วงเวียนแห่งรัก

แอ๊ด~

 “เธอหายไปไหนมา ทำไมไม่รอฉัน?”

“ฉันไปซื้อของกินมา ใจคอคุณจะให้ฉันเฝ้า24ชั่วโมงไม่ให้หาอะไรทานเลยรึไงกัน?” ฉันพูดพร้อม

ชูถุงขนมทึ่ซื้อมาจากมินิมาร์ทด้านล่างการไปซื้อของกินมันเป็นแค่เหตุผลรอง ที่ฉันหายไปไม่รอเขา

เพราะว่าฉันคงมาให้เขาเห็นในสภาพที่ใครๆก็ดูออกว่าพึ่งร้องไห้มาไม่ได้หรอก ฉันเลยแอบหลบไป

ล้างหน้าล้างตา ทำให้ตาหายแดงถึงจะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็เถอะ แล้วฉันก็ไปมินิมาร์ทเพื่อหาข้ออ้าง

ว่าตัวเองหายไปซื้อขนมมานั้นเอง

       ไม่ได้หรอก ฉันร้องไห้ให้เขาเห็นไม่ได้เด็ดขาด เขาอ่อนแอไปแล้วคนหนึ่ง ฉันจะมาอ่อนแอ

อีกคนไม่ได้ ฉันต้องเข้มแข็ง ต้องคอยเป็นกำลังใจให้เขาหายกลับมาเป็นปกติให้ได้

“ซื้อมาเยอะขนาดนั้นจะกินหมดหรือไง” เขาถามแล้วมองมาที่ฉันที่นั่งทานขนมอยู่บนโซฟา

“ก็ทานไปเรื่อยๆไง ยังไงวันนี้ฉันก็อยู่ที่นี่ถึงเย็น”

“อยู่ถึงเย็น? ปกติเธอต้องบอกว่าอยู่ที่นี่ทั้งคืนไม่ใช่รึไง??”เขาถามด้วยสีหน้างุนงง

“ฉันจะกลับไปที่ไร่ เสื้อผ้าที่ค้นมาก็ใส่หมดแล้ว ฉันต้องกลับไปเอาเสื้อผ้า เพราะฉะนั้นวันนี้ฉันคง

เฝ้าคุณไม่ได้”

“เดี๋ยวให้องอาจเอาชุดมาให้ก็ได้ ไม่เห็นจะต้องกลับไปเอาเลย!”

“ฉันจะไปดูองอาจด้วยนิ รายนั้นต้องมาดูแลงานแทนคุณตั้งมากมาย น่าสงสารองอาจจะตาย” ฉัน

พยายามที่จะอธิบายให้คุณโทโมะเข้าใจ

“ใช่สิ! ฉันมันก็แค่คนพิการ เธอเบื่อฉันแล้วใช่มั้ยล่ะ! ถีงทิ้งฉันไว้! ห่วงไอ้องอาจมากนั้นใช่

มั้ยล่ะ!!”

โครม~

       คุณโทโมะพูดแล้วปังข้าวของบนโต๊ะข้างเตียงลงกับพื้นจนหมด

“ไม่ใช่แบบนั้นนะ ฉันไม่ได้เบื่อคุณเลย ฮึก..” ฉันพูดขึ้นแล้วรีบวิ่งไปจับตัวเขาเพราะเห็นว่าเขา

พยายามจะลุกจากเตียง ฉันกลัวว่าเขาจะล้มไป..

“หมอ! หมออยู่ไหน!! ฉันจะกลับบ้านนนน โว้ยยย!!”

บ้านไร่ของโทโมะ

       หลังจากที่คุณโทโมะโวยวายไป ในทีแรกหมอก็ยังไม่ยอมให้เขากลับเพราะยังคงต้องทำ

กายภาพบำบัดต่อแต่เขาก็โวยวายจนโรงพยาบาลเกือบแตกหมอเลยยอมให้เขากลับมาที่บ้านได้

“เหอะ!” เขาพูดใส่หน้าฉันแล้วล้มตัวนอนหันหลังให้ฉันทันที

“คุณ..กลับมาเหนื่อยๆเดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้นะ” ฉันพูดแล้วหมุนตัวไปหยิบกะละมังใส่น้ำพร้อมผ้าอีก

หนึ่งผืนแล้วเดินกลับมาที่เตียง

“นี่เป็นอะไร? งอนฉันหรอ? ฉันขอโทษนะ”

“....”

“คุณอย่าทำแบบนี้สิ ฉันขอโทษจริงๆ ฮึก..” เขาไม่ยอมหันมาคุยกับฉันแม้แต่คำเดียว ฉันพยายาม

ที่จะไม่ร้องไห้แล้ว แต่..แต่มันทำไม่ได้เลย ฉันรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำทันที

       แต่ฉันกลับ..รู้สึกมึนหัวอย่างบอกไม่ถูก เหมือนจะเป็นลมผสมกับหน้ามืด คงเป็นเพราะว่าฉัน

ไม่ค่อยได้นอนเต็มอิ่มมากเพราะต้องดูแลโทโมะทั้งคืน ฉันพยายามสะบัดหัวไล่ความมึนงงนั้นออก

ไป แต่ฉันทำไม่ได้....

พรึบ~

“แก้ว!!” เสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ฉันรู้สึกได้ว่าฉันไม่ได้ล้มกระแทกพื้นแต่กลับมีใครคนหนึ่งรั้ง

ร่างของฉันไว้ได้ทันก่อนที่ฉันจะล้มลงไป หลังจากนั้นฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย...

----------------------------------------------------------------------------------

มาแบบสั้นๆอิอิ เม้น+โหวตหน่อยน้าาาา

12.41 TOEY

24 กุมภาพันธ์ 2557