จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

“มากินปลาทอดกัน” คุณโทโมะดึงมือฉันแล้วพามานั่งที่เก้าอี้ ก่อนที่ตัวเขาจะนั่งลงข้างๆฉัน คุณโทโมะใช้ช้อน
 
ของตัวเองแล้วตักปลามาใส่จานให้ฉัน  แต่ฉันกลับรีบดันจานตัวเองที่อยู่ตรงหน้าให้ห่างจากตัวทันที เพราะฉันเริ่ม
 
ท้องไส้ปั่นป่วน
 
ฉันอยากจะอาเจียน @_@
 
“เป็นอะไร? เหม็นหรอ?” คุณโทโมะถาม
 
“ฉันเวียนหัวนิดหน่อย ขอตัวก่อนนะ” ฉันพูดอย่างเป็นมารยาท มือข้างหนึ่งรีบคว้าถุงมะยมแล้วเดินเข้าห้องไป
 
ทันที
 
 
ช่วงหัวค่ำของวันเดียวกัน
       
          ฉันนั่งจุมปุ๊กอยู่บนเตียงเหมือนเดิม หลังจากที่เดินเข้ามาในห้องเพราะทนกลิ่นอาหารไม่ได้ฉันก็ไม่ได้ลุก
 
เดินไปไหนเลย ฉันยังคงนั่งกินมะยมไปเรื่อยๆ จนมันหมดลงอย่างรวดเร็ว
 
“ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า” ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
 
       
             ฉันถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแล้วเปิดฝักบัว จากนั้นก็กดสบู่เหลวใส่มือแล้วลูบสบู่นั้นไปทั่วกาย ได้อาบ
 
น้ำแล้วรู้สึกสดชื่นชะมัดเลย มือที่กำลังลูบสบู่ไปหยุดอยู่ที่หน้าท้องตัวเองมันทำให้ฉันคิดอะไรออกมา
 
ถ้าวันเวลาผ่านไป ท้องฉันก็ต้องใหญ่ขึ้นนะสิ!! แล้วฉันจะน่าเกียจแค่ไหนเนี่ย?
 
“แก้วอาบน้ำหรอ?!” เสียงคุณโทโมะดังขึ้นเล่นเอาฉันตกใจ ฉันรีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันตัวเอาไว้ทันที ถึงแม้ว่าฉัน
 
จะยังอยู่ในห้องน้ำก็ตาม
 
“คุณมีอะไรรึเปล่า?” ฉันตะโกนออกไป
 
“ผลไม้กับนมอยู่ที่โต๊ะหัวเตียงนะ อาบน้ำเสร็จแล้วมาทานให้หมดด้วย” คุณโทโมะตะโกนกลับมา หึ..มีการตาม
 
เอานมกับผลไม้มาให้ทานอีกนะ
 
“เดี๋ยวฉันออกไปนะ คุณรอแปปนึงนะ” ฉันตะโกนกลับผ่านประตูไป เขาคงจะรอเข้าห้องน้ำเพื่อมาอาบน้ำแหละ
       
             ฉันมองหาชุดนอนลายมิกกี้เม้าส์ที่ถือเข้ามาในห้องน้ำเพื่อจะใส่นอน แต่พอมองไม่ตรงที่แขนกลับไม่มี
 
เสื้อผ้าสักชิ้น อยู่บนเตียงแน่ๆเลย ลืมเอาเข้ามาแน่ๆ! ตายแน่ฉัน!!
 
“อะไรอยู่บนเตียง?” โทโมะเดินมาหยุดที่เตียงก็เจอชุดนอนมิกกี้เม้าส์ที่วางอยู่ โทโมะหยิบชุดนั้นขึ้นมาดู แต่เขา
 
กลับเจอสิ่งที่ไม่น่าเจอ ‘ชุดชั้นในของแก้ว..’
 
