stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

ฉันแกล้งทำเป็นนอนอยู่บนเตียงหลังจากเปลี่ยนชุดเป็นชุดของโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ฉันไม่ได้แค่คิดไปเองแน่ๆที่รู้สึกว่าจะมีสายตาจ้องมองมา แหง่ละ จะใครซะอีกถ้าไม่ใช่เฟย์ แก้วไม่ใช่แน่นอนเพราะเสียงเกมส์ในโทรศัพท์ดัง 
"พี่ฟาง" ฉันนอนหลับตานิ่งไม่ขานตอบเฟย์
"รู้นะว่าไม่ได้หลับจริงๆนะ" 
"แฮ่ม!" เสียงแก้ว
"ก็ได้! โทรไปถามพี่ป๊อปก็ได้" ป๊อปหรอ ไม่ได้นะ
"เดี๋ยวเฟย์!" ฉันลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว ยัยเฟย์ยิ้มพอใจ 
"พี่ฟางทำไมต้องมาตรวจครรภ์กับพี่ป๊อป" ดูคำถามแรกเขาสิ -___-
"ไม่รู้ แค่อ้วกเขาก็พาลว่าพี่ท้อง" 
"เคยมีอะไรกันหรือป่าว -0-" 
"ปะ ป่้าว" เฟย์มองมาด้วยสายตาจับผิด
"แล้วทำไมพี่ป๊อปต้องพาพี่ฟางมาตรวจ" 
"พี่จะไปรู้ได้ไงเล่าาา"
"พี่รักพี่ป๊อปหรือป่าว" คำถามนี้ แก้วรีบละสายตาจากเกมส์แล้วมองฉันทันที
"ร๊ากกกก ก็หมอนั้นแฟนเราไม่ใช่หรอ น้องเขยพี่ทั้งคนรักอยู่แล้ว" พูดเองเจ็บเองฉันเพิ่งจะรู้ก็วันนี้แหละ T^T
"เราเล...เกี่ยวกันหรือป่าวเนี๊ยพี่ฟาง" ฉันไม่ตอบแต่ทำสีหน้าเบื่อแทน 
"อ่ะๆเคๆ เฟย์กับแก้วจะลงไปหาอะไรกินนะ จะเอาอะไรมั๊ย" ฉันส่ายหน้า เฟย์เดินไปแต๊ะแขนแก้วแล้วเดินออกไป 
"พูดมากเนอะ" แก้วเดินเข้ามากระซิบ 
"อื้อ รู้งี้เอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่เด็กก็ดี" แก้วส่ายหน้าขำๆ แล้วเดินตามเฟย์ออกไป พอมั่นใจว่าทั้งคู่ไปจริงๆแล้ว ฉันก็รู้สึกเบื่อ เซ็ง ยิ่งกว่าเดิมซะอีก ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโกหก ไม่เข้าใจว่า่ทำไมต้องปิดบัง ทำถูกหรือป่าวฟาง
 
10 นาทีผ่านไป 
แอ๊ดดด เสียงประตูห้องเปิดออก ฉันยังคงนอนหันหลังให้ประตูไม่หันไปมอง เดี๋ยวก็ตามมาด้วยเสียงคุยโม้อวดขนมของเฟย์ ก็ฉันกินอะไรไม่ได้หนิ นอกจาก อาหารจืดชืดพวกนั้นที่พยาบาลหามาให้
ครืดดด เสียงลากเก้าอี้หยุดลงที่ข้างเตียง ถ้าสองคนนั้นต้องไม่เงียบสิ
"ป๊อปปี้!" ฉันเผลอตะโกนออกมา เมื่อเห็นหน้าบุคคลที่นั่งอยู่ข้างเตียง
"อ้าว ไม่ได้หลับหรอ" ฉัีนส่ายหน้า 
"นายมาได้ไง" 
"ขี่ไม้กวาดเหมือนแฮร์รี่มา" กวน -*-
"อย่าไปเทียบกับแดเนียลฉันนะ มันคนละชั้น" 
"อ่อๆ รู้แล้วฉันหล่อกว่า เขินนะไม่ต้องชม" 
"อื้อ!" ฉันทำท่าจะยกผ้าห่มขึ้นมาปิดหัวอย่างงอนๆ แต่มือหนาก็จับมันไว้ซะก่อน
"ล้อเล่น เฟย์โทรบอกนี่จำไม่ได้หรอ ฉันอยู่ชั้นบนนะ" ป๊อปปี้ชี้นิ้วขึ้นไปบนเพดาน 
"มดอยู่ชั้นห้า" กึก เหมือนอะไรติดอยู่ที่คอ ฉันพูดไม่ออก เฟย์โทรบอกเขา แก้วตัวการเลย! ไหนบอกว่าคนละโรงบาลไง 
"เฮ้ เป็นไรหรือป่าว" 
"ปะป่าว นายแปลกนะ" ป๊อปปี้ขมวดคิ้วมองฉันอย่างสงสัย 
"แปลกยังไงหรอ"
"ร่าเริงผิดปกติ" ไม่น่าพูดแบบนั้นไปเลย เขาอยู่เฝ้าแฟนเขาหนิ เขาก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว
"อะหรอ ไม่เห็นรู้สึกเลย ^^" ป๊อปปี้กุมมือฉัน สีหน้ายิ้มแย้มเปลี่ยนมาเป็นตกใจ
"ตัวร้อนจี๋เลยฟาง!" 
"หรอ ไม่เห็นรู้สึกเลย" ฉันดึงมือออกจากมือป๊อปปี้
"ย้อนฉันหรอ" 
"นายจะไปไหน!" ฉันถามเขาที่จู่ๆก็ลุกขึ้น
"ไปเรียนพยาบาลกับหมอสิ เธอตัวร้อนจี๋นะ" สายตาเขาหน้ากลัว T^T ที่จริงฉันก็แอบปวดหัวนะ
"ไม่เป็นไรมากหรอก เห็นไหมฉันยังคุยได้สบาย น๊านะๆ *0*" ป๊อปปี้ถอนหายใจแล้วยอมกลับมานั่งที่เดิม เขาเงียบไปได้สักพัก ฉันเลยเริ่มหาเรื่องคุย
"มดเป็นไงบ้าง" 
"ก็ดีขึ้นมาแล้ว" ก้มหน้าตอบ
"เธอไม่ว่าหรอ ที่นายมาหาฉัน"
"ไม่รู้ เขาหลับอยู่ แต่ตื่นมาคงโวยวายหน้าดู เดี๋ยวฉันก็ต้องกลับขึ้นไป" 
"อืม" ดูเป็นห่วงและแคร์ความรู้สึกกันจริง
 
