วงเวียนแห่งรัก

ปัง ปัง!
 
              เสียงปืนดังติดต่อกันสองนัด
 
"โทโมะ ฮืออออ" พอฉันได้ยินเสียงปืนก็ร้องไห้ออกมาทันที ถึงแม้ว่าตอนโดนจับฉันจะร้องไห้อยู่แล้วก็ตาม แต่
 
พอเสียงปืนดังยิ่งเรียกน้ำตาฉันเข้าไปใหญ่
 
 
พลั๊ก~
 
           เสียงล้มของหน้าหนวดที่ถือมือจะยิงโทโมะล้มลง เผยให้เห็นองอาจที่ถือปืน คนที่ยิงเป็นใครไปไม่ได้
 
นอกจากองอาจ
 
"องอาจ!" โทโมะที่หลับตาลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่รู้สึกเจ็บอะไร พอลืมตาก็เจอลูกน้องยืนถือปืนอยู่
 
"จับพวกมันมาให้ได้!" องอาจตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมลูกน้องอีก 5 คนวิ่งตามจับลูกน้องของหน้าหนวด
 
"นายหัวไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ" องอาจวิ่งเข้ามาหาโทโมะที่ถูกมัดอยู่ที่ต้นไม้
 
"โอ๊ย!" เสียงร้องของแก้วทำให้ทุกคนหันไปมอง ลืมไปสนิทว่าเธอโดนลูกน้องอีกคนจับตัวไว้อยู่  องอาจรีบแก้มัด
 
ให้โทโมะทันที ก่อนจะยื่นปืนไปให้โทโมะ แล้วตัวเองก็หยิบปืนกระบอกใหม่ขึ้นมา
 
"วางปืนนะเว้ย ไม่งั้น..กูยิงหัวนังนี่แน่!!" ลูกน้องพูดแล้วก็จ่อปืนที่หัวของฉัน วันนี้หัวฉันต้องระเบิดแน่! ฮึก..
 
          พอมันพูดมาแบบนั้น ทุกคนจึงจำยอมวางปืนลง โดยเฉพาะโทโมะที่หน้าตาคิดหนักอย่างเห็นได้ชัด
 
 
พลั๊ก!
 
          สถานการณ์คงไม่ตึงเครียดขนาดนั้นหรอก เพราะผมสั่งลูกน้องให้อ้อมไปข้างหลังแล้วก็เอาไม้ตีหัวจนมัน
 
สลบไปเรียบร้อยแล้ว สถานการณ์คลี่คลายไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง นอกจาก แก้ว..
 
"เป็นอะไรรึเปล่า?" ผมรีบเดินเข้าไปหาแก้วที่นั่งซุดอยู่กับพื้น
 
"นาย ฮึก..ไม่เป็นไรใช่ไหม?" แก้วร้องไห้อยากหนัก ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด
 
 
ห่วงคนอื่นอยู่ได้ ตัวเองน่า้เป็นห่วงกว่าตั้งเยอะ ^^
 
 
"ฉันไม่้เป็นอะไร แล้วเธอล่ะ? เจ็บตรงนั้นรึเปล่า?" ผมถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด
 
"เจ็บ ฮึก..ขา" แก้วพูดออกมาทำให้ผมต้องก้มไปมองแผลที่เท้าของแก้ว
 
"ทนเจ็บอีกแปปเดียว  เดี๋ยวจะกลับบ้านแล้วนะ จุ๊ฟ~" ผมก้มลงไปจูบที่หน้าผากของแก้ว ก่อนจะเอามือลูบผมของ
 
เธอเอาไว้ เป็นเชิงปลอบ
 
 
 
"นายหัวพอจะจำถามกลับไปได้รึเปล่าครับ?" องอาจวิ่งเข้ามาถาม
 
"ไม่แน่ว่ะ นายไม่ออกไปพร้อมฉันรึไง?" 
 
