secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

 

 

    ฉันกับโทโมะเราวิ่งไล่จับกันรอบๆสวนสาธารณะ ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาเห็นแล้วก็อดอมยิ้มกันไม่ได้คงคิดว่าฉันกับโทโมะเป็นแฟนกันสินะเอ๊ะหรือว่าใช่ ไม่นานนีกฉันก็หมดแรงส์ล้มตัวลงนั่งกับโต๊ะข้างทางใต้ร่มต้นไม้ส่วนโทโมะหายไปไหนไม่รู้แห๊ะ

 

 

 

 

 

 

 

"อ่ะน้ำ" อยู่ดีๆโทโมะที่หายไปไหนไม่รู้เอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นขวดน้ำมาให้ฉัน

 

"ขอบใจนะ" ฉันรีบรับมาแล้วดื่มมันลงไป

 

"แก้วโมะมีเรื่องจะบอก" โทโมะบอกแล้วคุกเข่าหน้าฉัน

 

"ดะ...เดี๋ยวนี้โมะจะทำอะไร" ฉันตกใจรีบวางขวดน้ำแล้วบอกให้โทโมะลุกขึ้นแต่โทโมะก็ไม่ยอมทำตามฉันเลย

 

"แก้ว...เป็นแฟนกับโมะนะ" นะ...นี่เค้าทำบ้าอะไรเนี๊ย

 

"โทโมะทำบ้าอะไรลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ" ฉันโวยวายทั้งๆที่หน้ากำลังแดง

 

"ไม่จนกว่าแก้วจะตอบตกลง" โทโมะบอกแถมยังไม่ขยับตัวไปไหนอีกต่างหาก

 

"โมะให้แก้วมีทางเลือกรึเปล่าล่ะ" ฉันบอกแล้วก้มหน้า

 

"หมายความว่า..."

 

"ก็ได้แก้วเป็นแฟนโมะก็ได้-////-" ฉันบอกแล้วก้มหน้าให้ต่ำลงไปอีก

 

"แก้วน่ารักที่สุดเลย" โทโมะบอกแล้วลุกขึ้นกระโดดกอดฉัน

 

"แต่เพื่อกลบข่าวนะโมะอย่าคิดเกินเลยเด็ดขาด" ฉันบอกแล้วชี้หน้าโทโมะ

 

"555+ครับๆรับทราบครับไปกันเหอะที่รัก" พูดจบก็จับมือฉันให้ลุกขึ้นแล้วพาไปส่งที่บ้าน

 

"นี่โมะปล่อนมืออแก้วก่อนก็ได้มั้ง" ฉันเอ่ยบอกเพราะตลอดทางโทโมะไม่ยอมปล่อยมือออกจากฉันเลยจนตอนนี้เรามาถึงบ้านฉันล่ะ

 

"ไม่ได้หรอกเดี๋ยวเค้าไม่รู้ว่าเป็นแฟนกัน" โทโมะบอกแล้วเดินเข้าในบ้าน

 

"ก็แค่หลอกๆย่ะ" ฉันบอกแล้วหันหน้าไปทางอื่น

 

"ตายแล้วเกิดอะไรล่ะลูกถึงได้เดินจับมือกันมาขนาดนี้เอ๊ะหรือว่า..." มาถึงฉันก็โดนม๊าแซวเป็นรายแรกเลย

 

"ครับผมกับแก้วเราเป็นแฟนกันน่ะครับ"

 

"จริงหรอ!!ม๊าดีใจที่สุด" ม๊าบอกแล้วกอดฉันกับโทโมะ

 

"ก็แค่กลบข่าวนะม๊าไม่มีอะไรหรอกค่ะ" ฉันบอกม๊าที่เอาแต่กอดฉันกับโทโมะ

 

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

 

 

"พอถึงเวลานั้นแล้วเราจะเสียใจ" ม๊าบอกแล้วจิ้มหน้าผากฉัน

 

"ชิงอนแล้ว...แก้วนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นนะคะ" ฉันบอกแล้วเดินหนีม๊ากับโทโมะมาทันที

 

"เดินหนีมาทำไม" เสียงโทโมะที่เดินตามมา

 

"ทำไมมีแต่คนชอบจับคู่ให้เราจังเลยนะโมะ" ฉันเอ่ยบอกความรู้สึกที่อยู่ในใจ

 

"ก็...เค้าคงเห็นความเหมาะสมกันมั้ง" โทโมะบอกแล้วทิ้งตัวลงข้างๆฉัน

 

"นี่โมะช่วยเขยิบออกไปเลยนะ" ฉันบอกแล้วดันแขนโทโมะให้ออกห่าง

 

"ทำไมอ่ะก็เราเป็นแฟนกันนิ" โทโมะพูดแล้วทำหน้าตาล้อเลียน

 

"หลอกๆย่ะอย่ามาคิดเกินเลยนะจะบอกให้" ฉันเอานิ้วชี้หน้าโทโมะ

 

"เกินเลยนี่แบบไหนจ๊ะ...ข่มขืน...ขืนใจ...หรือว่า..." โทโมะก็ยังคงทำหน้าล้อเลียนเหมือนเดิม

 

"เงียบไปเลยนะ...อย่านั่งก็ไปแก้วไม่คุยด้วยแล้ว" ฉันบอกแล้วสะบัดหน้าหนีแบบงอนๆ

 

"โอ๋ๆอย่างอนนะ" โทโมะเอานิ้วมาสะกิดฉันที่ต้นแขน

 

"...."

