วงเวียนแห่งรัก

“ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ!!” ฉันพยายามปัดมือที่เขาจับแขนฉันให้มันหลุดออกไป แต่สู้แรงโทโมะไม่ได้อยู่ดี ทำไมต้อง

 

บีบแรงขนาดนี้ด้วย!!

 

“ฉันพึ่งบอกเธอไปหยกๆว่าไม่ให้ดื่มไวน์ มันไม่ดีต่อลูก แต่เธอก็ยังดื่ม!! ทำไมฉันบอกอะไรทำไมไม่ยอมฟัง

 

บ้าง!!” เขาตวาดฉันเสียงดังลั่น มือหนาจับที่ไหล่สองข้างของฉัน เขาเขย่าตัวฉันอย่างแรง จนฉันเจ็บ เหมือน

 

กระดูกมันจะหักยังไงก็ไม่รู้

 

“แล้วคุณไม่คิดจะถามฉันบ้างรึไง!! ฮึก..” ฉันเสียงดังกลับบ้าง แล้วน้ำตาฉันก็ไหลออกมาจนได้ ทั้งที่สัญญากับตัว

 

เองไว้ตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองท้องแล้วว่าจะไม่ร้องไห้ แต่ฉันก็ยังทำไม่ได้

 

“พิมบอกฉันมาหมดแล้วนิ!! สิ่งที่เธอกำลังจะพูดคงจะเป็นแค่คำโกหก!!” เขามือแขนฉันแน่น ดวงตาของเขาดุดัน

 

คงมีแต่ความโกรธ

 

“ฮึก...” ฉันสะอึ้นจนตัวโย้ ฉันไม่ได้จะเรียกร้องความสงสารจากเขา แต่ฉันกำลังเสียใจ ผู้ชายที่ฉันคิดว่าเขารักฉัน

 

มากที่สุด คนที่ทำให้ฉันมีความสุขมากที่สุด แต่วันนี้เขากลับทำให้ฉันเจ็บมากที่สุด

 

“มีอะไรจะแก้ตัวมั้ย??” เขาถามฉัน แต่แววตาเขามันไม่ได้มีความอยากรู้เลยสักนิด ใช่สิ!! ก็เขารู้จากพิมหมด

 

แล้วนิ แล้วเขาจะอยากฟังที่ฉันพูดทำไม

 

“ถ้าคุณเชื่อที่พิมพูดขนาดนั้น ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด!!” ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดที่มือปัดมือของเขาออกจากไหล่

 

ตัวเอง จากนั้นฉันก็วิ่งออกไปทันที ฉันทนอยู่กับคนหูเบาแบบนี้ไม่ไหวแล้ว T_T

 

 

 

หมับ~ อุ๊บ!

 

            โทโมะวิ่งตามฉันแล้วกระชากแขนฉัน เขาประกบปากฉันอย่างรุนแรง มือของเขาทั้งสองข้างกอดรัดอยู่ที่

 

เอวของฉันอย่างแน่นหนา ฉันไม่สามารถดิ้นไปไหนได้เลย ริมฝีปากหนาของเขาบดขยี้ริมฝีปากฉันอยู่นานสองนาน

 

ฉันรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากของตัวเอง

 

“อื้อ!” ฉันร้องออกมาเพราะเขาขบลงไปที่ริมฝีปากของฉัน จนฉันได้กลิ่นคาวเลือดจากปากฉันเอง ฉันรีบผลักอก

 

เขาออกอย่างแรง

 

 

 

เพี๊ยะ~

 

“ฮึก..ฉันเกลียดคุณ!!” ฉันรีบวิ่งออกไปโดยที่ไม่หันมามองเขาอีก

 

-------------------

 

             ฉันวิ่งเข้ามาในบ้านพักอย่างรวดเร็ว น้ำตาตอนนี้มันไหลไม่หยุดแล้วจริงๆ

 

 

ปัง!

