stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

เวลาล่วงเลยผ่านมาเกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว ฉันเดินไปเดินมาแทบทั้งวันบนห้อง ป้าที่ร้านขายโจ๊กบอกว่าเขาพาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนฉันไป ฉันรู้ว่าเขาพักอยู่ห้องไหน (แอบไปถามพนักงานมา) ชั้นข้างล่างนี้ห้องตรงกันกับที่ๆฉันกำลังยืนอยู่ อันที่จริงฉันก็อยากเจอเขาอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง อยากถามเขาว่าลืมฉันหรือยัง แต่ฉันกลัวการเผชิญหน้า กลัวว่าตัวเองจะเจ็บเหมือนเมื่อก่อน 

'เขาคงจะแต่งงานแล้วนะฟาง อย่าลืมสิ' 

'เธอไปเจอเขาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ไปทำให้เขาเห็นว่าเธอเข้มแข็งขึ้นแล้ว' 

'แต่ถ้าเธอไม่มั่นใจ อย่าเพิ่งไปตอนนี้จะดีกว่า' 

'เธอจะหนีไปอีกนานแค่ไหน เธอจะทำตัวเหมือนทั้งโลกมีแค่เธอหรือไง'

"พอที!!" ฉันตะโกนออกมาอย่างลืมตัว หลังจากที่ฟังเสียงความคิดที่ทะเลาะกันไปมา ฉันเลือกได้แล้ว ฉันจะไปเจอเขา ไปทำให้เขารู้ว่าฉันอยู่สุขสบายดี ฉันจะไม่หนี... อีกแล้ว

หน้าห้องป๊อปปี้

นิ้วชี้ฉันค้างอยู่กลางอากาศ สมองกำลังปั่นป่วนไปมา พร้อมกับความรู้สึกลังเลว่าจะกดออดหน้าประตูดีไหม 

"เป็นไงเป็นกัน" 

ออดดดดดด~

"ใครคับ" มีเสียงออกมาจากข้างในห้อง หัวใจของฉันกำลังเต้นรัว ให้ตายสิ! เหงื่อฉันออกทั้งๆที่ข้างนอกก็เปิดแอร์เนี๊ยนะ 

แอดดดดดด~

"ฟาง! >[]<!!" 

"O.O" เพราะอะไร ? ทำให้เขาโผเข้ากอดฉัน เพราะอะไร ? เขาถึงต้องทำแบบนี้ อยู่ดีๆหัวใจของฉันก็เต้นแรง พร้อมกับความรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง บวกกับความรู้สึกดีที่เริ่มเข้าครอบง่ำฉันทั้งตัว

"นะ นาย ปล่อยฉันได้แล้ว" ฉันตัดสินใจพูดขึ้น เพราะถ้าขืนปล่อยให้เขากอดนานไปอีกสักวินาที ฉันคงจะกลับไปอยู่ในโหมดมัธยมแน่ๆ โหมด... ตกหลุมรัก

"เธอจริงๆด้วย ^^" ป๊อปปี้ผละออกจากฉัน แววตาและใบหน้าของเขาดูออกจะดีใจเกินไป มือหนาทั้งสองข้างกุมใบหน้าฉันไว้ เขาัลูบมันอย่างแผ่วเบา นี่เขาจะทะนุถนอมฉันไปทำไม!!

"ลูกฉันอยู่ไหน" ฉันพยามทำเสียงแข็ง แววตาเย็นชา 

"ลูกเราต่างหาก" ป๊อปปี้ยังคงยิ้มร่า ก่อนจะสังเกตุเห็นสีหน้าฉัน เขาหุบยิ้มแทบไม่ทัน

"หลีก" ฉันพูดพร้อมกับแทรกตัวเข้ามาในห้อง ห้องเขาที่นี้ดูคล้ายๆกับห้องอีกห้องที่อยู่คอนโดเลย ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง เห็นโมเดลที่ตั้งโชว์เด่นกว่าสิ่งของอย่างอื่น

"แม่คับ!" ฉันสะดุ้ง ก่อนจะรู้ตัวว่าเหม่อ พอพพิวิ่งเข้ามากอดฉันแน่น "แม่ไปไหนมาคับ"ดวงตาคู่ที่ฉันชอบ มองอย่างใสซื่อ 

"แม่ไปธุระมาคับ พอพกลับห้องกันดีกว่าลูก" ฉันลูบหัวลูกพร้อมกับยิ้มบางๆ

"ไม่เอา ผมจะอยู่กับพ่อ" พอพทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ลูกวิ่งไปกอดเขาไว้และหันมาหาฉัน ประโยคที่ฉันกลัวที่จะได้ยินมัน

"เราอยู่กับพ่อนะ นะๆ นะึคับ" 

"ขะ เขา ไม่ใช่... พ่อของหนูนะ" อีกครั้งที่ฉันพยามข่มเสียงไว้ไม่ให้สั่น ป๊อปปี้ทำหน้าเจ็บปวดสักพัก ก่อนจะพูดออกมา

"กลับไปกลับแม่เขาเถอะ เด็กดีต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่นะ" น้ำเสียงที่เขาพูดกับพอพพิ เป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยน น้ำเสียงที่เมื่อก่อนฉันเฝ้าอยากจะได้ยิน

"ผมไม่กลับ!"

