วงเวียนแห่งรัก

           หากจากนั้นมาไม่กี่สัปดาห์โทโมะก็เริ่มมีกำลังใจได้ดีขึ้นมา เขาหมั่นทำกายภาพบำบัดตาม

ที่หมอบอกทุกประการ มีบางครั้งที่เขาท้อและแอบทำร้ายขาทั้งสองข้างของตัวเองอยู่บ่นๆ ก็มีแต่ฉัน

แล้วก็คนใกล้ตัวของโทโมะนั้นแหละที่คอยห้ามเขา พอจบเหตุการณ์ต่างๆ โทโมะและฉันรู้ว่ากวินนั้น

โดนยิงอาการสาหัส ส่วนอาพัฒน์หรือพ่อของพิมก็ถูกจับจำคุกในฐานร่วมมือก่อเหตุกับกวิน ส่วนพิ

มก็ต้องคอยดูแลพ่อที่อยู่ในคุกจนไม่มีเวลาที่จะมายุ่งวุ่นวายกับโทโมะอีกเลย

“ได้เวลาทำกายภาพบำบัดแล้วนะคนไข้ J” ฉันพูดแล้วยิ้มให้โทโมะ ใช่แล้วเขาต้องไปทำ

กายภาพบำบัดทุกวัน

“ฉันเบื่อ ไม่อยากทำอะไรแล้ว ทำไปก็เดินไม่ได้ ถึงเดินได้มันก็คงไม่เหมือนก่อน” เขาพูดแล้ว

พยายามพลิกตัวหันหลังให้ฉัน นี่ไง เขาเริ่มท้ออีกแล้ว ดีได้แค่ไม่กี่วันจริงๆเล๊ยย

“โถ่คุณต้องเดินได้สิ พยายามหน่อยสินะ อีกนิดเดียวสู้ๆ” ฉันพูดแล้วชู้สองนิ้วให้เขา

“อยากกินแอปเปิ้ล ปอกให้หน่อยสิ” เขาพูดแล้วหยิบแอปเปิ้ลที่หัวเตียงนอนของเขามายื่นให้ฉันเห

มือนเด็กๆ

“แต่ตอนนี้เราต้องไปทำกายภาพบำบัดนะ นี่คุณอย่ามางอแงสิ เร็วๆเลยอย่ามาอะ..”

“แปปเดียวเอง กินเสร็จแล้วฉันจะยอมให้เธอพาฉันไปทำกายภาพบำบัดเลย” ฉันยังพูดไม่ทันจบ

แต่เขาก็แทรกขึ้นมาเลย

“คุณนี่จริงๆเลย” ฉันพูดแล้วส่ายหัว แต่ฉันก็ยอมเดินเอาแอ๊ปเปิ้ลไปปอกให้เขา

ผ่านไป 10 นาที

“ไม่เอาชิ้นนั้นดิ ชิ้นนั้นเธอปอกไม่สวย” เขาพูด

“มันก็แอ๊ปเปิ้ลเหมือนกัน กินๆไปเถอะน้า” ฉันพูดแล้วหยิบแอ๊ปเปิ้ลขึ้นมาป้อนเขา เขาใช้ให้ฉันปอก

แถมยังให้ฉันป้อนอีกต่างหาก เป็นสามีที่ดีจริงๆเลยนะ ==

“ง่ำๆ”  เขากินไปอย่างมีความสุข ผิดกับฉันที่กังวลว่าเขาจะไม่ยอมไปกายภาพบำบัดหลังกิน

เสร็จนะสิ

“หมดแล้ว เราไปกายภาพบำบัดกันเถอะ” ฉันพูดแล้วยืนขึ้นแล้วค่อยๆเดินเข้าไปพยุงให้โทโมะยืน

ขึ้นแล้วมานั่งบนรถเข็น

“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวเธอล้ม เดี๋ยวลูกเจ็บ องอาจมาพยุงฉันหน่อย” เขาไม่ให้ฉันพยุง แล้วก็หันไปเรียก

