stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย
เขียนโดย 
Ismenook
วันที่ 15 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 01.42 น.
แก้ไขเมื่อ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.08 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
42)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"มาทำไม" ผมถามทั้งๆที่ไม่มองหน้าป๊อปปี้ ป๊อปมันไม่ตอบกับมานั่งลงข้างๆผม
"อย่าลืมสิ เนยก็เป็นเพื่อนฉันคนหนึ่ง"
ผมเงียบ
"น่าอิจฉาเนอะ ที่มีผู้หญิงที่รักเรามากขนาดนี้"
เงียบ
"น่าอิจฉาที่มีคนทุ่มเทให้"
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่พูดอะไรออกไป ทำไมผมต้องนั่งฟังป๊อปมันพูด
"น่าอิจฉาที่มีคนตายแทน ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้รัก" น้ำเสียงป๊อปปี้อ่อนลง
"เหอะ ฟางอาจจะตายแทนแกก็ได้ ฉันต่างหากที่น่าจะอิจฉาแก"
"ไม่ ฟางไม่ตายแทนฉันหรอก ฉันมันเป็นผู้ชายงี่เง่า ทำตัวเลวไปวันๆ ถึงยังไงก็เถอะ ฉันจะตายแทนฟางไม่ใช่ให้ฟางมาตายแทนฉัน" ประโยคพวกนี้ไม่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป ผมเลิกรักฟางแล้วไง มันมีแค่ความรู้สึกดีๆ
"มดละ แกจะตายแทนเขามั๊ย" ผมพยามบังคับน้ำเสียงให้ปกติ ไม่แสดงออกถึงความห่วงใยความรู้สึกป๊อปปี้ ไม่แสดงให้รู้ว่าผม เป็นห่วงมัน
"นั่นมันอีกเรื่องนึง"
"เรื่องนึงที่ทำให้ผู้หญิงที่ฉันรัก ต้องเจ็บปวดหรอ" ผมมั่นใจว่า ป๊อปปี้มีสีหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
"ฉันเพิ่งรู้ว่าแกกับโบว์เป็นเพื่อนกันแล้ว"
"ฉันอยากรู้ว่า แกจะทำให้ผู้หญิงที่ฉันรัก เจ็บปวดไปอีกนานแค่ไหน" ผมพูดเสียงเข้ม จ้องหน้าป๊อปปี้
"ไม่นานหรอก ทุกอย่างจะโอเค ฝากแกดูแลฟางแทนฉันด้วยก็แล้วกัน แกน่าจะเป็นผู้ชายที่เหมาะกับฟางมากกว่า แกเป็นคนดีโมะ ฉันต้องยอมรับจริงๆว่าที่ผ่านมาฉันเป็นคนผิด ฉันจะยอมแก...เรื่องฟาง โชคดี....เพื่อน"
ผมอ้าปากค้างมองป๊อปปี้อึ้งๆ อะไรของมัน มันยอมผมงั้นหรอ มันยอมรับว่ามันผิด ทั้งๆที่ผมเองก็ิผิด มันบอกว่าผมเป็นคนดี ทั้งๆที่ผมเป็นคนเอาเรื่องมันกับเพื่อนพี่น้ำ ไปบอกแฟนพี่เขาเนี๊ยนะ เออใช่สิ มันยังไม่รู้หนิว่าผมเป็นคนไปบอก แต่ผมไม่ได้รักฟางแล้วนะ ผมรักแก้ว ผมแค่กวนมันเล่นๆ ให้มันอารมณ์เสีย แต่แม่ง! มันกลับทำสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงนิ่งๆ มันไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ
"เฮ้ย! ป๊อป" ป๊อปปี้ชะงัก ผมเลยเดินเข้าไปหามัน แค่เผลอคิดอะไรแป๊ปเดียว มันเดินออกมาได้ไกลขนาดนี้เลย
"แกหมายความว่าไง ไ้อ้ที่ว่า...เพื่อน" ป๊อปปี้ยิ้มออกมา
"ก็ฉันเห็นแกเป็นเพื่อนแล้ว แกละว่าไง" ผมยิ้มออกมาบ้าง แล้วดึงป๊อปปี้เข้ามากอด
"ฉันไม่เคยมองแกเป็นอย่างอื่น แกยังเป็นเพื่อนฉันเสมอ" ป๊อปปี้ผละออกจากผม แล้วยิ้มให้
"ฉันรีบ ไปละ"
"ป๊อป ! เรื่องฟางนะคือฉั..."
