stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

[Tomo is talk]

หลังจากที่ผมบอกฟางว่าจะกลับบ้าน ผมก็ไม่ได้กลับจริงๆหรอก ผมแค่ไม่อยากให้ฟางเห็นว่าผมเศร้าที่รู้ว่าเธอจะไปต่างประเทศ ! ผมควรตัดใจจริงๆเสียที แต่ที่ผ่านมา...ผมก็ไม่ได้รู้สึกเศร้าเสียใจอะไรมากมาย มันแค่้จุกที่หน้าอก แล้วไม่มีกระจิตกระใจทำอะไร เฮ้อ บางทีผมอาจไม่ได้ชอบเธอจริงๆก็ได้ 

ผมเลี้ยวรถเข้าร้านคอฟฟี่ร้านหนึ่ง ที่ติดอยู่กับถนนใหญ่ "NJ คอฟฟี่" ผมพรึมพรำอ่านชื่อร้าน หึ คนเป็นร้านที่เปิดโดยคู่รักนะสิ ภายในร้านตกแต่งไว้อย่างน่ารัก ส่วนใหญ่ล้วนเป็นสีม่วงชมพู 

"รับอะไรดีคะ" 

"แจม -O-" ผมมองคนตรงหน้าอย่างนึกไม่ถึง แจมเงยหน้าขึ้นจากเมนูมามองผม เธอกระพริบตาถี่ๆเหมือนไม่อยากจะเชื่อ อั้ยย้ะ! น่ารักเป็นบ้า 

"ทำไมเธอถึง...เฮ้! ร้านเธอหรอ" ผมคิดขึ้นมาได้ทันที N ก็ เนย J ก็แจม ร้านของสองสาว!

"อืมๆ นายจะเอาอะไร" ผมเดินตามแจมไปนั่งที่โต๊ะ

"เอาเจ้าของร้าน ^^ ล้อเล่น" ผมแกล้งขำๆ ที่แจมส่งสายตาไม่พอใจมาให้ ยัยนี่ไม่้เห็นเหมือนน้องเลย T^T

"เอากาแฟร้อนแก้วนึง" แจมพยักหน้าแล้วเดินไป ผมนั่งมองรอบๆร้าน ไปเรื่อย สองสาวนี้แต่งร้านได้สวยดีแฮะ 

"โต๊ะตรงนั้นว่าง!" เสียงคุ้นๆ ดังขึ้น ผมหันไปมองคนที่เข้ามาใหม่ ยัยแก้ว มากับไอ้เด็กธามไท แล้วก็เอพริล หืมม บูม หายไปไหน นี่ถ้าเอพริลหายไปผมจะไม่สงสัยเลย 

"พี่โมะสวัสดีค่ะ ^^" เอพริลยกมือขึ้นไหว้ผม แก้วกับธามหันมามองแล้วทำเป็นไม่รู้จัก ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะ

"บูมไปไหนละเอพริล" ปากผมถามเอพริลแต่ตาจ้องไปที่แก้ว เธอยังทำเป็นอ่านเมนู 

"บูมไปทะเลกับเพื่อนแล้วค่ะ" 

"ดีจัง เอพริลได้อยู่กับธามซะที" ผมกระซิบเอพริลเบาๆ ท่าไม่เห็นว่า อดทนชอบไอ้ธามได้นานขนาดนี้ ผมจะจีบเองเลยนะเนี๊ย ^0^

"พี่โมะก็เอ..."

"เอพริลกลับมาโต๊ะได้แล้วม้างงง!!" ธามแทรกขึ้น ไอ้เด็กนี่หวงเอพริลแน่ๆ -__-;

"ไปเหอะ ^^" เอพริลยิ้มให้ผมทีหนึ่งแล้วเดินไปหาแก้วกับธามที่โต๊ะ

"โมะ -O-!!" ผมสะดุ้งที่มีคนมาจับไหล่ ยังไม่หันไปดู เธอก็เดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผมแล้ว

"เนยทำตกใจ" ผมรับกาแฟที่เธอวางลงมาคนๆให้เข้ากัน

"ขอโทษ *0* ทำไมถึงมานี้ได้ละ" 

"ไม่รู้สิ เห็นร้านน่ารักดี ไม่คิดว่าจะเป็นร้านเนย" ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม ต้องมองไปที่แก้ว 

"อ่อ โมะอยากได้อะไรบอกเนยได้ทู้กกอย่าง เนยให้กินฟรีๆ" มือผมโดนคว้าเข้าไปจับ เนยกุมมือผมขึ้นมาแนบแก้มเนียนของเธอ ผมแอบมองไปทางแก้ว และดูเธอก็มองมาที่โต๊ะผมเหมือนกัน แต่ด้วยสา่ยตาที่ว่างเปล่า 

"เนย...โมะมีเรื่องจะคุย" เนยมองผมด้วยแววตาสงสัย

"ได้เลย โมะมีอะไร ^^" 

"โมะไม่อยากให้เนยคาดหวังกับโมะมากเกินไป คือ ประมาณว่า โมะดีกับทุกคนโมะอาจจะดูให้ความหวังเนยนะ แต่โมะไม่ได้คิดอะไรกับเนย เนยทำแบบนี้มันดูไม่เหมาะ" รอยยิ้มค่อยๆหายไปจากใบหน้าเนย

"เนยจะคิดว่าโมะไม่เคยพูดมันออกมา" เธอปล่อยมือผมลง แล้วเช็ดน้ำตาที่ไหล ผู้หญิงขี้แงแบบนี้ทุกคนหรือป่าว!

