stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

8.8

เขียนโดย Ismenook

วันที่ 15 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 01.42 น.

  55 ตอน
  860 วิจารณ์
  97.96K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.08 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

6)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

วันนี้ขอให้เป็นเช้าที่แสนดีบ้างเถอะ เมื่อคืนกลับถึงบ้านยัยเฟย์ก็ทำให้ งง ด้วยอาการกระดี๊กระด๊าที่ฉันไปจูบไปอีตาป๊อปปี้ -_- มันน่าจะหึงไม่ใช่เรอะ แต่กลับภูมิใจเสนอว่า 'เฟย์สวยเลือกได้ค่ะพี่ฟาง' พูดแบบนี้เฟย์มันคงไม่คิดจะยกป๊อปปี้ให้ฉันน่ะ ถึงงั้นก็เหอะ ฉันไม่เอาตานั้นเด็ดขาดดดดดดดด

ก๊อกๆ 

"ไม่ได้ล็อคค่ะ" 

"พี่ฟางงง" เฟย์เอามากอดฉันจากด้านหลัง เล่นซะขนลุกเชียว

"วันนี้เฟย์จะจัดปาร์ตี้ที่บ้าน เลยจะขอยืมป้านวลหน่อยน๊าา" เฟย์ทำเสียงอ้อนๆ พูดถึงป้านวลป้าเป็นคนเดียวที่อยู่ดูแลฉันกับเฟย์ ถึงป้าแกจะเป็นแม่บ้านแต่นับวันแกก็เหมือนแม่พวกฉันขึ้นไปทุกที

"ยืม ยืมไปไหน ไปทำไม ปาร์ตี้อะไร แล้วใครมาบ้าง มีของมึนเมาไหม อ่อมี..." 

"พอๆๆๆเลยพี่ฟาง" เฟย์ยกมือขึ้นปิดปากฉัน "ยืมไปซื้อของช่วย ปาร์ตี้เฉยๆ ก็มีเพื่อนๆ ของมึนเมามีไหมมีแน่นอนไม่งั้นงานไม่สนุก" 

"แล้ว..." 

"ขอบคุณน่ะค่ะ" คำพูดฉันถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ ยัยน้องบ้ากะไม่ให้ฉันพูดอีกเลยใช่ไหม เฟย์เดินไปเกือบถึงประตูก็หันหลังกลับมา ฉันเลยทำตัวตั้งใจฟัง (ประชด)

"พี่ป๊อปจะมาหาเฟย์ แต่เฟย์คงไม่อยู่แล้วพี่ฟางก็ดูแลแฟนเฟย์ดีๆน่ะ"

"ทำไมไม่ให้เขาไปด้วย จะให้อยู่บ้านรอทำไม เฟย์!! ยัยเฟย์!! กลับมาฟังก่อนนน" ฉันตะโกนไล่หลังเฟย์ แต่เหมือนยัยนั้นตั้งใจไม่ฟังฉันอยู่แล้ว ให้มันได้อย่างนี้ T^T

 

 

-10.23 น.-

"ว๊ายย" ฉันตกใจสุดขีด ที่ป๊อปปี้เปิดประตูห้องนอนเข้ามา ซึ่งฉันกำลังพยามรูดซิบข้างหลังอยู่ ก็ไอ้ชุดกระโปรงบ้าๆนี่ดันมีซิบอยู่ข้างหลังที่ปกติป้านวลเป็นคนรูดให้ ฉันรีบเปลี่ยนให้หน้าตัวเองหันมามองเขาทันที มือข้างขวาจับตกซิบไว้ 

"-0- โทดที" ป๊อปปี้ยังคงมองฉันอึ้ง หึ ไม่คิดว่าหลังฉันจะสวยเนียนขนาดนี้ล่ะสิ โฮะๆ 

"นายเข้ามาในบ้านไ้ด้ยังไง" 

"อ่อ เฟย์พาไปปั๊มกุญแจรั้วแล้วก็กุญแจบ้านไว้" ยัยเฟย์!!!!!!!! จะมากไปแล้วน่ะ ถึงขั้นปั๊มกุญแจให้ผู้ชายเลยหรอ

"เผื่อจำเป็น" ป๊อปปี้พูดต่อทันที สงสัยหน้าตาฉันที่ด่ายัยเฟย์ในใจมันฟ้อง

"แล้วนายถือวิสาอะไรเข้ามาในห้องฉัน!" ตอนที่ฉันแต่งตัว ><

"ก็ใครมันจะไปรู้เล่า!ฉันหาเฟย์ไม่เจอ" 

"เลยขึ้นมาถามหางั้นสิ เหอะ นายควรจะมีมารยาทมากกว่านี้น่ะ" ฉันมองหน้าเขาเหยียดๆ

"ฉันไม่ชอบสีหน้าแบบนั้นน่ะ!" 

