stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

ร่างผมกระแทกลงกับพื้นคอนกรีต เจ็บเป็นบ้าเลย T^T ผมยกมือขึ้นจับหัวเบาๆ จะความจำเสื่อมป่ะเนี๊ย...ห๊า! ผมยกมือขึ้นจับหัวได้ ผมตายหรือยัง ?
บรืนนนนนนนนน 
เสียงรถคันที่คิดว่าน่าจะชนผม ขับออกไป ชนแล้วหนีนี้หว๊า ผมสัมผัสได้ถึงผิวเนียนๆที่หน้าอก ทำไมความตายมันไม่เห็นหน้ากลัวเท่าไหร่้เลยละ 
"โอ๊ย" เสียงคุ้นดังขึ้นใกล้ๆใบหู ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา 
"แก้ว!" ผมมองดูใบหน้าเนียน มือเธอกำลังโอบกอดผมไว้อยู่ มิน่าละถึงรู้สึกว่ามีอะไรนุ่มๆ ^0^ แก้วเหมือนไ่ม่สนใจผม เธอพยุงตัวเองลุกขึ้น 
"เนย!" แ้ก้วยังไม่ทันปัดฝุ่น เธอก็วิ่งหน้าตาตื่นไปที่กลางถนน ผมรีบลุกขึ้นตามไป 
"ไม่จริง นะ นะ เนย" น้ำเสียงผมสั่นขึ้นมา ร่างบางตรงหน้านอนอาบเลือดอยู่ แก้วยืนแข็งเป็นหุ่นทำอะไรไม่ถูก เหมือนกับผม
"กรี๊ดดด!" เสียงกรี๊ดของเอพริลทำให้ผมได้สติขึ้นมา เข่าผมอ่อนลงพอๆกับร่างผมที่ทรุดลงกับพื้น น้ำตาลูกผู้ชายกำลังไหล เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม นั่นแค่เลือดที่ไหลออกมาจากแผล
"ฮือๆ เนย" แจมนั่งลงประคองเนยขึ้นมากอดไว้ ผมค่อยๆคลานช้าๆไปหาร่างเนย
"ฉันผิดเอง" แจมเงยหน้าขึ้่นมามองผม เธอส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา
"เนยรักนายมาก ฮือๆ" เพราะว่ารักไง ผมถึงต้องมาร้องไ้ห้แบบนี้ ผมละอายใจที่เป็นต้นเหตุของเรื่อง ไอ้คนที่มันชนแล้วหนี อย่าให้ผมรู้นะว่าเป็นใคร ผมจะตามไปฆ่ามัน
"ขอฉันกอดเนยได้ไหม" ผมค่อยๆเอือมมือไปจับแขนเนย แจมลังเล แต่ก็ยอมปล่อยเนยให้ผม ใบหน้าสวยตอนนี้มีเลือดไหลลงมาอาบแก้ม จมูกเธอมีเลือดไหลออกแต่ไม่มาก ส่วนมากเลือดจะอยู่ตามแขนตามขาแล้วก็ช่วงหลัง เนยคงไม่มีสติ ผมคิดว่าเธอจะไม่มีสติอีกต่อไปแล้ว T^T 
"ฮือๆ" ผมกอดร่างเธอไว้แน่น ทำไมไม่ใช่ผมละที่ตาย ทำไมคนนั้นไม่ใช่ผม
"แจม ไม่เป็นไรนะ" แก้ววางมือบนไหล่แจม แจมลุกขึ้นแล้วโผเข้ากอดแก้วไว้ ผมเพิ่งเห็นว่าแก้วเองก็ร้องไห้ ผู้คนที่อยู่บริเวณนี้ต่างพากันมามุงดู บางคนก็หันไปซุบซิบกัน
"ไม่เคยเห็นคนตายหรือไง!! ถึงมามุงดูนะ ไม่มีใครใจดีโทรเรียกรถโรงบาลเลยสักคน มายืนดูให้ได้อะไรขึ้นมาว่ะ!!" ทุกคนตกใจสะดุ้งที่ผมตะคอกใส่ บางคนรีบเดินหนี
"ผม..โทรแล้วพี่" ธามไทที่กอดเอพริลอยู่พูดขึ้น
"เนย เธออย่าเพิ่งเป็นไรนะ" ผมช้อนร่างเธอขึ้น แล้วรีบอุ้มเธอไปที่รถ 
"ไม่มีประโยชน์หรอก" แจมบอก "เนยไม่หายใจแล้ว ฮือๆ" ผมไม่สน ผมพาเนยขึ้นรถแล้วขับออกมา ดูเหมือนธามเอพริลแก้วแจมก็ขึ้นรถตามมา นาทีนี้คนที่นอนไม่ได้สติข้างๆผมสำคัญที่สุด ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนนอกจากแม่ผม รักผมได้มากขนาดนี้เลย ผมไม่เคยคิดที่จะรักเธอด้วยซ้ำ ไม่คิดแหม้แต่จะชอบ ทุกอย่างที่ผมทำไปผมแค่หวังสนุกๆ แต่หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอกลับไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องสนุก เธอรักผม เธอยอมตายแทนผม 
ผมมันโครตโง่ แม่งทำไมผมโง่ขนาดนี้ว่ะ เหี้ย!
เอี๊ยดดดดดดดด
ผมเบรกรถกระทันหันกลางถนน ไม่มีแรงจะขับต่อได้่แต่ทุบพวงมาลัยไปมา
ก๊อกๆ
"เฮียๆๆ" ธามเคาะกระจกผมรั่ว "เฮียเปิดก่อน" 
ผมส่ายหน้าไปมาบนรถ น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุดพอๆกับมือที่ทุบพวงมาลัย
"เนยๆ" ผมหันดึงมือเธอขึ้นมาแนบแก้ม "ได้ยินฉันหรือป่าว" 
ก๊อกๆ 
"เฮียตำรวจจราจรมา" ช่างแม่งมันปะไร ใครจะไปสน 
ก๊อกๆ
"คุณคับ เปิดกระจกรถลงด้วยคับ" 
ก๊อกๆ
"คุณคับเปิดเหอะ" 
~ไม่มีเธอก็ไม่อยากหายใจ ไม่มีแรงสั่งตั...~ หงุดหงิดกับเพลงนี้ก็ตอนนี้แหละ ! ไม่น่าโหลดมาใช้เลย ผมกดรับสายทั้งๆที่ไม่ดูชื่อ
"ฮัลโหล"
ก๊อกๆ
"คุณคับลงมาคุยกันก่อน"
[นายเิปิดประตูเดี๋ยวนี้ มันไม่มีประโยชน์หรอกนะที่จะทำแบบนั้น] แก้ว -O-
"ไม่ต้องมายุ่ง เธอไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกฉันหรอก!" ผมพูดอย่างโมโห
[ทำไมจะไม่้เข้าใจ ในเมื่อเนยก็ตายแทนฉันเหมือนกัน!] ผมไม่เข้า เนยตายแทนแก้วได้ยังไง ผมปล่อยมือเนยลง แล้วหันไปมองนอกกระจก ตอนนี้ตำรวจยืนคุยกับธามไท เอพริลเรียบร้อยแล้ว ส่วนแก้วเองก็โอบแจมที่ร้องไห้ยังไม่หยุดพร้อมมองมาทางผม 
"ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้" ผมกดตัดสา่ย แล้วเปิดประตูรถลงไป ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว 
"เราสะ เสีย เนย จริงๆ ชะ ใช่มั๊ย" แจมถามผม พอผมพยักหน้าเท่านั้นแหล่ะ เธอก็ร้องไ้ห้หนักขึ้น ผมเข้าใจดี สองคนนี้เป็นพี่น้องคลานตามกันมา อยู่ด้วยกันตลอด ขาดคนใดคนหนึ่งไป มันก็เหมือน...จะอยู่ไม่ได้ ผมยืนนิ่งปล่อยให้ตำรวจและคนของโรงพยาบาลมาพาร่างเนยออกไปจากรถ 
 
