stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

"ฮัลโหลทุกคนนนนน O.O ทำไมนั่งคนละมุมแบบนั้นล่ะ" เฟย์ถามทันทีที่เข้ามาในบ้าน มีป้านวลกับแก้วตามมาติดๆ สีหน้าเฟย์ดูจะแปลกใจมาก แหง่แหล่ะ คงคิดว่าฉันกับป๊อปปี้จะพูดคุยถูกคอกันล่ะสิ ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อช่วงเช้าที่... ให้ตายเถอะ ฉันไม่อยากจะพูดถึงมัน ฉันแทบจะไม่เข้าใกล้ป๊อปปี้เลย แม้กระทั้งตอนนี้หมอนั้นนั่งดูทีวีสบายอารมณ์ ส่วนฉันต้องมานั่งอยู่บนบันไดให้ห่างจากเขาพอสมควร

"พี่สาวเฟย์ดูพิลึกเนอะ ไม่ยอมเข้าใกล้พี่เลยไม่รู้ว่ากลัวอะไร" ป๊อปปี้หันมามองฉันแวบเดียว แล้วเดินไปช่วยเฟย์ถือของ โอบไหล่อีกต่างหากกกกกก -.-

"ฟางไม่ได้เป็นโรคกลัวผู้ชายหนิ หรือว่านายไปทำอะไรให้ฟางกลัวหรือป่าว" ขอบคุณที่เป็นห่วงน่ะแก้ว แต่ได้โปรดอย่าไปถามเขาแบบนั้น 

"ป่าวหนิ พอเจอหน้ากันฟางเขาก็ไม่คุยไม่ทักเลย" ไิ้อ้โกหก ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวน้ำเสียงฉันสั่นเครือ ฉันเถียงนายไปแล้ว

"งั้นเฟย์ว่าเราเอาของเข้าไปเก็บดีกว่าไหม มันเรื่มหนักแล้ว" ป้านวลกับแก้วเดินเข้าไปในครัวก่อน ตามด้วยเฟย์ที่หันไปให้ป๊อปปี้เช็ดเหงื่อที่ติดตรงหน้าผากให้ก่อน

"จะไม่พูดอะไรหน่อยหรอ" ฉันขึ้นบันไดไปอีกสามขั้น ที่ป๊อปปี้ใกล้เข้ามา

"ไม่จำเป็น" ฉันหันหน้าหนีเขาิิ ใครจะอยากไปสบตากับไอ้คนนิสัยไม่ดีอย่างนั้น

"เหอะ ยิ่งเธอทำตัวผิดปกติคนอื่นก็ยิ่งสงสัยหรืออยากให้คนอื่นรู้ว่าเราสองคนทำอ..."

"หุบปาก!" ฉันเผลอตะโกน แง้ คนอื่นที่อยู่ในครัวคงไม่ได้ยินน่ะ

"นี่ฉันเป็น" ป๊อปปี้โน้มหน้าใกล้เข้ามา "ผัวเธอน่ะ" เงียบกริบ ถึงเขาจะพูดเบาๆให้ได้ยินแค่สองคน แต่หลังจากคำนั้นหลุดออกจากปากเขา ตัวฉันก็เหมือนชาไปทั้งตัว T^T

"นายมันก็ดีแต่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า ฉันเกลียดนาย!" ฉันวิ่งขึ้นห้องก่อนที่เขาจะเห็นน้ำตา ได้ยินแต่เสียงเขาตะโกนไล่หลังมาแว่วๆ "เกลียดยังไง ก็หนีไม่พ้นหรอกเธอกับฉันอยู่ห้องเดียวกัน"

[Poppy is talk]

"พี่ป๊อปพี่ฟางเป็นอะไรค่ะ เฟย์ได้ยินเสียงโวยวาย" เสียงเฟย์ดังขึ้นข้างหลังผม 

"ป่าวหรอก พี่แกล้งฟางนิดหน่อยแล้วเขาก็ดันโกรธ" ผมบอกเฟย์ทั้งที่ไม่หันไปมอง สายตาผมยังคงมองขึ้นไปตามบันไดตรงที่ๆฟางวิ่งขึ้นไปเมื่อกี๊ ผมหันไปขยี้ผมเฟย์เบาๆ แล้วเดินออกไปนอกบ้าน ความจริงผมก็รู้สึกผิดน่ะที่ทำไปแบบนั้นปกติแล้วผมจะไม่ทำอะไรคนที่ไม่เต็มใจ แต่อีกแง่หนึ่งก็ถูกแล้ว ใครใช้ให้ยัยนั่นกวนอารมณ์ผมแหล่ะ

