ฉันรักนาย..ROOMMATE ของฉัน
toey
15) คำสัญญา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผ่านไปไม่นาน ฉันก็ออกมาในชุดที่แบบว่า...บรรยายไม่ถูก
"ฮะๆ ไหนดูสิ" โทโมะจับฉันให้เดินตามอย่างรวดเร็ว ทำเอากางเกงที่ฉันจับไว้เกือบหลุด
"..." ฉันบอกหน้าเขาอย่างงงๆ
"แล้วมือจะจับไว้ทำไมล่ะ" แล้วโทโมะก็ปัดมือขวาที่ฉันจับกางเกงอยู่ออก ฉันเลยเอามือซ้ายมาจับแทน
"....."
"เอ้า! ป่ล่อยดิ" โทโมะกำลังจะปัดมือซ้ายฉันออก
"กางเกงมันจะหลุด!" ฉันตะโกนใส่หน้าเขาทันที เขาเลยชะงักมือหยุดไป
"แล้วก็ไม่บอก ยืนเงียบเลยนะ" โทโมะพูด
"ก็นายไม่ถามนิ" แก้วทำปากเบ๊ะใส่โทโมะ
"เอ้ามาๆ" แล้วโทโมะก็เดินไปหยิบเข็มขัดมา
"นายจะเอามาทำอะไรล่ะ" ฉันเริ่มขยับตัวถอยหลัง
"มานี่" แล้วเขาก็ดึงฉันมา แล้วก็อ้อมมือไปข้างหลัง แล้วก็รัดเข็มขัดไว้ที่กางเกง
"...." อึ้งค่ะ มันใกล้กันไปมั้ย?
"ยังหลุดอยู่รึป่าว" โทโมะถามแล้วก็ดึงกางเกงฉันดู
"ไม่ๆ โอเคแล้ว" ฉันรีบดันโทโมะออก
"งั้นก็ไปได้แล้ว" โทโมะเดินออกไปจากห้อง ฉันเลยจำใจเดินตามโทโมะออกมา โดยไม่ลืมหอบชุดเกาะอก อุปกรณ์
ต่างๆ ที่ใส่มาเมื่อวานกลับไปด้วย
"ต้องใส่ส้นสูงอีกแล้วหรอ?" มีรองเท้าคู่เดียวนิ แต่จะไหวหรอ แค่ขากางเกงก็จะสะดุดตายอยู่แล้ว นี่ยังต้องใส่ส้น
สูงอีกหรอ? ตายตั้งแต่ยังไม่เดินออกจากห้อง
"ช้าอีกแล้ว" โทโมะเดินกลับหันหลังมาอีกที
"ฉันต้องใส่ส้นสูงจริงๆหรอ?"
"มีผ้าใบอยู่ เดี๋ยวฉันไปดูให้ล่ะกัน" แล้วโทโมะก็เดินไปค้นๆรองเท้า
"..." ฉันก็นั่งรออยู่
"อ่ะนี่ ใส่ได้รึป่าว?" โทโมะหยิบผ้าใบออกมา
"พอดีเลยอ่ะ" ฉันก็ลองใส่รองเท้าหมอนั้น ปรากฏว่าใส่ได้พอดีเลย คงเป็นรองเท้าสมัยโทโมะเด็กล่ะมั้ง เพราะดู
จากตอนนี้แล้ว เท้าเขาน่าจะใหญ่กว่านี้
"ไปๆ" แล้วฉันก็เดินตามโทโมะออกไป เขาคงจะพาฉันกลับหอแล้วล่ะ ฟางเป็นห่วงแย่แล้ว
ณ ซุปเปอร์มาเก็ตขนาดย่อม
"พามาทำไมเนี่ย?" ฉันถามแต่ขาก็ยังเดินตามเข้าไป พอดีท้องกำลังหิวได้ที่เลย
"มาซื้อของใช้นิดหน่อยอ่ะ ของขาดอ่ะ" แล้วเขาก็เดินนำฉันไป
"นี่เธอไปเอารถเข็นมาด้วยสิ ฉันซื้อของเยอะ" แล้วโทโมะก็เดินต่อไป
"นี่! หยุดเลยนะ ฉันเป็นคนใช้นายตั้งแต่เมื่อไรห๊ะ" ฉันเดินเข้าไปขว้างหน้าเขา
"จำไม่ได้แล้วรึไงห๊ะ" โทโมะยิ้มกวนๆ
"ช่วยแกล้งเป็นแฟนฉันหน่อย" ฉันพูดพร้อมทำหน้าอ้อนวอนสุดขีด
"ได้" ห๊ะ! ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย?
"เฮ้ย! ทำไมง่ายจังอ่ะ" อุตส่าห์คิดตัดสินใจตั้งนาน ถ้ารู้ว่าง่ายขนาดนี้ ฉันขอให้ช่วยไปนานแล้ว
"แต่.." นายนั้นพูดเหมือนจะมีข้อต่อรอง "เธอต้องรับใช้ฉันหนึ่งเดือน" ตานั้นพูดแล้วก็กอดอกตัวเอง
"ห๊ะ! หนึ่งเดือน" หนึ่งเดือนนี่นานมากเลยนะ
"ถ้าทำไม่ได้ ก็.."
"โอเค ฉันยอมก็ได้ " ฉันพูดแทรกคิดมาก่อนเดี๋ยวตานั้นเปลี่ยนใจขึ้นมาจะยุ่ง
แล้วคำที่ฉันตกลงกับเขาก็แล่นเข้ามาในสมองทันที
"เออๆ ก็ได้" ฉันก็เลยต้องเดินไปเอารถเข็นมา แล้วก็เดินตามโทโมะไป
---------------------------------------------------------------------------------------------------
เม้น โหวตด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
