วงเวียนแห่งรัก

เช้าวันรุ่งขึ้น

 

       ดวงอาทิตย์วงโตลอยขึ้นบนฟ้า เป็นสัญญาณว่าเช้าแล้ว และแน่นอนว่าเขายังไม่ได้นอนมา

 

ตลอดทั้งคืน มีแต่หญิงสาวข้างกายเขาคนเดียวเท่านั้นที่หลับตลอดคืนที่ผ่านมา ถ้าถามว่าทำไมเขา

 

ถึงไม่พาแก้วหนีไป บอกได้คำเดียวว่าห่วง ถ้าหนีไปก็ต้องเข้าป่า แล้วแก้วก็ท้องอยู่ด้วย จะให้บุกป่า

 

เพื่อหนีพวกมันได้ยังไงกัน เขารีบเอาเสื้อผ้าสวมใส่ให้เธอทันที ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องออกไปจาก

 

ที่ตรงนี้สักที

 

 

ปัง~!!

 

“มึงนึกว่ากูโง่รึไงห๊ะ!!! มึงเอาโฉนดปลอมมาให้กู!” กวินเดินเข้ามาในห้องอย่างโมโห แล้วเสียง

 

เอะอะของกวินก็ทำให้แก้วตื่นขึ้นมา แก้วได้แต่หวาดกลัวได้แต่เกาะแขนของโทโมะเอาไว้แน่น

 

“มึงหลอกกูเพราะฉะนั้นกูจะทำกับเมียมึงอย่างตอนแรกที่กูบอกไว้!!!” กวินเดินเข้าไปดึงแก้วขึ้น

 

มากอดไว้ในมือแล้วดันหลังแก้วเข้ากำพงแล้วไซร้คอแก้วอย่างบ้าคลั่ง

 

“อ๊ะ..อือๆ!” แก้วพยายามทุบตีกวินให้ออกจากตัวเธอแต่ก็ไม่เป็นผล

 

 

 

ปั๊ก~

 

       เมื่อโทโมะเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปดึงกวินออกจากตัวแก้วแล้วชนไปหนึ่งทีจนกวินล้มลงกับ

 

พื้นแล้วรีบเข้าไปพยุงแก้วทันที

 

“ไม่เป็นอะไรนะ” โทโมะรีบเอาตัวของตัวเองมาบังแก้วไว้เพื่อไม่ให้พวกชั่วนั้นเข้าถึงตัวเธอ

 

“เราจะ..ทำยังไงกันดี ฮึก..” แก้วถามอย่างขวัญเสียเมื่อรู้ว่าพวกนั้นคงจะไม่ปล่อยเราสองคนไป

 

ง่ายๆแน่ พวกนั้นอยากได้โฉนดที่ดินของโทโมะจะตาย แถมที่พวกมันได้ไปยังเป็นของปลอม พวก

 

มันต้องโกรธจนไม่ยอมปล่อยเราไปแน่ๆ

 

“ฉันจะดึงพวกมันไว้ ส่วนเธอ..รีบหนีไปซะ!” เขากระซิบข้างหูฉันอย่างแผ่วเบาเพื่อให้ได้ยินกันสอง

 

คน แต่สิ่งที่เขาพูดมา เขาจะให้ฉันทำแบบนั้นจริงๆเหรอ?

 

“มะ..ไม่เอา! ฉันไม่ทิ้งคุณแน่ๆ ฮือ..!” ฉันพูดแล้วร้องไห้ทันที เขาไม่ฟังฉันสักนิด เขาวิ่งเข้าไปชก

 

ไอ้พวกบ้านั้นอย่างดุเดือด โดดไม่ถามความเห็นฉันสักนิดว่าฉันจะทำตามที่เขาเสนอไหม

 

“ไปเร็ว!! หนีไปแก้ว!” เขาตะโกนพร้อมกับต่อสู้ไปด้วย ฉันไม่อยาก..ไป ฉันไม่อยากทิ้งเขาไว้ที่นี่

 

แต่ฉันต้องทำ!!

 

 

       ฉันตัดสินใจรีบซอยเท้าออกจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ฉันวิ่งเร็วนักไม่ได้เพราะฉันกำลังท้อง

 

ใช่!!..ฉันกำลังท้อง ฉันต้องออกไปจากตรงนี้ให้ได้! ฉันจะไม่ยอมมาตายตรงนี้ ฉันจะไม่ยอมให้ลูก

 

เป็นอะไรไป ฉันต้องหาคนมาช่วย..โทโมะให้ได้!!!

 

“จะไปไหนแม่ตัวดี!!” กวินที่วิ่งมาจากตรงไหน ตอนไหนฉันก็ไม่รู้ เขาวิ่งตามหลังฉันมาอย่างติดๆ

 

      

       ขอร้องอย่าตามมา ปล่อยฉันไปเถอะ!!

 

 

“โทโมะ ฮึก..ช่วยฉันที!” ฉันวิ่งไปเรียกชื่อเขาไป ปานนี้เขาจะเป็นยังไง เขายังต่อสู้อยู่รึเปล่า

 

 

ปึ๊ก~

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!” จู่ๆมีดสั้นก็ปักอยู่ที่ต้นไม้ต่อหน้าต่อตาฉัน ฉันตกใจมากจนร้องกรี๊ดออก

 

มา มีดที่รู้ว่าให้เป็นคนปา มีดที่กวินปามาเพื่อหยุดฉัน ฉันล้มลงนั่งกับพื้นทันที แล้วฉันก็ไม่มีแรงจะ

 

วิ่งต่อแล้ว

 

“คิดจะหนีไปได้ง่ายๆรึไงฮะ! กลับไปกับฉันดีๆแล้วเธอจะไม่เจ็บตัว” กวินย่อตัวลงมาให้อยู่ระดับ

 

เดียวกับที่ฉันนั่งอยู่บนพื้น

 

“ไม่!! ยังไงฉันก็ไม่ยอมไปกับคนชั่วๆเลวอย่างแก!”