มันยังไม่สายเกินไป นี่เรื่องของเราไม่ใช่ของใคร บอกเขาทำไมน่ะเธอ เริ่มก็ที่เราจบก็ที่เรา หากเรายังเป็...~

"ฮัลโหล" ผมกดรับโทรศัพท์อย่างหงุดหงิดๆ ที่ไม่มีวีแว่วของคนโทรมาจะวางสาย 

[ป๊อปคะ ป๊อปอยู่ไหน] เสียงปลายสายทำให้ผมแอบรำคาญเล็กน้อย

"อยู่บ้านเพื่อน แล้วใครน่ะ" 

[ใครน่ะ ? ป๊อปพูดยังกะมีแฟนหลายคน] ก็ผมมีจริงๆ ถึงต้องถามแบบนี้ก็ไม่ได้บอกให้ใช้เบอร์แปลกโทรมาสักหน่อย เผื่อผมเผลอเรียกชื่อออกไปได้ซวยพอดี

"ก็เบอร์ไม่คุ้น อย่ามาทำน้ำเสียงหึงหวงแบบงี่เง่าน่ะ"

[มดขอโทดค่ะ] 

"มดเองหรอ มีอะไร" ผมถามอย่างรำคาญๆ ยัยผู้หญิงพวกนี้ชอบเซ้าซี้

[ป๊อปมาหามดหน่อยน่ะค่ะ มดไม่สบาย แค่นี้น่ะค่ะ จุ๊บๆ] ตลอด มดชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย ทำอะไรเองตัดสินใจเองผมยังไม่พูดอะไรเลย ผมมองขึ้นไปบนหน้าต่างห้องฟางที่ปิดผ้าม่านไว้ แล้วขับรถออกไปโดยไม่ได้บอกเฟย์ ผมไม่ได้แคร์มดน่ะ แต่ยัยนั่นงี่เง่าปัญญาอ่อน ชอบขู่ว่าจะฆ่าตัวตายถ้าผมขัดใจ

ยี่สิบนาทีผ่านไป ตอนนี้ผมจอดรถอยู่ที่คอนโดมดเรียบร้อยแล้ว มือเปิดกระเป๋าที่เบาะหลังคว้าหากุญแจห้องมด เผอิญว่าหน้าตาอย่างผมมีผู้หญิงมากมายที่ปั๊มกุญแจไว้ให้ มันหาไม่ยากหรอก ทุกอันมีชื่อติดไว้

ปัง

"ป๊อปปปปปปป" พอสิ้นเสียงปิดประตู ร่างบางก็วิ่งเข้ามากอดผม หน้าสวยๆซุกเข้าที่หน้าอก

"ไหนบอกไม่สบายไง" ผมจับมดให้ออกจากตัว

"ก็ใจไม่สบายไงค่ะ" มดดึงมือผมไปวางไว้บนหน้าอกข้างซ้ายอย่างจงใจ ก็ตรงนั้นมันตรงหน้าอกพอดี

"ไม่เอาน่า อย่าไร้สาระผมมีธุระต่อ" ผมดึงมือกลับคืนมา แล้วเดินไปที่ประตูแต่ก็ต้องชะงัก

"ธุระ จะไปยัยหน้าจืดนั้นก็บอกมาเหอะ มดเห็นน่ะว่าป๊อปไปจูบกับมัน" มีคนเห็นด้วยหรอ -O- (พระเอกเพิ่งรู้เรื่อง)

"อย่างี่เง่าไปหน่อยเลย มดก็รู้ว่าผมเป็นยังไง!!" ผมหันไปขึ้นเสียงกับมด ยัยนั่นหน้าซีดทันที

"ป๊อป ป๊อปไม่เคยจะทำอะไรกับมดแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นเลยนอกจากให้ควงแขน" ผมบอกแล้วยัยนี่ี่เง่าสิ้นดี -.-

ผมทำเป็นไม่ได้ยินหันไปเปิดประตูห้อง ตอนนี้มันใกล้จะค่ำแล้วบ้านนู่นคงเป็นห่วงที่ผมหายมาแบบนี้

เพล้งงงงง

"เอ้ย!" ผมตกใจรีบหันกลับไปมอง มดไม่เป็นไรแค่ทำแจกันแตก "ถ้ายังทำตัวแบบนี้ อีกหน่อยเราคงต้องเลิกกัน!"

คราวนี้ผมออกจากห้องไปจริงๆ แม้ว่ามดจะร้องตะโกนตามหลังก็ตาม

[End Poppy is talk]