วงเวียนแห่งรัก

“ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ!!” ฉันพยายามปัดมือที่เขาจับแขนฉันให้มันหลุดออกไป แต่สู้แรงโทโมะไม่ได้อยู่ดี ทำไมต้อง
 
บีบแรงขนาดนี้ด้วย!!
 
“ฉันพึ่งบอกเธอไปหยกๆว่าไม่ให้ดื่มไวน์ มันไม่ดีต่อลูก แต่เธอก็ยังดื่ม!! ทำไมฉันบอกอะไรทำไมไม่ยอมฟัง
 
บ้าง!!” เขาตวาดฉันเสียงดังลั่น มือหนาจับที่ไหล่สองข้างของฉัน เขาเขย่าตัวฉันอย่างแรง จนฉันเจ็บ เหมือน
 
กระดูกมันจะหักยังไงก็ไม่รู้
 
“แล้วคุณไม่คิดจะถามฉันบ้างรึไง!! ฮึก..” ฉันเสียงดังกลับบ้าง แล้วน้ำตาฉันก็ไหลออกมาจนได้ ทั้งที่สัญญากับตัว
 
เองไว้ตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองท้องแล้วว่าจะไม่ร้องไห้ แต่ฉันก็ยังทำไม่ได้
 
“พิมบอกฉันมาหมดแล้วนิ!! สิ่งที่เธอกำลังจะพูดคงจะเป็นแค่คำโกหก!!” เขามือแขนฉันแน่น ดวงตาของเขาดุดัน
 
คงมีแต่ความโกรธ
 
“ฮึก...” ฉันสะอึ้นจนตัวโย้ ฉันไม่ได้จะเรียกร้องความสงสารจากเขา แต่ฉันกำลังเสียใจ ผู้ชายที่ฉันคิดว่าเขารักฉัน
 
มากที่สุด คนที่ทำให้ฉันมีความสุขมากที่สุด แต่วันนี้เขากลับทำให้ฉันเจ็บมากที่สุด
 
“มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย??” เขาถามฉัน แต่แววตาเขามันไม่ได้มีความอยากรู้เลยสักนิด ใช่สิ!! ก็เขารู้จากพิมหมด
 
แล้วนิ แล้วเขาจะอยากฟังที่ฉันพูดทำไม
 
“ถ้าคุณเชื่อที่พิมพูดขนาดนั้น ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด!!” ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดที่มือปัดมือของเขาออกจากไหล่
 
ตัวเอง จากนั้นฉันก็วิ่งออกไปทันที ฉันทนอยู่กับคนหูเบาแบบนี้ไม่ไหวแล้ว T_T
 
 
 
หมับ~ อุ๊บ!
 
            โทโมะวิ่งตามฉันแล้วกระชากแขนฉัน เขาประกบปากฉันอย่างรุนแรง มือของเขาทั้งสองข้างกอดรัดอยู่ที่
 
เอวของฉันอย่างแน่นหนา ฉันไม่สามารถดิ้นไปไหนได้เลย ริมฝีปากหนาของเขาบดขยี้ริมฝีปากฉันอยู่นานสองนาน
 
ฉันรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากของตัวเอง
 
“อื้อ!” ฉันร้องออกมาเพราะเขาขบลงไปที่ริมฝีปากของฉัน จนฉันได้กลิ่นคาวเลือดจากปากฉันเอง ฉันรีบผลักอก
 
เขาออกอย่างแรง
 
 
 
เพี๊ยะ~
 
“ฮึก..ฉันเกลียดคุณ!!” ฉันรีบวิ่งออกไปโดยที่ไม่หันมามองเขาอีก
 
-------------------
 
             ฉันวิ่งเข้ามาในบ้านพักอย่างรวดเร็ว น้ำตาตอนนี้มันไหลไม่หยุดแล้วจริงๆ
 
 
ปัง!
 