"ฉันเชื่อว่าแกดูแลฟางได้ดี ฝากผู้หญิงที่ฉันรักด้วยนะ"
"เชี้ย!" ผมร้องออกมา มันไม่หันกลับมามองผมเลย ผมมองตามป๊อปปี้ที่ขับรถออกไป
"ใครเชี้ยอะโมะ" โบว์เดินเข้ามาเกาะแขนผม
"ป่าวหรอก" แค่ไอ้ป๊อปมันโครตเชี้ย -*-
"อ่อ งั้นเราเข้าไปข้างในกันดีกว่าไหม" ผมพยักหน้า กำลังจะเดินเข้าไปในศาลา แต่เหมือนสายตาผมจะเห็นใครสักคนแวบๆ
"โบว์เดี๋ยวตามเข้าไปนะ" ผมแกะมือโบว์ออกจากแขน โบว์มอง งงๆ แต่ก็ยอมเดินไปก่อน ผมเดินมาที่ลาดจอดรถที่ๆผมเห็นใครสักคนอยู่เมื่อกี๊
"ฟาง" ผมเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ม้าหินอ่อน ข้างๆีรถผม เธอร้องไห้!
"เป็นอะไรหรือป่าว" ผมนั่งลงตรงข้ามฟาง เธอเอาแต่ส่ายหน้าแล้วเช็ดน้ำตา
"ไม่จริงหรอก"
"ฉันคิดถึงเนยนะ" ฟางตอบยิ้มๆ ผมไม่เชื่อหรอก -*- ผมจ้องฟางจนเธออาจะรู้สึกเกรง ถึงยอมพูดออกมา
"ฉันได้ยินที่พวกนายคุยกัน" พวกนายนี้ คงไม่ใช่ผมกับป๊อปปี้ใช่ไหม
"ป๊อปเขายกฉันให้นายจริงๆหรอ โทโมะ" ฟางเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอีกรอบ
"ไม่ใช่ยก แค่บอกใ้ห้ดูแลแทน" ผมพยามพูดปลอบ
"นั่นแหละ เขาบอกว่านายจะดูแลฉันได้ดีกว่างั้นหรอ เขาคิดได้ยังไงกัน" ยิ่งฟางพูดน้ำตาฟางก็ยิ่งไหลออกมา
"เขายังกล้าบอกว่าฉันคือผู้หญิงที่เขารัก ทั้งๆที่เขายกฉันให้คนอื่น" ผมไม่รู้ว่าจะพูดยังไงแล้วตอนนี้ ผมได้แค่สงสารแล้วก็เห็นใจ น้ำตาฟางยังคงมีอิทธิพลต่อความรู้สึกผม ถึงผมจะมั่นใจว่าผมไม่ได้รักเธอแล้วก็ตาม
"ไม่เอาน่า" ผมดึงฟางเข้ามากอด "ป๊อปมันคงมีเหตุผลของมัน"
"เหตุผล เหตุผลที่เขารักมดมากกว่าใช่ไหมละ ฉันมาทีหลัง ฉันเทียบคนมาก่อนไม่ได้" ผมลูบหัวฟางเบาๆ
"ฉันจะดูแลเธอเอง^^" ฟางผละออกจากผม แล้วเช็ดน้ำตา
"ไม่ต้องลำบากหรอก ฉันจะไม่อยู่ที่นี้นายก็รู้ ฉันดูแลตัวเองได้"
ทั้งแต่วันนั้นป๊อปปี้ก็ไม่เคยมาให้ผมเห็นหน้าอีกเลย ส่วนฟางก็ดูอารมณ์ดีขึ้น ไม่ร้องไห้แล้ว วันนี้เป็นวันที่เราจะเผาศพเนย เราทุกคนเลยมารวมตัวกันที่วัดตั้งแต่เช้า
"เฮียฝากเอพริลหน่อย แป๊ปเดียว" ธามไทกับเอเพริลเดินมาหาผม
"บูมละ" ผมถาม ผมเห็นยัยเด็กนั่นมาช่วยงานแค่เมื่อวาน ลืมไปอย่าเรียกว่ามาช่วยเลย เรียกมานั่งบ่นดีกว่า
"ไม่ว่างค่ะ ไปช้อปปิ้งกับเพื่อน" เอพริลตอบ ตั้งแต่งานศพเนยมา ธามไทพูดดีกับผมขึ้นมามาก พอๆกับป๊อปปี้พี่ชายมันที่มาดีกับผม สองพี่น้องคู่นี้พิลึก
"จะไปไหนธาม"
"ไปรับพี่แก้วที่บ้าน"