 

           ฉันปิดประตูเสียงดังพร้อมลงกลอนทันที

 

“ฮืออออออ” ฉันล้มตัวนอนร้องไห้อย่างหนักอยู่บนเตียง ความรู้สึกหลายๆอย่างมันโถมเข้ามาใส่ฉันจนฉันรับไม่

 

ไหว หัวใจฉันกำลังอ่อนแอ...เพราะโทโมะคนเดียว คนที่ฉันรักมากที่สุด แค่ความเชื่อใจ..เขาก็ยังไม่มีให้ฉัน เขา

 

มองฉันเป็นคนแบบไหนกันแน่ ฮึก...ทั้งๆที่เราก็อยู่ด้วยกันมานาน เขายังไม่รู้นิสัยฉันอีกรึไงกัน!  แค่คำพูดของคนๆ

 

เดียวมันทำให้เราต้องทะเลาะกัน  เขาไม่เคยเชื่อฉันสักนิด แค่สิ่งที่ฉันจะพูดมันยังดูเป็นคำโกหกสำหรับเขาเลย

 

ฉันเคยคิดไว้ว่าหลังจากนี้ชีวิตของฉันน่าจะมีความสุขกว่านี้ คนที่ฉันรักคงจะรักฉันมากขึ้น แต่ความคิดของฉันมันก็

 

พังทลายลงเพราะคำพูดของพิม เขาเป็นคนดีมากตั้งแต่ที่เขารู้ว่าฉันท้อง แต่เขาก็เป็นคนแบบนั้นได้ไม่นาน ทั้งๆที่

 

วันนี้เป็นวันที่เราแต่งงานกัน มันควรจะเป็นวันที่มีความสุข แต่วันนี้มันมีความทุกข์ ทุกข์ขนาดที่มันสามารถทำให้ฉัน

 

ทรมานได้

 

 

แกร๊ก~ แกร๊ก~

 

           เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีคนพยายามจะเข้ามาในห้อง แต่เพียงไม่กี่นาทีเสียงมันก็เงียบไป

 

--------------------------

 

“องอาจเอาไวน์มาดิ!!” โทโมะสั่งเสียงดัง ตอนนี้ความโมโหมันเต็มประดาเสียจริง อุตส่าห์ตามแก้วไปเพื่อจะง้อ

 

แต่แก้วดันล็อกประตูมันทำให้เขาโมโหเข้าไปใหญ่ จนต้องดับความโมโหด้วยแอลกอฮอล์

 

“นี่ครับนายหัว” องอาจส่งแก้วไวน์ให้โทโมะ เขาดื่มรวดทีเดียวจนหมดแก้ว

 

“เอามาอีก!” โทโมะสั่งองอาจแต่ไม่ได้ดั่งใจ เขาเลือกเดินไปหยิบไวน์มาเป็นขวดๆแล้วมานั่งดื่มทั้งคืน งานฉลอง

 

ประจำปีก็เลิกไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่หยุดดื่มไวน์

 

-----------------------

 

ตอนเช้าของอีกวัน

 

           ฉันตื่นขึ้นมาอย่างแรกที่ทำคือมองไปตรงที่ข้างๆบนเตียง ที่ๆโทโมะนอน แต่ตอนนี้มันว่างเปล่า เมื่อคืน

 

เขาไม่ได้นอนที่ห้อง ถึงฉันจะล็อกประตูไว้ก็จริง แต่มันคงไม่เกินความสามารถของเขา ถ้าเขาจะเข้ามา นั้นก็แปล

 

ได้ว่าเขาไม่อยากจะนอนกับฉัน เขาไม่อยากเห็นหน้าฉัน เมื่อคิดได้แบบนั้นน้ำตาของฉันก็ไหลออกมา ในใจมีแต่

 

ความเสียใจ

 

 

 

ด้านล่างของบ้าน

 

ตุ๊บ~

 

            องอาจแบกโทโมะเข้ามาในบ้าน พร้อมวางร่างที่หมดสติลงบนโซฟา

 

“ไปทำอะไรกันมา? ทำไมสภาพเป็นแบบนี้?” ฉันเดินลงมาจากห้องก็เจอองอาจที่แบกโทโมะเข้ามาในบ้าน แถม

