จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

“ที่ไหนว่ะไอ้ป๊อป?” โทโมะถามบอสหลังจากที่ตื่นขึ้นมา

 

“วัด!!”

 

“นี่มึงประชดกูรึไง!” โทโมะพูด

 

“เปล่านะเว้ย กูก็จะพาสาวๆมาไหว้พระไง” บอสพูดหน้าตาเฉย พร้อมยักไหล่ไม่สนใจโทโมะก่อนจะเดินตามสาวๆ

 

ที่ต่างเดินเข้าวัดไปด้วยความตื่นเต้น เพราะความสวยงามและมีเอกลักษณ์ของวัดนั้นเอง

 

 

ติ๊ด~ ติ๊ด~

 

“ฮัลโหลครับ คุณแม่” โทโมะกดรับสาย

 

(ลูกอยู่ไหนนะลูก?)

 

“วัดXXXครับแม่ ผมมาไหว้พระครับ”

 

(จ๊ะๆ ไม่มีอะไรหรอก แค่นี้นะลูก) แม่โทโมะแล้ววางสายไปทันที

 

----------------------

 

        พวกเราทั้งสี่คนต่างเดินชมวัดในช่วงแรกๆ ก่อนจะเดินไปไหว้พระ รดน้ำมนต์เพื่อความเป็นศิริมงคลกับชีวิต

 

ด้วย ก่อนจะเดินทำบุญ มีการเติมน้ำมันตะเกียงเพื่อสร้างบุญให้กับตัวเอง มีการเอาเหรียญใส่ตามบาตรพระที่เรียง

 

ไว้หลายๆบาตร หลังจากที่ทำบุญกันเสร็จโดยที่ใช้เวลาไปเกือบ 2 ชั่วโมง พวกเราเลยอาสาขอหลวงพ่อกวาดลาน

 

วัดด้วย

 

“ลานวัดที่นี่ใหญ่จัง” ฟางพูดแล้วลงมือกวาดลานวัด

 

“เดี๋ยวก็เสร็จนะ ^^” ฉันพูดแล้วก็ลงมือกวาดใบไม้ที่เต็มลานวัดไปหมด โดยที่เราตกลงกันไว้ว่าจะแบ่งส่วนกัน

 

และกวาดพวกใบไม้ เศษขยะต่างๆมากองรวมกันไว้ตรงกลางลานวัดแล้วค่อยโกยไปถึง

 

“พี่โทโมะค่ะ” เสียงแหลมๆดังขึ้นจนพวกเราทุกคนต้องหันไปมอง

 

“บูม เธอมาได้ยังไง แม่ฉันโทรไปบอกเธอใช่มั้ย?” โทโมะวางไม้กวาดลงก่อนจะหันไปคุยกับแขกที่มาใหม่ เขาไม่

 

ได้ไม่ชอบเธอเท่าไร เพราะรู้ว่าแม่เขาต้องการบูมมาเป็นสะใภ้ แถมเมื่อกี้แม่เขาก็พึ่งโทรมถามว่าเขาอยู่ไหน แล้ว

 

พอไม่นานบูมก็มาอยู่ที่นี่แล้วจะให้เขาคิดว่ายังไง

 

“คุณแม่พี่ไม่ได้ให้บูมมานะค่ะ เราเจอกันโดยบังเอิญนะ”

 

“...”

 

“บูมรู้ว่าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับบูม แต่ ฮึก..บูมไม่อยากให้พี่คิดว่าบูมเป็นพวกจับผู้ชายนะ บูมเสียใจมากถ้ารู้ว่า

 

พี่เกลียดบูม บูมแค่อยากมีพี่ชาย..ก็เท่านั้นเอง” บูมพูดไปพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

 

“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย เอาเถอะๆ เอาเป็นว่าเราสองคนเป็นพี่น้องกันก็แล้วกัน ^^” โทโมะพูดแล้วก็ยิ้มให้

 

อย่างอ่อนโยน เขาคงจะพูดกับเธอแล้วมองเธอผิดไป บอกว่าเธอก็ต้องการเขาในฐานะสามีตามที่แม่เขาต้องการ

 

เธอมาเป็นสะใภ้ แต่มันไม่ใช่ เธอก็แค่อยากจะมีพี่ชายเท่านั้น

 