"ยังมีคนดีๆอีกมากมายที่เหมาะสมกับเนยนะ" -O- เนยมองผมตาเขียว น่ากลัวอ่ะ T^T จะโดนฆ่าหมกห้องน้ำร้านหรือป่าว

"เนยเป็นอะไรก็ได้นะโมะ แต่โมะอย่าเลิกยุ่งกับเนยเลย" เธอเปลี่ยนมาเป็นแววตาอ้อนวอน ดึงมือผมเข้าไปเขย่า ผมเหลือบมองไปอีกโต๊ะ แก้วธามเอพริลกำลังมอง เราสองคนตรงๆ ทำไมต้องรู้สึกกดดันด้วยเนี๊ย!

"เนยยังเป็นเพื่อนโมะไง ^^"

"เนยจะไม่เป็นแค่เพื่อน! เพราะอะไรละ แก้วหรือไงหรือเอพริล" เนยลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะแก้ว สามคนนั้นมอง งงๆ ผมเลยต้องลุกตามไป

"ไม่เกี่ยวน่าเนย" ผมดึงเนยให้กลับมา แต่เธอสะบัดตัวออกจากผม

"เรื่องอะไรกัน" แก้วหันมาถามผม ผมได้ส่ายหน้า

"โมะจะเลิกกับเนยเพราะใครคนใดคนหนึ่งในนี้ใช่ไหม ตอนคุยกันโมะก็หันมามองทางนี้ตลอด" ผมมองไปที่แก้ว ซึ่งตอนนี้เธอก็มองผมเหมือนกัน

"เอพริลไม่เกี่ยวนะคับ" ธามเขยิบเข้าไปโอบเอพริลไว้ 

"อ่อ แก้วละสิ" เนยหันมาหาผม "ใช่ไหมโมะ ใช่แก้วหรือป่าว"

"โมะชอบฟางเธอก็รู้หนิเนย" แก้วพูดขึ้น เจ็บเบาๆ ประโยคนี้

"ฉันดูออกว่าฟางไม่ได้่ชอบโมะ ฟางชอบป๊อปปี้!" เนยตะคอก

"ฟางชอบใคร มันเกี่ยวอะไรกับโมะละ โมะชอบฟางก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฟางชอบใคร" แก้วแยงขึ้น

"เนยไม่เอาน่า" แจมเดินเข้ามาดึงแขนเนย "ลูกค้ามองหมดแล้ว"

"อย่ามายุ่งน่าแจม!" เนยสะบัดแขนออก

"ไปคุยกันข้างนอก" ผมดึงเนยออกมา แจม แก้ว เอพริล กับธามไท เดินตามเราสองคนออกมา ตอนนี้เราอยู่กันเกือบจะติดถนน เสียงรถที่วิ่งผ่านไปผ่านมาเลยค่อนข้างดัง

"เนยพูดไม่รู้เรื่อง!" ผมขึ้นเสียงบ้าง

"พอเหอะๆ" แก้วเดินเข้ามาแซกกลาง ที่เห็นเนยเริ่มจะเถียงกับ

"อย่ามายุ่งได้ไหม!" ผมหันไปตะคอกใส่แก้ว

"นายนะเงียบ!" แก้วตะคอกใส่ผม พร้อมมองด้วยสายตาโกรธๆ ผมเลยไม่กล้าพูดอะไร

"โมะเชื่อฟังแก้ว" เนยพูดเสียงสั่น น้ำตาเธอไหลออกมาอีกแล้ว 

"เนย..." แก้วผละออก ให้ผมเดินเข้าไปหาเนย ตอนนี้ธามกับแจมโดนเอพริลลากกับเข้าไปในร้านเรียบร้อย ผมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เนยเบาๆ ผมรู้สึกเห็นใจแล้วก็สงสารเธอ

"เราไม่ได้คบกันไม่ได้แปลว่าเราเป็นเพื่อนกันไม่ได้หนิ" ผมพยามพูดด้วยเหตุผล เนยมองหน้าผม แล้วโผเข้ากอด ผมกอดเธอตอบ 

