stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย
เขียนโดย 
Ismenook
วันที่ 15 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 01.42 น.
แก้ไขเมื่อ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2556 17.08 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
37)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ[kaew is talk]
ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่อยู่ๆมันก็ไหลออกมาแบบไม่มีเหตุผล ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ภาพที่ดูสนิทสนมมีความสุขของคนสองคนข้างล่างทำให้ฉันแทบไม่มีแรงจะเดินต่อ
นี่ใช่ไหมสิ่งที่ฉันกลัว ?
ฉันหลงรักนายแล้วใช่มั๊ยโทโมะ T^T ถ้าฉันไม่ยอมช่วยนายเรื่องฟาง ฉันคงไม่ต้องมาเจ็บเองแบบนี้หรอก ฉันหลงรักคนที่ฉันจะช่วยให้สมหวังกับเพื่อนฉันแล้วจริงๆ! ถ้าเราเป็นแค่คนที่ไ่ม่ชอบหน้ากันทะเลาะกันเหมือนแรกๆก็คงดี เรื่องฟางทำให้เราสนิทกันมากขึ้น พูดจากันดีมากขึ้น ยอมให้เขามารับมาส่งที่บ้าน โทรหาแทบจะทุกวัน บีบีคุยกันตลอด ฉันเองแหละที่แอบเผลอใจไปหวั่นไหว ฉันเป็นคนผิด ฉันน่าจะห้ามใจตัวเองได้ดีกว่านี้ ว่า 'เขาไม่มีทางรักฉัน' คนฮอตอย่างเขา หล่อเลือกได้่แบบเขา คาสโนวาอย่างนั้น ยอมทิ้งไม่สนใจคนอื่น เพื่อเพื่อนฉัน ฟาง เธอโชคดีจริงๆ ฉันชักจะแอบอิจฉาเธอเหมือนที่เฟย์ว่าแล้วสิ -*-
อิจฉาเธอที่เขายอมให้เธอจูบ ?
ฉันเคยแอบคิดว่าจะลองจูบโทโมะดูบ้าง ก็ริมฝีปากสีชมพูน่าจุ๊ํบหนิ แต่คงจะโดนผลักหัวไม่ก็โดนเตะกลับมาแน่ๆ คิดอะไรไม่เข้าท่า ไม่รู้ว่าตอนนั้นอะไรเข้าสิงฉัน
ฉันเช็ดน้ำตาอีกรอบ ฉันจะไม่กลับไปห้องฟางตอนนี้หรอก มันเร็วเกินไปฉันยังทำใจไม่ได้ ฉันน่าจะหาที่เงียบๆสงบๆอยู่คนเดียวแล้วนั่งฟังเพลงเศร้าๆ ทำตัวเป็นนางเอกเอ็มวีสักวัน
"ระบายกับฉันมั๊ย"
"ป๊อปปี้!" พอหันหลังมาฉันก็แทบจะตกใจ ที่มีผู้ชายหน้าตาเคร่งเครียดยืนอยู่ด้วยแววตาไร้อารมณ์
"นาย มาทำอะไรตรงนี้"
"ฉันก็มาหาที่อยู่คนเดียวนะสิ" เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้บนระเบียง "เธอ...เห็นใช่ไหม" ฉันกลืนน้ำลายมองอีกคนด้วยสีหน้า งงๆ ไม่เข้าใจเขาที่เขาถาม (หรือแกล้งไม่เข้าใจ-ไรเตอร์)
"นายหมายความว่ายังไง" ฉันแกล้่งถาม ทำเป็นไม่เข้าใจ ฉันรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
"โทโมะ...ฟาง...สองคนนั้นเขาจูบกัน" ฉันมองอึ้งๆ พูดไม่ออก นายจะพูดออกมาืทำม้ายยยย~
"ฮ่าๆ เธอ ฮ่าๆ"
"นายจะขำทำแป๊ะอะไร!" ฉันด่าป๊อปปี้ขำๆ เขาขำที่เห็นฉันร้องไห้ มันแปลกมากหรือไง
"ป่าวหรอก เพิ่งเคยเห็นเธอเป็นแบบนี้ ^^" ฉันเดินหน้างอไปนั่งกับเขา
"นายเจ็บหรือป่าว" ฉันถามเบาๆ
"เธอละ...เจ็บหรือป่าว" เขาไม่ตอบคำถามฉัน แต่กับถามฉันแทน
"อื้อ" ฉันพยักหน้า "เจ็บ เจ็บมากด้วย"
"เหมือนกัน เจ็บมาก" น้ำเสียงป๊อปปี้ดูสั่นๆ หมอนี่คงไม่ร้องไห้ใช่ไหม
"นาย O.O!" ฉันตาโตที่เห็นน้ำใสๆคลอที่ตาของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชาย!
