จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

“อือ..” ฉันลืมตาขึ้นมาในความมืดที่มีเสียงสลัวๆของโคมไฟ คุณโทโมะไปไหนก็ไม่รู้
 
ปริ๊ง~
 
             เสียงเปิดไฟดังขึ้นพร้อมกับไฟในห้องที่สว่างขึ้นมาด้วย
 
“ตื่นแล้วหรอ? มาทานอะไรก่อนสิ” คุณโทโมะเดินตรงมาที่เตียงที่ฉันนอนอยู่ เขาลากเก้าอี้มานั่งที่ข้างๆเตียง
 
“ไม่เอา ฉันจะอ้วก ฮึก..” ฉันลุกขึ้นมานั่ง ส่ายหัวเป็นพัลวัน ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา
 
“อย่าร้อง จะร้องทำไมกัน” คุณโทโมะพูด ก่อนจะเอามือมาจับที่หัวฉันแล้วโยกหัวฉันเล็กน้อย
 
“ฮึก..ฉันต้องตายแน่ๆ ฮือออออ” ฉันปล่อยโฮออกมา มันก็ไม่แปลกที่ฉันจะคิดแบบนี้เพราะการที่ฉันกินอะไรไม่ได้
 
ไม่มีสารอาหาร เดี๋ยวอีกไม่นานฉันต้องตายแน่ๆ TOT
 
“ตายบ้าตายบออะไรเล่า! ยัยเบ๊อะ” เขาว่าฉัน ฉันถึงกับร้องไห้ออกมาอีกรอบ
 
 
หมับ~
 
          จู่ๆคุณโทโมะก็ดึงฉันเข้าไปกอดแนบอก
 
“เลิกร้องไห้ซะที แค่ทานอะไรไม่ได้บวกกับอาการอาเจียนแค่นี้ไม่ถึงกับตายหรอกนะ” เขาพูดแล้วใช้มือลูบหลัง
 
ฉัน เขาคงจะกำลังปลอบฉันอยู่สินะ...
 
“แต่ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้ ฮึก..มาก่อน” ฉันพูด เพราะใจตอนนี้มันมีแต่ความกลัว
 
“ฉันซื้อนมจืดมา ลองกินนมหน่อยสิ” เขาผละกอดออกก่อนจะหยิบนมขวดใหญ่   บะเร่อที่พึ่งซื้อมาขึ้นมาให้ฉัน
 
“เห็นมั๊ย? ฉันซื้อขวดใหญ่ที่สุดในร้านมาให้เธอเลยนะ” เขาพูดแล้วยิ้มแฉ่ง หึ..น่ารัก
 
เพราะรอยยิ้มของเขาฉันถึงพอยิ้มออกมาได้บ้าง
 
“อ่ะ ลองดื่มดูสิ ดูว่าจะอาเจียนรึเปล่า” เขายื่นแก้วที่บรรจุนมเต็มแก้วมาให้ฉัน ฉันรับแก้วนมมาจากนั้นก็เอามาไว้
 
ตรงจมูก ดมดูก่อนว่านมมันบูดรึเปล่า ไม่เห็นมีกลิ่นเหม็นเหมือนข้าวกระเพราเลย ฉันยกแก้วแล้วดื่มจนหมดแก้ว
 
ไม่อ้วกด้วย ^O^
 
“กินได้สินะ เอาอีกแก้วมั้ย?” เขาพูด ฉันก็ยื่นแก้วคืนให้เขา เป็นเชิงว่าฉันจะดื่มนมอีกแก้ว
 
           ฉันดื่มนมที่คุณโทโมะซื้อมาให้จนหมดขวด ถึงมันจะเป็นขวดใหญ่ก็ตาม แต่มันก็ไม่มีอะไรนอกจากนมที่
 
ฉันจะทานได้ ถ้าฉันจะกินนมขวดใหญ่ๆหมดขวดมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ถูกมั้ย?
 
“ถ้าอิ่มแล้วก็ไปนอนได้แล้ว ดึกมากแล้ว เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน” คุณโทโมะพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฉันดื่ม
 
นมแก้วสุดท้ายเสร็จก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงจนหลับไป
 
 
ซ่า~
 
             ผมเปิดน้ำของฝักบัวทิ้งไว้ ทั้งๆที่ผมอาบน้ำและแต่งตัวเรียบร้อยแล้วแต่ไม่ได้ปิดน้ำ ผมนั่งลงกับขอบ
 
อ่างพรางคิดเรื่องของแก้วไปเรื่อย แอบเป็นห่วงอยู่เล็กน้อยเพราะแก้วยังทานอะไรไม่ได้มาก
 
             ผมเดินไปปิดน้ำก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินตรงไปที่เตียงนอนที่ร่างผอมบางนอนหลับอยู่ ผม
 
หยิบโน้ตบุ๊คขึ้นมาก่อนจะเข้า google แล้ว search คำว่า ‘อาการคนท้อง’  แล้วตัวหนังสือมากมายก็ขึ้นมาเต็ม
 
หน้าจอ ผมอ่านไปเรื่อยๆ อาเจียน? แก้วก็เป็นอยู่ และแล้วคำของเภสัชคนที่อยู่ในร้านขายยาก็ปริ้งขึ้นมาในหัว ‘ถ้า

คุณอยากจะแน่ใจว่าภรรยาคุณกำลังตั้งครรภ์ คุณควรจะดูที่การขาดของประจำเดือนนะค่ะ เพราะเป็นสัญญาณเริ่ม

