stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

"เอาน่า เขาคงรอให้ฟางสบายใ..ฟาง!" ฉันไม่สนใจโทโมะ ลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ ทำไมต้องมาคลื่นไส้ตอนนี้ด้วยเนี๊ย -_-; 

"ยะ อย่าเข้ามานะ" ฉันบอกโทโมะที่ตอนนี้ยืนดูอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ถ้าเขารู้ว่า ฉันท้องต้องเป็นเรื่องแน่ โทโมะไม่ฟังฉัน เขาเดินเข้ามาลูบหลังฉันเบาๆ 

"เธอเป็นอะไร" ฉันส่ายหน้า กดชักโครกลง ก่อนจะเดินเลี่ยงโทโมะมานั่งที่เตียง

"ไม่สบายไง" ฉันแกล้งพูดกวนเขา

"อันนั้นฉันรู้" 

"แล้วจะถามทำไม..พอๆ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น นายกลับไปเหอะ" ฉันยกมือขึ้นไล่ โทโมะทำหน้างอนๆ

"เธอเป็น..เพื่อนรักฉันนะ ให้ฉันอยู่ต่อเหอะ" เพื่อนรัก -[]-!! ฉันไปเป็นเพื่อนรักเขาตอนไหน ?

"พี่ฟาง~" เฟย์เดินถือถุงอะไรไม่รู้ เดินมาหาฉันที่เตียง เหอะ! ลืมถามโทโมะเรื่องเขื่อน 

"เฟย์เขื่อนเป็นใคร" ถามเฟย์ตรงๆเลยดีกว่า เฟย์หน้าเหวอ แล้วหันไปหาโทโมะ โทโมะยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

"แฟนเฟ.."

"ป๊อปปี้ละ! เฟย์เอาเขาไปไว้ไหน!" เฟย์สะดุ้งที่ฉันขึ้่นเสียง ฉันพูดอะไีรเนี๊ย ถามดีๆก็ได้ไม่จำเป็นต้องขึ้นเสียงเลยฟาง เดี๋ยวคนอื่นเขาก็รู้กันหมดหรอก

"อ่อ พี่ป๊อปปี้เฟย์เลื่อนขั้นให้ละ แต่ขอไม่้บอกนะว่าขั้นอะไร ^^" เลื่อนขั้น ? มีขั้นไหนที่สูงกว่า แฟน นอกจาก..

"เฟย์ยังเวอร์จิ้นหรือป่าว" 

"-O-!!" หน้าเฟย์

"O.O" หน้าโทโมะ

"คือ พี่หมายความว่า โอ๊ย! ก็เราบอกว่าขั้นสูงกว่าแฟนนะ พี่คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้" ขออย่าให้เป็นขั้นนั้นเลย ฉันคงฆ่าตัวตายแน่ๆ ถ้าเฟย์ให้ป๊อปปี้อยู่ขั้นนั้น ฉันคงถูกกล่าวหาว่า เป็นชู้กับแฟนน้อง ไม่น่าฟาง เธอคิดมากไปแล้ว มันอาจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ได้

"เฟย์ซื้ออะไรมา" โทโมะพูดขึ้น เขาเปลี่ยนเรื่องชัดๆ :(

"อ่อ เฟย์อยากกินมะม่วงนะเลยลงไปซื้อ นี่ได้มะยมกับมะขามดองมาด้วยนะ" เฟย์เดินไปหยิบจานมาแกะพวกผลไม้ลง กลิ่นหอมอ่าาา T^T ฉันไม่เคยพิศวาสของพวกนี้เลย แต่ตอนนี้ฉันกำลังต้องการมัน พอๆกับต้องการเขา

"ฟางกินไหม" โทโมะจิ้มมะม่วงมาแตะปากฉัน จะส่ายหน้าดีไหม ? หรือจะักัดกินดี ? 

