stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

[Tomo is talk]

ติ๊ง

ผมรีบดิ่งตรงไปยังห้องฟางรีบๆ ผมเกือบจะขับรถชนคนแก่ก็ยัยแก้วเพื่อนเธอเพิ่งจะโทรมาบอกผมเมื่อ 20 นาทีที่แล้วนี้เองว่าฟางเข้าโรงบาล ! ผมจะโทษแก้วแน่นอนถ้าคุณยายคนนั้นเป็นอะไรไป (ไม่โทษความรีบตัวเองนะ)

"ฟาง!"

"จุ๊ๆ เบาๆสิฟางหลับอยู่" แก้วเอ็ดผม ผมมองไปที่โซฟาเฟย์กำลังหลับแข่งกับฟาง ผมเดินไปดึงมือคนที่นอนอยู่ขึ้นมากุมไว้ นี้ขนาดหลับยังน่ารักนะเนี๊ย *0*

"น้อยๆหน่อยสายตานายนะ" 

"อะไร"

"มองแบบนั้น ไม่จับเพื่อนฉันปล้ำเลยละ" แก้วเบ้ปากใส่ผม

"จะทำอยู่เหมือนกัน ถ้าไม่มีเธอกับเฟย์" ผมประชด ดึงมือฟางขึ้นมาแนบแก้ม

"เออๆ! จะได้ไปบอกคนอื่นว่านายรังแกคนป่วย!" 

"อย่าขึ้นเสียงดิ ฟางหลับอยู่" ผมแกล้งทำท่าทางเลียนแบบแก้วตอนที่เธอว่าผม

"ห่วงกันเข้าไป!" แก้วดึงกระเป๋าสะพายขึ้นมาทำท่าจะเดินออกจากห้อง

"หึงฉันหรอ"

"เออสิว่ะ! OxO" 

"อะไรนะ" ผมวางมือฟางลง หันไปมองอีกคนที่อยู่หน้าประตู

"ใครจะไปหึงนาย ต่อให้นายมาเสนอฉันฟรีๆ ฉันยังคิดแล้วคิดอีก :p" 

ปัง

ผมมองประตูที่ปิดลงปากค้าง เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ยังไม่เคยมีใครพูดทำนองนี้กับผมเลย มันดูถูกกันชัดๆ เลยแก้ว ถ้าเกิดวันหนึ่งเธอหลงรักฉันขึ้นมา แม่งพ่อจะหัวเราะให้ฟันร่วงหมดปากเลย!

"อ้าวโทโมะ" ผมส่ายหน้าแรงๆ ให้ความคิดไร้สาระออกจากหัว แล้่วหันไปสนใจคนตัวเล็กที่เรียก

"ฟาง อะนี่น้ำ" ผมรินน้ำให้ฟางก่อนจะพยุงเธอขึ้น

"มาได้ไง อย่าตอบกวนนะ" รู้ทันผมจนได้ กะว่าจะแกล้งตอบกวนๆ -*-

"แก้วโทรบอกนะ" ฟางพยักหน้าเข้าใจ

"ดีขึ้นมาบ้างไหม" 

"นิดหน่อยนะ มีใครมาเยี่ยมฟางหรือป่าว" ผมส่ายหน้า 

"อ่อ แต่ก่อนหน้านี้เพื่อนฟางมานะ มีล่าเนยแจมนะ" ฟางพยักหน้าอีกรอบ

"นี่ไปเดินเล่นกันไหม" 

"ไปได้ด้วยหรอ" 

"ได้อยู่แล้ว" ฟางหันไปมองเฟย์ที่นอนหลับบนโซฟา "แก้วละ"

"ออกไปข้างนอกนะ ไม่รู้รีบไหน" 

"ยังเคลียไม่เสร็จเลย" ฟางมีสีหน้าผิดหวัง

"เคลียอะไร"

"ป่าวหรอก" 