 

หน้าของโทโมะยังแดงก้ำ กลิ่นไวน์ฉุนจนฉันอยากจะอ้วกเลยทีเดียว

 

“เมื่อคืนนายหัวดื่มหนักมากครับ” องอาจพูด

 

“งั้นนายไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันดูนายหัวเอง” ฉันพูด องอาจโค้งหัวให้หนึ่งทีก่อนจะเดินออกไป ฉันเดินไปหยิบผ้าผืน

 

เล็กๆที่ชุบน้ำเรียบร้อยมาเช็ดตัวให้โทโมะ

 

“ทำไมต้องดื่มหนักขนาดนี้ด้วยนะ” ฉันพูดพร้อมกับเช็ดตัวให้เขา จริงๆแล้วฉันก็ยังไม่ได้หายโกรธเขา แต่ฉันก็ไม่

 

ได้อยากจะเห็นเขาเป็นแบบนี้

 

“อือ..” คนที่เมาไม่ได้สติครางออกมาเล่นเอาฉันตกใจเพราะกลัวเขาจะตื่นขึ้นมา ฉันรีบตีตัวออกห่าง ฉันว่าเขาคง

 

ไม่อยากเห็นหน้าฉันแล้ว

 

 

หมับ~

 

             ฉันกำลังจะเดินออกไป แต่มือหนาที่ฉันคุ้นเคยจับมือฉันเอาไว้

 

“จะรีบไปไหน เช็ดต่อดิ” เขาออกคำสั่งและออกแรงดึงฉันเข้ามาให้นั่งใกล้ๆตัวเขา

 

“คุณก็ปล่อยมือฉันสิ” ฉันพูดแล้วพยายามดึงมือตัวเองออกจากการจับกุมของเขา แต่คุณโทโมะกลับไม่ปล่อย

 

เขาลุกขึ้นมานั่งบนโซฟากแล้วบีบข้อมือฉันแน่นขึ้นไปกว่าเดิม

 

“ฉันเจ็บนะ ปล่อย!” ฉันเห็นว่าถ้าไม่ดี ฉันเลยใช้มืออีกข้างปัดมือเขาจนมือโทโมะหลุดออกจากมือฉัน ฉันรีบลุกขึ้น

 

แล้วรีบสาวเท้าเพื่อจะเดินเข้าห้องไป แต่โทโมะกลับเข้ามากอดเอวฉันทางด้านหลังแล้วดึงฉันให้ไปนั่งตักเขาบน

 

โซฟา

 

“ทำไม! จับนิดจับหน่อยไม่ได้ อย่าหวงตัวไปหน่อยเลย ยังไงเธอก็ ’เมียฉัน’!!” เขากอดรัดอยู่ที่เอวของฉันก่อน

 

จะพูดคำที่ไม่น่าฟังออกมา

 

“ถ้าคุณยังไม่เลิกทำตัวแบบนี้ ยังไม่เลิกพูดจาแบบนี้อีก เราสองคนคงอยู่ด้วยกันไม่ได้” ฉันพูดด้วยเสียงที่เรียบนิ่ง

 

ดูเย็นชาจนตัวฉันเองก็ยังตกใจ ปากมันไวกว่าความคิด ฉันก็ไม่รู้ทำไมถึงพูดออกไปแบบนั้น ฉันคงหมดความอด

 

ทนกับผู้ชายคนนี้แล้วจริงๆ ความรู้สึกที่ฉันมีมันโดนเขาทำลายลงตั้งแต่วันที่เขาเชื่อคนอื่นแล้ว

 

“พูดแบบนี้จะกลับไปหาไอ้ป๊อปนั้นละสิ!! ฉันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก!!” เขาตวาดลั่นจากนั้นก็อุ้มฉันเข้าไปใน

 

ห้องนอนทันที

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วนะค่ะ เม้น+โหวตหน่อยสิ ฉลองเว็ปใหม่ 55555555

เม้นๆๆๆ อย่าให้เค้าน้อยใจนะ TOT

18:58  TOEY

12 มกราคม 2555