 

 

 

เพี๊ยะ~

 

       ไม่นานฝ่ามือหน้าก็มาประทะที่แก้มฉันทันที

 

“ปากดี มานี่เลย!!” กวินลากฉันกลับไปที่กระท่อมหลังนั้นตามเดิม

 

“ไม่นะ! ปล่อยฉัน!” ฉันยื้อสุดแรงแต่ก็สู้แรงตานั้นไม่ได้

 

--------------------------------------------

 

“โอ๊ย!!” กวินผลักฉันเข้าใส่โทโมะทันทีที่มันพาฉันมาถึงที่กระท่อม ดีที่โทโมะจับฉันไว้ได้ทันก่อน

 

ที่ฉันจะล้มไป

 

“แก้ว..เจ็บมั้ย? ฉัน..” โทโมะเรียกชื่อฉัน ก่อนที่เขาจะไล่นิ้วไปที่มุมปากของฉันที่ฉันโดนตบเมื่อกี้

 

แล้วจากนั้นเขาก็เหมือนจะพูดอะไรแต่เขาก็เงียบไป

 

“ได้เวลาตายของพวกมึงแล้ว หลอกกูดีนัก มึงได้ตายสมใจแน่!” กวินพูดแล้วชักปืนที่เหน็บอยู่ตรง

 

เอวออกมา

 

       โทโมะรีบคว้าร่างฉันเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดทันที

 

“ฉันกลัว ฮึก..” ฉันซบหน้าลงกับอกของโทโมะทันที

 

“ใครจะตายก่อนดี?”

 

“มึงจะทำอะไรก็ทำกับกู ปล่อยแก้วไป แก้วไม่เกี่ยว!!” โทโมะพูด

 

“รักกันจริงเลยนะมึง ดี!! ก็อยากให้มึงเจ็บ อะไรที่ทำให้มึงเจ็บได้กูจะทำ เพราะฉะนั้น..”

 

“......”

 

“กูจะยิง..เมียมึงก่อน ฮ่าๆ” พวกลูกน้องของกวินต่างกรูเข้ามาจับตัวฉันกับโทโมะออกห่างกัน

 

“อย่านะเว้ย!” โทโมะตะโกนห้ามทั้งๆที่ลูกน้องพวกนั้นก็จับตัวเขาอยู่

 

“ถ้าแกจะฆ่าฉัน แกก็ต้องปล่อยโทโมะไป!!” ฉันพูดออกไป

 

“หึ..แกกำลังจะตายแกไม่มีสิทธิ์เลือก” กวินพูดแล้วเล็งกระบอกปืนมาทางฉันทันที

 

“จะลงนรกหรือจะขึ้นสวรรค์ก็เลือกเอาเองแล้วกัน!”

 

“ไม่!!! ปัง!!” เสียงโทโมะตะโกนดังลั่น แล้วตามมาด้วยเสียงปืนอีกหนึ่งนัด

 

 

 

       ฉันกำลังจะตายใช่มั้ย

 

 

       เอ๊ะ! ทำไมฉันไม่เห็นรู้สึกเจ็บเลยสักนิด ฉันลืมตาขึ้นมาแต่ก็พบว่า..โทโมะเอาตัวมาบังกระสุน

 

ปืนไว้ เขาโดนยิงเต็มๆทางด้านหลัง

 

“ไม่นะ! โทโมะ ฮึก..คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ ฮือ...” เวลานั้นฉันร้องไห้ออกมาทันที ทำไมต้องเป็น

 

แบบนี้ด้วยยย

 

“คุณเอาตัวมาบังฉันไว้ทำไม ฮึก..” ฉันร้องไห้แล้วกอดโทโมะเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ฉันอยู่ไม่ได้ถ้า

 

เขาเป็นอะไรไป  ฉันอยู่ไม่ได้ ฮึก..

 

“แหม่~ รักกันจริงๆ ถึงเวลาของเธอแล้วแหละสาวน้อยย”  กวินพูดแล้วหันกระบอกปืนมาทางฉัน

 

เป็นรอบที่สอง

 

“ยิงเลยสิ!!” ฉันท้าทายเพราะตอนนี้ฉันไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว

 

 

ปัง!!

 

       ฉันหลับตาปี๋แต่ก็รับรู้ได้อีกครั้งว่าฉันไม่ได้เจ็บตรงไหนสักนิด

 

“องอาจ!” ฉันลีมตา แล้วก็พบว่าตำรวจหลายนายยกกระบอกปืนค้างไว้อยู่ ทำให้เดาได้ไม่ยากว่า

 

เสียงปืนเมื่อกี้ไม่ใช่เสียปืนของกวิน แต่เป็นเสียงปืนของตำรวจ

 

“นายหญิงเป็นอะไรมั้ยครับ”

 

“โทโมะเขา..ฮึกโทโมะถูกยิง นายต้องช่วยเขานะ พาขาไปโรงพยาบาลที” ฉันร้องไห้แล้วเขย่าแขน

 

องอาจอย่างแรง ตอนนี้โทโมะหมดสติไปแล้ว

 

 

       ฝันร้ายในวันนั้น มันเกิดขึ้นจริงจนได้

 

----------------------------------------------------------------------------------

ทักทายโย้วๆๆ มาอัพใ้ห้แล้วนะ มาแบบงงอ้ะจริงง ลืมเรื่องไปหมดแล้วว 55555

เม้น+โหวตกันด้วยนะค่ะ บ๊ายบาย

TOEY 16:01

1 ตุลาคม 2556