จ้างให้มา..รักกัน(แม่ของลูก)

“อือ...” ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมามองไปรอบๆตัว ทำไมมันแปลกไป? ห้องนอนวิ่งได้ด้วยรึไง

 

“ถ้าตื่นแล้วก็เปลี่ยนชุดซะ” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจนฉันหันไปมอง

 

“...??” อะไรกัน? งงไปหมดแล้ววว

 

“ไม่ต้องมาทำหน้าอึนเลย ก็บอกแล้วไงว่าจะพาไปหาหมอ ข้ามไปเปลี่ยนชุดเบาะหลังไป” เขาพูด ตอนนี้ฉันอยู่

 

บนรถ!! ในสภาพที่ฉันยังใส่ชุดนอนอยู่เลย เขาเล่นแบบนี้ไม่คิดจะให้ฉันหาทางเอาตัวรอดเลยรึไงกัน! TT

 

“นี่คุณเล่นแบบนี้เลยหรอ?” ฉันร้องถามออกไป ใจร้ายมากกก!

 

“ก็ฉันขี้เกียจมาปราศเธอ แบบนี้ล่ะง่ายดี ไม่ต้องออกแรงเยอะด้วย ไปเปลี่ยนชุดสักที ไม่งั้นฉันจะแวะม่านรูดเพื่อ

 

เปลี่ยนชุดให้เธอ คิดเอาแล้วกันถ้าฉันเข้าม่านรูดคงไม่ได้ไปเพื่อเปลี่ยนชุดให้เธออย่างเดียว” เขาพูดแล้วหันมา

 

มองฉันด้วยหางตา

 

 

              ฉันข้ามไปเบาะด้านหลัง เอาจริงๆจะให้เปลี่ยนในรถกับม่านรูดมันก็ไม่ปลอดภัยสักทีเลย มันจะ

 

ปลอดภัยก็ต่อเมื่อเขาไม่อยู่เท่านั้นแหละ คอยดูฉันจะป่วนให้โรงพยาบาลแตกเลย!

 

“คุณจะให้ฉันเปลี่ยนยังไง?” ฉันชะเง้อหน้าไปถามเขาที่กำลังขับรถ ถ้าเปลี่ยนแบบนี้เขาก็เห็นหมดนะสิ! ไม่หันมา

 

ก็เห็นได้ถ้าเขาลอบมองจากกระจกส่องหลัง ถ้ามีไขควงฉันจะไขกระจกหลังแล้วโยนทิ้งให้รถเหยียบเลย

 

“เธอก็ถอดเสื้อกับกางเกงออกแล้วก็ใส่ชุดที่ฉันเตรียมไว้ แค่นั้นเอง ไม่ก็ถอดชุดออกแล้วนั่งรอก่อน รอรถติดไฟ

 

แดงแล้วฉันจะข้ามไปแต่งตัวให้เธอ เลือกเอาแล้วกัน” เขาพูดอย่างไม่อายบ้า

 

“ไอ้บ้า! อย่าแอบมองล่ะ!” ฉันข้ามไปที่เบาะหลังทางฝั่งของคุณโทโมะ เขาคงไม่เห็นหรอกนะ ถ้าเป็นอีกฝั่งว่าไป

 

อย่าง ฉันค่อยๆถอดเสื้อออกแล้วมองคุณโทโมะไปด้วย เปลี่ยนชุดในที่แบบนี้มันลำบากชะมัดเลย แคบจริงๆเลย

 

“หึ..ทำไมใหญ่จัง” เสียงของคุณโทโมะพูด

 

“ไอ้บ้า! แอบมองฉันหรอ!!” ฉันรีบแล้วเสื้อมาคลุมที่หน้าอกตัวเองไว้

 

“เปล่าซะหน่อย ฉันแค่เห็นป้ายโฆษณามันใหญ่เกิน ฉันแค่สงสัยแค่นั้นเอง” เขาพูด จริงๆแล้วแค่จะแกล้งแก้วเท่า

 

นั้นแหละ ไม่ได้แอบมองอะไรทั้งนั้น อาจจะเพราะมองไม่เห็นด้วยต่างหาก ตัวแก้วก็เล็กอยู่แล้ว แถมยังมาเปลี่ยน

 

ชุดหลังเบาะที่ผมนั่ง ผมเลยมองไม่เห็นเลย ถึงมองผ่านกระจกหลังก็เห็นแค่หัวของแก้วเท่านั้น

 