ต้องแกล้งซะหน่อยแล้ว
 
 
พลั่ก~
       
                  แก้วเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นโทโมะยืนอยู่ที่ปลายเตียง แถมในมือยังถือชุดนอน
 
มิกกี้เม้าส์ของตัวเองไว้ซะด้วย
 
“เอ่อ..คุณ” แก้วอ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ถูก กลัวว่าเขาจะเห็นอะไรที่มันไม่น่าเห็น TOT
 
“ยังใส่บรานอนอีกหรอ?” โทโมะเดินเข้ามาประชิดตัวแก้วก่อนจะเอ่ยเสียงหวานเป็นเชิงหยอกล้อ
 
 
เขาเห็นแล้ว -///-
 
“เอาชุดฉันมาเลยนะ ฉันจะแต่งตัว” แก้วพูดแล้วเอามือซ้ายกุมผ้าขนหนูที่อกของตัวเองไว้แน่น ส่วนมือข้างก็
 
พยายามจะแย่งชุดของตัวเองคืนมา
 
“ฉันถาม ตอบก่อนสิ แล้วฉันจะคืนชุดให้” เขาพูดแล้วชูชุดนอนเหนือหัวก่อนจะยักคิ้วยิ้มให้แก้ว
 
“ทำไมคุณต้องแกล้งฉันด้วยเล่า!!” แก้วตะโกนใส่หน้าก่อนจะเดินไปที่เสื้อผ้าตัวเอง เพื่อจะเอาชุดนอนชุดใหม่
 
ชุดนั้นอยู่ที่เขา ฉันใส่ชุดอื่นก็ได้ ดีกว่าต้องไปแย่งกับเขา
 
“ถ้าเธอไม่ใส่ชุดนี้แล้วฉันขอเอาไปเผาเล่นแล้วกันนะ” เขายิ้มร่าก่อนจะเดินถือชุดนอนแล้วก้าวเท้าจะเดินออกไป
 
“อย่านะ!! ชุดฉันคุณมีสิทธิ์อะไรจะเอามันไปเผานะ!!” ฉันเริ่มฉุนก่อนจะเดินไปดึงแขนเขาไว้
 
“ก็เธอไม่ใส่ชุดนี้แล้วนิ” เขาพูดแล้วทำหน้าเหลอหลา ไม่รู้สึกสำนึกเลยแม้แต่นิดเดียว
 
“คนนิสัยไม่ดี!! เอาชุดฉันมานะ” ฉันฮึดขึ้นมาอีกครั้งพร้อมเดินเข้าไปหาเขาเพื่อจะเอาชุดกลับมา แต่มันคงไม่ง่าย
 
ขนาดนั้น
 
“ไปดื่มนมกับทานผลไม้ให้หมดก่อน แล้วฉันจะให้คืน” เขามีข้อแม้กับฉันอีกแล้ว TOT
 
“คุณจะให้ฉันดื่มนมทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้แต่งตัวนี่นะ?” ฉันพยายามหาข้ออ้าง
 
“เอาเสื้อฉันคลุมไปก่อนไป แล้วก็ไปทานนมกับผลไม้ซะ” คุณโทโมะเดินเอาแจ๊กเก๊ตของตัวเองมาคลุมไหล่ฉันไว้
 
“แล้วถ้าฉันไม่กินล่ะ คุณจะทำไม?”
 
“ชุดเธอกลายเป็นเศษขี้เถ้าแน่ ฮ่าๆ” เขาพูดแล้วก็หัวเราะออกมา ฉันไม่ยอมหรอกนะ นั้นชุดนอนลายมิกกี้เม้าส์ตัว
 
แรกแล้วก็ตัวเดียวของฉัน ฉันไม่ยอมให้เขาเผามันง่ายๆหรอก T^T
       
            ฉันเดินไปที่หัวเตียงแล้วหยิบแอปเปิ้ลที่เขาปลอกมาให้ขึ้นมาทาน ในจานทั้งหมดมีตั้ง 6 ชิ้น ฉันกินไม่
 
หมดแน่ ทำไงดี? TwT
 
 
 
กริ๊ง~ กริ๊ง~
       
              เสียงคนกดกริ่งที่หน้าประตูห้อง
 
“เธอกินไปก่อน เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง” คุณโทโมะพูดก่อนจะก้าวเท้าเดินไป แต่..
 
