของ
เขาเลย น้ำตาเจ้ากรรมพาลจะหยดลงมาเสียดื้อๆ แล้วมันก็หยดลงมาจนได้ ก้อนสะอื้นที่พยายามกลั้นไว้กลับดัง
เล็ดลอดออกมาอย่างไม่น่าให้อภัย
เธอรู้สึกถึงความนิ่งของรถ เหมือนว่ามันจอดอยู่ไม่ได้วิ่งไปตามหนทางอย่างที่ควรจะเป็น สัมผัสอบอุ่นก่อตัวขึ้นใน
จิตใจ เมื่อเธอตกอยู่ภายใต้อ้อมกอดของโทโมะ...เขากอดเธอ
“อย่าร้องเลยนะครับ ผมขอโทษ”น้ำเสียงนุ่มทุ้มกระซิบข้างใบหู มือหนาลูบผมสลวยอย่างปลอบโยน
“ฮึก ฉันไม่รู้...ยกโทษให้ฉันนะคะ”เธอพูดอู้อี้ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม
“ครับ ผมก็ขอโทษที่พูดอะไรไม่ได้นึกถึงใจคุณเลย”เธอพยักหน้ารับคำขอโทษกับอกแกร่งของเขา แล้วปล่อยโฮ
ออกมาอย่างไม่อายใคร ในเมื่อที่ที่นี้มีแต่เขาและเธอ
“เรามาเริ่มต้นกันใหม่ดีมั้ย...มารู้จักกันใหม่...ต่อไปนี้ผมจะเป็นแฟนคนใหม่ของคุณ แล้วคุณเองก็เป็นแฟนคนใหม่
ของผม...ดีมั้ยครับ”เป็นอีกครั้งที่เธอเห็นด้วย เธอเองก็อยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้ บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่ใช่
สำหรับเธอก็เป็นได้
“หยุดร้องได้แล้ว คุณอยากไปไหนก่อนรึเปล่าหรือว่าจะกลับคอนโดเลย”เธอผละออกจากเขา
“ฉันอยากกลับไปพักผ่อนแล้วล่ะค่ะ”เขาพยักหน้าเบาๆ แล้วออกรถเพื่อกลับเข้ากรุงเทพฯเมืองแห่งความวุ่นวาย ที่
ที่มีปัญหาใหญ่รอพวกเขาและเธอทั้งสี่อยู่....
............................................................................................................................................
“ฟางนอนได้แล้ว ดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้านะ”ป๊อปปี้เอ่ยกับคนตัวเล็กที่นั่งจ้องโทรทัศน์อย่านนับห้า
ชั่วโมง
“ฟางไม่เข้าใจ”เธอเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำให้เขาผุดลุกขึ้นมานั่งข้างๆแล้วเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“ทำไมเฟย์ไม่กลับไปกับฟาง ทำไมคุณแม่ต้องให้ฟางไปอยู่ที่คอนโดด้วย..บ้านก็มี”เธอเอ่ยทั้งที่สายตายังจดจ้อง
จอสี่เหลี่ยมที่มีภาพเคลื่อนไหวไม่วางตา
“ก็พี่จะได้ไปแอบนอนด้วยไง”มือเล็กฟาดลงท่อนแขนของเขาอย่างแรง
“ทะลึ่ง ฟางจริงจังนะ”
“ก็บ้านมันอันตราย มีและยามกับแม่บ้าน แถมยังกว้างออกอย่างนั้น ส่วนคอนโดน่ะมีทั้งยาม ระบบรักษาความ
ปลอดภัยก็...ดี รู้มั้ย”เขาจิ้มปลายจมูกรั้นเบาๆหลังจากพูดจบ เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่ม
ผืนหนา
“พี่ป๊อปปิดไฟกับทีวีให้ด้วยนะ จะนอนแล้ว”เขาอยากจะเขกหัวเล็กๆนั่นจริงๆเลย ไอ้เรื่องหลอกใช้ล่ะเก่งนัก
เขาเดินไปปิดไฟและทีวีอย่างเสียมิได้ ก่อนจะเดินมาล้มตัวลงนอนข้างร่างนุ่มนิ่ม ดึงเธอเข้ามากอดไว้ แล้วตามร่าง
เล็กเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด.....
.........................................................................................................................................................
“เดินทางปลอดภัยนะลูก”คุณปวีณาเอ่ยกับบุตรสาวคนโตและว่าที่ลูกเขยอย่างห่วงใย เพราะหล่อนต้องอยู่เตรียม
จัดงานแต่งที่จะเกิดขึ้นอีกสองอาทิตย์ ส่วนลูกสาวและว่าที่ลูกเขยนั้นคงต้องไปๆมาๆ เพราะไปที่โน้นเพื่อดูชุดแต่ง
งาน และของชำร่วย ส่วนทางนี้ก็คงต้องกลับมาดูเรื่องสถานที่
“ไอ้ป๊อป ขับรถดีๆนะ ถ้าว่าที่ลูกสะใภ้พ่อเป็นอะไรไป แกตายแน่”คุณประวิทย์เอ่ยแกมหยอกแกมล้อ ก่อนสอง
หนุ่มสาวจะขับรถออกไป โดยมีเฟย์และเขื่อนโบกมือพร้อมกับยิ้มกว้างให้รั้งท้าย
ใช้เวลาเพียงสามชั่วโมงเท่านั้นสองหนุ่มสาวก็เดินทางมาถึงคอนโดมิเนียมหรูติดชายฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยากันแล้ว
หญิงสาวเดินเข้ามาภายในคอนโดโดยมีชายหนุ่มข้างกายคอยถือกระเป๋าเสื้อผ้าให้ ร่างเล็กชนเข้าให้กับร่างสูงของ
ชายหนุ่มปริศนาจนเกือบล้มก้นจ้ำเบ้าไปกับพื้น ดีที่ว่าหนุ่มปริศนาคนนั้นคว้าตัวไว้ทัน
“ขอโทษครับ ผมไม่ทันมอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินไม่ดูเอง”
“เอ่อ เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ”ชายหนุ่มปริศนาเอื้อมมือมาหมายจะจับข้อมือเล็ก แต่ป๊อปปี้กลับเข้ามาแทรก
“เมียผมคงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ไม่เจ็บเลย...”ป๊อปปี้กระชากร่างเล็กเข้าลิฟต์ไปโดยไม่หันมามองชายหนุ่ม
ปริศนาผู้นั้นอีกเลย
“เธอพลาดแล้ว...พิม”
................................................................................................................................
มาแล้วววว ขอโทษนะ เมื่อวานเข้าขีดเขียนไม่ได้เลยไม่ได้มาอัพ ให้เดาว่าบุคคลที่สามคือใคร?
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