นายจะรู้ไหมป๊อปว่าฉันกลายเป็นคนขี้อิจฉาไปแล้ว
ฉันกลายเป็นคนที่อยากจะเรียกร้องความสนใจจากนายเข้าไปมากทุกที
อยากเป็นคนที่นายแคร์และให้ความสำคัญที่สุด 
 
"ฟาง" ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมา จ้องตาฉัน
"อะไร" ฉันตอบสั้นๆ
"เฮ้ย" จู่ๆเขาก็พรวดพลาดดึงฉันเข้าไปกอด ใบหน้าวางไว้บนไหล่ฉัน
"ถ้าต่อไปมีอะไรเปลี่ยนไป เธออย่าโกรธอย่าเกียจฉันนะ" 
"ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด พูดดีๆสิ" เพราะการที่เขาวางหน้าไว้กับไหล่ฉัน ทำให้มันฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่
"ฉันอาจจะดูเลวขึ้นมา แต่รู้ไว้นะว่าฉันรั..."
แอ๊ดด
ฉันกับป๊อปปี้รีบผละออกจากกันทันที ที่ประตูเปิด
"ขอบโทษค่ะ ปะแก้ว" เฟย์ดึงมือแก้วทำท่าจะเดินออกไป
"ไม่ต้องหรอก พี่จะกลับแล้ว" ฉันมองเขา งงๆ เขาคงไม่ใช่ว่าห่วงความรู้เฟย์ใช่ไหม
"ฉันไปนะ" ป๊อปปี้หันมามองฉัน แล้วเดินออกไป 
"ฟางเป็นไง" แก้วถามเรียบๆ เฟย์มองฉันอย่างจับผิด
"ก็ดี เพื่อนมาเยี่ยม โอเคขึ้นมาบ้าง" ฉันดึงผ้าห่มขึ้นมาลุมโปงแล้วพลิกตัวไปอีกด้าน 'เพื่อน' สินะ ที่ได้ความสำคัญไม่เท่า 'แฟน' 
 
ฉันไม่น่ารู้จักนายเลยป๊อปปี้
นายไม่น่าเข้ามาในชีวิตฉัน
ชีวิตฉันคงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีนาย
มันคงจะดีกว่านี้ถ้ามีนายแล้วเรารักกัน
 
"แก้ว!" ฉันที่เพิ่งนึกได้ ดึงผ้าห่มออกแล้วมองไปที่แก้วที่ยืนกดโทรศัพท์อยู่ที่หน้าต่าง เฟย์กำลังนั่งอ่านนิตยาสารซุบซิบดารา 
"หืม?" ไม่มองหน้าฉัน ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ 
"เรามีเรื่องต้องเคลีย" 
ก็เพราะฉันหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธ...~
"ฮัลโหล" เฟย์หันมามองฉันแล้ว เดินออกไปข้างนอก ใครโทรมาอยากรู้จริง
"มาต่อที่เรื่องของเราดีกว่า" ฉันพยามดันตัวเองให้ลุกขึ้น 
"ไหนบอกว่าคนละโรงบาลกับมดไง" 
"อะ อ่ะ คือว่า คือ... คือฉันจำผิดนะฟาง ขี้ลืมจริงๆพักนี้ไม่รู้เป็นไร" แก้วยกมือขึ้นเกาหัว หน้าส่อแววมีพิรุธนะยะ!
"ขี้ลืมหรอ" ฉันทวน
"ใช่ๆ นี่เดี๋ยวมา ปวดฉี่ไปเข้าห้องน้ำก่อน" 
"เดี๋ยวสิ!" แก้วไม่ฟังฉัน รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที 
"ห้องน้ำในห้องนี้ก็มี ทำไมไม่เข้า เธอคงจะลืมเกินไปนะแก้ว" ฉันส่ายหน้าบ่นกับตัวเองเบาๆ ความเจ็บทั้งร่างกายและจิตใจ ทำให้ฉันเริ่มเหนื่อย ฉันควรจะนอนพักจริงๆแล้วคราวนี้
"ฉันไม่ห่วงตัวเอง แต่ฉันห่วงเธอนะ" ฉันเอามือลูบหน้าท้องเบาๆ แล้วดึงพาห่มขึ้นมาห่ม ก่อนจะค่อยๆหลับตา...
 
 
 
ไรเตอร์หายไปไหนมา ถึงเพิ่งมาอัฟ [แอบขี้เกียจนะ ติดหนังด้วย] 
ไรเตอร์มาอัฟใ้ห้แล้ว ไม่รู้ว่าหนุกหรือป่าวตอนนี้ 5555 
ไม่รู้ว่ามีคนลืมเรื่องนี้ไปหรือยัง หายไป(เกือบ)นาน
ขอโทษด้วยจริงๆนะค่ะ ^___^