 
"พี่แจมให้ผมเอามาให้พี่" ธามยืนเสื้อผ้าผู้ชายมาให้ผม "ไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวซะ เราจะได้ไปวัดกัน" ผมไม่ตอบ ธามเลยวางเสื้อผ้าลง แล้วเดินออกไป เหอะ ไปวัดงั้นหรอ T^T
"ไม่ได้ยินที่ธามพูดหรือไง" แก้วเดินเข้ามานั่งข้างๆผม เธอใส่ชุดสีดำเรียบร้อยแล้ว
"หมายความว่าไง เนยตายแทนเธอเหมือนกัน" ผมหันไปจ้องตาคู่สวย แก้วไม่ได้ละสายตาออกไปจากผม เธอจ้องผตอบ
"ฉัน...ไปถึงตัวนายก่อน เราคงจะได้ตายกันทั้งคู่ แต่...ในนาทีสุดท้าย เนยวิ่งเข้ามาผลักฉันที่ยืนกอดนายอยู่ ไม่รู้ว่าตอนนั้นยัยนั่นไปเอาแรงมาจากไหนเยอะแยะ ถึงทำให้เรากระเด็นได้ พอรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ฉันร้องขึ้นมาเพราะเจ็บแขน" แก้วพูดรัว ดวงตาคู่สวยไม่กระพริบ 
"อะอื้ม" ผมเป็นคนที่เบือนหน้าหนีจากดวงตาคู่นั่นก่อน ถึงแม้ว่ามันจะทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นแค่ไหนก็ตาม
 
