วงเวียนแห่งรัก

องอาจค่อยๆประคองฉันเข้ามาที่ห้องนอน ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป

 

"นายหัวไม่เข้าไปทำแผลให้นายหญิงหรอครับ?" องอาจเดินเข้ามาถามนายหัวที่ยืนอยู่หน้าห้อง

 

"องอาจเข้ามาทำแผลให้ฉันหน่อย" เสียงของแก้วดังออกมาจากห้องนอน โทโมะที่ได้ยินก็ทำหน้าไม่พอใจขึ้นมา

 

ทันที  กำลังจะบอกองอาจว่า 'เดี๋ยวฉันไปทำแผลให้เขาเอง'  แต่พอได้ิยินแก้วก็รู้ทันที ว่าแก้วอยากให้ใครทำ

 

"ครับ นายหญิง" องอาจตะโกนกลับเข้าไป

 

"แกไปทำดิ! ฉันไม่อยากทำ!" โทโมะพูดเสียงดังด้วยอารมณ์ฉุด หัวเสียและต่างๆอีกมากมาย แต่เขาคงไม่รู้ว่าที่

 

เขาพูดมันได้ยินเข้าไปในห้อง ทำให้คนที่อยู่ในห้อง นั่งน้ำตาตกกันเลยทีเดียว

 

"นายหญิงอยากให้นายหัวมาทำให้รึเปล่าครับ?" องอาจถามในขณะที่กำลังทำแผลไปด้วย

 

"ไม่หรอก เขาคงไม่อยากทำ" หญิงสาวพูดตอบไปแล้วหลบสายตาไม่กล้าสบตาองอาจ  ที่ตะโกนเรียกองอาจไป

 

ก็เพราะคิดว่าเขาคงไม่ว่างที่จะเข้ามาทำแผลให้หรอก คงต้องไปอยู่กับพิมเป็นแน่! แล้วแล้วก็เป็นแบบนั้น! ก็เขา

 

ไม่อยากทำแผลให้เธอ

 

.

 

.

 

.

 

"โอ๊ยย ซี๊ด~"

 

"เจ็บนะ เบาๆ"

 

"ขอโทษครับนายหญิง ผมเบาที่สุดแล้วครับ"

 

"เบาอีกไม่ได้รึไงเล่า! เดี๋ยวก็ช้ำกันพอดี"

 

 

 

 

"นายหัวได้ยินรึเปล่าค่ะ"

 

"อืม ขอบใจเธอมากที่ทำให้ฉันเข้าใจอะไรมากขึ้น"  โทโมะกำมือแน่นพร้อมเดินออกไปด้วยความโกรธ

 

"อีกไม่นาน..นายหัวก็จะเขี่ยแกทิ้ง ฮะๆ" พิมหัวเราะอยากสะใจ

 

 

 

ย้อนมาก่อนหน้า 20 นาที

 

"นายหัวค่ะ" อยู่ๆพิมก็พรวดพล่านเข้ามาในห้อง

 

"เข้ามาทำไม" โทโมะพูดเสียงเรียบ ดวงตาสีเข้มนั้นดูตากลัว

 

"เอ่อ..คือ"

 

"มีอะไรก็พูดมาเร็วๆ!" โทโมะขึ้นเสียงใส่เพียงเพราะตอนนี้เขาอยากจะอยู่คนเดียว

 

"พิมได้ยินเสียงแปลกๆออกมาจากห้องห้องนายหญิงนะค่ะ" พิมพูดอยากรวดเร็ว พอโทโมะได้ยินดังนั้นก็รีบลุกขึ้น

 

แล้วก็เดินไปที่หน้าห้องของแก้ว แล้วก็ได้ยินเสียงขององอาจกับแก้วที่ดังอยู่ในห้อง

 

 

 

กลับมาปัจจุบันที่ห้องของแก้ว

 

"ทำแผลเสร็จแล้วนะครับนายหญิง" องอาจพูดพร้อมเก็บอุปกรณ์ทำแผล

 

"นายมือหนัก ซี๊ด~ เจ็บชะมัดเลย" ฉันยกขาของตัวเองขึ้นมาดูแผล

 

"ขอโทษนะครับนายหญิง ถ้านายหัวเป็นคนทำแผลให้คงเบากว่านี้"

 

"นายทำนะดีแล้ว ถ้าให้นายหัวของนายทำ ฉันจะกลั้นใจตาย ฮ่าๆ" ฉันพูดออกมาแล้วก็หัวเราะ ก็แค่สร้างภาพนะ

 

ทั้งที่ฉันของฉันกำลังเศร้าอยู้แท้ๆ ฉันก็แค่หัวเราะกลบเกลื่อน

 

"นายหญิงค่ะ ป้าตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้วนะค่ะ จะทานเลยรึเปล่าค่ะ?" ป้านมเข้ามาตามฉันถึงในห้อง

 

"เดี๋ยวแก้วตามไปนะค่ะ" ฉันพูดป้าก็พยักหน้าหงึกๆ แล้วก็เดินออกไป

 

"ผมช่วยนะครับ" องอาจพูดแล้วก็เดินเ้ข้่ามาประคองฉัน

 

 

 