           ฉันปิดประตูเสียงดังพร้อมลงกลอนทันที
 
“ฮืออออออ” ฉันล้มตัวนอนร้องไห้อย่างหนักอยู่บนเตียง ความรู้สึกหลายๆอย่างมันโถมเข้ามาใส่ฉันจนฉันรับไม่
 
ไหว หัวใจฉันกำลังอ่อนแอ...เพราะโทโมะคนเดียว คนที่ฉันรักมากที่สุด แค่ความเชื่อใจ..เขาก็ยังไม่มีให้ฉัน เขา
 
มองฉันเป็นคนแบบไหนกันแน่ ฮึก...ทั้งๆที่เราก็อยู่ด้วยกันมานาน เขายังไม่รู้นิสัยฉันอีกรึไงกัน!  แค่คำพูดของคนๆ
 
เดียวมันทำให้เราต้องทะเลาะกัน  เขาไม่เคยเชื่อฉันสักนิด แค่สิ่งที่ฉันจะพูดมันยังดูเป็นคำโกหกสำหรับเขาเลย
 
ฉันเคยคิดไว้ว่าหลังจากนี้ชีวิตของฉันน่าจะมีความสุขกว่านี้ คนที่ฉันรักคงจะรักฉันมากขึ้น แต่ความคิดของฉันมันก็
 
พังทลายลงเพราะคำพูดของพิม เขาเป็นคนดีมากตั้งแต่ที่เขารู้ว่าฉันท้อง แต่เขาก็เป็นคนแบบนั้นได้ไม่นาน ทั้งๆที่
 
วันนี้เป็นวันที่เราแต่งงานกัน มันควรจะเป็นวันที่มีความสุข แต่วันนี้มันมีความทุกข์ ทุกข์ขนาดที่มันสามารถทำให้ฉัน
 
ทรมานได้
 
 
แกร๊ก~ แกร๊ก~
 
           เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีคนพยายามจะเข้ามาในห้อง แต่เพียงไม่กี่นาทีเสียงมันก็เงียบไป
 
--------------------------
 
“องอาจเอาไวน์มาดิ!!” โทโมะสั่งเสียงดัง ตอนนี้ความโมโหมันเต็มประดาเสียจริง อุตส่าห์ตามแก้วไปเพื่อจะง้อ
 
แต่แก้วดันล็อกประตูมันทำให้เขาโมโหเข้าไปใหญ่ จนต้องดับความโมโหด้วยแอลกอฮอล์
 
“นี่ครับนายหัว” องอาจส่งแก้วไวน์ให้โทโมะ เขาดื่มรวดทีเดียวจนหมดแก้ว
 
“เอามาอีก!” โทโมะสั่งองอาจแต่ไม่ได้ดั่งใจ เขาเลือกเดินไปหยิบไวน์มาเป็นขวดๆแล้วมานั่งดื่มทั้งคืน งานฉลอง
 
ประจำปีก็เลิกไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่หยุดดื่มไวน์
 
-----------------------
 
ตอนเช้าของอีกวัน
 
           ฉันตื่นขึ้นมาอย่างแรกที่ทำคือมองไปตรงที่ข้างๆบนเตียง ที่ๆโทโมะนอน แต่ตอนนี้มันว่างเปล่า เมื่อคืน
 
เขาไม่ได้นอนที่ห้อง ถึงฉันจะล็อกประตูไว้ก็จริง แต่มันคงไม่เกินความสามารถของเขา ถ้าเขาจะเข้ามา นั้นก็แปล
 
ได้ว่าเขาไม่อยากจะนอนกับฉัน เขาไม่อยากเห็นหน้าฉัน เมื่อคิดได้แบบนั้นน้ำตาของฉันก็ไหลออกมา ในใจมีแต่
 
ความเสียใจ
 
 
 
ด้านล่างของบ้าน
 
ตุ๊บ~
 
            องอาจแบกโทโมะเข้ามาในบ้าน พร้อมวางร่างที่หมดสติลงบนโซฟา
 
“ไปทำอะไรกันมา? ทำไมสภาพเป็นแบบนี้?” ฉันเดินลงมาจากห้องก็เจอองอาจที่แบกโทโมะเข้ามาในบ้าน แถม
 