"ก็ได้ครับ เดี๋ยวทางนี้ผมให้ลูกน้องทำ" องอาจพูดก่อนจะนำผมกับแก้ว
 
"มานี่ม่ะ ฉันอุ้ม" เห็นท่าเดินที่กระโดดทีสองทีแล้วเหนื่อยใจแทน ผมเห็นต้องจัดการอุ้มสักที
 
"นายปล่อยฉันลงเถอะ เดี๋ยวนายจะหนักเปล่าๆ" ฉันพูดไปเพราะทางไม่ใช่ใกล้ๆนะ โทโมะหนักตายเลย
 
"ฉันไม่หนักแล้วเธอก็เบามาก เรื่องอะไรจะปล่อยให้เดินเอง เดี๋ยวก็ได้แผลเพิ่มอีก" โทโมะพูด
 
"นั้นอะไรอ่า?" ฉันขี้ไปตรงใต้ต้นไม้
 
"อ่อ มาตรงนี้สิครับ" องอาจพูดแล้วก็เดินนำ
 
"สีทอง!" โทโมะเรียกออกมาอย่างเสียงดัง เขาคงนึกไม่ถึงว่าสีทองจะมาอยู่ที่นี่
 
"มันเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?" โทโมะถาม
 
"ผมก็ไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าวันที่นายหัวกับนายหญิงหายไป สีมองแหกคอกแล้วก็วิ่งเข้าป่าไป ที่ผมกับลูกน้องหานายหัว
 
กับนายหญิงเจอก็เพราะรอยเจ้าของสีทองนี่แหละครับ" องอาจร่ายยาว
 
"ขอบใจแกมากนะ" โทโมะพูดแล้วก็ใช้มือลูบหัวสีทอง
 
"มีสีทองก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องอุ้ม" โทโมะพูดแล้วก็อุ้มฉันไปนั่งบนหลังสีทอง อีกแล้ว --
 
 
 
             ไม่นานเราทั้งสามก็ถึงบ้านไร่ของโทโมะสักที โดยที่ฉันกับโทโมะนั่งบนหลังของสีทองแล้วก็มีองอาจนี่
 
แหละที่รับหน้าที่เป็นผู้จูงสีทอง
 
"นายหัวเป็นไงบ้างค่ะ พิมเป็นห่วงแทบแย่" พิมเดินเข้ามาซบอกโทโมะ โดยที่โทโมะนั้นกำลังประคองฉัน
 
อยู่นะสิ!  แถมไม่ได้ซบอยากด้วย ยังดึงโทโมะจนฉันต้องปล่อยมือของโทโมะออก
 
"องอาจพาฉันเข้าห้องหน่อยสิ" ไม่ใช่ว่าฉันทนดูพิมซบไหล่โทโมะไม่ได้นะ เพียงแต่เจ็บขาอยากจะทำแผลซะที
 
"ครับ"  องอาจรับคำแล้วก็เดินเข้ามาหาฉัน
 
"ขอโทษนะครับ" องอาจเอ่ยคนขอโทษก่อนจะเอามือมาโอบไหล่ฉันแล้วก็ค่อยๆพาฉันเดิน
 
"โอ๊ย!" ด้วยความที่เจ็บขาทำให้ฉันเดินไม่ถนัดจนจะสะดุดล้มแต่ดีที่องอาจรีบจับเอวของฉันเอาไว้แล้วฉันก็รีบกอด
 
คอขององอาจไว้เช่นกัน ไม่งั้นคงล้มไปแน่ๆ
 
          ภาพที่ทั้งสองคนประคองกัน กอดคอกันนั้น ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่าทั้งสองคนถูกสายตาคู่หนึ่งของใครบาง
 
คนจับจ้องอยู่อย่างไม่วางตา
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------
 
พอกลับมาได้ก็มีแววจะทะเลาะและผิดใจกันอีกแล้วละสิ ใครมองทั้งสองคนอยู่น๊า? เม้นโหวตหน่อยนะค่ะ ขอโทษที่หายไปนาน แบบว่าสอบค่า ข้อสอบยากจิงๆเลยค่า คอมพังด้วย ไวรัสรับประทานค่า แต่ซ่อมแล้วก็รีบมาอัพให้เลยน๊า ส่วนตอนพิเศษของเรื่องรักที่เป็นไปไม่ได้ ขอแปะโป้งไว้ก่อนนะ แบบว่ายังคิดไม่ออกเลยค่า ฝากเม้น+โหวตหน่อยน๊า ขอบคุณค่า
 
จ้างให้มารักกัน (แม่ของลูก) << ฝากหน่อยค่า ใครยังไม่ได้อ่าน ลองไปอ่านดูน๊า
http://www.keedkean.com/novel/KK0003857.html?page_article=2
 
28 กรกฎาคม 2555
17:16   TOEY