“ไม่เป็นไร คุณไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันเปิดประตูเอง” ฉันพูอย่างรวดเร็วก่อนจะสาวเท้าเดินไปที่หน้าประตูอย่าง
 
รวดเร็ว นี่เป็นทางรอดอีกทางหนึ่งที่ฉันจะไม่ต้องทานแอปเปิ้ลกับนมนั้นให้หมด  ฉันเดินมาเปิดประตูแบบนี้ทำเอา
 
โทโมะทำหน้าอึ้งไปเลย 5555555
 
“มาหาใครคะ..”
 
“แก้ว” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ฉันคุ้นกับเสียงนี้มาก
 
“พี่กราฟ!! พี่มาได้ไงอ่า?” ฉันถามด้วยความสงสัย
 
“ฟางบอกพี่นะ พี่แค่จะมาดูว่าเราสบายดีไหม? แล้วทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้?” อะ..เอ่อ ลืมไปเลยว่าตัวเองนุ่มผ้าขน
 
หนูผืนเดียว เพียงแค่มีแจ๊กเก๊ตของคุณโทโมะคลุมอยู่เท่านั้น
 
“เอ่อ..” จะบอกยังไงดี? ฉันตายแน่ TOT
 
“ไอ้เจ้านายเรามันทำอะไรเรา? บอกพี่มานะ!!” พี่กราฟอารมณ์ขึ้นแล้ว
 
“ตอนนี้ผมกับแก้วเราไม่ได้อยู่ในฐานะเจ้านายกับลูกจ้างนะครับ ตอนนี้เราสองคนอยู่ในฐานะสามีภรรยา คุณช่วยทำ
 
ความเข้าใจใหม่เสียด้วยนะครับ” คุณโทโมะเดินเข้ามือมาโอบที่ไหล่ฉันในสภาพที่มีผ้าขนหนูพันที่เอวผืนเดียว ฉัน
 
ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรอยู่
 
“แก้วกับ..มัน” พี่กราฟทำหน้างงเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเท่าไรนัก
 
“ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ผมกับแก้วขอไปสนุกกันต่อนะครับ”
 
“แก!! ไอ้เลว!!” พี่กราฟจะพุ่งเข้ามาต่อยหน้าคุณโทโมะแต่โทโมะหลบทัน
 
“พี่กราฟอย่าค่ะ!!” ฉันวิ่งเข้าไปคว้าแขนของพี่กราฟไว้
 
“แก้วเข้าห้อง!!” คุณโทโมะตวาดเสียงดัง เอาไงดี? อีกคนก็พี่ อีกคนก็เจ้านาย
 
“ฉันขอคุยกับพี่กราฟก่อนนะ คุณเข้าไปรอข้างในก่อนนะ” ฉันพูด
 
“เข้าห้องไปเดี๋ยวนี้เลยนะ! อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” คุณโทโมะกดเสียงต่ำลงจนฉันกลัวไปเลย แต่ฉันก็ต้องเคลียร์
 
ให้พี่กราฟเข้าใจก่อน
 
“...” ฉันไม่ตอบแต่ยืนอยู่ที่เดิม
 
“หึ..อยากจะทำอะไรกันก็เชิญ!!” คุณโทโมะเดินกลับเข้าห้องไปทันที
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
แฮะๆ กลับมาแล้ว 55555555
อัพให้ก่อนที่เราจะหายไปเพื่อสอบ o-net นะค่ะ
เม้น+โหวตให้ชื่นใจหน่อยได้มั้ย? เดี๋ยวนี้ไม่ค่้อยมีใครอยากอ่านเลยอ่า TOT
ไปแล้วนะทุกคน ลาก่อนคร้าบบบบบบ #รักเธอจัง
19:47  TOEY
31 มกราคม 2555