หน้าของโทโมะยังแดงก้ำ กลิ่นไวน์ฉุนจนฉันอยากจะอ้วกเลยทีเดียว
 
“เมื่อคืนนายหัวดื่มหนักมากครับ” องอาจพูด
 
“งั้นนายไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันดูนายหัวเอง” ฉันพูด องอาจโค้งหัวให้หนึ่งทีก่อนจะเดินออกไป ฉันเดินไปหยิบผ้าผืน
 
เล็กๆที่ชุบน้ำเรียบร้อยมาเช็ดตัวให้โทโมะ
 
“ทำไมต้องดื่มหนักขนาดนี้ด้วยนะ” ฉันพูดพร้อมกับเช็ดตัวให้เขา จริงๆแล้วฉันก็ยังไม่ได้หายโกรธเขา แต่ฉันก็ไม่
 
ได้อยากจะเห็นเขาเป็นแบบนี้
 
“อือ..” คนที่เมาไม่ได้สติครางออกมาเล่นเอาฉันตกใจเพราะกลัวเขาจะตื่นขึ้นมา ฉันรีบตีตัวออกห่าง ฉันว่าเขาคง
 
ไม่อยากเห็นหน้าฉันแล้ว
 
 
หมับ~
 
             ฉันกำลังจะเดินออกไป แต่มือหนาที่ฉันคุ้นเคยจับมือฉันเอาไว้
 
“จะรีบไปไหน เช็ดต่อดิ” เขาออกคำสั่งและออกแรงดึงฉันเข้ามาให้นั่งใกล้ๆตัวเขา
 
“คุณก็ปล่อยมือฉันสิ” ฉันพูดแล้วพยายามดึงมือตัวเองออกจากการจับกุมของเขา แต่คุณโทโมะกลับไม่ปล่อย
 
เขาลุกขึ้นมานั่งบนโซฟากแล้วบีบข้อมือฉันแน่นขึ้นไปกว่าเดิม
 
“ฉันเจ็บนะ ปล่อย!” ฉันเห็นว่าถ้าไม่ดี ฉันเลยใช้มืออีกข้างปัดมือเขาจนมือโทโมะหลุดออกจากมือฉัน ฉันรีบลุกขึ้น
 
แล้วรีบสาวเท้าเพื่อจะเดินเข้าห้องไป แต่โทโมะกลับเข้ามากอดเอวฉันทางด้านหลังแล้วดึงฉันให้ไปนั่งตักเขาบน
 
โซฟา
 
“ทำไม! จับนิดจับหน่อยไม่ได้ อย่าหวงตัวไปหน่อยเลย ยังไงเธอก็ ’เมียฉัน’!!” เขากอดรัดอยู่ที่เอวของฉันก่อน
 
จะพูดคำที่ไม่น่าฟังออกมา
 
“ถ้าคุณยังไม่เลิกทำตัวแบบนี้ ยังไม่เลิกพูดจาแบบนี้อีก เราสองคนคงอยู่ด้วยกันไม่ได้” ฉันพูดด้วยเสียงที่เรียบนิ่ง
 
ดูเย็นชาจนตัวฉันเองก็ยังตกใจ ปากมันไวกว่าความคิด ฉันก็ไม่รู้ทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น ฉันคงหมดความอด
 
ทนกับผู้ชายคนนี้แล้วจริงๆ ความรู้สึกที่ฉันมีมันโดนเขาทำลายลงตั้งแต่วันที่เขาเชื่อคนอื่นแล้ว
 
“พูดแบบนี้จะกลับไปหาไอ้ป๊อปนั้นละสิ!! ฉันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก!!” เขาตวาดลั่นจากนั้นก็อุ้มฉันเข้าไปใน
 
ห้องนอนทันที
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตหน่อยสิ ฉลองเว็ปใหม่ 55555555
เม้นๆๆๆ อย่าให้เค้าน้อยใจนะ TOT
18:58  TOEY
12 มกราคม 2555