จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

ตอนเช้า
 
“แน่ใจนะ? ว่าไม่ต้องให้ฉันขึ้นไปส่ง” บอสถาม หลังจากที่เขาขับรถมาจอดอยู่ที่คอนโดของคุณโทโมะ ถึงเวลา
 
แล้วซินะที่ฉันต้องกลับไปอยู่กับเขาตามเดิม อ่อ! ไม่ต้องถามถึงฟางนะ ยัยนั้นยังนอนหลับอยู่ที่บริษัท ปลุกเท่าไร
 
ก็ไม่ตื่น บอสเลยต้องมาส่งฉันคนเดียวนะสิ
 
“ค่ะ บอสรีบกลับไปทำงานเถอะค่ะ” ฉันพูดไปถึงแม้ว่าจะไม่อยากขึ้นไปหาเขา ถึงแม้ว่าอยากจะให้บอสขึ้นไปส่ง
 
อย่างน้อยถ้าคุณโทโมะเกิดคลั่ง คว้ามีดมาฆ่าปาดคอฉันหมกศพในห้องน้ำจะได้มีคนช่วย แอบกลัวคุณโทโมะ
 
เหมือนกันนะไม่รู้ฉันจะโดนอะไรบ้าง TOT
 
        ฉันเอาคีการ์ดสำรองที่คุณโทโมะให้ไว้ เอามาเสียบตรงประตูแล้วค่อยๆย่องเข้าไปในห้องอย่างเบาที่สุด
 
“สนุกมั้ย? ชอบให้คนอื่นเป็นห่วงนะ” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจนฉันต้องรีบหันไปหาต้นเสียงว่าอยู่ตรงไหน เขายื่น
 
กอดอกพิงกำแพงอยู่ทางด้านหลังฉัน
 
“...”  ฉันหลีกเลี่ยงโดยการที่ไม่คุยกับเขา ฉันจะเดินเข้าห้องอย่างเดียวเท่านั้น
 
“โทรไปก็ไม่รับ อย่าให้ฉันเป็นบ้าตายรึไง!!” เขาเดินเข้ามากระชากแขนฉันอย่างแรง ร่างฉันเซถลาเข้าไปหาเขา
 
“ปล่อยนะ! ฮึก..คุณไม่สนใจฉันอยู่แล้วนิ แล้วจะมายุ่งอะไรกับฉันอีก!!” ฉันรีบสะบัดมือเขาออก แต่เขากลับยิ่ง
 
ออกแรงจับข้อมือฉันแรงขึ้น
 
“ที่ฉันยุ่งก็เพราะเธอท้องลูกของฉันอยู่ไง!! เมื่อคืนไม่ยอมกลับบ้าน ไปเสวยสุขกับผู้ชายคนไหนอีกล่ะ!!” เขาจับ
 
ไหล่ทั้งสองข้างของเธอแล้วเขย่าตัวอย่างเอาเรื่อง
 
 
เพี๊ยะ~
 
        คุณโทโมะหน้าหันไปตามแรงตบ
 
“ดูถูกฉันมากเกินไปแล้ว ถึงฉันจะเป็นลูกจ้างของคุณ แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉะ..อื้อ~” เสียงของเธอหายไป
 
เพราะเขาดึงตัวเธอเข้ามาแล้วประกบปากอย่างแรง เขาบดขยี้ริมฝีปากของเธอด้วยความโกธร เมื่อเขาเห็นว่าเธอนิ่ง
 
ไป เขาจึงยอมถอนจูบออกมา
 
“ฮึก..คนใจร้าย” เธอด่าถอเขาทั้งน้ำตาก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที แต่รู้อยู่แล้วว่าเขามีกุญแจห้องนอน เธอ
 
เลยวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้วล็อกประตูห้องน้ำทันที
 
 
ปังๆ!
 
“แก้วเปิดประตูออกมาคุยให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ! เปิดเดี๋ยวนี้!! ฉันสั่งให้เปิด!!”
 
“ฉันไม่เปิดให้คนใจร้ายอย่างคุณ!!”
 
