stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

ป๊อปปี้ทำสีหน้าเหมือน ติดหนี้ ธกส. ร้อยล้าน ยังไงยังงั้น ฉันแค่ให้เขาเล่าเรื่องเขากับโทโมะแค่นี้ทำไมต้องคิดหนักด้วย
"ถ้าอีกสามวินายไม่เล่า ฉันจะกลับ!"
"โด่วววว จะใจร้อนไปไหน" ฉันมองป๊อปปี้จริงจัง ไม่มีวี่แววว่าจะเล่นกับเขา
"ก็ได้ๆ"
"เล่ามาสิ ^____^" ฉันยิ้มกว้างพร้อมนั่งเท้าข้อศอกมองหน้าป๊อปปี้ หมอนี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเริ่มเล่า
"สมัยก่อน ฉัน โทโมะ โบว์เราเป็นเพื่อนสนิทกัน ฉันนะแอบชอบโบว์"
"จริงดิ แล้วทำไมโบว์คบกับโทโมะละ แห๊ะๆ ^^" ฉันจับท้ายทอยตัวเองแก้อาย ป๊อปปี้มองประมาณว่าเธอจะฟังดีๆไม่ได้หรือไง
"โบว์เป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่เราสนิทด้วย ฉันคิดว่าโมะมันก็ชอบโบว์ มันเป็นห่วงโบว์ดูแลเทคแคร์โบว์เหมือนฉันเด๊ะๆ แล้วรู้ไหม พี่น้ำพี่สาวมันทำให้ฉันหวั่นไหว พี่เขาสวยและดูเพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง เพื่อนพี่น้ำสิหน้าสนใจเหมือนกัน ฉันยอมทิ้งโบว์เลิกสนใจเลิกเป็นห่วง เพื่อมาเดินหน้าจีบพี่น้ำแต่แล้ววันหนึ่งเรื่องมันก็เกิด..." ป๊อปปี้ก้มหน้าลงไป แล้วพูดต่อ
"เกิด...?" 
"ฉันไปมีอะไรกับเพื่อนพี่น้ำ" 
"ห๊าาาาา!!" ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมามองฉันดุๆ
"เธอจะตะโกนทำไม" คนมันตกใจหนิว่ะ "เล่าต่อๆ" ฉันเปลี่ยนเรื่อง
"และช่วงนั้นแหละ ถึงรู้ว่าโบว์ชอบฉันรักฉัน โบว์เสียใจมากฉันเองก็ด้วย พี่น้ำก็ผิดหวังในตัวฉัน พี่เขาบอกว่าเขาไม่เคยคิดกับฉันเกินน้องชายคนหนึ่ง เพื่อนพี่น้ำก็มาเกาะแกะไม่เลิก ฉันเคยโดนแฟนเขาตามกระทืบด้วยแหละ"
"เพื่อนพี่น้ำมีแฟนแล้...เล่าๆ" ทำไมต้องมองดุๆ ตลอด T^T
 
"ฉันรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เลวก็ตอนนั้น เขาบอกว่าเขาโดนฉันข่มขืน แม่งเชี้ย! โกหกชัดๆ ไอ้นั้นมันก็ดันเชื่อ! ฉันจะกลับไปหาโบว์ แต่โบว์ดันไปคบกับไอ้โมะแล้ว ฉันโมโหมากที่โมะมันพูดเหมือนกับว่าฉันไปฆ่าใครตาย เราทะเลาะกันถึงขึ้นชกต่อย แล้วเราก็ประกาศเลิกเป็นเพื่อนกัน ฉันหวังจะไประบายเรื่องทั้งหมดกับพี่น้ำ แต่พี่เขาไปอังกฤษ ไำปเรียนแทนไอ้โมะ ไปทั้งที่ไม่บอก ความรู้สึกเหมือนกับว่าหมดสิ้นทุกๆอย่างเลย เธอเข้าใจหรือป่้่าว" ฉันพยักหน้า 
 