“รีบๆเปลี่ยนก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว” คุณโทโมะพูด ที่ของเบาะหลังคงแคบจริงๆ ตัวแก้วที่เปลี่ยนชุดกระแทกกับ

 

เบาะที่โทโมะนั่งดัง ปั๊กๆ~ ทำเอาโทโมะขับรถไม่ถูกเลยทีเดียว ก็ในเมื่อเรารู้อยู่ว่ามีผู้หญิงกำลังแก้ผ้าเปลี่ยนชุด

 

ใครที่ไหนจะห้ามใจได้

 

“ทนอะไรไม่ไหวกัน?! อย่าแอบดูนะ!” ฉันพูดออกไป

 

“ช้าจริงๆเลยนะ” เขาพูดหลังจากที่ฉันข้ามมานั่งที่เบาะหน้าข้างโทโมะเหมือนเคย

 

“ขับไปเลยไป หยุดพูดเลย รำคาณ!” ฉันพูดแล้วหันหน้าไปข้างทาง ฉันเปลี่ยนชุดแบบนี้เขาจะเห็นอะไรบ้างก็ไม่รู้

 

“จูบปิดปากฉันซิ ฉันจะได้เงียบ” เขาพูดแล้วหันมายิ้มทะเล้นให้ฉันหนึ่งทีก่อนจะหันไปขับรถต่อ วันนี้เขาเป็นอะไร

 

กันแน่? กวนประสาทฉันตั้งแต่ฉันตื่นเลย

 

 

โรงพยาบาล

 

              ล้อรถหยุดหมุนลงเมื่อมาถึงโรงพยาบาล ฉันเห็นโรงพยาบาลก็ต้องกลืนน้ำตาเต็มที ฉันแทบจะจำไม่ได้

 

ว่ามาโรงพยาบาลครั้งล่าสุดเมื่อไร รู้แค่ว่ามันนานมากที่ฉันไม่ได้มาเหยียบโรงพยาบาล ถ้าไม่สาบ เช่น เป็นไข้

 

เป็นหวัด ฉันก็จะปล่อยให้มันหายเอง ฉันจะไม่มีทางกินยาเด็ดขาด ถ้าป่วยขึ้นมาหนักหน่อย เช่น โรคไข้หวัดใหญ่

 

ก็จะเข้าคลินิก แล้วก็จะฝืนกินยาเท่านั้นเอง แต่โรงพยาบาลฉันไม่ชอบเลยจริงๆนะ

 

“ไปหาหมอเร็ว จะได้กลับคอนโด” เขาพูดแล้วเดินมาเปิดประตูรถให้ฉัน

 

“กลับกันเถอะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก” ฉันพูดแล้วนั่งนิ่ง ไม่เหยียบโรงพยาบาลเด็ดขาดดดด

 

“ไหนๆก็มาแล้ว เข้าไปตรวจร่างกายก่อนสิ เร็วๆเลย” เขาพูดแล้วจ้องฉันด้วยแววตาที่ดุดัน

 

“ฉันแข็งแรงดีนะ แล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรสักนิดเดียว” ฉันยื้อแขนเขาเอาไว้ เป็นเชิงว่าให้เขาเดินขึ้นรถแล้วขับ

 

ออกไปที

 

“เร็วสิ เดี๋ยวพาไปฉีดยาสักเข็มจะได้หายซ่า” เขาพูด ฮึก..เข็มฉีดยา TOT

 

“ไม่เอาไม่ฉีด! ฉันไม่ฉีด” ฉันแหกปากโวยวาย

 

“ถ้าไม่ฉีดก็ไปหาหมอ” เขาพูด

 

“สัญญาก่อนว่าจะไม่เอาฉันไปฉีดยา” ฉันพูด

 

“โอเคๆ ไม่ฉีดก็ไม่ฉีด แล้วไปได้ยัง?” เขาพูด

 

“คุณโกหก ฉันไม่เชื่อ  ฉันไม่ไปแน่ๆ!” ฉันพูดแล้วจับเบาะรถไว้แน่นๆ

 

“ไม่ไปใช่มั้ย? ได้!!” เขาพูดแล้วอุ้มฉันออกมาจากรถแล้วใช้หลังดันประตูรถให้ปิด จากนั้นเขาก็รีบสาวเท้าตัวเอง

 

พาฉันเข้าโรงพยาบาลไปอย่างรวดเร็ว ตายแน่ฉ้านนนน TOT

 

            เขาอุ้มฉันแล้วเดินตรงเข้าไปในโรงพยาบาล แผนกสูตินารี

 

“ไม่ไป ปล่อยฉันนะ!” ฉันโวยวายจนคนในโรงพยาบาลหันมามองเป็นตาเดียว ฉันไม่แคร์หรอกนะ! คุณโทโมะจะ

 

ได้อับอายสักที

 

“เงียบๆสิ คนอื่นมองหมดแล้ว” เขาพูดแล้วเร่งฝีเท้าเพื่อพาฉันเข้าห้องตรวจเร็วขึ้นไปอีก จะรอดมั้ยเนี่ยยย!