“งั้นบูมช่วยกวาดลานวัดนะค่ะ” บูมพูดก่อนจะเดินหายไปเพื่อหยิบไม้กวาด ไม่นานเธอก็เดินมาพร้อมช่วย

 

กวาดลานวัด

 

-------------------------

 

        ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครก็ไม่รู้ มีความสัมพันธ์อะไรกับคุณโทโมะฉันก็ไม่รู้ ได้ยินแค่ว่าเธอชื่อบูมเท่านั้น ฉันก็ไม่

 

ได้สนใจอะไรมาก ตอนที่พวกเขาคุยกันฉันก็ยังคงกวาดลานวัดไปเรื่อยๆ (แต่ก็แอบฟังจนหูผึ่ง) มันไม่ใช่เรื่องอะไร

 

ที่ฉันต้องสนใจนิหน่า  สองคนนั้นยืนกวาดใกล้ๆกันด้วย แถมยังคุยกระหนุงหนิงจนฉันเริ่มจะหมั่นไส้ แต่ก็ทำอะไร

 

ไม่ได้

 

“เสร็จสักที” ฉันพูดฟางที่กำลังกวาดลานวัด ฉันกวาดในส่วนของฉันเสร็จแล้วนะ ฉันยกมือปาดเหงื่อตัวเอง เหนื่อย

 

ชะมัด แถมยังรู้สึกมึนหัวอีกด้วย

 

“แก้วไหวเปล่าเนี่ย หน้าซีดจัง จะเป็นลมรึเปล่า?” ฟางรีบทิ้งไม้กวาดลงกับพื้นก่อนจะรีบวิ่งมาหาฉัน สองมือของ

 

ฟางก็คอยประคองฉันไว้

 

“เดี๋ยวนะ ฉันมียาดม แปปนึงนะ” ฟางพูดแล้วล้วงหายาดมที่อยู่ในกระเป๋าสะพาย

 

ก่อนจะยื่นยาดมมาให้ฉัน ฉันรับมาก่อนจะเปิดฝายาดม

 

“บูม!!” เสียงโทโมะดังลั่น พร้อมกับร่างของบูมที่ล้มลง

 

“แก้วขอยาดมหน่อย” คุณโทโมะตะโกนมาหาฉันที่กำลังถือยาดมอยู่ ฉันยังไม่ได้ดมเลยสัดครั้งเดียว

 

“แต่ว่ายัยแก้วก็จะเป็นละ...” ฟางกำลังจะแย้ง

 

“เร็วสิ บูมเป็นลมไปแล้ว!!!” คุณโทโมะตวาดเสียงดัง ฉันเลยจำเป็นต้องเดินเข้ายาดมไปให้เขา ดูๆแล้วเขาคงจะ

 

เป็นห่วงบูมมาก มากจนไม่ยอมฟังที่ฟางจะพูดให้จบ แต่ถึงเขาจะรู้ว่าฉันจะเป็นลม ยังไงเขาคงจะเอายาดมไปให้

 

บูมก่อนอยู่ดี เพราะ..เขาห่วงบูมไง

 

-------------------------

 

        คุณโทโมะยังคงไม่สนใจฉันอยู่ดี เขายังคอยดูแล ปฐมพยาบาลให้บูมที่ยังไม่ฟื้นอยู่ คอยพัด คอยเอายาดม

 

ให้ดม

 

“แก้ว แกโอเคนะ?” ฟางถาม

 

“อือ ฉันโอเค” ถึงจะบอกว่าตัวเองโอเค แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลยสักนิด ตอนนี้ฉันทั้งปวดหัว มึนหัว สภาพร่าง

 

กายยังไม่เท่าไร แต่สภาพจิตใจฉันตอนนี้มันไม่โอเคเลยสักนิด ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมเวลาที่เห็นเขาห่วงใย

 

คอยดูแลคนอื่น เวลาที่เขาไม่สนใจทำไมมันถึงอยากจะร้องไห้ขนาดนี้

 

“คุณโทโมะนี่ก็จริงๆเลย คนท้องจะเป็นลม กลับเอายาดมไปให้คนอื่นซะได้”

 

“เขาก็เป็นลมนี่หน่า ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด ก็สมควรแล้วที่เขาจะเอายาดมไปให้คนที่เป็นลม” ฉีนพูด

 

