วงเวียนแห่งรัก

1 เดือนผ่านไป
 
       หลังจากวันที่โทโมะโดนยิง องอาจก็รีบพาโทโมะมาหาหมอที่โรงพยาบาล ฉันได้แต่ร้องไห้
 
จนเป็นลมไป ฉันจึงได้นอนให้น้ำเกลือเป็นเวลา 4 วันเต็มๆ ในระหว่างนั้นฉันก็รู้ข่าวจากองอาจว่าโท
 
โมะปลอดภัยหลังจากที่เขาไปผ่าตัด เพราะฉันเฝ้าเขาไม่ได้ องอาจเลยเป็นคนดูแลแทน แต่ตอนนี้
 
ฉันหายเป็นปกติและรู้สึกแข็งแรงขึ้นมาก จนตอนนี้ผ่านไป 1 เดือน โทโมะก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้น
 
มาจากการนอนหลับเลยสักนิด
 
“ตื่นขึ้นมาสักที ฉันรอคุณอยู่นะ ฮึก..ลูกคิดถึงคุณมากเลย” ฉันเฝ้าพูดแบบนี้ทุกวัน หวังว่าเขาจะ
 
ได้ยินในสิ่งที่ฉันพูด หวังว่าเขาจะรับรู้ว่าฉันกับลูกยังรอให้เขาฟื้นขึ้นมา ฉันจับมือหนาๆของเขามา
 
สัมผัสที่หน้าท้องตัวฉันเอง ให้เขารู้ว่าลูกของเขากำลังรอเขาอยู่ ให้รู้ว่าตอนนี้ทั้งฉันและก็ลูก
 
ปลอดภัยดี ลูกน้อยของเขาแข็งแรง อีก 3 เดือนเขาก็ลืมตาดูโลก
 
“ฉันอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีคุณนะ ฮือออ..” ฉันซบหน้าลงกับหน้าอกของโทโมะแล้วร้องไห้อย่างหนัก
 
“นายหญิง..” องอาจเปิดประตูห้องพักเข้ามา แน่นอนว่าองอาจไม่ได้ตกใจที่เห็นฉันร้องไห้แบบนี้
 
เพราะมันคือภาพปกติที่องอาจจะเห็นเวลาที่องอาจเปิดประตูเข้ามา ใช่แล้ว ฉันร้องไห้ซบอกโทโมะ
 
แบบนี้ทุกวัน ฉันเสียใจ วันนั้นเขาไม่น่าเอาตัวมาบังฉันจากกระสุนปืนเลยสักนิด ไม่อยากนั้นเขาคง
 
ไม่ต้องมาเป็นแบบนี้
 
“นายหญิงครับ! มือของนายหัว..” องอาจพูดเท่านั้นฉันก็รีบผลักกอดออกจากโทโมะทันทีแล้วมอง
 
ไปที่มือของโทโมะที่ขยับ
 
“คุณ..” ฉันมองมีที่ขยับ จากนั้นมองไปที่ใบหน้าของโทโมะ เขา..ลืมตาแล้ว
 
“คุณฟื้นแล้ว!” เมื่อฉันเห็นแบบนั้น ฉันก็เข้าไปกอดเขาทันที
 
“โอ๊ย!”
 
“ฉันขอโทษ ฮึก..คุณคงเจ็บแผลใช่มั้ย ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉัน..ฮึก” ตอนนี้ฉันดีใจจนพูดไม่ออก
 
“ขี้แย” เขาพูดออกมาแค่คำเดียวแล้วยิ้มให้ฉัน
 
“...” ฉันไม่ได้พูดอะไร ฉันดีใจ ไม่มีอะไรที่ฉันดีใจเท่านี้แล้ว
 
“ขาฉัน..ทำไมไม่รู้สึกอะไรเลย”
 
--------------------------------------
 
“หมอคิดว่ากระสุนแน่จะโดนจุดสำคัญทางด้านหลังของผู้ป่วย เลยทำให้ขาทั้งสองข้างอาจจะทำงาน
 
ไม่ได้นะครับ”
 
“ละ..แล้วมีวิธีรักษายังไงค่ะ?”
 
“คงต้องทำกายภาพบำบัดเป็นประจำนะครับ ขึ้นอยู่กับผู้ป่วยด้วยว่ามีกำลังใจดีแค่ไหนนะครับ ถ้า
 
ไม่มีอะไรแล้ว หมอขอตัวนะครับ”
 
-------------------------------------
 
“ฉันกำลังจะพิการใช่มั้ย?”
 
“มะ..ไม่ใช่นะค่ะ มันเป็นเพราะแผลของคุณยังไม่หายดี มันเลยส่งผลให้ขาของคุณยังเดินไม่ได้
 
คุณไม่ได้พิการนะ”
 
“ไม่จริง!! ฉันกำลังจะกลายเป็นคนเดินไม่ได้! โธ่เว้ยย ไอ้ขาเฮงซวย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยว่ะ
 
ทำไม!!!” โทโมะพูดแล้วทุบที่ขาของตัวเองอย่างแรงเพราะระบายอารมณ์
 
“อย่านะคุณ! คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ ฮึก..” ฉันเห็นว่าเขากำลังจะทำร้ายร่างกายตัวเองฉันจึงรีบ
 
เข้าไปห้ามเขาทันทีโดยมีองอาจช่วยอีกแรง
 
“ฮึก...” คุณโทโมะร้องไห้ออกมา ในชีวิตนี้ฉันแทบจะไม่เคยร้องไห้ออกมาให้ฉันเห็น เขาคงยังรับ
 
ไม่ได้ ยิ่งเขาเสียใจ ฉันก็เสียใจไม่แพ้กัน ที่เขาต้องมาเดินไม่ได้แบบนี้ก็เพราะฉันทั้งนั้น ถ้าวันนั้น
 
ฉันไม่ไปท้ายไร่ ฉันคงไม่ถูกจับไป เขาคงไม่ต้องมาโดนยิงแบบนี้
 
“ฉันจะ..ดูแลคุณเอง คุณต้องหายนะ” ถึงแม้ว่าเขาจะเดินไม่ได้ตลอดชีวิต แต่ฉันเนี่ยแหละที่จะใช้
 
ชีวิตที่เหลือของฉันเพื่อดูแลเขา
 
----------------------------------------------------------------------------------
มาแบบสั้นๆ ขอโทษนะทุกคน
13:19  TOEY
10 ตุลาคม 2556