"เนยจะพยาม เนยเชื่อว่าแก้วจะดูแลโมะได้ดีกว่าเนย" แก้วหรอ ? ผมนึกขึ้นได้ ว่าแก้วยืนอยู่ด้วย แต่ผมไม่กล้าที่จะผละเนยออกจากกอด ในเวลาที่เธอเป็นแบบนี้

"ฉันไม่เกี่ยวนะ" แก้วพูดขึ้น เนยเลยต้องเป็นฝ่ายผละออกจากผม 

"ฉันดูเธอออก" เนยหมายถึงอะไร ทำไมไรเตอร์แต่งให้ผมโง่แบบนี้! (เกี่ยวอะไรกับเค้า-ไรเตอร์) แก้วเบือนหน้าหนี 

"เนยมีอะไรอยากจะให้โมะไว้" เนยดึงถุงสีขาวออกมาจากกระโปรง ผมกับแก้วมองอย่างสงสัย

"มันเ็ป็นแหวน ถึงเราไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่เนยอยากให้โมะใส่มันไว้ ตลอดชีวิต โมะทำให้เนยได้หรือป่าว" เนยชูแหววสีเงินออกมา ตรงกลางมีเพรชเล็กๆ ติดอยู่

"ได้อยู่แล้ว ^^" ผมยื่นมือ ออกไป เหมือนโดนขอแต่งงานเลยแหะ -///-

"อุ้ย" แหวนตกจากมือเนย เรามองตามมันที่กลิ้งออกไปเรื่อยๆ เพื่อรอให้มันหยุด แต่ดูเหมือนกับมันจะไม่หยุดง่ายๆ ผมเลยต้องเดินตามไป พยามก้มเก็บ แต่มันก็กลิ้งออกไปห่างทุกครั้งที่ผมจะเก็บ มันจะให้ผมตามมันหรือไง

"อ่ะหยุดแล้ว" ผมก้มลงเก็บมันขึ้นถือไว้ แล้วหันไปยิ้มให้สองสาว 

"โมะกลับมาได้แล้วมันอันตราย!" เนยตะโกนมา แก้วยืนดูผมนิ่งๆ เธอไม่พูดอะไรสักคำ -*- ผมเพิ่งนึกได้ว่าอยู่กลางถนน แหวนบ้านี้กลิ้งมาไกลขนาดนี้เชียว

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ^^" ผมพูดสบายๆเพื่อไม่ให้ทั้งคู่คิดมาก แล้วเดินกลับไปช้าๆ พร้อมชูแหวนขึ้น

"นายอย่ามาลีลาเยอะ นั่นถนนนะไม่ใช่แคทวอล์ค!" ผมนึกว่าแก้วจะเป็นใบ้ไปแล้ว -*- เธอเป็นห่วงผม

"โมะเดินเร็วๆ" เนยหันไปมองทางถนนอย่างกระตือรือร้น ผมอยู่บนถนนแท้ๆ ยังไม่กระตือรือร้นเลย

"ค้าบๆๆ" ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น 

"โมะระวัง!!/โทโมะ!!" เนยกับแก้วร้องขึ้นพร้อมกัน 

ปรี๊ดๆๆๆ !! ปรี๊ดๆๆ !!

"เฮ้ยยย!!" ผมหลับตาปี๋ ไม่มีแรงก้าวเท้าเดินต่อไป 'พ่อคับแม่คับผมรักพ่อกับแม่นะ' ผมพยามคิดถึงหน้าพ่อกับแม่ให้ได้มา่กที่สุดเท่าที่จะมากได้ ร่างผมลอยขึ้น เท้าผมยกสูงขึ้นจากพื้น ร่างกายเอนตัวไปตามแรงที่ได้รับ ทุกอย่างๆเหมือนกับสโลโมชั่น ผมพร้อมแล้วที่จะตาย ผมได้ใช้ชีวิต 18 ปีมามากพอแล้ว ผมไม่ใช่คนดีที่จะได้อยู่เกลือนโลกไปนานๆ ผมพร้อมแล้วที่จะจากลากับ...คนที่ผมรัก ถึงผมจะยังไม่มั่นใจว่าผมรักเธอ แต่ผมก็รู้สึกดีที่ได้เห็นหน้าเธอ เห็นหน้าเธอก่อนตาย...แก้ว ชาติหน้ามีจริงขอให้เราเกิดมาคู่กันนะ ชาตินี้ฉันอยู่คู่เธอไม่ไ้ด้แล้วจริงๆ

ตุ๊บ !! 

ไรเตอร์มาอัฟแล้วววว และอาจจะมาอัฟเรื่อยๆ เพราะตอนนี้ว่างงาน (?) แต่ยังคงต้องอ่านหนังสือสอบ

ไรเตอร์ไม่อ่านหรอก มันไม่ซึมซับเข้าสู่สมอง ฮ่าๆ มาอัฟนิยายดีกว่าเนอะๆ ? 

ขอเม้ล+โหวตเยอะๆได้ไหม พลีสสสส *0*