องอาจแทน เขาเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ไม่ยอมให้ฉันพยุงตัวเขาเลยสักครั้ง เขาบอกเสมอว่ากลัวฉันล้ม

กลัวฉันแท้ง ภาระหน้าที่นี่เลยตกเป็นขององอาจไป

       1 ชั่วโมงผ่านไป

       โทโมะตอนนี้กำลังทำกายภาพบำบัดอยู่ในห้องกับพยาบาล ฉันไม่ได้เข้าไปดูหรอก เพราะ

เดี๋ยวเขาจะงอแงขอกินนั้นนู้นนี่แล้วเดี๋ยวมันจะกินเวลาในการทำกายภาพบำบัด ฉันพูดถึงกายภาพ

บำบัดบ่อยๆจนเขาเบื่อ ที่ฉันพูดบ่อยๆไม่ใช่เพราะจะให้เขารำคานหรืออะไรนะ แต่มันเป็นแค่ทาง

เดียวที่จะทำให้เขา..กลับมาเดินได้

“เมื่อไหร่..คุณจะกลับมาเดินได้ เมื่อไหร่นะ? ฮึก..” ฉันน้ำตาคลอเบ้าในขณะที่ยืนมองเขาทำ

กายภาพบำบัดผ่านกระจก ฉันทุกข์ใจทุกครั้งที่เห็นเขาท้อ ฉันเสียใจที่เห็นเขาเดินไม่ได้ ฉันรู้สึกไม่

ดีเลยที่เห็นเขาทำร้ายตัวเอง อีกนานแค่ไหนกัน? ที่เขาจะกลับมาเดินได้ เมื่อไหร่ที่เราสองคนจะได้

จับมือกันแล้วเดินไปในที่ๆอย่างไปเหมือนเมื่อก่อน อีกนานมั้ยกว่าเขาจะเดินพาฉันไปนั่งเล่นที่ท้าย

ไร่ได้เหมือนเดิม มันต้องใช้เวลาเท่าไหร่กันนะ?

“พี่เขื่อน พี่แก้วร้องไห้อีกแล้ว” เฟย์ที่พึ่งมาถึงพูดขึ้นเมื่อเห็นแก้วมองลอดกระจกแล้วมอง

พี่ชายตัวเอง

“จุ๊ๆ พี่ว่าเราให้แก้วอยู่คนเดียวเถอะ” เขื่อนพูดแล้วก็จับมือเฟย์แล้วพาเดินออกมา

สวนภายในโรงพยาบาล

“พี่เขื่อนพี่แก้วจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?” เฟย์เอ่ยถาม

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง” เขื่อนพูด

“แต่พี่แก้วร้องไห้อีกแล้ว พี่แก้วแอบร้องไห้บ่อยจะตายไป เฟย์..สงสาร”

“พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน แก้วดูไม่มีความสุขเลยสักนิดที่เห็นโทโมะเป็นแบบนี้ ตั้งแต่ไอ้โมะมัน

ป่วยพี่ก็ยังไม่เคยเห็นแก้วยิ้มเลยด้วยซ้ำ”

“เฟย์จะไปบอกพี่โมะ เฟย์ไม่ยอมให้พี่โมะทำกับพี่แก้วแบบนี้แล้วนะ! เฟย์ทนไม่ไหวแล้ว!” เฟย์

พูด

---------------------------------------------------------------------------------อัพแล้วนะสั้นๆ ยังมีคนอ่านอยู่มั้ย ลืมกันแล้วล่ะสิ เค้าขอโทษนะ หายไปนานเป็นชาติเลย ขอโทษจริงๆ ยังไงก็ุุ้ถ้ายังอ่านกันอยู่ก็ช่วยเม้น+โหวตหน่อยนะ ขอบคุณค่า อยากรู้ว่าโทโมะทำอะไรแก้วก็เม้น+โหวตน้า ^^