 
"แก้ววว!" ผมหันออกไปนอกศาลา ฟางกำลังวิ่งนำมีล่ากับเฟย์มา พอดูเธอใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่าแก้มเธอมีคาบน้ำตาเต็มไปหมด ฟางโผเข้ากอดแก้ว แล้วผละออกไปกอดแจม
"ฮือๆ มันเรื่องอะไรกัน" 
"ไว้เล่านะ" แจมลูบผมฟางเบาๆ ฟางผละออกแล้วหันมามองผม 
"นายทำให้เพื่อนฉันตายใช่ไหม" คนตัวเล็กเดินมาหาผมทั้งน้ำตา ผมยืนนิ่งไม่ตอบ 'ฉันพูดไม่ออกจริงๆฟาง'
เพี๊ยะ! 
หน้าผมชาขึ้นมา ทุกคนยืนมองไม่มีใครพูดอะไรสักคำที่ฟางตบผม 
"ฮือๆ ฉันเกลียดนายโทโมะ!" 
"ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้นะ" ผมคว้ามือฟางขึ้นมาจับไว้ เธอสะบัดออกแล้วจับไหล่ผมเขย่า
"แล้วนายมาำืำทำให้เนยตายทำไม นายมาืทำให้เพื่อนฉันรักทำไม ฮือๆ" แรงเขย่าอ่อนลง เธอเหนื่อยแล้วสิ ผมถือโอกาสที่ฟางอ่อนลง ดึงเธอเข้ามากอด
"ฉันขอโทษฟาง ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากเป็นคนที่ตาย" ผมเม้มหน้าลงกับไหล่คนตัวเล็ก
"ฮือๆ ถ้านายตายฉันก็คงเสียเหมือนกัน" 
"หึ" ผมขำออกมาเล็กน้อย
"ฉันไม่ได้รักนายนะ แค่รู้สึกดีที่มีนาย" ฟางร้อนตัว -*- ผมผละออกจากฟาง เป็นจังหวะเดียวกับที่แก้วเดินออกไปพอดี ใจหนึ่งผมก็อยากตามออกไป แต่อีกใจมันสั่งให้ผมอยู่ตรงนี้ บางทีแก้วอาจจะอยากอยู่คนเดียว
 
 
ทุกอย่างดูจะเป็นปกติตามฉบับงานศพ ฟางบอกว่าจะรอเผาศพเนยก่อนค่อยจะไปสกอตแลนด์ งั้นก็เหลือเวลาอีกแค่ 2 วัน แจมดูจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ผมเห็นว่าเธอไม่เคยว่างตลอดชอบทำตัวเองให้วุ่นวาย คงกลัวว่าว่้างแล้วจะคิดถึงเนย แก้วกับเอพริล มีล่าก็ทำตัวเป็นเด็กเสริฟน้ำโดยปริยาย ธามไทเองก็วุ่นกับของว่าขาดเหลืออะไรบ้าง จะได้สั่งมาเพิ่ม ส่วนผมละ ? ไม่มีแรงจะทำอะไรนอกจากนั่งดูรูปเนยทั้งวันนิ่งๆ ไม่สุงสิงกับใคร 
"โมะ โอเคหรือป่าว" โบว์เดินเข้ามาจับมือผม ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
"มีใครคนหนึ่งเขาอยากคุยด้วย" ผมหันไปรอคำตอบจากโบว์ แต่เธอยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินออกไป
"โบว์! ใครละที่อยากคุย"
"ฉันเอง" ผมหันไปตามเสียงคนมาใหม่ ป๊อปปี้ใส่เสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนต์สีดำสบายๆ เดินเข้ามาสีหน้านิ่งๆ แววตาไร้ความรู้สึก จะมาทำไม มาเพื่อซ้ำเติมผม สมน้ำหน้าผม เยาะเย้ยผมละสิ!
 
 
มันไม่เศร้าเลย -__- กะจะให้ดราม่า แต่อ่านกี่รอบๆไรเตอร์ก็ไม่รู้สึกดราม่า
55555555 ไรเตอร์แต่งห่วยมากอ่านะ กะจะให้เศร้า แต่มันก็ไม่เศร้า ให้อภัยมือใหม่ด้วยพลีส *0*