แรกของคนที่ตั้งครรภ์นะค่ะ’ งั้นก็คงต้องถามแก้วแล้วล่ะ
 
“แก้วๆ” ผมเดินไปเขย่าตัวแก้วที่หลับอยู่
 
“อือ~” ฉันครางออกมาเบาๆ หลังจากที่รู้สึกเหมือนมีคนเรียก
 
“ฉันมีอะไรจะถาม ลุกขึ้นมาก่อน” เขาพูดแล้วเอามือโอบมาที่ไหล่ของฉัน แล้วยกฉันขึ้นมาเพื่อให้ฉันนั่ง
 
“มีอะไรอ่า? ฉันง่วง” ฉันพูดด้วยเสียงที่งัวเงีย
 
“ประจำเดือนของเธอมารึเปล่า?” O_O!!  คำถามของเขาทำเอาฉันตาสว่าง
 
“ถะ..ถามอะไรของคุณเล่า!” ฉันถามด้วยเสียงตะกุกตะกะ
 
“ฉันถาม เธอก็แค่ตอบมา” เขาพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
 
“ไม่เอา เรื่องแบบนี้ใครเขาจะบอกกัน” ฉันพูดแล้วนอนหันหลังให้คุณโทโมะ อยู่ๆก็มาถามฉันเรื่องแบบนี้ น่าไม่
 
อายจริงๆเลย ==
 
“จะตอบไม่ตอบ? ไม่ตอบเธอตายแน่!” เขาพูดขู่ จากนั้นก็กระชากแขนฉันให้นอนราบกับเตียง ตามมาด้วยตัวเขาที่
 
คร่อมตัวฉันอยู่ จะทำอะไรอีกแล้ว? เริ่มจะกลัวแล้วนะ!
 
“จะทำอะไร? ปล่อยฉันนะ” ฉันดิ้นเร้าๆ แต่เขาแรงเยอะ ฉันกระดิกไปไหนไม่ได้เลย
 
“ประจำเดือนเธอมาปกติรึเปล่า? ถ้าไม่ตอบคงจะรู้นะว่าฉันจะทำอะไร” เขาพูด
 
“......” ฉันไม่อยากตอบ คงจะเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องที่น่าอายของผู้หญิงทุกคน ><
 
“......” เมื่อเห็นว่าแก้วไม่ตอบ โทโมะจึงโน้มหน้ามาซุกอยู่ตรงคอขาวๆของแก้ว
 
“คุณ! ฮึก.. อย่าทำนะ” ฉันพูดก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมา ฉันกลัว TT
 
“ประจำเดือนมาปกติรึเปล่า?” เขาถามฉันเป็นรอบที่ร้อยเห็นจะได้ (เวอร์)
 
“.....” ฉันไม่ได้ตอบ เพียงแต่ส่ายหน้า แล้วไม่กล้าสบตาคุณโทโมะเลยสักนิดเดียว
 
“ไม่มากี่เดือน?” พอเจอคำถามนี้ไป ฉันอยากจะหงายหลังตกเตียงให้ตายๆไปเลย
 
“ฉันบอกคุณไปมากเกินควรแล้ว ลุกสักที!” ฉันพยายามใช้มือผลักไหล่ของเขาให้ลุกออกไปแต่เขากลับดึงเสื้อฉัน
 
จนเสื้อมันถกขึ้นจนเห็นหน้าท้อง ฮึก..เขาไม่มีทางหยุดเลยสักนิด
 
“สอง ฮึก..” ฉันตอบออกไปด้วยความเร่งรีบ เกรงว่าเขาจะทำอะไรบ้าๆแบบนั้นอีก
 
“ประจำเดิอนไม่มาสองเดือนใช่มั้ย?” เขาถามต่อ แต่ก็ยังไม่ได้ลุกออกจากตัวฉัน
 
“อือ..ลุกสักที” ฉันพูดด้วยเสียงที่เบา
 
“พรุ่งนี้ตื่นเช้าๆ ฉันจะพาไปโรงพยาบาล” เขาพูดแล้วลุกออกจากตัวฉันอย่างง่ายดาย เมื่อกี้เหมือนจะได้ยินอะไร
 
นะ? โรงพยาบาล? โรงพยาบาล!!
 
“ไม่เอาไม่ไป! ฉันไม่ไปโรงพยาบาล” ฉันร้องลั่นเสียงดัง
 
“ก็ฉันจะพาไป นอนได้แล้ว” เขาพูดแล้วดึงฉันเข้าไปกอด แถมยังเอามือดันหัวของฉันให้ซบกับไหล่ของเขาอีก
 
นอนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยหาทางรอดเอา TOT
 
“ถึงพรุ่งนี้เธอจะฤทธิ์เยอะแค่ไหน ยังไงฉันก็จะลากเธอไปให้ได้” ผมพูดก่อนจะมองคนที่หลับสนิท พรุ่งนี้มีหวังผม
 
ต้องเหนื่อยแน่ๆ ไม่รู้พรุ่งนี้ยัยแสบจะป่วนอะไรอีก
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแล้วนะ เม้น+โหวตให้เค้าหน่อยสิ โหวตหน่อยนะค่ะ  ฝากเรื่องสั้นหน่อยสิค่า
http://www.keedkean.com/story/KK0002054.html เรื่องสั้นๆ
17:13  TOEY22 ธันวาคม 2555