secret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

เรื่องsecret ความ (รัก) ลับของนายซุป'ตาร์

 

 

 

 

และแล้ว...เวลาผ่านไปตอนนี้ฉันก็คงต้องคืนดีกับโทโมะแล้วล่ะเพราะว่าทันทีที่ม๊ารู้เรื่องม๊าก็เอาแต่ว่าฉันผิดคนเดียวโทโมะไม่ได้ผิดอะไรเลย อ้ออีกอย่างวันนี้โทโมะมาทานข้าวเย็นที่บ้านฉันด้วยแหละซึ่งโทโมะก็มาเป็นเรื่องปกติแต่ที่ไม่ปกติคือสถานะของเราที่มันเลื่อนขั้นเป็นมากกว่าเพื่อนธรรมดาทั่วไป

 

 

 

 

 

"แก้วออกไปสั่งที่หน้าบ้านหน่อยสิ" โทโมะบอกพร้อมจับมือฉันไว้ตลอด

 

"อืมๆ" ฉันตอบสั้นๆแล้วเดินนำหน้าโทโมะไปแต่คงนำได้นิดเดียวเนื่องจากมีมือที่จับมือฉันไว้ตลอด

 

"แก้ว...ส่งแค่นี้ก็พอ" จู่ๆโทโมะก็หยุดเดินกระทันหันแล้วหันหน้ามาทางฉัน

 

"ทำไมล่ะไหนบอกว่าให้ส่งที่หน้าบ้าน" ฉันบอกแล้วสบตากับโทโมะ

 

"ไม่ต้องหรอกนี่มันก็มืดแล้วข้างหน้าก็มีแต่หญ้า...เดี๋ญวอาจจะโดนงูฉกก็ได้นะโมะเป็นห่วง" คำพูดของโทโมะทำให้ฉันหน้าแดงขึ้นมาทันที

 

"งั้นแก้วส่งแค่นี้นะกลับบ้านดีๆล่ะ" ฉันบอกแล้วบ๊ายบายโทโมะ

 

"ถึงบ้านแล้วจะโทร.หานะ" โทโมะหันหลังมาตะโกนบอกฉัน ฉันแค่พยักหน้ารับแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านมาเลย

 

 

 

 

 

   หลังจากที่ฉันส่งโทโมะกลับบ้านไปแล้วฉันก็ขึ้นมาบนห้องของตัวเอง ด้วยความเหนื่อยมาทั้งวันเลยรีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่โทโมะจะโทร.มาหา พอฉันแต่งตัวเสร็จก็รีบเดินมาหยิบโทรศัพท์ดูว่ามีคนโทร.มารึเปล่าแต่มันก็ยังไม่มีทำไมยังไม่โทรมาอีกนะ สงสัยยังไม่ถึงบ้านล่ะมั้ง ฉันนอนคิดอะไรเพลินๆแล้วก็หลับไปเลย

 

 

 

 

 

 

ติ๊ด~ ติ๊ด~

 

 

 

 

    ประมาณ10นาทีผ่านไปก็มีเสียงโทรศัพท์เข้ามาทำให้ฉันสะดุ้ดรีบลุกขึ้นมารับโทรศัพท์ทันที และเมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นใครฉันก็คลี่ยอ้มออกมาโดยไร้สาเหตุทันที ช่างเหอะอาจจะเป็นเพราะว่าโทโมะบอกว่าจะโทร.มามั้งฉันเลยรู้สึกดีที่โทโมะยังคงรักษาคำพุด อย่างไงก็...รีบกดรับก่อนดีกว่า^^

 

 

 

 

"ฮัลโหล" ฉันกรอกเสียงลงไป

 

(เป็นไงบ้างนอนรึยัง) เสียงโทโมะ

 

"ก็กำลังจะหลับแล้วแหละแต่พอดีมีใครก็ไม่รู้โทร.มา"

 

(หรอๆงั้นเดี๋ยวโมะวางเลยก็ได้นะแก้วจะได้นอนต่อ) เห้ย!!

 

"ไม่ๆแก้วล้อเล่น" ฉันรีบรน กลัวไปหมดว่าโทโมะจะวางไปจริงๆ

 

(อ้าวก็แก้วจะนอนแล้วไม่ใช่หรอ)

 

"เปล่าๆแก้วหายง่วงแล้ว" ฉันรีบตอบทันที

 

(อืมๆ)

 

"แล้วโมะล่ะถึงบ้านนานรึยัง"

 

(ก็สักแปปเองมาถึงโมะก็รีบอาบน้ำเร็วๆเพื่อที่จะได้คุยโทรศัพท์กับแก้วไง)

 

"อ๋อไม่ต้องรีบก็ได้ว่างเมื่อไรค่อยโทร.หาแก้วก็ได้"

 

(ไม่ได้หรอกนี่ขนาดรีบแล้วนะเนี๊ยยังเกือบไม่ทันแก้วเลย)

 

"555+ไม่เป็นไรหรอกตอนไหนแก้วก็ว่างทั้งนั้นแหละ"

 

(ไม่ได้หรอกแก้วต้องมาก่อนทุกอย่างอยู่แล้ว)

 

"โอ๊ย!ชักจะอิจฉาคนที่ได้เป็นโมะจริงๆแล้วสิ"

 

(งั้นแก้วก็มาเป็นแฟนกันจริงๆสิ)

 

"อะ...อะไรนะ"

 

(อ๋อเปล่าหรอก)

 

"อืมๆ"

 

(แล้วพรุ่งนี้แก้วมีงานที่ไหนรึเปล่า)

 

"ก็มีซ้อมเต้นนิดหน่อยอ่ะทำไมหรอ"

 

(งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้โมะไม่รับดีกว่า)

 

"ก็ได้เพราะว่าพรุ่งนี้โมะก็ต้องไปบริษัทไม่ใช่หรอ"

 

(ใช่ๆ...9โมงแล้วกันนะเจอกันที่บ้านเลย)

 

"ตามสบายเหอะเพราว่าแก้วคงขัดอะไรไม่ได้"

 

(งั้นแก้วไปนอนดีกว่าครับเดี๋ยวพรุ่งนี้โทรมโมะไม่รู้ด้วยน๊า)

 

"จริงด้วย!"

 

(ฝันดีครับ) โทโมะบอกแล้ววางสายไป

 

 

 

 

 

   หลังจากที่วางสายจากโทโมะไปฉันก็รีบนอนทันทีเนื่องจากกลัวว่าพรุ่งนี้ใบหน้าของฉันอาจจะโทรมได้แต่ภายในหัวสมองของฉันตอนนี้มีแต่เรื่องของโทโมะกับฉันเต็มไปทุกที่เลยอ่ะ นี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี๊ย  

 

 

 

 

 

"เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้วยัยแก้ว!!" ฉันบ่นกับตัวเองแล้วคลุมโปงหลับตาปี๋นอนทันที

 

 

 

 

 

    ฉันพยายามข่มตานอนมากว่า1ชั่วโมงแต่ฉันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหลับได้ลงเลย แล้วนี่ฉันจะต้องทำอย่างไงดีล่ะถ้าพรุ่งนี้ฉันตื่นสายขึ้นมาจะทำอย่างไง ฮึย! ทำไมไม่หลับซะทีว่ะ ชักจะหงุดหงิดแล้วนะ เอาล่ะฉันควรทำใจให้สงบแล้วค่อยปล่อยวางทุกสิ่งทุกอย่างออกไปจากหัวสมองฉันตอนนี้ แล้วค่อยหลับตาลงอีกครั้ง...

 

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew...

 

 

 

 

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------เราฝากเม้นด้วยนะคะ