"พอพ!"

ปัง! 

ฉันมองประตูห้องนอนที่ถูกลูกปิดและล็อกไว้อย่างอึ้งๆ เขาไม่เคยทำตัวแบบนี้ ไม่เคยดื้อและตะโกนใส่ฉัน 

"คือ ฟาง ที่ลู..." 

"เพราะนายคนเดียว!!" ฉันเดินเข้าไปผลักป๊อปปี้เต็มแรงจนเขาเซล้มลงไปบนโซฟาข้างหลัง

"เพราะฉันอะไีีร" ฉันไม่ได้หลบสายตาที่เขามองมา ฉันเผชิญกับมันทั้งๆที่กลัว

"ถ้านายไม่พาเขามาที่นี้ ถ้านายไปทำธุระของนายซะ ลูกคงไม่ทำตัวแบบนี้!" ฉันตะคอกเสียงดัง วินาทีนี้ฉันไม่สนว่าลูกจะได้ยินหรือป่าว ที่ฉันสนคือ ... เขา ที่เป็นต้นเหตุ ... ต้นเหตุของการพบเจอกัน

"อ่อ ที่เธอสนคือลูกทำตัวไม่ดีกับเธอ แค่นั้น? แล้วเธอสนใจลูกบ้างหรือป่าวว่า ลูกรู้สึกยังไง เขาเป็นเด็ก เขาต้องการทั้งพ่อและแม่ เขาเป็นวัยที่อ่อนไหว เป็นวัยที่ไม่สมควรต้องได้รับเรื่องอะไรก็ตามที่มีผลกระทบต่อจิตใจ!!" 

"ไม่ต้องมาสอนฉัน!" ฉันเชิดหน้าใส่เขาแล้วก้าวเท้ายาวๆ ฉันอยากจะไปให้พ้นหน้าเขาเร็วๆ แต่ยังไม่แม้แต่จะผ่านเขาไป แขนฉันก็โดนมือหนานรั้งไว้

"จะไปไหน" ป๊อปปี้ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง "ฉันไม่ให้เธอไป"

"ปล่อย!" ฉันพยามสะบัดแขนให้หลุด พอไม่หลุดฉันก็มองหน้าเขาอย่างเคืองๆ 

"ถ้าเธอไป พอพพิเป็นของฉันแน่ ฉันจะพาเขาไป...จากเธอ" 

"นายมันนิสัยเสียที่สุด!" คราวนี้ป๊อปปี้ปล่อยให้ฉันสะบัดแขนออกอย่างง่ายดาย เขาแสระยิ้มมุมปากพร้อมกับเดินเข้าไปในครัว ฉันได้แต่ยืนมองตามแผ่นหลังเขาอย่างหาคำตอบไม่ได้ว่าคิดยังไง กับการกระำทำของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าพ่อของลูก 

"ตู้เย็นฉันไม่มีอะไรมาก หิวหรือป่าว" เขานั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้าม พร้อมกับวางจานผลไม้ลง ฉันมองหน้าเขาแบบเย็นชา

"ฉันไม่กินของจากคนแปลกหน้า" ป๊อปปี้แอบถอนหายใจเบาๆ 

"ฉันว่าเธอคงหิว เดี๋ยวไปโทรสั่งอาหารขึ้นมาให้นะ" เขาคว้าโทรศัพท์และเมนูของทางโรงแรมเลี่ยงออกไป

ชิ -/\- ฉันคว้าแอปเปิ้ลที่เขาปลอกเปลือกมากิน มันก็อร่อยอ่านะ ผลไม้ ฉันอยากกินแทบตายอยู่ที่นู้นไม่ค่อยได้กินผลไม้เท่าไหร่ ส่วนใหญ่กินแต่ชีส -___-

ผ่านมาประมาณ 15 นาที นับจากที่ฉันกินอาหารที่เขาสั่งมาให้เสร็จ ป๊อปปี้นั่งเงียบจ้องฉัน จนฉันแทบทำอะไรไม่ถูก -*- อีตานี่จะไม่พูดอะไรเลยหรอ

"สบายดีไหมฟาง" ไม่ทันขาดคำ เขาก็ถามขึ้น

"อืม สบายดี" ฉันตอบทั้งๆที่ไม่มองหน้าเขา

"เธอคิดถึงทุกคนที่นี้บ้างหรือป่าว คิดถึงฉันบ้างมั๊ย" ฉันชำเลืองตามองเขาเล็กน้อย 

"ฉันจะไปคิดถึงนายทำไม" ฉันเปลี่ยนจากนั่งเป็นยืดตัวลงนอนบนโซฟา พร้อมกับหลับตา

"ไม่รู้สิ ฉันอยากให้เธอคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงเธอมั้ง" นายเคย...คิดถึงฉันด้วยหรอ คำถามนี้ฉันได้แต่ถามเขาในใจ เสียงจากโซฟาฝั่งตรงข้าง ทำให้ฉันรู้ได้โดยที่ไม่ต้องลืมตาขึ้นมา ป๊อปปี้ก็กำลังนอนบนโซฟา เหมือนกับฉัน

ไรเตอร์อัฟแล้วน๊าาาาาาาาาาา *0* อุส่าชิงหนีการบ้านมาอัฟเลยนะเนี๊ย 555555555 ฝากไว้ด้วยนะคะ ><