stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

 
12.15 น.
 
ตอนนี้เหมือนหัวฉันจะปั่นไปหมด ป๊อปปี้เพิ่งจะบอกฉันว่าเขาโทรบอกเฟย์และคนอื่ีนๆ ว่าฉันกับลูกอยู่ไทยเรียบร้อยแล้ว เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันกำลังวุ่นวายกับการเตรียมอาหารไว้ต้อนรับ -W- 
ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เป็นพวกนั้นที่ต้องเตรียมอะไรต่างๆนาๆ ไว้ต้อนรับฉัน ในเมื่อฉันกลับมานะ แต่เอาเถอะ ฉันไม่เรื่องมากอยู่แล้ว (?) ให้ทำอะไรก็ทำ ><;;
"ฟางงงงง~ พวกนั้นมาถึงแล้วนะ กำลังจะขึ้นมา" ป๊อปปี้เดินเข้ามาโอบกอดฉันจากด้านหลัีง ผู้ชายอะไรกอดได้ทุกที่ทุกเวลา 
"ลูกละป๊อป" ฉันหันหน้าให้เผชิญกับเขา 
"ดูทีวีอยู่ มาม่ะ ให้หอมที" 
"ออกไปไกลๆเลย" ฉันใช้มือดันหน้าเขาออกไป
"ที่ทำดีด้วยขนาดนี้ไม่ใช่ว่าจะหายโกรธหรอกนะ" ฉันพูดทิ้งท้ายแค่นั้นก็ยกอาหารออกมาวางที่โต๊ะ โดยไม่หันกลับไปมองเขา
 
ออดดดดดด~
 
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ป๊อปปี้เดินไปที่ประตูโดยไม่รอช้า เสียงคุยกันเจื้อยแจ้วดังเข้ามา เสียงที่ชัดที่สุดทำให้น้ำตาฉันคลอ 
"เฟย์!!" ฉัีนวางทุกอย่างไว้ที่โต๊ะอาหาร แล้วเดินเข้าไปกอดน้องสาว โดยที่เฟย์ยังไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ
"พี่ฟะ ฟางงง" เฟย์อึ้งไปชั่วขณะ เหมือนกับทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง แล้วกอดตอบฉัน
"เฟย์คิดถึงพี่ที่สุดเลย! พี่ฟางใจร้ายมากที่นานๆทีติดต่อมา T^T" 
"พี่.. ขอโทษนะ" ฉันกอดเฟย์แน่นขึ้น 
"จะกอดแค่เฟย์คนเดียวหรือไง" เสียงคุ้นหู แม้จะไม่ได้ยินเสียงนี้นานแล้ว แต่ฉันก็จำได้ดี ฉันผละออกจากเฟย์แล้วโผเข้ากอดแก้ว
"คิดถึงมากนะรู้ไหม ^^" แก้วลูบผมฉันเบาๆเหมือนเด็ก ฉันพยักหน้ารับรู้แล้วเปลี่ยนไปกอดแจม
"สบายดีไหมยัยบ้า!" แจมพูดขำๆ พร้อมร้องไห้ดีใจที่เห็นฉัน 
ทุกคนร้องไห้กับฉันขนาดนี้ ทำไมนะ ทำไมตอนนั้นฉันถึงทิ้งพวกเขาลง ... ฉันเป็นคนใจร้ายใจดำจริงๆ แค่ผู้ชายคนเดียว ทำไมฉันต้องหนีไปไกลขนาดนั้น 
"คิดถึงจัง... โมะ ^^" ฉันเดินเข้าไปกอดโทโมะเบาๆ โทโมะยิ้มให้ฉันอย่างอบอุ่น 
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะฟาง" โทโมะกอดฉันเบาๆ อ้อมกอดของเขายังคงอบอุ่นและทำให้ฉันสบายใจเหมือนเดิม โมะเหมือนพี่ชายคนนึง ที่ทำให้ฉันรู้สึกมีกำลังใจกัีบเรื่องร้ายๆ ทำให้ฉันยิ้มได้
"อย่าไปไหนอีกนะ" โมะบอกก่อนนะผละฉัีนออก ฉันหันหน้าไปหาแก้ว ส่งสายตาเป็นนัยว่า อย่าหึงนะ ให้
"ไม่ไปไหนหรอก ^__^ จะอยู่นี้แหละ" ฉันยิ้มให้กับทุกคน
 
"โห้!! พอดีเลยค่ะพี่ฟาง เฟย์กำลังหิว ><" เฟย์เหมือนจะสังเกตุเห็นอาหารบนโต๊ะก่อนใคร ถึงได้ตะโกนออกมา 
"เสียงใครคับแม่" พอพพิเดินออกมา มองดูบรรดาแขกๆอย่าง งงๆ ก่อนจะเดินไปจับแขนป๊อปปี้
"ใครหรอคับพ่อ" 
"นี่ลูกฟางใช่ไหม -0-" แจมพูดอย่างตื่นเต้น 
"เพื่อนพ่อกับแม่เองคับ คนนั้นนะ ที่สวยๆ น้องสาวคุณแม่" 
"ว้่าวว ดีจัง ผมจะมีคุณลุงคุณป้าคุณอาคุณน้าเพิ่มแล้ว เย้ๆ" ลูกเต้นอย่างดีใจ แล้วกระโดดกอดคอป๊อปปี้
"ชื่ออะไรอ่ะพี่ฟาง" เสียงเฟย์
"น่ารักน่าหยิกเชียว ><" แก้ว
"อยากมีกับเขามั๊ยละ" โทโมะหันไปสะกิดแก้ว
"ฮ่าๆๆ ชื่อ พอพพิ"
"ชื่อเหมือนไอ้ป๊อปเลย" โมะพูดอย่างหมั่นไส้
"พอพพิหิวหรือยังคับ" ฉันถามลูกที่กำลังสนุกกับการขี่หลังป๊อปปี้
"หิวแล้วค้าบบ ไปเลยเจ้าม้า พาเราไปกินข้าว!" ฉันและคนอื่นๆอดที่จะขำไม่ได้ที่ลูกเรียกป๊อปปี้แบบนั้น
"เออ เฟย์เขื่อนละ" ฉันหันไปถามเฟย์ที่กำลังยิ้มกว้างมีความสุข
"ทำงานค่ะ เดี๋ยวเสร็จจะรีบตามมา" ฉันพยักหน้าเข้าใจ
"อ่อ! พี่ฟางรู้ไหมว่า เฟย์ล้มงานแต่งพี่ป๊อปกัีบพี่มด..."
"อะไรน..!!" เฟย์รีบเอามือมาปิดปากฉันไว้ 
"อย่าตะโกนสิคะ " ก่อนจะปล่อยออก
"สองคนนั้นไม่ได้แต่งกัน อีกอย่างพอพี่มดรู้ว่าพี่ฟางท้องกับพี่ป๊อป พี่มดก็ล้มเลิกงาน และคืนพี่ป๊อปให้พี่ฟางเลย ^^"
ฉันมองน้องสาวอย่างอึ้งๆ จริงหรอ ? ที่มดคืนป๊อปปี้ให้ฉันแล้ว
"เพราะงั้น พี่ฟางห้ามโกรธพี่ป๊อปเด็ดขาดนะ" 
"พี่ ... ไม่รับปาก :p"
 
 
ไรเตอร์แวะมาแค่นี้แหละ 555555555555555 :p ไว้จะแวะมาอีกทีนะแจ๊ะ >,< อย่าเพิ่งเบื่อน๊าาา