stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

"พี่ฟางอ่าาาา รับปากเถอะนะ ว่าจะไม่โกรธพี่ป๊อป" เฟย์เขย่าแขนฉัน พร้อมทำหน้าอ้อน ที่จริงฉันก็ไม่อยากจะโกรธเขาหรอก จากที่เห็นหน้าลูกมีความสุขเวลาได้อยู่กับเขา ฉันก็อยากที่จะลืมเรื่องราวในอดีตทิ้งมันไว้ข้างหลัง และอยู่กับปัจจุบัน แต่ลึกๆฉันก็หงุดหงิดเขาที่ไม่ยอมบอกฉันเรื่องมด :(

"น๊าาา พี่ฟาง น๊าาาา" เฟย์ยังคงอ้อนฉันเรื่อยๆ -_-

"โอเคๆ พี่จะไม่โกรธป๊อป" ฉันแกะมือน้องสาวตัวแสบออก แล้วเดินไปหาลูก

"พอพ พอแล้วๆ เดี๋ยวคุณพ่อเหนื่อยนะครับ"  ฉันพยามแกะลูกออกจากหลังป๊อปปี้ เมื่อก่อนฉันก็ว่าพอพพิดื้อแล้วนะ แต่พอมาอยู่กับป๊อปปี้และคนอื่นๆ เขายิ่งดื้อขึ้นไปอีก

"ผมยังหนุกอยู่เลยครับ" ฉันหันหน้าไปหาป๊อปปี้ ส่งสายตาดุ เพื่อให้เขาเข้าข้าง

"เอ่อ... พ่อเหนื่อยแล้วนะ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จเราค่อยเล่นกันต่อนะ" เขาก้มลง เอามือลูบหัวลูกเบาๆ 

"^___^" < หน้าฉัน

"ยิ้มมีความสุขอยู่หรอฟาง" โทโมะแซวขึ้น ทำให้คนอื่นๆ อมยิ้มไปด้วย

"บ้า ยิ้มเฉยๆไม่ได้หรอ คนอารมณ์ดี" 

ฉันแกล้งเฉไฉ แล้วเดินไปหาแก้วกับแจมที่เตรียมตัวจะกินข้าวก่อนใครเขาแล้ว =W= 

เราทุกคนนั่งกินข้าวพร้อมหน้ากัน... ฉัีนมีสองความรู้สึกที่เกิดขึ้น ความรู้สึกแรกดีใจที่ได้เจอหน้าทุกๆคน เหมือนฉันได้กลับมาหาครอบครัวอีกครั้ง ครอบครัวที่ยังรักและรอฉันเสมอเมื่อฉันต้องการ ความรู้สึกที่สอง คือความรู้สึกผิด ฉันผิดที่กล้าทิ้งพวกเขาไปครอบครัวที่คอยกังวลและเป็นห่วงฉันตลอด ฉันทำให้พวกเขาทุกคนเสียใจ TT;;

"ฟาง" โทโมะเดินมาหาฉันที่ยืนอยู่คนเดียวหน้าระเบียง เขาเดินเข้ามาจับไหล่ฉันเบาๆ เหมือนรู้ว่าฉันกำลังคิดมาก

"ว่าไงโมะ" ฉันยิ้มบางๆให้ พร้อมกับมองเข้าไปข้างในบ้าน

"พวกเรากำลังจะพาหลานไปเที่ยว" โทโมะตอบคำถามที่ฉันยังไม่ได้ถาม ฉันได้แต่พยักหน้าเข้าใจ 

"หน้าจะบอกล่วงหน้า ฟางยังไม่ได้แต่งตัวเลย" โทโมะจับแขนฉันไว้ ขณะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าบ้าน ฉันหันมามองหน้าเขา งงๆ

"พาหลานไป :p" เพล้งงงง ! เสียงหน้าฉันแตกเองแหละ นั่นสิ เขาบอกว่า เราจะพาหลานไป นี้น่า ><;;

"อะ อ่อ" ฉันแกล้งยิ้มขำๆ 

"ไม่สบายใจอะไรบอกได้นะ" โทโมะพูดออกมาลอยๆ แต่ฉันรู้ว่าเขาตั้งใจที่จะพูด

"ฟางสบายใจ จะตายไปโมะ" ฉันผลักไหล่เขาเบาๆ

"เฮ้อออ โกหกคนอื่นได้ แต่โกหกตัวเองไม่ได้หรอกนะ" 

"......." เงียบสิคะ T-T ไม่รู้จะตอบอะไร แทงใจดำอ่ะ 

"เราจะให้เวลาฟางเคลียกับไอ้ป๊อป 2-3 ชั่วโมง แล้วจะพาพอพพิมาส่ง" แผนใครเนี๊ย... ไม่ต้องเดาเลย ฉันว่าแผนเฟย์แน่ๆ 

"ขอบใจนะโมะ ฝากขอบใจทุกคนด้วย ^^" ความจริงฉันก็อยา่กจะคุยกับป๊อปปี้ให้รู้เรื่อง ให้หายทุกเรื่องที่ค้างคาใจมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสเพราะมีลูกอยู่ด้วย 

ฉันเดินเข้ามาข้างในพร้อมกับโทโมะ ตอนนี้ทุกคนเตรียมพร้อมออกเดินทางแล้ว เขื่อนก็มาแล้วกำลังคุยกับป๊อปปี้อยู่ ฉันสงสัยจังว่าเขื่อนจะพูดกับป๊อปปี้เหมือนที่พูดกับฉันไหม

"พอพ อย่าดื้อนะลูก" ฉันบอกลูกที่จับมือกับแจมแน่น บางทีลูกฉันเริ่มจะแก่แดดไปแล้วนะ -0-

"สัญญาครับแม่" 

ฉันกับป๊อปปี้เดินมาส่งทุกคนที่หน้าประตูห้อง มองดูพวกเขาจนลับตา 

"ฟาง" ป๊อปปี้เรียกฉันเบาๆ ขณะที่เราเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว

"หืม ?" ฉันเดินไปนั่งที่โซฟา เขาเดินตามฉันมา แต่ไม่ยอมนั่ง 

"ยังโกรธอยู่หรือป่าว" ป๊อปปี้ถามพร้อมพยามเดินเข้ามาใกล้ฉัน เหมือนเขากำลังเรียกร้องความสนใจจากฉัน

"ยิ่งนายเข้ามาใกล้ฉันมากเท่าไหร่ ฉันก็จะไม่ยอมหันหน้าไปคุยกับนาย" เพราะการที่มองหน้านาย อาจจะทำให้ฉันลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เคืองในใจ T^T

เขาเดินออกจากฉันเหมือนที่คิดไว้เป๊ะ ป๊อปปี้เดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามฉัน ฉันค่อยๆหันหน้าไปมองเขา 

ตึก ตึก

ทำไมใจฉันมันต้องเต้นแรงด้วยเนี๊ย ><;; 

"เรามาเปิดใจคุยกัน ok มั๊ย" ป๊อปปี้เป็นฝ่ายเปิดประเด็น

"อืม"

"เธอเชื่อฉันไหม ว่าฉันกับมดเราไม่ได้่มีอะไรกัน" นี้เขาจะถามเพื่อให้ฉันตอบหรอ ==+ ถามว่าเชื่อไหม ไม่รู้สิ เฟย์ไม่บอก ยัยน้องบ้าบอกแค่เขาไม่ได้แต่งงานกัน นี้ฉันต้องใช้ความรู้สึกตัวเองตอบเขาหรอ...

"เชื่อหรือป่าว" ป๊อปปี้ถามย้ำ

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายกับผู้หญิงคนนั้นเคยทำอะไรกันถึงขั้นไหน แต่ลึกๆแล้ว ความรู้สึกฉันมันบอกให้เชื่อนาย"

ฉันตอบพลางหันหน้าไปมองรอบๆห้อง นี้ฉันหลบหน้าเขาเพื่ออะไร -_-

"ควา่มรู้สึกเธอบอกถูกแล้ว ฉันไม่เคยมีอะไรกับมด ถึงเมื่อก่อนจะจะควงคนนู่นทีคนนี้ทีขึ้นคอนโด ไปบ้านไปโรงแรม แต่ฉันก็ไม่เคยสอดไส้ อย่างมากสุดก็แค่นิ้ว" แกจะบรรยายให้ฉันฟังเพื่ออะไร TT;; จะสอดด้วยนิ้วหรืออะไร ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะ 

"ฉันทำแบบนั้นกับเธอคนเดียวนะฟาง" ประโยคนี้น้ำเสียงเขาอ่อนลงทันที -////-

"เธอเชื่อไหมว่าฉันไม่ได้แต่งงานกับมด" เชื่อ เฟย์บอกฉันแล้ว ฉันตอบเขาในใจ ไม่ยอมพูดออกไป ฉันมองหน้าป๊อปปี้ มองเข้าไปในตาเขา

"เธอเชื่อฉันไหม" 

"อืม... ฉันเชื่อนาย" ฉันยิ้มบางๆให้เขา ขณะที่เขายิ้มกว้าง

"เธอใจร้ายมากเลย เธอหอบลูกหนีฉันทำไม" คราวนี้น้ำเสียงเขาดุขึ้นมานิดนึง หน้าก็เปลี่ยนโหมดเร็วมาก

"ฉันไม่อยากให้นายมาเดือดร้อนด้วย" 

"เดือดร้อน ? ฉันเป็นสามีเธอนะ"

"แต่นายเฉยฉากับฉันก่อนนะ นายมากับมด... มาทำให้ฉันเจ็บ"

"แต่เธอก็จูบกับไอ้โมะให้ฉันเห็น!" ก็คนมันซ้ำใจนี้น่า =_=;; เอ๊ะ เดี๋ยวนะ 

"นายจะเห็นได้ไง ?? ในเมื่อนายไม่ได้อยู่ตรงนั้น" ป๊อปปี้ดูลุกลี้ลุกลน

"เอาเป็นว่าฉันเห็นก็แล้วกัน" เขาพูดแบบไม่สบตากับฉัน

"เธอทำไมไม่บอกฉันว่ามีลูก" เหมือนเขาจะเปลี่ยนเรื่อง !

"ฉันเห็นนายมีความสุขดีกับมดเลยไม่อยากทำร้าย" น้ำเสียงฉันออกจะประชดมากๆเลย 

"เธอ... จะรู้ได้ไงว่าฉันมีความสุขไม่มีความสุข"

"ก็นายเล่นยิ้มแย้ม แววตามองฉัีนเฉยฉาหนิ! " 

"ฉันแกล้งทำ!" ยิ่งเราทั้งคู่คุยกันมากเท่าไหร่ ยิ่งทะเลาะกันมากขึ้นทุกๆที ฉันไม่อยากจะทะเลาะกับเขาแล้ว

"ฉันไม่อยากทะเลาะกับนายแล้ว ฉันให้อภัยนายทุกอย่างทุกเรื่อง และฉันขอโทษที่เอาแต่คิดไปเอง โดยไม่ถามเหตุผลกับนาย ฉัน... ขอโทษ" ประโยคสุดท้ายเราทั้งคู่จ้องหน้ากันนิ่ง

1 วินาที

2 วินาที

3 วินาที

"ฉันก็ขอโทษเธอ... เหมือนกัน" ป๊อปปี้ลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ฉัน เรื่อยๆ เรื่อยๆ

1 วินาที

2 วินาที

3 วินาที

"ฟาง... เรา... เอ่อ ... "

ไรเตอร์มาอัฟแล้ววววววววววววววววว ไอมิสยูเวรี่มัส ทุกๆคน 5555555555555 ขอโทษน๊าา ที่มาอัฟช้า ><