"ฉันเฝ้าคิดมาตลอดมาเรื่องมันก็เพราะไอ้โมะ มันทำให้ฉันไม่เหลืออะไรเลย ทั้งโบว์ทั้งพี่น้ำ ความรู้สึกมันเจ็บปวดไปหมด ฉันรู้ว่าโมะมันก็เจ้าชู้อยู่บ้าง ฉันไปบอกโบว์เพราะเป็นห่วงกลัวจะโดนหลอกแต่กลับโดนด่ากับมา เจ็บมากเลยที่โดนคนที่รักเกียจ ตั้งแต่ตอนนั้น ฉันเข้ากลุ่มใหม่สังคมใหม่ เริ่มใช้ชีวิตใหม่ๆ ด้วยการควงผู้หญิงไม่ซ้ำ ใช้เส้นสายในการเลื่อนชั้น มองไอ้โมะกับโบว์เหมือนอากาศ แต่ก็คอยแย่งชิงแข่งขันกับมันทุกๆเรื่อง ไม่มีอะไรที่มันทำได้แล้วฉันทำไม่ได้่ ฉันเลิกที่จะเจอซึ้งๆหน้า จนกระทั่ง...มาเจอกับฟาง เพื่อนเธอทำให้ฉันกับมันต้องกลับมาคุยกันอีก"
"เรื่องผู้หญิงทั้งน้านนน ที่ทะเลาะกัน~"
"เธอว่าฉันถูกหรือป่าว" ฉันจะตอบไงละเนี๊ย มันก็ผิดๆกันทั้งคู่ ป๊อปทิ้งโบว์ไปก่อน แล้วก็ไปทำอะไรแบบนั้นกับเพื่อนคนที่ตัวเองกำลังจีบ ส่วนโมะก็เป็นคนคบกับโบว์แถมให้พี่น้ำไปอังกฤษแทนที่ตัวเองจะไป แล้วยังมาใช้กำลังตัดสินปัญหา -*-
"เธอว่าใครผิด!" ฉันสะดุ้งหน่อยๆที่ป๊อปปี้ขึ้นเสียง
"ไม่รู้ ว่าแต่ทำไมนายต้องโทษโทโมะ" ฉันละสงสัยจริงๆ ทั้งที่ตัวเขาเองก็ผิด
"มันคบกับโบว์ไง เท่ากับแย่งคนที่ฉันรักไป แถมมันให้พี่น้ำไปเรียนอังกฤษแทนที่มันจะต้องเป็นคนไป มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนไม่มีใคร" คิดไว้แล้ว ว่าต้องทำนองนี้
"แล้วนายก็เอามาเหมารวมว่าโทโมะผิด" 
"อื้อ!"
"ฉันว่านายก็ผิด"
"ฉันผิดยังไง!!" ฉันนั่งนิ่ง พยามไม่แสดงอาการหวาดกลัวกับอาการที่เริ่มโมโหของป๊อปปี้
"ก็นายทิ้งโบว์ไปก่อน นายยังทำผิดต่อพี่น้ำอีก นายไปมีอะไรกับเพื่อนพี่เขาทั้งที่พี่เขาก็มีแฟนแล้ว"
"แค่เล่นๆ" เล่นๆ งั้นหรอ! 
"พวกผู้ชายก็แบบนี้ คิดแค่ีสนุกแล้วพอเรื่องมันใหญ่ขึ้นมา ก็มานั่งเสียใจทีหลัง ฉันรู้ว่้านายรู้ตัวว่านายก็ผิดป๊อปปี้เพียงแค่นายไม่ยอมรับมันเท่านั้น" ฉันลุกขึ้น ปล่อยให้ป๊อปปี้นั่งคิดคนเดียว
"เรื่องฟาง ฉันจะช่วยเท่าที่ช่วยได้" แ้ล้วเดินออกมา เพื่อที่จะกลับบ้าน เรื่องเล็กน้อยแบบปัญหาโลกแตก ทำให้ป๊อปปี้กับโทโมะเกลียดกันได้เลยหรอ งี่เง่าชัดๆ ฉันละหลงคิดตั้งนานว่าเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย -*-
[End Kaew is talk]
 