"พี่ฟางกินไม่ได้ คนป่วยหมอห้าม" พอเฟย์พูดแบบนั้น โทโมะก็ชักมือกับ ยัยน้องใจร้าย ! ไม่เห็นใจคนกำลังวท้องกำลังไส้

5 นาทีผ่านไป

"รีบๆกินหน่อยได้ไหม" ฉันจะหมดความอดทนแล้ว กินผลไม้แค่นี้ ลีลาเยอะจริง

"เฟย์ซื้อมาเยอะมากเลย" โทโมะบอก เขากำลังจิ้มมะขามดอง

"เดี๋ยวเอาไปแช่ตู้เย็นไว้ดีกว่า จะได้ไม่ต้องลงไปซื้ออีก" จะทำอะไรก็ทำไปเหอะ ขอแค่เอาของพวกนี้ออกไปไกลๆฉันก็พอ น้ำลายจะหกหมดแล้ว ><

วันนี้เป็นวันที่ฉันจะออกจากโรงบาลตามที่ได้ยินเฟย์คุยกับหมอนะ เมื่อคืนเฟย์นอนที่โซฟา ส่วนโทโมะเอาเสื้อมาปูนอนบนพื้น แก้วหายหัว ป๊อปปี้ก็หาย เหอะ คงเฝ้ามดอยู่ละสิ 

"ฉันหมดความสำคัญแล้วหนิ" แค่คิดน้ำตาก็จะไหลแล้ว จะอ่อนแอไปถึงเมื่อไหร่้ละฟาง ฉันยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่คลอออก แล้วดันตัวเองให้ลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ ฉันนอนคิดไว้แล้วเมื่อคืนว่าจะทำยังไงกับชีวิต

"แม่หรอคะ" 

[ว่าไงฟาง มีอะไรหรือป่าว ลูกออกจากโรงบาลหรือยัง เฟย์ละสบายดีไหม แม่กับพ่อเป็นห่วงเราสองคนมากเลยนะรู้ไหม] แม่ไม่เคยคุยกับฉันเลยหรือไง ถึงได้ใส่เป็นชุด -_-

"ฟางเฟย์สบายดีค่ะ จะออกจากโรงบาลวันนี้" พนันได้เลยว่าแม่รู้เรื่องฉันป่วยจากเฟย์ ไม่ก็ป้านวล 

[ฟางแม่คุยกับหนูได้ 5 นาทีนะ แม่ต้องเข้าประชุมแต่เช้า] ห้านาที สำหรับลูกที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันมาเป็นปีๆ พ่อแม่ที่ไหนจะใจดีเท่าพ่อแม่ฉันเนี๊ย

"ค่ะ 5 นาทีก็ได้ แม่คะ หนูมีเรื่องให้แม่ช่วย" 

[ว่ามาเลยลูกรัก แม่ช่วยลูกได้ทุกเรื่อง] 

"แม่หาที่อยู่ให้หนูหน่อยสิ หนูจะไปอยู่สกอตแลนด์" แม่้เงียบละสิค่ะงานนี้ T^T ไหนบอกช่วยได้ทุกเรื่องไง 

[ฟาง ทำไมเฟย์ไม่เห็นพูดอะไรเลยละ]

"หนูจะไปอยู่คนเดียวค่ะ หนูอยากลองใช้ชีวิตตัวคนเดียวดู" ฉันลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ 

[มั่นใจหรอ แม่้ว่า..]

"แม่ว่างแค่ 5 นาทีหนิค่ะ" ฉันขัดแม่ 

[ก็ได้ แม่จะให้เลขาติดต่อที่อยู่ใ้ห้ เราจะเข้ามหาลัยเลยไหม]

"ไม่ค่ะหนูยังไม่เข้า ไว้สะดวกหนูจะเล่าให้ฟังนะคะแม่" ฉันมองไปที่เฟย์กับโทโมะที่หลับอยู่ใครจะรู้เผื่อคนใดคนหนึ่งรู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว 

[เอางั้นก็ได้]

"หนูขอเร็วที่สุดนะคะ" ไม่อยากอยู่นาน 

[เร็วที่สุด หนูยังไม่จบ ม.6 หนิ เพิ่งเทอมแรกเอง] 

"เทอมแรกแล้วไงคะ ที่นู่นเขาไม่เรื่องมากเหมือนที่ไทยหรอก"

[ลูกพูดเหมือนกับจะหนีอะไรหรือใครอย่างงั้น] 

"แม่จะครบ 5 นาทีแล้วหนิ บายค่ะ รักแม่" ฉันรีบตัดสายแล้วหันหลังจะเดินกลับไปที่เตียงแต่ว่า...