"นายหัวคะ ทานนี่สิค่ะ" พิมพูดแล้วก็ตักกับข้าวให้โทโมะ แต่รู้สึกว่าตาของพิมจะไม่ได้มองกับข้าวนะสิ แต่กลับจิก

 

ตามาทางฉัน  ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

 

"ขอบคุณมากนะครับ" โทโมะพูดแล้วก็ยิ้มให้พิม

 

"มันอะไรกันนะพี่เขื่อน" เฟย์กระซิบกับเขื่อน สงสัยไหม? ว่าสองคนนี้ไปไหนมา สองคนนี้แอบไปเที่ยวกันมานะ

 

"พี่ก็ไม่รู้ ทะเลาะกันแหงๆ" เขื่อนกระซิบตอบ

 

"พี่แก้วมาทานข้าวดีกว่าค่ะ" เฟย์เดินเข้าไปดึงแขนแก้วให้นั่งลง

 

"ฉันอิ่มแล้วกินไม่ลง!" โทโมะพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน ทั้งๆที่ฉันพึ่งจะนั่งลงได้ไม่ถึงนาที

 

"องอาจมานั่งทานด้วยกันสิ" ฉันชวนองอาจให้นั่งลงข้างๆ แค่จะประชดเท่านั้น

 

"ไม่ดีกว่าครับ ผมขอตัวนะครับ" องอาจโค้งให้หนึงทีแล้วก็เดินออกไป

 

 

ห้องนอน ตอนดึก

 

"ปัง! ไงวันนี้คงสนุกมาสินะ" โทโมะปิดประตูเสียงดังแล้วพูดขึ้น

 

"พูดอะไรของนาย?" ฉันลุกขึ้นยืน

 

"กับมันไง! เร้าใจล่ะสิ ไปนอนกับมันเลยไหมล่ะ! ฉันอนุญาติ!!" โทโมะตะคอกใส่หน้าแก้ว

 

พร้อมชี้นิ้วออกไปทางประตู

 

"ก็ดี! เพราะฉันคิดถึงเขาจนตัวสั่น!" ฉันตอกกลับไป โทโมะจะดูถูกฉันมากไปแล้วนะ!  พอพูดจบก็เตรียมจะเดิน

 

ออกไปทันที ก็ในเมื่อเจ้าของห้องไม่อยากให้อยู่ แล้วฉันจะอยู่ทำไม!?

 

"ฉันไม่ยอมง่ายหรอกนะ!" โทโมะพูดแล้วก็กระชากแขนของแก้วอย่างแรง

 

"ปล่อยนะ! นายจะทำอะไร ว๊ายย"  โทโมะช้อนตัวแก้วแล้วเดินเข้ามาในห้องน้ำ

 

 

 

"นายจะทำอะไรอีก!" โทโมะถอดเข็มขัดของตัวเองออกมา

 

"ฉันรู้ว่านายก็อยากจะไปหาพิมเหมือนกัน! ถ้าอยากไปหาจริงๆก็บอกฉันสิ! ไม่เห็นต้องทำแบบนี้ ฮืออ" ฉันพูด

 

ออกมาทั้งน้ำตา

 

"ที่ฉันทำเพราะฉันสะใจไง"โทโมะพูดแล้วก็เอาเข็มขัดมารัดข้อมือของแก้วไว้กับชักโครก เพราะคิดว่าคงจะหลุด

 

ไปไม่ได้แน่

 

"นี่แหน่ะ! เผื่อน้ำนี่มันจะดับความกระหายของเธอได้! หึ.." โทโมะสาดน้ำใส่แก้ว

 

"แฮ่กๆ" ฉันสำลักน้ำออกมา ส่วนโทโมะก็แสยะยิ้มแล้วก็กำลังจะเดินออกไป

 

"ที่นายเคยบอกว่าห่วงฉัน เคยบอกว่ารักฉัน นายยังรู้สึกแบบนั้นอยู่ไหม?"  ฉันถามออกไป น้ำตาไม่ได้ไหลออกมา

 

เพียงแต่ซ่อนมันไว้ข้างใน

 

"หึ..วันนี้ก็ส่วนวันนี้ เมื่อวานก็คือเมื่อวาน อย่าเอามาปนกันนะเด็กน้อย" โทโมะพูดแล้วก็แสยะยิ้ม ฉันนั้นแทบจะ

 

ร้องไห้ออกมา ทั้งๆที่เขาพึ่งจะบอกว่าฉันเป็นมากกว่าชีวิตของเขา เป็นห่วง รักฉัน มันพึ่งผ่านมาได้ไม่กี่วัน แต่พอ

 

มาวันนี้ เขาลืมมันหมดแล้ว..

 

 

 

 

"โธ่เว้ย! พูดแบบนั้นไปได้ยังว่ะ!!!" โทโมะเดินออกมานอกห้อง ก่อนจะต่อยกำแพงด้วยความโมโห

 

"นายหัวเป็นอะไรไปค่ะ?" พิมรีบเดินเข้ามาดูมือของโทโมะที่เลือดออก

 

"ถอยไป! ฉันอยากอยู่คนเดียว" โทโมะพูดแล้วก็เดินออกไปทันที

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วน๊า เม้น+โหวตเป็นกำลังใจหน่อยค่า

 

13 สิงหาคม 2555

18 : 19    TOEY