"จะขำก็ได้นะ" เขายกมือขึ้นปาดน้ำตา
"ฉันไม่เลวขนาดนั้นหรอก"
"เหมือนจะเข้าฉันยังไงยังงั้่น" ป๊อปปี้พูดขำๆ
"เธอชอบมัน...ไอ้โมะนะ" ฉันพยามกลอกตามองทางอื่นที่ไม่ใช่หน้าหมอนี่
"แก้ว...เราอาจไม่สนิทกัน แต่ระบายกับฉันได้นะ"
"ฉันเพิ่งจะรู้ตัวก็ตอนที่น้ำตามันไหลนี่แหละ" ป๊อปปี้ยิ้มพลางส่ายหน้า
"นายละ ชอบเพื่อนฉันใช่ไหม" ฉันถามบ้าง
"ป่าว ไม่ได้ชอบ" อ้าว -*- "รักเลยต่างหาก ^^"
"อ่ิอ ~ เฮ้ย!! -O-" ป๊อปปี้ชอบฟาง ก่อนหน้านี้ฟางบอกว่า ชอบป๊อปปี้หนิ แสดงว่าสองคนนี้ใจตรงกัน แล้วทำไมฟางจูบโทโมะ แล้วป๊อปปี้ดูเป็นห่วงเป็นใยมดจัง
"เฮ้ยอะไร" ป๊อปปี้เลิืกคิ้วถาม
"ปะ ป่าว"
"เธอโกหก" เมื่อไหร่พวกรู้ทันจะหมดโลก
"ฟางรู้หรือป่าว" ป๊อปปี้ส่ายหน้า
"มันยังไม่ถึงเวลา เอาเป็นว่าฉันมีเหตุผล โอเค๊"
"บอกไม่ได้หรอก *0*" ฉันทำหน้าอ้อนๆ
"เสียใจ มุกตาแป๋วสีหน้าอ้อนๆแบบนี้ ฉันยอมแค่ฟางคนเดียว :p"
"อื้อ!! ฉันจะกลับละนะ" ฉันทำท่าจะลุกขึ้น แต่ก็โดนฉุดให้นั่งลงเหมือนเดิม
"บอกก่อน โมะมันรู้มั๊ย"
"ไม่รู้ รู้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก เขาไม่ได้ ชอบ ฉัน" ฉันก้มหน้าลง
"เธอช่วยแยกมันออกจากฟางจะได้มั๊ย"
"คือว่าฉัน" จะตอบว่างไงดี คนหนึ่งบอกให้ช่วยทำให้รัก อีกคนบอกให้ช่วยแยก
"ทำตามหัวใจตัวเอง ฉันรู้ว่ามันบอกให้เธอช่วยเรื่องฟาง" ฉันมองเขาอึ้งๆ หมอนี่มันมีตาทิพย์หรือป่าว
"จะเก็บเอากลับไปคิดดู"
"ฟางท้อง"
"ห๊า -O-!!" ฉันมองป๊อปปี้อย่างตกใจ "หมายความว่าไง"
"ฉันไม่มั่นใจหรอกทีแรก แต่ฟางคงไม่รู้ว่านี่โรงบาลฉัน ฉันไปแอบดูผลตรวจในห้องหมอพร้อมถามแกมขู่พยาบาลนะ"
"แล้วเขาบอกว่า..." ฉันเว้นไม่พูดต่อ
"ใช่ ฟางท้อง" เชื่อเขาเลยจริงๆ! ฟาง~
"กิ๊กเก่าฉันเองแหละ พยาบาลคนนั้น หึหึ น่าขำเนอะ"
"ฟังอยู่หรือป่าว!"