"แล้วไง นายไม่ชอบเรื่องของนายสิ" ฉันพุ้งเข้าไปผลักป๊อปปี้กระเด็น อาจจะเพราะออกแรงมากไปหน่อยฉันเลยพลาดท่าล้มคะมำลงไปกองกับพื้น

"เจ็บเป็นมากเลย T^T" ฉันพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ได้ยินเสียงป๊อปปี้หัวเราะในลำคอ

"ญาติเสียหรือไง" ป๊อปปี้ชะงัก ฉันพูดอะไรผิด 

"ยั่วอารมณ์ฉันจริงน่ะ" ฉันเขยิบหนีทันทีที่เขาเข้ามาใกล้ 

"ฉะ ฉันไปยั่วอะไรนาย" ฉันยังคงเขยิบออกไปอีก 

"ข้อแรกยั่วโมโห ข้อสุดท้ายยั่ว" ฉันรีบมองตามสายตาเขาไป เฮ้ย! ชุดประโปรงทำพิษเมื่อแขนเสื้อข้่างซ้ายตกลงมาเผยให้เห็นสายเสื้อชั้นในสีชมพู ฉันไม่ไ้ด้รูดซิบ ลืมไปได้ไง มิน่าชุดมันถึงดูหลวมๆ

"อย่ามาคิดลามกแถวนี้น่ะ" ป๊อปปี้ยังคงเขยิบเข้ามาเรื่อยๆ

ตุ้บ

"กรี๊ดดดด!" ป๊อปปี้กระโดดเข้ากอดฉัน เราทั้งคู่ล้มลงไปนอนบนเตียง เขาขึ้นมาคร่อมร่างฉันไว้ทันที

"ญาติฉันเสียยังไม่หมดหรอกแต่วันนี้เธอเสียหมดแน่" ป๊อปปี้กระชากชุดฉันขาด ช่วงหน้าอกฉันเย็นขึ้นมาที่ลมกระทบ ริมฝีปากที่เย็นชืดระดมจูบไปทั่วบริเวณหน้าอกฉัน แล้วเลื่อนมาที่ซอกคอขาว

"นายทำแบบนี้ไม่ได้น่ะ"เหมือนเขาจะไม่ฟังฉันเลย 

"นายเป็นแฟนน้องฉั... OXO" คำพูดฉันถูกกลืนด้วยจูบร้อนแรงของเขา ฉันพยามปิดกั้นริมฝีปากแต่ป๊อปปี้ก็สามารถใช้ลิ้นสอดเข้ามาได้ื นิ้วมือไล่จากหัวไหล่ฉันลงมาเรื่อยๆแล้วเขาก็บีบมือฉันแน่น ฉันเริ่มกลับมาหายใจได้สะดวกอีกครั้งแต่แทบจะบ้าเมื่อมืออีกข้างที่ว่างของเขาปลดกระดุมเสื้อออก 

"ไอ้ ระ โรค จิต" ฉันแทบจะพูดออกมาเป็นคำไม่ได้ เมื่อเขาจูบซอกคออีกครั้งคราวนี้มือเขาสอดเข้าไปข้างหลังฉัน

ฉันแทบจะไม่มีแรงด่าเขาหรือขัดขืนอะไร เมื่อร่างกายมันอ่้อนระทวย

"T^T" 

"เธอจะร้องไห้ทำไม เลิกเก่งแล้วหรอ" ป๊อปปี้ชะงักจากการปลดเข็มขลัดกางเกง ที่เห็นฉันร้องไห้ ไม่ร้องได้ไงฉันกลัวหนิเกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยเจอแบบนี้ แถมผู้ชายที่(กำลัง)ขมขืนฉันยังเป็นแฟนน้องอีก

"ฮือๆ นายทำแบบนี้ทำไม" ฉันถามทั้งน้ำตาพยามพยุงตัวให้ลุกขึ้น

"ความสนุกไง สะใจด้วย เธออย่าทำตัวอ่อนแอเลยน่า" เขาเอือมมือมาเช็ดน้ำตาฉัน

"ผู้หญิงคนอื่นยอมฉันทุกราย แถมยังขอฉันอีกครั้งด้วย แต่น่าเสียดายฉันไม่ใช้ขอซ้ำซาก!" 

"ถุ้ย!" ฉันพ่นน้ำลายเกือบโดนหน้าเขา ถึงป๊อปปี้จะค่อยๆเช็ดน้ำลายที่โดนตัวออก แต่ฉันก็รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต

"ว๊ายยย" ฉันโดนผลักให้ล้มลงไปบนเตียงอีกครั้ง คราวนี้เหมือนเขาจะโกรธมากขึ้น เพราะการกระทำของเขามันรุนแรงขึ้นไปอีก

ร่างกายฉันคราวนี้อ่อนลงมากกว่าเมื่อกี๊หลายเท่า ฉันได้แต่ปล่อยร่างกายให้เขาควบคุม ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะสู้ไม่มีแม้แต่แรงจะพูด 

"ไม่ต้องร้องหรอก ฉันจะนุ่มนวลกับเธอให้ได้มากที่สุด" 

ถ้าตอนนี้มีสักคนมาช่วยฉันก็คงจะดี 

 

อะไรไม่ถูกใจ ไรเตอร์ขอโทดด้วยน่ะค่ะ T^T 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา