stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

8.8

เขียนโดย Ismenook

วันที่ 15 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 01.42 น.

55 ตอน

860 วิจารณ์

96.97K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.08 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

52)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"เธอไม่คิดถึงฉันจริงๆหรอ" เสียงของอีกคนยังคงถามคำถามซ้ำๆ ฉันอยากจะให้ตัวเองหลับๆไปซะที หลับไปเหมือนกับที่ตาหลับ

"ฉัน... ไม่เคย... คิดถึงนาย" ฉันตอบออกไปน้ำเสียงแผ่วเบา เขาเงียบไปแล้ว...

บรรยากาศยังคงน่าอึดอัด เราทั้งคู่นอนอยู่บนโซฟาอย่างไร้เสียง แม้กระทั่งเสียงหายใจยังไม่ได้ยิน ป๊อปปี้คงพยามหายใจเบาๆเหมือนฉันอยู่ละมั้ง

ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมร่างกายถึงหลับแต่ภายนอก จิตใจภายในกลับตื่นตัวอยู่

"อ๊ะ O.O" ฉันลืมตาขึ้นทันทีที่มือหนามาสัมผัสบริเวณขาอ่อน ใบหน้าของเขาตอนนี้อยู่ห่างจากฉันแค่นิดเดียว มือเขาค่อยๆูลูบไล้ขึ้นมาเรื่อยๆ

"นายจะทำอะไร!" ฉันลุกขึ้นพร้อมผลักเขาออกอย่างรวดเร็ว ป๊อปปี้เพียงแค่แสยะยิ้ม ก่อนจะพุงตัวเข้ามากอดรัดฉันให้ล้มลงไปบนโซฟา

"เป็นบ้าไปแล้วหรอ!" แรงฉันอาจจะไม่สู้เขาแต่ฉันก็ไม่ละความพยามที่จะหลุดออกจากกรงเล็บของหมีป่าตัวนี้

"เธอ... ไม่คิดถึงฉันจริงๆหรอ" เขาถามอย่างแผ่วเบา ตอนนี้ลมหายใจของเขากำลังลดใบหน้าฉันอยู่

"อย่าทำอะไร... บ้าๆนะ" เหตุการ์ณเมื่อครั้งก่อน ที่เขาข่มขืนฉันเริ่มลอยเข้ามาในหัว เหตุการ์ณแสนโหดร้าย

"ป่าวทำอะไรบ้าๆ ฉันแค่จะเตือนความจำให้เธอ สงสัยไปอยู่นู้นเธอจะลืม ว่าฉันคนนี้มีตัวตนยังไงกับชีวิตเธอ ฉันก็เลย..." ใบหน้าเขาก้มลงมาเรื่อยๆ "จะทำให้เธอจำได้ว่าฉันเป็นอะไรกับเธอ"

"ป๊อปปี้!!" เหมือนว่าเขาจะไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น มือหนาเริ่มซุกซนไปตามร่างกายฉัน จูบ... ที่เร่าร้อน ที่ฉันไม่ได้สัมผัสมานาน ลิ้นอีกฝ่ายเหมือนกำลังควานหาอะไรบางอย่างในโพรงปากฉัน ฉันจะไม่ตอบสนองเขา!

ฉันแทบไม่รู้ตัวว่าเสื้อผ้าเริ่มหายไปจากร่างกายตอนไหน

"อ่ะ" ริมฝีปากหนาจูบพรมไปตัวหน้าอกทั้งสองข้าง

"ปะ ป๊อป ปี้" ฉันพยามดัีนตัวเขาออกห่าง แต่เหมือนร่างกายจะอ่อนระทวยไปหมด

"ไม่อยากให้ลูกตื่นหรอกใช่ไหม" เขาบอกเบาๆ นี้เขารู้ได้ไงว่าลูกหลับไปแล้ว ?

"ยะ ยะ อย่า" มือน้อยๆของฉัน จับมือเขาไว้ทัน ก่อนที่มันจะลงไปหาของสงวน

"ไม่เจ็บหรอก" เขาเปลี่ยนมือว่าลูบหัวฉันเบาๆ แล้วจูบลงที่หน้าผาก นาทีนี้ฉันรู้ตัวแล้วว่าต้องการเขาแค่ไหน ต้องการพ่อของลูก ต้องการผู้ชายคนนี้มากที่สุดในชีวิต ...

แสงแดดอ่อนๆ กระทบลงที่เตียงนอน ฉันลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ ก่อนจะไปปิดม่าน อะไรกัน ? ฉันไม่รู้ตัวเลยว่ามานอนบนเตียงตอนไหน

ฉันอมยิ้่มมองผู้ชายที่มีค่ามากกว่าเงินพันๆล้านทั้งสองคน ที่นอนหลับไม่รู้เรื่องบนเตียง คนแรก.. ผู้ชายที่ฉันห่วงหามาตลอด ป๊อปปี้ คนที่สองผู้ชายที่ฉันหวงแหนมากกว่าชีวิต พอพพิ ^__^

"เช้าแบบนี้ทำอะไรกินดัน๊าา" ฉันเปิดดูตู้เย็นแล้วไม่มีะไรเลย ว่างเปล่า -___-;;; สงสัยต้องโทรสั่งอีกตามเคย

"เฮ้!" ฉันหันหน้ากลับไปมองเจ้าของมือที่โอบกอดฉันจากด้านหลัง

"หลับสบายดีไหม" คางเขาวางไว้บนไหล่ฉันช้าๆ

"อืม ... ดี ไม่ยักรู้ว่านายอุ้มฉันไปนอนบนเตียงตอนไหน" คราวนี้ฉันมองหน้าเขาชัดๆ ใบหน้าหล่อๆ เจ้าของหัวใจฉัน

"ตอนที่เธอไม่ร้องแล้วไง สงสัยหมดแรง โอ๊ย!"

"สมน้ำหน้า :p " ฉันตีแขนเขาซะแรง แต่ก็ดีละ อยากพูดเรื่องแบบนั้นทำไม
"เีรามีน้องให้พอพดีไหม" ป๊อปปี้ถามยิ้มๆ

"ฉันไปหาเสื้อผ้านายดูนะ ว่าพอมีชุดไหนใส่ได้หรือป่าว ขี้เกียจไปเอาที่ห้อง" ฉันแกล้งเฉไฉแล้วเดินเข้ามาในห้อง

-///-

"คนบ้า" ฉันยกมือขึ้นจับหน้าที่ร้อนผ่าว พร้อมสะบัดหัวให้เลิกคิด แล้วเดินไปดูลูก

"พอพคับ พอพ ตื่นได้แล้วนะ"

"อื้อออ เช้าแล้วหรอ" เจ้าตัวเล็กลุกขึ้นมาทั้งๆที่ตายังไม่ลืม

"นี้แม่บอกกี่ครั้งแล้ว ให้ลืมตาก่อนค่อยลุก"