"แล้วตกลงไปเดินเล่นกันไหม"

"พาไปสิ" 

ผมเข็นฟางมาที่สวนของโรงพยาบาล แดดวันนี้ไม่แรงมากเหมือนจะเต็มใจยังไงยังงั้่น ต้นไม้เขียวชอุ่ม ดอกไม้และไม้ประดับมีมากกว่าเมื่อสมัยที่ผมโบว์ป๊อปปี้มานอนเล่นซะอีก

"บรรยากาศดีเนอะ" ผมชวนคุย

"อ่าห๊ะ รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย ที่ได้ออกจากห้องสี่เหลี่ยม" ผมส่ายหน้าขำๆ เข็นฟางไปที่บ่อน้ำพุ

"โรงบาลที่นี่สวยดีจัง ฟางชอบน้ำพุ" ผมเดินไปนั่งที่ขอบบ่อ มองหน้าผมตรงข้าม

"บ่อนี้ป๊อปปี้มันเป็นคนขอป๊ามันให้สร้างนะ" ผมไม่รู้ว่าจะพูดทำไม ทั้งที่รู้สึกไม่อยากจะพูด 

"อื้อ โมะนี่ร่าเริงแปลกๆนะ ^^"

"เราเริ่มสนิทกันม้างง ฟางเลยเพิ่งจะเห็นมุมนี้โมะ" ใครจะไปบอกว่า ที่โรงเรียนมีเรื่องซุบซิบว่้าป๊อปปี้กับมดกลับไปคืนดีกัน แถมมันยังตามเฝ้ามดที่โรงบาลแทบทั้งวันทั้งคืน หึหึ ผมจะได้มีโอกาสทำคะแนนก็คราวนี้

"อะอ่อ" ฟางเบือนหน้าหนี 

"พูดถึงมัน มันก็มา ตายยากจริงๆ!" ผมลุกขึ้นเดินไปจับรถเข็นฟางทำท่าจะเข็นหนี ป๊อปปี้ที่เข็นมดมาทางเราสองคน

"เดี๋ยวก่อนสิ!!" มดร้องทักขึ้น ฟางเอือมมือขึ้นมาบีบมือผม เชิงบอกไม่ต้องไป

"เป็นไงฟางสบายดีไหม" สบายดีเขาคงไม่มานั่งอยู่แบบนี้หรอก -*-

"สบายขึ้นมานิดหน่อย เกือบจะดี เธอละ" 

"ดีขึ้นมาก! ป๊อปปี้ดูแลฉันดีมากๆเ้ลย อ่อ ขอโทษเธอด้วยนะที่ก่อนหน้านี้ฉันเข้าใจผิดเธอ ^^" 

"เข้าใจผิด" น้ำเสียงฟางดู งุนงง ผมเองก็ไม่เข้าใจ มองหน้าไอ้ป๊อปแต่มันก็เบือนหน้าหนี

"ก็ที่ป๊อปปี้เขาบอกว่าฟางเป็นแฟนเขาตอนนั้นไง เขาแค่โกรธที่มดเอาแต่ใจเลยประชดนะ ป๊อปบอกว่าฟางไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เป็นแค่เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่สนิทที่สุดเท่านั้น" 

ผมกลืนน้ำลายลงคอ ผมห่วงที่สุดตอนนี้คือ...ความรู้สึกเธอ! ถึงผมไม่รู้ว่าฟางชอบมันจริงๆมั๊ย แต่ยังไงก็ต้องมีเสียใจบ้างแหละ ป๊อปมันเล่นให้ความหวังแบบนั้น

"อะ อะอืม..." 