“ยัยนั้นแกล้ง! คนเป็นลมอะไรเป็นลมนานจริง ทั้งๆที่ยาดมก็จ่อจมูกอยู่แบบนั้นนะ! ฮึ่ย! ส่วนเธอบอกว่าโอเค แต่

 

ฉันเชื่อว่าแกไม่โอเคเลยสักนิดเดียว” ฟางพูดแล้วเอามือพัดโบกอยู่ตรงหน้าฉัน

 

“อือ..” เสียงครางออกมาเบาๆของบูมเป็นสัญญาณว่าเธอฟื้นแล้ว

 

“ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า แก้วดูจะไม่ไหวแล้วนะเว้ย” บอสหันไปพูดกับโทโมะ เพราะบอสพูด เขาถึงหันมามองฉันที่

 

นั่งอยู่ใต้ต้นไม้กับฟาง

 

“แกพาแก้วกลับไปก่อนเลย ฉันต้องไปส่งบูมก่อน ฉันปล่อยให้เขาขับรถกลับเองไม่ได้” โทโมะพูดแล้วประคองบูม

 

เดินออกไป

 

“ฮึก..” เหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ ฉันพูดไม่ออก น้ำตาค่อยๆไหลออกมา

 

“แก้วไม่ร้องไห้นะ โอ๋ๆ” ฟางดึงตัวฉันเข้าไปกอด ฉันได้แต่กอดฟางเอาไว้แล้งร้องไห้ต่อไป มีฟางแค่คนเดียวเท่า

 

นั้นสินะ ที่พร้อมจะอยู่ข้างๆฉัน

 

---------------------------

 

“เดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่คอนโดไอ้โมะนะ ถ้ามันยังไม่กลับมา พวกเราจะรอมันเป็นเพื่อนเธอ” บอสพูดแล้วเหลือบมอง

 

ฉันทางกระจกหน้าของรถ

 

“แก้วไม่อยากกลับไปที่นั้นค่ะ แก้ว..ฮึก..ไม่อยากเจอเขา” ฉันพูดก่อนที่น้ำตามันจะระรื้นขึ้นอีกครั้ง ฉันจะอ่อนแอ

 

เกินไปแล้ว TOT

 

“ไปนอนกับฉันก่อนมั้ย?” ฟางที่นั่งอยู่ข้างๆฉันพูดขึ้นมา ที่ฟางไม่ได้ไปนั่งข้างหน้ากับบอสเพราะจะมานั่งเป็นเพื่อน

 

ฉันข้างหลังนะ

 

“ฉันไม่อยากรบกวนเธอนะ ฉันกลับคอนโดเขานั้นแหละ..ดีที่สุดแล้ว” ฉันพูดแล้วเอาหลังมือปาดน้ำตาตัวเองออก

 

จากใบหน้า ถึงแม้ว่าจิตใจตอนนี้จะยังไม่สมบูรณ์ ยังไม่พร้อมที่จะเห็นหน้าเขา แต่ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำให้คนอื่น

 

เดิอดร้อน

 

“ถ้าเธอยังไม่โอเคก็อย่าฝืนความรู้สึกตัวเองเลย ไม่อยู่ที่อื่นสักคืนให้สบายใจก่อน แล้วค่อยกลับไปมันจะดีกว่า”

 

บอสพูด

 

“แต่แก้วไม่มีที่จะไป ฮือออ..แก้วยังไม่อยากเจอเขา ฮึก..” ฉันพูดแล้วร้องไห้ออกมา จนปัญญาจริงๆ ฉันไม่มีที่จะ

 

ไปแล้ว

 

“ไปนอนที่บริษัทฉันดีกว่า ค้างมันทั้งสามคนนี่แหละ” บอสพูดแล้วเปลี่ยนเส้นทางกลับไปที่บริษัทจ้างมา..จัดให้

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้ว~ ขอโทษที่อัพช้า(ชินแล้วล่ะมั้ง)

ตอนนี้ฟิคชั่นสนุกๆเยอะเต็มขีดเขียนเลย ทุกคนคงลืมนิยายเราแล้ว (ขนาดเราแต่งเองยังลืมเลย)

ยังมีคนอ่านอยู่ใช่มั้ย? แอบน้อยใจนิดๆ TOT

เม้น+โหวตหน่อยจ้า

12 มีนาคม 2556

22:06   TOEY