"เขื่อนกับเฟย์ละ" ปกติเห็นแพ๊กสาม
"สองคนนั้นไปซื้อของกับพี่แจม พี่มีล่ากับพี่ฟางจัดของในครัว" สงสัยเห็นผมอ้าปากจะถามต่อ ถึงได้ชิงพูดก่อน -_-
"พี่ไปรับก็ได้" ธามไทหันไปมองหน้าเอพริล ส่วนเอพริลก็ส่ายหัวเชิงบอกไม่รู้
"พี่ไปรับเอง แกก็อยู่กับเอพริลเหอะ" ผมเลี่ยงเดินออกมาที่รถ ก่อนจะโดนถาม ผมยังไม่มีโอกาสพูดกับแก้วเลยตั้งแต่วันแรกที่เสียเนยไป
30 นาทีผ่านไป
ตอนนี้ผมยืนอยู่รอแก้วอยู่หน้าบ้าน สักพักแก้วก็เดินออกมา
"นาย" แก้วมองผม งง ๆ
"อืม ฉันเอง ป่ะขึ้นรถ"
"ธามไปไหน"
"อยู่เป็นเพื่อนเอพริล" ผมมองแก้วที่เดินไปเปิดประตู ผมมั่นใจว่าผมแอบไ้ด้ยินคำว่า 'ไอ้น้องเวร' จากปากแก้ว ฮ่าๆ
"เป็นไงบ้าง" ผมชวนคุย
"สบายดี ไม่ตายหรอก" แก้วตอบทั้งๆที่กดบีบีอยู่
"ไม่ได้พูดถึงเรื่องตายซะหน่อย อีกอย่างตายไปแล้วฉันจะอยู่ยังไง"
ตุ้บ
ผมแอบยิ้ม แก้วรีบก้มลงเก็บโทรศัพท์ที่ตก
"นี่ถามไรหน่อย" แก้วหันมามองผม
"เธอเคยหวั่นไหวมั๊ย ที่ต้องอยู่ใกล้ฉันเกือบตลอดเวลา"
"ไม่" แก้วตอบ T^T
"จะคิดก่อนก็ไม่มีใครว่าหรอก ฉันไม่รีบ"
"ก็ไม่นะ จะคิดทำไมให้เสียเวลา" แก้วก้มลงกดบีบีต่อ -/\-
"งั้นฉันก็คิดไปเองคนเดียวสิ ที่ว่าเํธอชอบฉัน" ตุ้บ
"มือไม้อ่อนจังนะ" ผมแซว แก้วหันมามองตาค้อน ก่อนจะก้มลงเก็บโทรศัพท์อีกรอบ
"ชอบฉันหรือไง๊" แก้วถามเสียงประชด
"ชอบ^^" ผมแอบรถเข้าข้างทาง แล้วหันมาตอบหน้ายิ้มๆ
"คิดว่าฉันจะเชื่อหรอ"
"เธอก็ชอบฉันใช่ไหม" ผมถามเหมือนไม่ได้ยินที่แก้วพูด
"บอกว่าไม่ไง"
"แล้วตอนฉันจะโดนรถชน วิ่งมากอดฉันไว้ทำไม" แก้วไม่ตอบ
"กลัวฉันตายหรอ" ผมเขยิบเอาหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าสวย
"เออ! กลัวนายตาย" แก้วเอามือดันหน้าผมออก
"นั่นไง เธอชอบฉัน เธอไม่อยากให้ฉันตาย" ผมเขยิบเอาหน้าเข้าไปใกล้แก้วอีก
"ประชดโว๊ย ไม่ได้ช..." แล้วจูบเธออย่างอ่อนโยน ผมพยามชิมความหวานให้ได้มากที่สุด ก่อนจะ...
โดนผลักออก T^T
"ฉวยโอกาส" แก้วหน้าแดง -O-
"ชอบฉันใช่ไหมละ" ผมถามอีก พร้อมเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆแก้วอีก
"ใช่ไหม...แก้ว"
"เออชอบ!! พอใจไหม" แก้วดันผมออกแล้ว หันหน้าหนี
"ก็แค่นั้น" ผมขับรถต่อทันที เดี๋ยวไปถึงช้า คนอื่นๆจะบ่น
ต่อไปผู้หญิงคนนี้จะเป็นคนที่ผมจะหยุดชีวิตไว้ จะเป็นคนที่ผมดูแล ห่วงใย และจะเป็นผู้หญิงที่ผมจะรักและทุมเทให้ ^___^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