“อยากจะขังตัวเองอยู่ในนั้นก็ตามใจ อย่าออกมาให้ฉันเห็นหน้าแล้วกัน!!” เขาพูดแล้วเดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียง
 
ปล่อยให้เธอขังตัวเองไปอย่างนั้นแหละ เขาไม่ได้เดือดร้อนสักหน่อย..ไม่เลยสักนิด
 
“ฮึก..ฮืออออ” เสียงแก้วร้องไห้เล็ดลอดออกมาจากห้องน้ำ แค่ได้ยินเสียงร้องไห้เขาก็รู้ได้ว่าเธอร้องไห้หนักเอา
 
การอยู่ แต่เขาก็ไม่สนใจ
 
        ตลอดเวลาที่เขานอนอยู่บนเตียง (วันนี้ไม่ได้ไปทำงาน) เขาได้ยินเสียงแก้วร้องไห้อยู่ตลอดเวลา ถึงแม้จะ
 
เป็นห่วงแต่ก็แสดงออกมาไม่ได้จริงๆ เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะอยู่ในนั้นได้นานแค่ไหน ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอ
 
จะอยู่ในนั้นถึง 3 ชั่วโมงแล้วก็ตาม ร้องไห้ยังไม่หยุด ถึงจะอยู่ในนั้นทั้งวัน เขาก็ไม่แคร์
 
“อือ..เผลอหลับไปตอนไหนว่ะเนี่ย” เขาตื่นขึ้นมาในตอนเย็นๆ หลังจากที่เผลอหลับไปหลายชั่วโมงเพราะความ
 
เพลีย จะไม่ให้เพลียได้ยังไง เมื่อคืนเขารอเธอทั้งคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้ตอน
 
 
        เขาตื่นขึ้นมาแต่กลับไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของแก้วอีกแล้ว แล้วเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าเสียงเงียบไปตอนไหน ไม่รู้
 
ด้วยว่าตอนนี้เธอยังอยู่ในนั้นหรือแอบหนีไปแล้วตอนที่เขาหลับไป หรืออาจจะเป็นอะไรรึเปล่าเขาก็ไม่อาจรู้ได้
 
        เขารีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่ประตูห้องน้ำทันที
 
 
แกร๊ก~
 
        เขาลองบิดลูกบิดประตูก็รู้ว่ามันยังล็อกอยู่
 
“แก้ว แก้ว!”
 
“...” แต่เสียงที่ได้รับกลับมากลายเป็นความเงียบ เขาเริ่มเป็นห่วงแล้ว
 
“เป็นอะไรรึเปล่า แก้ว ปัง!” เขายังคงเรียกเธอต่อไป
 
“ไม่..ต้องมา..ยุ่ง พรึ่บ~” เสียงตอบกลับมากลับเป็นเสียงที่เบามาก ถ้าไม่ตั้งใจฟังก็คงจะไม่ได้ยิน แต่เขาก็กลับ
 
ได้ยืนเสียงเหมือนมีคนล้ม เสียงผิวหนังกระแทกกับพื้น
 
 
ปัง!~
 
        เขาออกแรงถีบประตูอย่างแรงจนลูกบิดพัง พอเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปได้กลับเห็นแก้วตอนราบอยู่กับพื้น
 
ห้องน้ำ เขารีบอุ้มเธอมาไว้บนเตียงทันที
 
 
ติ๊ด ติ๊ด~
 
“มีไรว่ะไอ้ป๊อป”
 
(ก็ลืมโทรมาบอกมึงนะ เมื่อคืนแก้วตอนค้างที่บริษัทกูนะ)
 
“เออ! มีไรอีกมั้ยว่ะ!”
 
(มี แล้วเมื่อคืนแก้วไข้ขึ้น ไม่ยอมกินยา ไม่ยอมให้ฟางเช็ดตัวให้ ไม่รู้ว่าตอนนี้แก้วเป็นไงบ้าง)
 
“แล้วมึงมาบอกกูทำแมวอะไรตอนนี้ว่ะ!!”
 
(กูลืมบ้างไม่ได้รึไงว่ะ ดูแลเขาด้วยแล้วกัน เมื่อคืนยัยนั้นร้องไห้ทั้งคืนเลย)
 
“ร้องไห้? ร้องเรื่องอะไร??”
 