"เป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมเธอกับฉัน ^^" มดยังคงพูดต่อเหมือนไม่รับรู้ถึงบรรยากาศอันมาคุ

"ดะ ได้อยู่แล้ว" 

"งั้นหายๆเร็วๆนะเพื่อนใหม่ ป๊อปคะ" 

"คับ" ป๊อปปี้ก้มลง หน้ามันแทบจะติดกับหน้ามดอยู่แล้ว

"อยากขึ้นห้องแล้วค่ะ เราปล่อยให้สองคนนี้สวีทกันต่อดีกว่า" ผมมองป๊อปปี้ไม่วางตา มันเองก็เหลือบมามองผม แล้วเข็นมดออกไป

"ฟางอย่าไปใส่ใจเลยเนอะ" 

"ฟางโมะว่าเราไปดูมุมนู่นดีกว่าไหม มีเด็กๆเยอะนะฟางน่าจะชอบ"

"ฟาง...ฟังอยู่หรือป่าว" ผมเริ่มจะสงสัยเธอแล้วสิที่เอาแต่นั่งเงียบหลังจากที่สองคนนั้นออกไป ผมเดินอ้อมไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ

"ร้องไห้หรอ"

"ฮือๆ" ผมไม่ทันได้ตั้งตัว เธอก็โผเข้่ากอดผม "มันเจ็บอะโมะ เจ็บมากที่สุดเลย" 

"ไม่เป็นไรๆนะ" ผมลูบหลังเธอแผ่วเบา "เธอยังมีฉัน...ฉันที่รักเธอ" 

"มันแทนกันไม่ได้หรอก!" ฟางผละออกจากผม "ฉันไม่ได้รักนาย ฮือๆ" วินาทีที่ประโยคนี้หลุดออกมาจากปากฟาง ผมแทบจะทำอะไรไม่ถูก แต่ก็พอมีสติอยู่บ้างที่จะเอือมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ

ฉันต่างหากละที่เจ็บมากกว่าเธอฟาง

ฉันต่างหากละที่เข้าข้างตัวเองหลงตัวเองว่าเธออาจจะรักฉัน

ฉันต่างหากละที่ควรจะร้องไห้

"เป็นไรหรือป่าว" ฟางเช็ดน้ำตา แล้วถามผม

"ปะ ป่าว แค่เสียหน้านิดหน่อยโดนผู้หญิงปฎิเสธ" ผมแกล้งทำเป็นเรื่องขำๆ T^T

"โมะ" ผมจ้องหน้าฟางอย่างสงสัย ว่าเธอจะพูดอะไรกับผม

"-O-!" เป็นอีกครั้งที่ยังไม่ทันตั้งตัว มือเล็กจับใบหน้าผมไว้เพื่อไม่ให้หันหนี ไม่จับผมก็ไม่คิดจะหันหนีไปไหนอยู่แล้ว ผมปล่อยให้ริมฝีปากบางดูดเอาความหอมหวานจากริมฝีปากผมช้าๆ ถึงมันจะไม่เนินนานเกินไป แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุดในรอบปีของผม ^0^

"จูบให้ความหวังหรอ" ผมแกล้งแซว ฟางส่ายหน้ายิ้มๆ

"ป่าว จูบตอบแทนความรู้สึกดีๆนะ" 

"มีแบบนี้ด้วย" 

"ที่ฉันนี่ไง ขึ้นห้องเถอะ" ผมขยี้หัวฟางให้ฟู แล้วเข็นเธอเข้าตึกไป แต่ระหว่างทาง มีประโยคหนึ่งที่ฟางพูดให้ผมต้องกลับไปคิดและเห็นว่ามันสำคัญแค่ไหน

"นายอาจไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับฉัน แต่นายยังคงจะเป็นคนที่ใช่สำหรับคนอื่นนะ" 

[End Tomo is talk]

ไรเตอร์มาแล้ววว ^0^ เมื่อวานไม่ได้อัฟพอดีเว็บมันเข้าไม่ได้ -_-*

แต่วันนี้ก็มาอัฟแล้ว ขอเม้ล+โหวตหน่อยเน้อ (วิ๊งๆ) เม้ลหายไปเยอะมากอะ 55