"พี่ฟางจะไปไหน" เฟย์นั่งกอดอกจ้องฉันตาเขียว

"ไปอยู่ต่างประเทศ" ฉันไม่สบตาเฟย์ โทโมะเริ่มรู้สึกตัว เขาขยี้ตาสองสามทีแล้วลุกขึ้น

"อ้าว ตื่นกันเร็วจังสาวๆ" เป็นผู้ชายที่นิสัยดีจริง พับเสื่อที่ปูนอนด้วย ฉันกับเฟย์ละอาย 

"ทำไมหน้าตาซีเรียสกันทั้งสองคนเลย (- -)" ฉันไม่ตอบ ขึ้นไปนอนบนเตียงไม่สนใจทั้งสองคน

"พี่ฟางจะทิ้งเราไปต่างประเทศ" ทิ้งป๊อปปี้ต่างหาก!! 

"จริงหรอฟาง" โทโมะหันมาถามฉัน "อื้ม" ฉันพยักหน้า

"โมะไปด้วยคนสิ" 

"ฟางไม่ได้ไปเล่นนะโมะ ฟางไปอยู่จริงๆ ไม่รู้จะกลับมาเมื่อไหร่"

"ไม่เป็นไร โมะอยู่ได้" ฉันส่งสายตาดุใ้ห้โทโมะ

"แต่อยู่ที่นี่ดีกว่า โมะชอบเมืองไทย" 

"จะไปไหน" ฉันถามเฟย์ที่ทำทีจะเดินออกจากห้อง

"ไปคุยโทรศัพท์" 

"กับใคร!" ฉันถามเสียงเข้ม เฟย์ไม่ตอบ เดินออกไปหน้าตาเฉย ฮึ่ย! น้องบ้า

"โมะกลับบ้านนะฟาง ไว้บ่าย 3 เจอกัน โมะจะมารับ ^^" โทโมะก็อีกคนเดินออกไปไม่รอให้ฉันพูดอะไรเลย ทุกคนเ็ป็นอะไรกันหมดอ่าาา คนสวยไม่เข้าใจ 

ติ๊ด 

โทรศัพท์ฉันที่วางบนโต๊ะข้างเตียงดังขั้นครั้งหนึ่ง ข้อความเติมเงินเข้าละสิ (โดนบ่อย)

'ฟางเธอจะไปไหน เธอไปไม่ได้่นะ เธอห้ามทิ้งฉันเ้ด็ดขาด เธอต้องอยู่ที่นี่สิ!'

"ยัยเฟย์" มีคนเดียวแน่ๆที่โทรไปพูดให้ป๊อปปี้ฟัง ฉันลบข้อความเขาทิ้งเหมือนกับไม่เคยได้รับ ไม่เคยได้รู้ ไ่ม่เคยได้อ่้านมัน

จะมาทำให้ฉันหวั่นไหวอีกทำไม 

จะมาทำดีให้ได้อะไรขึ้่นมา 

ฉันจะไม่ใจอ่อนกับนายเด็ดขาด!

ฉันหลับตาลง ขออย่าให้ตื่นขึ้นมาก่อนบ่าย 3 เลยไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น อย่างนอนหลับไปแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะอีกคนที่ฉันรักและต้องรับผิดชอบเขา ฉันอยากหลับไปแบบไม่ตื่น จะได้ไม่ต้องมาเจอใบหน้าหล่อๆนั้น 

เมื่อไหร่เรื่องมันจะจบ เมื่อไหร่ทุกอย่างจะจบลง (เกี่ยวกับไรเตอร์ป่าว -o-) ความรู้สึกฉันเหมือนมันจะบอกว่าไม่นาน ทุกอย่างจะลงเอยด้วยดี ฉันก็ไปตามทางของฉัน เขาก็ไปตามทางของเขากับคนที่คู่ควร แค่นั้น...มันคงมีความสุขน่าดู