(ก็ที่มึงไปส่งบูมไง เขาคงน้อยใจที่มึงไม่สนใจเขามั้ง)
 
“เออๆ ขอบใจที่บอก แค่นี้นะ” เขาพูดแล้วตัดสายถึงทันที
 
        ไอ้ป๊อปนี่ก็อีกคน แก้วกลับมาตั้งแต่เช้า แต่มันพึ่งโทรมาบอกตอนเย็น แล้วเขาก็ว่าแก้วไปมากขนาดนั้นแล้ว
 
ด้วย แต่ก็ยังดีที่มันโทรมาบอกทำให้เขาเข้าใจว่าเมื่อวานเธอไม่ได้ไปนอนค้างกับใคร เพียงแต่ไปนอนค้างที่บริษัท
 
แล้วก็รู้สาเหตุแล้วด้วยว่าทำไมเธอถึงไม่ตอนค้างที่บริษัท ไม่ยอมกลับมาที่คอนโด ที่แท้ก็น้อยใจที่เรา
 
ไม่สนใจนั้นเอง
 
“อือ..” เสียงครางออกมาเบาๆทำให้ผมหันไปบอกร่างที่ตื่นขึ้นมา
 
“จะไปไหน?” ผลรีบคว้ามือเธอไว้เพราะเห็นว่าเธอกำลังจะลุก
 
“ฉันจะขังตัวเองไว้ในห้องน้ำต่อ คุณไม่อยากเห็นหน้าฉันนิ”
 
“เลิกประชดฉันแบบนี้ได้แล้ว!! ฉันไม่ชอบ”
 
“แต่ฉันจะทำ” เธอพูดแล้วลุกขึ้นจากเตียงก่อนที่เธอจะมุ่งหน้าตรงไปที่ห้องน้ำ
 
“ถ้าเธอยังไม่เลิกทำแบบนี้! เธอต้องโดนฉันทำโทษแน่!!” ผมเผลอตวาดแล้วมือข้อมือเธอไว้แน่นก่อนจะเหวี่ยง
 
เธอลงบนเตียงทันที
 
“ไอ้ป๊อปบอกว่าเธอไม่สบาย หายดีรึยัง?” ผมขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วเอามือไปอังหน้าผากเธอ
 
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” เธอปัดมือผมออก
 
“ดี!! ฉันจะได้ทำอะไรเธอได้โดยที่ตัวเองไม่รู้สึกผิด!!” เขาพูดแล้วจับแขนทั้งสองข้างของเธอก้างออกแล้วโน้มตัว
 
ไปซุกไซร้ที่ซอกคอของเธอทันที
 
“อย่านะ!! ปล่อย ฮือออ” แก้วดิ้นไปมาก่อนจะร้องไห้ออกมาแล้วหยุดการกระทำทั้งสิ้น ไม่ดิ้นไม่ร่วมมือ ร้องไห้
 
อย่างเดียว
 
“ตัวร้อนจริงๆนิ จะให้ฉันหยุดหรือทำต่อดีล่ะ” เขาผละหน้าตัวเองออกจากคอขาวๆของเธอเพราะรู้ว่าเธอไม่สบาย
 
จริงๆ คอร้อนเป็นไฟ แต่ก็ไม่รู้ทำไมเธอถึงฤทธิ์มาก ไม่แสดงอาการว่าเธอไม่สบายเลยสักนิด
 
“อยากจะทำอะไรก็เชิญ” เธอพูดอย่างท้าทาย แต่น้ำตากลับเต็มหน้า
 
“ได้ ฉันจัดให้” เขาพูดแล้วก้มลงไปไซร้คอเนียนขาวของแก้วต่อ
 
“ฮึก..” แก้วไม่ได้ตอบแต่อย่างใดเพียงแต่ร้องไห้ไปเรื่อยๆ จนหมดสติไปเพราะพิษไข้
 
----------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วนะค่ะ
เพราะเราอัพช้าไง เลยไม่มีใครอยากอ่าน ขอโทษถ้าทำตัวงี่เง่า
เม้น+โหวตหน่อยค่า ^^
15:03  TOEY
15 มีนาคา 2556