"หะ ห๊า ฟังๆ" ฉันสะดุ้งที่มีมือมาตีแขน
"เธอจะช่วยฉันใช่มั๊ย"
"ฉันจะมั่นใจได้ไงว่านายไม่โกหก" ถึงแม้ท่าทางของฟางจะดูมีพิรุธๆก็ตาม
"ให้พาไปดูผลเลยไหม"
"แล้วแน่ใจหรอว่าลูกนาย โอ๊ย!" ป๊อปปี้ตบหัวฉัน นี่เห็นฉันเป็นผู้หญิงอยู่หรือป่าว T^T
"ลูกฉันอยู่แล้ว ฉันเป็นคนแรกของเพื่อนเธอนะ แถมจะเป็นแค่คนเดียวด้วย!"
"มั่นใจจริ๊ง พ่อคูณณณณณ" ฉันวิบัติเสียง
"เธอพูดยังกะเพื่อนเธอน่าจะผ่านผู้ชายมาเยอะ"
"ฟางนะเด็กดี ไม่มีเรื่องพันนั้นหรอก ฉันยังอึ้งเลยที่จู่ๆก็รู้ว่ามีลูกกับนาย ไปทำยังไงฟางถึงยอม" ฉันถามลอยๆ
"ครั้งแรกไม่ยอมหรอก ฉันใช้กำลังบังคับนะ ครั้งสองก็มีโอนเอนไปกับฉันบ้าง"
"สองเลยหรอ -[]-!!"
"ฮ่าๆ" ยังขำมาได้ ข่มขืนเพื่อนฉันแล้วเอามาพูดด้วยสีหน้ามีความสุขไม่คิดถึงหัวอกคนโดนกระทำเลย
"เธอเคยหรือป่าว"
"เคยอะไร" ฉันรู้ว่าป๊อปปี้หมายถึงเรื่อง...
"ก็กับผู้ชายนะ"
"ปากเสีย! ฉันเวอร์จิ้นโว๊ย!" ฉันอยากจะชกหน้าเขาจริงๆ
"ล้อเล่น ทำไมต้องโกรธ"
"นายไม่ไปหามดหรอ" ฉันเปลี่ยนเรื่อง
"โดนหมอฉีดยา หลับไปแล้ว" มิน่าถึงอยู่พูดมากได้นานขนาดนี้ ฉันมองดูนาฬิกา มันจะค่ำแล้วหนิ ฉันยังไม่ทำรายงานเลย
"ฉันจะกลับละนะ"
"บอกก่อนจะช่้วยหรือป่าว"
"คิดดูก่อน"
"แก้ว!"
"ขึ้นเสียง ลดความคิดที่จะพิจารณาอีกหนึ่งแต้ม"
"ไปมีแต้มอะไรนั้น เมื่อไหร่ -O-"
"เมื่อกี๊... ฉัอยู่ต่อได้นะ แถมจะช่วยได้ด้วยถ้านาย..."
"ถ้านายอะไร..." ป๊อปปี้มองฉันด้วยแววตาไม่ไว้ใจ แหง่ะละ เรื่องที่ฉันจะให้เขาช่วย เขาคงลำบากใจน่าดู โฮะๆ รู้จักแก้วน้อยไปแล้ว
"บอกว่าทำไมนายกับโทโมะถึงดูไม่เป็นมิตรกัน"
"เรื่องมันย๊าวยาว ขี้เกียจเล่า" ป๊อปปี้เบือนหน้าหนี
"ไปละ"
"เฮ้ย!! ก็ได้" ฉันยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ "เอาแบบละเอียดๆนะ"
ไรเตอร์มาอัฟแล้ววววววว~ คิดถึงกันไหม ?
ไรเตอร์จะหาเวลาว่างๆ+ขยัน มาอัฟตอนต่อไปให้น๊า
ตอนนี้ก็ขอเม้ลหน่อยพลีสสสส *0*
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
