วงเวียนแห่งรัก

แอ๊ด~
 
 “เธอหายไปไหนมา ทำไมไม่รอฉัน?”
 
“ฉันไปซื้อของกินมา ใจคอคุณจะให้ฉันเฝ้า24ชั่วโมงไม่ให้หาอะไรทานเลยรึไงกัน?” ฉันพูดพร้อม
 
ชูถุงขนมทึ่ซื้อมาจากมินิมาร์ทด้านล่างการไปซื้อของกินมันเป็นแค่เหตุผลรอง ที่ฉันหายไปไม่รอเขา
 
เพราะว่าฉันคงมาให้เขาเห็นในสภาพที่ใครๆก็ดูออกว่าพึ่งร้องไห้มาไม่ได้หรอก ฉันเลยแอบหลบไป
 
ล้างหน้าล้างตา ทำให้ตาหายแดงถึงจะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็เถอะ แล้วฉันก็ไปมินิมาร์ทเพื่อหาข้ออ้าง
 
ว่าตัวเองหายไปซื้อขนมมานั้นเอง
 
 
       ไม่ได้หรอก ฉันร้องไห้ให้เขาเห็นไม่ได้เด็ดขาด เขาอ่อนแอไปแล้วคนหนึ่ง ฉันจะมาอ่อนแอ
 
อีกคนไม่ได้ ฉันต้องเข้มแข็ง ต้องคอยเป็นกำลังใจให้เขาหายกลับมาเป็นปกติให้ได้
 
“ซื้อมาเยอะขนาดนั้นจะกินหมดหรือไง” เขาถามแล้วมองมาที่ฉันที่นั่งทานขนมอยู่บนโซฟา
 
“ก็ทานไปเรื่อยๆไง ยังไงวันนี้ฉันก็อยู่ที่นี่ถึงเย็น”
 
“อยู่ถึงเย็น? ปกติเธอต้องบอกว่าอยู่ที่นี่ทั้งคืนไม่ใช่รึไง??”เขาถามด้วยสีหน้างุนงง
 
“ฉันจะกลับไปที่ไร่ เสื้อผ้าที่ค้นมาก็ใส่หมดแล้ว ฉันต้องกลับไปเอาเสื้อผ้า เพราะฉะนั้นวันนี้ฉันคง
 
เฝ้าคุณไม่ได้”
 
“เดี๋ยวให้องอาจเอาชุดมาให้ก็ได้ ไม่เห็นจะต้องกลับไปเอาเลย!”
 
“ฉันจะไปดูองอาจด้วยนิ รายนั้นต้องมาดูแลงานแทนคุณตั้งมากมาย น่าสงสารองอาจจะตาย” ฉัน
 
พยายามที่จะอธิบายให้คุณโทโมะเข้าใจ
 
“ใช่สิ! ฉันมันก็แค่คนพิการ เธอเบื่อฉันแล้วใช่มั้ยล่ะ! ถีงทิ้งฉันไว้! ห่วงไอ้องอาจมากนั้นใช่
 
มั้ยล่ะ!!”
 
 
โครม~
 
       คุณโทโมะพูดแล้วปังข้าวของบนโต๊ะข้างเตียงลงกับพื้นจนหมด
 
 
“ไม่ใช่แบบนั้นนะ ฉันไม่ได้เบื่อคุณเลย ฮึก..” ฉันพูดขึ้นแล้วรีบวิ่งไปจับตัวเขาเพราะเห็นว่าเขา
 
พยายามจะลุกจากเตียง ฉันกลัวว่าเขาจะล้มไป..
 
“หมอ! หมออยู่ไหน!! ฉันจะกลับบ้านนนน โว้ยยย!!”
 
 
 
บ้านไร่ของโทโมะ
 
       หลังจากที่คุณโทโมะโวยวายไป ในทีแรกหมอก็ยังไม่ยอมให้เขากลับเพราะยังคงต้องทำ
 
กายภาพบำบัดต่อแต่เขาก็โวยวายจนโรงพยาบาลเกือบแตกหมอเลยยอมให้เขากลับมาที่บ้านได้
 
“เหอะ!” เขาพูดใส่หน้าฉันแล้วล้มตัวนอนหันหลังให้ฉันทันที
 
“คุณ..กลับมาเหนื่อยๆเดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้นะ” ฉันพูดแล้วหมุนตัวไปหยิบกะละมังใส่น้ำพร้อมผ้าอีก
 
หนึ่งผืนแล้วเดินกลับมาที่เตียง
 
“นี่เป็นอะไร? งอนฉันหรอ? ฉันขอโทษนะ”
 
“....”
 
“คุณอย่าทำแบบนี้สิ ฉันขอโทษจริงๆ ฮึก..” เขาไม่ยอมหันมาคุยกับฉันแม้แต่คำเดียว ฉันพยายาม
 
ที่จะไม่ร้องไห้แล้ว แต่..แต่มันทำไม่ได้เลย ฉันรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำทันที
 
 
       แต่ฉันกลับ..รู้สึกมึนหัวอย่างบอกไม่ถูก เหมือนจะเป็นลมผสมกับหน้ามืด คงเป็นเพราะว่าฉัน
 
ไม่ค่อยได้นอนเต็มอิ่มมากเพราะต้องดูแลโทโมะทั้งคืน ฉันพยายามสะบัดหัวไล่ความมึนงงนั้นออก
 
ไป แต่ฉันทำไม่ได้....
 
 
พรึบ~
 
“แก้ว!!” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ฉันรู้สึกได้ว่าฉันไม่ได้ล้มกระแทกพื้นแต่กลับมีใครคนหนึ่งรั้ง
 
ร่างของฉันไว้ได้ทันก่อนที่ฉันจะล้มลงไป หลังจากนั้นฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย...
 
----------------------------------------------------------------------------------
มาแบบสั้นๆอิอิ เม้น+โหวตหน่อยน้าาาา
12.41 TOEY
24 กุมภาพันธ์ 2557