ฉันแกล้่งทำเป็นนอนหลับเพื่ิิอให้โทโมะสบายใจ เฟย์ยังไม่ตื่นเลย ไม่รู้ว่าไปเฝ้าพระอินทร์ที่ไหน 
แอ๊ดดดดด ฉันแกล้งนอนให้่นิ่งมากขึ้นที่เสียงประตูเปิดออก โทโมะกลับมาแล้ว เขาไปคุยกับหมอมา 
"ฟาง" โทโมะเรียกชื่อฉันเบาๆ ฉันรู้สึกว่ามีมืออุ่นๆมาลูบผม
"ต้องทำยังไง ถึงจะเลิกคิดที่จะเป็นเจ้าของเธอได้" ให้ตาย! เขาฟังฉัีนหรือป่าวตอนที่เราอยู่ข้างล่าง 
"อาจจะต้องใช้เวลาละมั้ง" ใช่ โทโมะมันต้องใช้เวลา ฉันเองก็ต้องใช้เวลาที่จะเลิกคิดถึงผู้ชายคนนั้นเหมือนกัน 
"พี่ฟางหลับแล้วหรอคะ" เสียงใสดังขึ้น น้ำเสียงฟังดูคุ้นๆ
"อ้าว เอพริล~" ผมฉันโดนปล่อยให้เป็นอิสระ 
"คือเอพริลมาเยี่ยมพี่ฟางนะค่ะ" 
"คับ แล้วเนื้องอกฝังซ้ายขวาไปไหนซะละ" เนื้องอกที่เขาหมายถึง คงไม่ใช่บูมกับธามไทหรอกนะ
"บูมติดเรียนนะค่ะ เอพริลเลยให้ธามอยู่รอ" โทโมะกับเอพริลเขาไปรู้จักกันตอนไหน (?) ทำไมฉันไม่ยักจะรู้
"ธามนี่มันก็โง่เนอะ ดูไม่ออกอีกใช่ไหม" ฉันรู้ว่าโทโมะหมายถึงอะไร ข้อนี้ฉันเห็นด้วยจริงๆ โง่มาก!
"เขาไม่ผิดหรอก เขา..เหมาะกันดี กับบูม" น้ำเสียงเอพริลดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด 
"เฮ้อ~ งั้นพี่ก็ขอให้เป็นแบบนั้นนะ เหมาะกันดี ว่าแต่เราจะอยู่รอฟางตื่นไหม" 
"ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวเ้ป็นการรบกวน เอพริลกลับก่อนนะค่ะพี่โมะ"
"คับ" ความเงียบเริ่มเข้ามาครอบงำอีกครั้ง ฉันไม่กล้่าเริ่มตาขึ้นกลัวโทโมะรู้ว่ายังไม่หลับ อยากรู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว อยากรู้ว่าบรรยากาศเปลี่ยนไปหรือป่าว แต่ก็ทำได้แค่หลับตา
"ตื่นแล้วหรอเฟย์" 
"พี่ฟางยังไม่ตื่นอีกหรอเนี๊ย >[]<!" 
"ตื่นแล้วแต่หลับไปอีกรอบ" ใช่เลย~ ฉันไม่ได้นอนกินบ้านกินเมืองเหมือนเธอนะ ยัยน้องบ้า -*-
เฮ้~ เขื่อนโทรมาสิบหกสาย เฟย์ไม่ได้หลับ" เขื่อน ? เขื่อนไหน ? 
"ออกไปโทรหามันได้นะ ป่านนี้มันคงเป็นบ้าแล้วมั้ง" อ่อ ! แฝดโทโมะ ! 
"ช่างเขาเหอะ เฟย์ไม่้แคร์" 
"แน่เรอะโทรหามันหน่อยให้สมกับที่เป็นแฟนกัน" ฟะ แฟน -[]- มันคืออะไร เฟย์เป็นแฟนป๊อปปี้หนิ เฟย์จะไม่ใช่คำว่าแฟนซ้อนกับใครเด็ดขาด ถ้ายังไม่เลิกกับคนที่คบอยู่
"ก็ได้ เห็นแกโมะหรอกนะ" 
เพราะความอยากรู้อยากเห็น ฉันตัดสินใจเริ่มตาขึ้นมาก่อนที่โทโมะจะหันกลับมาหา
"ตื่นแล้วทำไมไม่บอก"
"เห็นคุยกับเฟย์อยู่"
"หึงหรอๆ" โทโมะแซว 
"มันเรื่องอะไรกัน" ฉันเปลี่ยนประเด็น โทโมะทำหน้า งุนงง 
"เฟย์กับเขื่อนนะ" 
"เขาเป็นแฟนกันไง เฟย์ไม่ได้บอกฟางหรอกหรอ" ฉันส่ายหน้า แล้วป๊อปปี้ละ เลิกกันแล้ว หรือยังคบกันอยู่
"เรื่องสำคัญขนาดนี้ไม่บอกได้ไง" นั่นสิ สำคัญขนาดนี้ทำไมไม่บอก T^T
 
 
 
ZZZZZzzzzzz!!~ มาอัฟแล้วเน้อออ :) ตอนนี้อาจไม่ดีเท่าที่ควร 
ติได้ ว่าได้นะค่ะ :) *เม้ลๆๆ จงมา*(ท่องคาถา)