 

“ปล่อยฉันลงสิ เดินเองได้นะ” ฉันพูดแล้วเอามือทุบๆเพื่อให้เขาปล่อย

 

“ถ้าปล่อยเธอก็วิ่งนะสิ” เขาพูดแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ ไม่นานก็มาถึงห้องตรวจ

 

“คุณอาฮะ ตรวจยัยนี่หน่อยฮะ” โทโมะวางฉันลงบนเตียงตรวจ เล่นเอาคุณหมอที่คุณโทโมะเรียกว่าอาทำหน้างง

 

เลยทีเดียว

 

“เจ้าโมะ พาใครมาด้วย” อาหมอถาม(ขอเรียกตามโทโมะแล้วกัน)

 

“ภรรยาครับ อาหมอดูให้หน่อยว่าเขาท้องรึเปล่า?” คุณโทโมะพูด ท้องหรอ? ไม่ได้ท้องซะหน่อยยย

 

จะกลับบ้าน TOT

 

            อาหมอแล้วมือมาจับๆคล้ำที่ท้องฉัน ก่อนจะเอาอุปกรณ์ของแพทย์ที่เอาไว้ฟังเสียงหัวใจมาแปะไว้ที่

 

ท้องของฉันอีก จากนั้นคุณพยาบาลก็ยื่นแก้วเล็กๆ เหมือนแก้วยาดองมาให้ฉัน

 

“เก็บตัวอย่างปัสสาวะแล้วเอามาให้ดิฉันนะค่ะ” พยาบาลพูด แล้วเดินนำฉันไปที่ห้องน้ำ เสร็จแล้วพยาบาลก็เดิน

 

ออกไป

 

“เข้าไปฉี่ใส่แก้วซะ เร็วๆเลย” เขาพูดแล้วดันหลังฉันให้เข้าไปในห้องน้ำ

 

 

 

1 นาทีผ่านไป...

 

5 นาทีผ่านไป...

 

“นี่! ยังไม่เสร็จอีกหรอ?” คุณโทโมะตะโกนเข้ามาในห้อง

 

“ยังเลย” ฉันตะโกนตอบไป

 

“ทำอะไรอยู่ ทำไมช้าจัง” เขาพูด น้ำเสียงดูจะหงุดหงิงแล้วด้วยสิ

 

“ฉัน..เอ่อ ฉี่ไม่ออก” ฉันพูดออกไปอย่างเขินอาย

 

“เปิดประตูมาดิ” เขาพูดแล้วทุบประตู ฉันเลยเดินไปเปิดประตู

 

“ดื่มเข้าไปสิ จะได้ฉี่สักที” เขาพูดแล้วยัดขวดน้ำมาให้สองขวด

 

“กลับบ้านได้มั้ย? ฉันไม่อยากตรวจอะไรแล้วว” ฉันพูด

 

“เข้าไปเร็วๆ เดี๋ยวจะพากลับบ้าน” เขาพูดแล้วดันฉันเข้าห้องน้ำไป แล้วเขาก็ปิดประตู

 

            ฉันกินน้ำเข้าไปจนหมดขวด จากนั้นก็เก็บตัวอย่างปัสสาวะตามที่นางพยาบาลบอก

 

“ไปเร็วๆ” พอฉันเดินออกมาจาห้องน้ำ เขาก็จูงมือฉันไปหาพยาบาลจากนั้นก็เอาแก้วยาดองที่ฉันถือไว้ไปให้

 

พยาบาล จากนั้นเราก็รอไม่นานเท่าไร อาหมอก็มาแจ้งผลการตรวจ

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้วค่า ฝากหน่อยๆ เม้น+โหวตหน่อยนะค่ะ ขอทั้งเม้นทั้งโหวตเลยได้มั้ยอ่า? ไม่งั้นไม่อัพแล้วนะ 

เค้าจะนอยด์ เม้นๆ โหวตๆกันหน่อยนะค่ะ เหนื่อนแล้ว TOT

24 ธันวาคม 2555

22:15  TOEY