stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

"เธอไม่คิดถึงฉันจริงๆหรอ" เสียงของอีกคนยังคงถามคำถามซ้ำๆ ฉันอยากจะให้ตัวเองหลับๆไปซะที หลับไปเหมือนกับที่ตาหลับ 
"ฉัน... ไม่เคย... คิดถึงนาย" ฉันตอบออกไปน้ำเสียงแผ่วเบา เขาเงียบไปแล้ว...
บรรยากาศยังคงน่าอึดอัด เราทั้งคู่นอนอยู่บนโซฟาอย่างไร้เสียง แม้กระทั่งเสียงหายใจยังไม่ได้ยิน ป๊อปปี้คงพยามหายใจเบาๆเหมือนฉันอยู่ละมั้ง 
ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมร่างกายถึงหลับแต่ภายนอก จิตใจภายในกลับตื่นตัวอยู่ 
"อ๊ะ O.O" ฉันลืมตาขึ้นทันทีที่มือหนามาสัมผัสบริเวณขาอ่อน ใบหน้าของเขาตอนนี้อยู่ห่างจากฉันแค่นิดเดียว มือเขาค่อยๆูลูบไล้ขึ้นมาเรื่อยๆ
"นายจะทำอะไร!" ฉันลุกขึ้นพร้อมผลักเขาออกอย่างรวดเร็ว ป๊อปปี้เพียงแค่แสยะยิ้ม ก่อนจะพุงตัวเข้ามากอดรัดฉันให้ล้มลงไปบนโซฟา
"เป็นบ้าไปแล้วหรอ!" แรงฉันอาจจะไม่สู้เขาแต่ฉันก็ไม่ละความพยามที่จะหลุดออกจากกรงเล็บของหมีป่าตัวนี้ 
"เธอ... ไม่คิดถึงฉันจริงๆหรอ" เขาถามอย่างแผ่วเบา ตอนนี้ลมหายใจของเขากำลังลดใบหน้าฉันอยู่ 
"อย่าทำอะไร... บ้าๆนะ" เหตุการ์ณเมื่อครั้งก่อน ที่เขาข่มขืนฉันเริ่มลอยเข้ามาในหัว เหตุการ์ณแสนโหดร้าย
"ป่าวทำอะไรบ้าๆ ฉันแค่จะเตือนความจำให้เธอ สงสัยไปอยู่นู้นเธอจะลืม ว่าฉันคนนี้มีตัวตนยังไงกับชีวิตเธอ ฉันก็เลย..." ใบหน้าเขาก้มลงมาเรื่อยๆ "จะทำให้เธอจำได้ว่าฉันเป็นอะไรกับเธอ" 
"ป๊อปปี้!!" เหมือนว่าเขาจะไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น มือหนาเริ่มซุกซนไปตามร่างกายฉัน จูบ... ที่เร่าร้อน ที่ฉันไม่ได้สัมผัสมานาน ลิ้นอีกฝ่ายเหมือนกำลังควานหาอะไรบางอย่างในโพรงปากฉัน ฉันจะไม่ตอบสนองเขา! 
ฉันแทบไม่รู้ตัวว่าเสื้อผ้าเริ่มหายไปจากร่างกายตอนไหน 
"อ่ะ" ริมฝีปากหนาจูบพรมไปตัวหน้าอกทั้งสองข้าง 
"ปะ ป๊อป ปี้" ฉันพยามดัีนตัวเขาออกห่าง แต่เหมือนร่างกายจะอ่อนระทวยไปหมด 
"ไม่อยากให้ลูกตื่นหรอกใช่ไหม" เขาบอกเบาๆ นี้เขารู้ได้ไงว่าลูกหลับไปแล้ว ?
"ยะ ยะ อย่า" มือน้อยๆของฉัน จับมือเขาไว้ทัน ก่อนที่มันจะลงไปหาของสงวน
"ไม่เจ็บหรอก" เขาเปลี่ยนมือว่าลูบหัวฉันเบาๆ แล้วจูบลงที่หน้าผาก นาทีนี้ฉันรู้ตัวแล้วว่าต้องการเขาแค่ไหน ต้องการพ่อของลูก ต้องการผู้ชายคนนี้มากที่สุดในชีวิต ...
 
