stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย
เขียนโดย 
Ismenook
วันที่ 15 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 01.42 น.
แก้ไขเมื่อ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.08 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
53)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
12.15 น.
ตอนนี้เหมือนหัวฉันจะปั่นไปหมด ป๊อปปี้เพิ่งจะบอกฉันว่าเขาโทรบอกเฟย์และคนอื่ีนๆ ว่าฉันกับลูกอยู่ไทยเรียบร้อยแล้ว เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันกำลังวุ่นวายกับการเตรียมอาหารไว้ต้อนรับ -W-
ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เป็นพวกนั้นที่ต้องเตรียมอะไรต่างๆนาๆ ไว้ต้อนรับฉัน ในเมื่อฉันกลับมานะ แต่เอาเถอะ ฉันไม่เรื่องมากอยู่แล้ว (?) ให้ทำอะไรก็ทำ ><;;
"ฟางงงงง~ พวกนั้นมาถึงแล้วนะ กำลังจะขึ้นมา" ป๊อปปี้เดินเข้ามาโอบกอดฉันจากด้านหลัีง ผู้ชายอะไรกอดได้ทุกที่ทุกเวลา
"ลูกละป๊อป" ฉันหันหน้าให้เผชิญกับเขา
"ดูทีวีอยู่ มาม่ะ ให้หอมที"
"ออกไปไกลๆเลย" ฉันใช้มือดันหน้าเขาออกไป
"ที่ทำดีด้วยขนาดนี้ไม่ใช่ว่าจะหายโกรธหรอกนะ" ฉันพูดทิ้งท้ายแค่นั้นก็ยกอาหารออกมาวางที่โต๊ะ โดยไม่หันกลับไปมองเขา
ออดดดดดด~
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ป๊อปปี้เดินไปที่ประตูโดยไม่รอช้า เสียงคุยกันเจื้อยแจ้วดังเข้ามา เสียงที่ชัดที่สุดทำให้น้ำตาฉันคลอ
"เฟย์!!" ฉัีนวางทุกอย่างไว้ที่โต๊ะอาหาร แล้วเดินเข้าไปกอดน้องสาว โดยที่เฟย์ยังไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ
"พี่ฟะ ฟางงง" เฟย์อึ้งไปชั่วขณะ เหมือนกับทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง แล้วกอดตอบฉัน
"เฟย์คิดถึงพี่ที่สุดเลย! พี่ฟางใจร้ายมากที่นานๆทีติดต่อมา T^T"
"พี่.. ขอโทษนะ" ฉันกอดเฟย์แน่นขึ้น
"จะกอดแค่เฟย์คนเดียวหรือไง" เสียงคุ้นหู แม้จะไม่ได้ยินเสียงนี้นานแล้ว แต่ฉันก็จำได้ดี ฉันผละออกจากเฟย์แล้วโผเข้ากอดแก้ว
"คิดถึงมากนะรู้ไหม ^^" แก้วลูบผมฉันเบาๆเหมือนเด็ก ฉันพยักหน้ารับรู้แล้วเปลี่ยนไปกอดแจม
"สบายดีไหมยัยบ้า!" แจมพูดขำๆ พร้อมร้องไห้ดีใจที่เห็นฉัน
ทุกคนร้องไห้กับฉันขนาดนี้ ทำไมนะ ทำไมตอนนั้นฉันถึงทิ้งพวกเขาลง ... ฉันเป็นคนใจร้ายใจดำจริงๆ แค่ผู้ชายคนเดียว ทำไมฉันต้องหนีไปไกลขนาดนั้น
"คิดถึงจัง... โมะ ^^" ฉันเดินเข้าไปกอดโทโมะเบาๆ โทโมะยิ้มให้ฉันอย่างอบอุ่น
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะฟาง" โทโมะกอดฉันเบาๆ อ้อมกอดของเขายังคงอบอุ่นและทำให้ฉันสบายใจเหมือนเดิม โมะเหมือนพี่ชายคนนึง ที่ทำให้ฉันรู้สึกมีกำลังใจกัีบเรื่องร้ายๆ ทำให้ฉันยิ้มได้
"อย่าไปไหนอีกนะ" โมะบอกก่อนนะผละฉัีนออก ฉันหันหน้าไปหาแก้ว ส่งสายตาเป็นนัยว่า อย่าหึงนะ ให้
"ไม่ไปไหนหรอก ^__^ จะอยู่นี้แหละ" ฉันยิ้มให้กับทุกคน
"โห้!! พอดีเลยค่ะพี่ฟาง เฟย์กำลังหิว ><" เฟย์เหมือนจะสังเกตุเห็นอาหารบนโต๊ะก่อนใคร ถึงได้ตะโกนออกมา
"เสียงใครคับแม่" พอพพิเดินออกมา มองดูบรรดาแขกๆอย่าง งงๆ ก่อนจะเดินไปจับแขนป๊อปปี้
"ใครหรอคับพ่อ"
"นี่ลูกฟางใช่ไหม -0-" แจมพูดอย่างตื่นเต้น
"เพื่อนพ่อกับแม่เองคับ คนนั้นนะ ที่สวยๆ น้องสาวคุณแม่"
"ว้่าวว ดีจัง ผมจะมีคุณลุงคุณป้าคุณอาคุณน้าเพิ่มแล้ว เย้ๆ" ลูกเต้นอย่างดีใจ แล้วกระโดดกอดคอป๊อปปี้
"ชื่ออะไรอ่ะพี่ฟาง" เสียงเฟย์
"น่ารักน่าหยิกเชียว ><" แก้ว
"อยากมีกับเขามั๊ยละ" โทโมะหันไปสะกิดแก้ว
"ฮ่าๆๆ ชื่อ พอพพิ"
"ชื่อเหมือนไอ้ป๊อปเลย" โมะพูดอย่างหมั่นไส้
"พอพพิหิวหรือยังคับ" ฉันถามลูกที่กำลังสนุกกับการขี่หลังป๊อปปี้
"หิวแล้วค้าบบ ไปเลยเจ้าม้า พาเราไปกินข้าว!" ฉันและคนอื่นๆอดที่จะขำไม่ได้ที่ลูกเรียกป๊อปปี้แบบนั้น
"เออ เฟย์เขื่อนละ" ฉันหันไปถามเฟย์ที่กำลังยิ้มกว้างมีความสุข
"ทำงานค่ะ เดี๋ยวเสร็จจะรีบตามมา" ฉันพยักหน้าเข้าใจ
"อ่อ! พี่ฟางรู้ไหมว่า เฟย์ล้มงานแต่งพี่ป๊อปกัีบพี่มด..."
"อะไรน..!!" เฟย์รีบเอามือมาปิดปากฉันไว้
"อย่าตะโกนสิคะ " ก่อนจะปล่อยออก
"สองคนนั้นไม่ได้แต่งกัน อีกอย่างพอพี่มดรู้ว่าพี่ฟางท้องกับพี่ป๊อป พี่มดก็ล้มเลิกงาน และคืนพี่ป๊อปให้พี่ฟางเลย ^^"
ฉันมองน้องสาวอย่างอึ้งๆ จริงหรอ ? ที่มดคืนป๊อปปี้ให้ฉันแล้ว
"เพราะงั้น พี่ฟางห้ามโกรธพี่ป๊อปเด็ดขาดนะ"
"พี่ ... ไม่รับปาก :p"
ไรเตอร์แวะมาแค่นี้แหละ 555555555555555 :p ไว้จะแวะมาอีกทีนะแจ๊ะ >,< อย่าเพิ่งเบื่อน๊าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