 

"แก้ว...โมะขอโทษดีกันนะ"

 

"...."

 

"เห้ย!งอนจริงอ่ะ...สงสัยต้องใช้วิธีนิ" โทโมะบอกแล้วหอมแก้มฉันไป1ที

 

"นี่!โมะ...อ๊ะ" ฉันบอกแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายคู่ใจเนื่องจากมีคนโทร.เข้ามาแถมไม่มีชื่ออีกต่างหากโทร.ผิดรึเปล่าว่ะ

 

"ใครโทร.มา" โทโมะบอกแล้วแย่งโทรศัพท์ในมือฉันไปเฉยเลยT^T

 

"นี่เอาคืนมานะ" ฉันพยายามจะแย่งคืนแต่โทโมะก็กดรับไปแล้วอ่ะ

 

"สวัสดีครับ" โทโมะกรอกเสียงลงไป

 

"โทโมะเปิดลำโพงเลยนะ" ฉันบอกแล้วตีแขนโทโมะ

 

"อืมๆ" โทโฒะตอบมาสั้นๆแล้วเปิดลำโพงโทรศัพท์

 

"นั่นใครครับ" โทโมะพูดลงไปอีกรอบ

 

(เอ่อ...ผมชื่อกวินครับนั่นใช่เบอร์แก้วรึเปล่าครับ)

 

"กวินเองหรอนี่เบอร์แกห้วเองนะ" ฉันตะโกนใส่โทรศัพท์เพื่อคุยกับกวิน

 

"เงียบเลยนะแก้ว" โทโมะหันมาเอามืออีกข้างปิดปากฉันไว้

 

(แก้ว!ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอมากเลยนะแก้วอยู๋ที่ไหนอ่ะ)

 

"แก้วไม่ว่างที่จะคุยกับนายงั้นแค่นี้ก่อนนะ" โทโมะบอกแล้วกดวางสายกวินไปเลย

 

"โทโมะมันจะมากไปแล้วนะ" ฉันลุกขึ้นยืนตะโกนใส่หน้าโทโมะด้วยความโมโห

 

 

 

 

 

   และแล้ว...เวลาผ่านไปตอนนี้ฉันก็คงต้องคืนดีกับโทโมะแล้วล่ะเพราะว่าทันทีที่ม๊ารู้เรื่องม๊าก็เอาแต่ว่าฉันผิดคนเดียวโทโมะไม่ได้ผิดอะไรเลย อ้ออีกอย่างวันนี้โทโมะมาทานข้าวเย็นที่บ้านฉันด้วยแหละซึ่งโทโมะก็มาเป็นเรื่องปกติแต่ที่ไม่ปกติคือสถานะของเราที่มันเลื่อนขั้นเป็นมากกว่าเพื่อนธรรมดาทั่วไป

 

 

 

 

 

"แก้วออกไปสั่งที่หน้าบ้านหน่อยสิ" โทโมะบอกพร้อมจับมือฉันไว้ตลอด

 

"อืมๆ" ฉันตอบสั้นๆแล้วเดินนำหน้าโทโมะไปแต่คงนำได้นิดเดียวเนื่องจากมีมือที่จับมือฉันไว้ตลอด

 

"แก้ว...ส่งแค่นี้ก็พอ" จู่ๆโทโมะก็หยุดเดินกระทันหันแล้วหันหน้ามาทางฉัน

 

"ทำไมล่ะไหนบอกว่าให้ส่งที่หน้าบ้าน" ฉันบอกแล้วสบตากับโทโมะ

 

"ไม่ต้องหรอกนี่มันก็มืดแล้วข้างหน้าก็มีแต่หญ้า...เดี๋ญวอาจจะโดนงูฉกก็ได้นะโมะเป็นห่วง" คำพูดของโทโมะทำให้ฉันหน้าแดงขึ้นมาทันที

 

"งั้นแก้วส่งแค่นี้นะกลับบ้านดีๆล่ะ" ฉันบอกแล้วบ๊ายบายโทโมะ

 

"ถึงบ้านแล้วจะโทร.หานะ" โทโมะหันหลังมาตะโกนบอกฉัน ฉันแค่พยักหน้ารับแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านมาเลย

 

 

 

 

 

   หลังจากที่ฉันส่งโทโมะกลับบ้านไปแล้วฉันก็ขึ้นมาบนห้องของตัวเอง ด้วยความเหนื่อยมาทั้งวันเลยรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่โทโมะจะโทร.มาหา พอฉันแต่งตัวเสร็จก็รีบเดินมาหยิบโทรศัพท์ดูว่ามีคนโทร.มารึเปล่าแต่มันก็ยังไม่มีทำไมยังไม่โทรมาอีกนะ สงสัยยังไม่ถึงบ้านล่ะมั้ง ฉันนอนคิดอะไรเพลินๆแล้วก็หลับไปเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------เราขอโทษนะที่ไม่รู้ว่าเน็ตมันเน่า เราขอโทษ ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะเม้นน้อยมากกกกกกกก