 
แสงแดดอ่อนๆ กระทบลงที่เตียงนอน ฉันลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ ก่อนจะไปปิดม่าน อะไรกัน ? ฉันไม่รู้ตัวเลยว่ามานอนบนเตียงตอนไหน 
ฉันอมยิ้่มมองผู้ชายที่มีค่ามากกว่าเงินพันๆล้านทั้งสองคน ที่นอนหลับไม่รู้เรื่องบนเตียง คนแรก.. ผู้ชายที่ฉันห่วงหามาตลอด ป๊อปปี้ คนที่สองผู้ชายที่ฉันหวงแหนมากกว่าชีวิต พอพพิ ^__^ 
 
"เช้าแบบนี้ทำอะไรกินดัน๊าา" ฉันเปิดดูตู้เย็นแล้วไม่มีะไรเลย ว่างเปล่า -___-;;; สงสัยต้องโทรสั่งอีกตามเคย 
"เฮ้!" ฉันหันหน้ากลับไปมองเจ้าของมือที่โอบกอดฉันจากด้านหลัง 
"หลับสบายดีไหม" คางเขาวางไว้บนไหล่ฉันช้าๆ
"อืม ... ดี ไม่ยักรู้ว่านายอุ้มฉันไปนอนบนเตียงตอนไหน" คราวนี้ฉันมองหน้าเขาชัดๆ ใบหน้าหล่อๆ เจ้าของหัวใจฉัน
"ตอนที่เธอไม่ร้องแล้วไง สงสัยหมดแรง โอ๊ย!" 
"สมน้ำหน้า :p " ฉันตีแขนเขาซะแรง แต่ก็ดีละ อยากพูดเรื่องแบบนั้นทำไม"เีรามีน้องให้พอพดีไหม" ป๊อปปี้ถามยิ้มๆ
"ฉันไปหาเสื้อผ้านายดูนะ ว่าพอมีชุดไหนใส่ได้หรือป่าว ขี้เกียจไปเอาที่ห้อง" ฉันแกล้งเฉไฉแล้วเดินเข้ามาในห้อง
-///- 
"คนบ้า" ฉันยกมือขึ้นจับหน้าที่ร้อนผ่าว พร้อมสะบัดหัวให้เลิกคิด แล้วเดินไปดูลูก
"พอพคับ พอพ ตื่นได้แล้วนะ" 
"อื้อออ เช้าแล้วหรอ" เจ้าตัวเล็กลุกขึ้นมาทั้งๆที่ตายังไม่ลืม 
"นี้แม่บอกกี่ครั้งแล้ว ให้ลืมตาก่อนค่อยลุก"
"ขอโทษคับแม่" พอพค่อยๆขยี้ตา และยิ้มกว้าง 
จุ๊บ 
จุ๊บ
เราสองคนแม่ลูกมอนิ่งค์คิสกันเหมือนทุกเช้า เสียงคนเข้ามาในห้อง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร
"อ้าวว ของพ่อละ" ป๊อปปี้ทำหน้างอลๆ เดินมานั่งที่ปลายเตียง
จุ๊บ
พอพพิจุ๊บแก้มป๊อปปี้อายๆ
"ต่อไปผมไม่จุ๊บพ่อแล้วนะ -///-"
"เขิลหรอ 55555" ฉันแซวลูกเล่นๆ พอพหน้าแดง สงสัยเพราะหอมแก้มผู้ชายด้วยกัน
"555555 แม่ไม่จุ๊บพ่อบ้างหรอคับ" ลูกหันมาถามฉัน ป๊อปปี้ก็ทำหน้าประมาณว่า จุ๊บเค้าหน่อย
"แม่ง่วงจัง" ฉันแกล้งทิ้งตัวลงนอน
"ถ้าแม่เขาไม่จุ๊บ เดี๋ยวพ่อเข้าไปจุ๊บเอง"
"ตาบ้า!" ฉันลุกขึ้นอัตโนมัติ
"แค่พ่อจับหน้าท้อง แม่ร้องทำไมดังจัง" ลูกทำหน้างง ส่วนต้นเหตุก็ยิ้่มกว้างมีความสุข
"ป่าวจ้ะ ^^" 
"แล้วตกลงแม่จะจุ๊บพ่อไหมคับ" ลูกถามเสียงเศร้า
"เอาแก้มมาสิ" ฉันบอกเสียงเบา ป๊อปปี้เอียงแก้มมา ฉันค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆเขา 
จุ๊บ
"เย้! แม่น่ารักจังคับ" 
จุ๊บ 
ป๊อปปี้จุ๊บแก้มฉันกลับ แบบที่ไม่ทันตั้งตัว คนบ้าชอบฉวยโอกา่สตลอดเลย -///-
 
 
ไรเตอร์อัฟแล้วน๊าาาาาาาาาาา อาจจะสั้นไป ? ให้อภัยเค้าด้วย TT