stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

[Kaew is talk]
กึก
เท้าฉันหยุดเดินอัตโนมัติ โทโมะกำลังเดินมาทางนี้ พร้อมกับกับผู้หญิง เอ๊ะ! ผู้หญิงคนนี้หน้าตาคุ้นๆ อ่อ คนที่ฉันเห็นกับฟางวันนั้นสิน่ะ แต่เขาสองคนคืนดีกันแล้วหรอถึงได้เดินกอดคอหยอกล้อกันมา แล้วไหนบอกว่าชอบเพื่อนฉัน รักเพื่อนฉันไง! พอฟางป่วยก็หัีนไปควงอีกคน แล้วฉันจะมาหงุดหงิดแทนฟางทำไมเนี๊ย!
"เฮ้! แก้ว" โทโมะตะโกนมาสงสัยเห็นฉันทำท่าจะเดินหนี ฉันหันกลับมาดูคนทั้งสอง โบว์ยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร
"มีอะไรกับฉันหรอ" ฉันถามเรียบๆ "ฟางเป็นไงบ้าง" 
"สบายดี" ฉันทำท่าจะเดินหนีไปอีก แต่โทโมะจับแขนไว้ก่อน >[]<
"ปล่อย!" ฉันไม่รู้ว่ารังเกียจอะไรเขา ถึงได้พูดเสียงเข้มแบบนั้น เขา่ค่อยๆปล่อยมือฉันออก โบว์มองฉันกลัวๆ
"ขอโทษ เออนี่..." 
"แก้วจะไปไหนหรอ" โบว์พูดแทรกโทโมะ "ไม่รู้เดินไปเรื่อยๆ" 
"นี่ ไปดูหนังกับเรามั๊ย เราสองคนกำลังจะโดดเรียนไปดูหนังน่ะ" ประโยคสุดท้ายโบว์พูดเบา่ๆเหมือนกระซิบ ถ้าฉันไปฉันก็ไปเป็นส่วนเกินพวกเขาสิ เหอะ แต่อีกแง่หนึ่งฉันไปก็ดี จะได้ดูว่าโทโมะเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ ไหนบอกว่าชอบเพื่อนฉัน ! (เดือดร้อนยังกะเขา่บอกว่าชอบตัวเอง-ไรเตอร์)
"อย่าไปชวนเขาเลย"
"ไป!!" โทโมะหันมามองฉันไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ โบว์ยิ้มกว้างดีใจเดินมาเกาะแขนฉัน ปล่อยให้โทโมะเดินตามหลังพวกเรามาคนเดียว สะใจ โฮะๆ ^0^
"โบว์ โมะไม่อยากไปแล้ว" โทโมะพูดขึ้นทันทีที่เรามาถึงลานจอดรถ
"อ้าว ทำไมล่ะ" 
"ก็...ไม่รู้สิ ไม่มีเหตุผล" เขาหันมามองฉัน
"นี่! ยังไงๆแก้วก็ถือว่าเป็นเพื่อนเราน่ะ" โทโมะทำหน้าขัดใจ แต่ก็ยอมเดินไปขึ้นรถ 
"ไม่ไปกันหรือไง!" ฉันกับโบว์แอบหันมายิ้มให้กัน ที่โทโมะตะโกนมา
 
 
"ดูเรื่องนี้มั๊ย" โบว์ชี้ไปที่หนังเรื่องเยสออโน ฉันชอบติ๊นาน่ะั อยากดูๆ
"หนังงี่เง่า ผิดเพศ" คำพูดของโทโมะทำให้คนที่ต่อแถวซื้อบัตรหันมามอง อาย -__-
"ดูเรื่องนี้ก็ได้ๆ อยากดูพี่เก้าา *0*" 
"ดีเลยแก้วอยากดูนิชคุณ" 
"มันเข้านานแล้ว เดี๋ยวก็ออกรอซื้อแผ่นดีกว่า" โทโมะแย้งขึ้นอีก 
"แล้วจะดูเรื่องไหนคะ!" โบว์จ้องหน้าโทโมะพร้อมมือเท้าสะเอว นั่นสิ เขาจะดูเรื่องไหน เรื่องมากจริงๆ
"คืนวันเสาร์ถึงเช้าวันจันทร์ เค้าจะดูแพทตี้ ><" เค้าจะดูแพทตี้  เป็นประโยคที่แอ๊บแบ๊วมาก หรือฉันไม่เคยได้ยินเขาพูดเอง
"อยากดูเก้าาา T^T" โบว์จับแขนโทโมะเขย่าๆ อ้อน เป็นคู่ที่น่ารักจัง -*-
"ก็ได้ๆ ดูเก้าก็ได้" 
"เย้! ใจดีที่สุดเลย มาหอมหน่อยๆ ฮ่าๆ" โบว์กระโดดขึ้นหอมแก้มโทโมะรวดเร็ว 
"O.O" หน้าฉัน 
"ไปๆ อายเขา" โทโมะดันโบว์ให้ไปซื้อบัตร เสร็จแล้วเขาก็หันมาคุยกับฉัน
"หน้าเธอตลกดี หึ"
"อะไร ตลกอะไร" ฉันหันหน้าหนี แค่อึ้งเฉยๆมันน่าตลกขนาดนั้นเลยหรอ
"ป่าวๆ" เขาพูดแค่นั้นก็เดินไปซื้อน้ำกับป๊อปคอน "ประสาท" ฉันบ่นเบาๆคนเดียว
 
 
หลังจากที่เราสามคนดูหนังเสร็จแล้ว ก็แวะมากินซาบูชิแต่โบว์มีธุระต้องรีบกลับบ้านด่วน เลยเหลือแค่ฉันกับโทโมะกินกันแค่สองคน -___-; ฉันอยากเป็นคนที่มีธุระต้องรีบกลับบ้านบ้างจัง ไม่อยากจะอยู่กับเขาเท่าไหร่
"จะเงียบอีกนานไหม" โทโมะถาม เราสองคนกินเงียบๆ ตั้งแต่โบว์กลับไปแล้ว
"ก็ฉันไม่รู้จะพูดอะไรหนิ" ฉันก้มหน้าก้มตากินลูกเดียว
"มีปากไว้กินอย่างเดียวว่างั้น" 
"อิ่ม!" ฉันนั่งกอดอกหันเบือนหน้าออกไปนอกร้าน เชอะ จะหาว่าฉันห่วงกินก็พูดตรงๆก็ได้ ใช่สิ๊ ฉันมันเห็นแก่้กิน โธ่เอ้ยย ถ้าไม่กินสมองจะเดินได้ไง กองทัพต้องเดินด้วยท้องเขาไม่เคยเรียนมาหรอ
ฉันหันหน้าไปมองโทโมะที่กินต่อ เขาไม่คิดจะง้อ จะขอโทษ ให้ฉันกลับไปกินเหมือนเดิมเลยหรอ!
ไม่กินก็ได้ว่ะ กลับไปกินมาม่าที่บ้านก็ได้ -/\-
"อ่าาา อิ่มแล้วๆเรากลับบ้านกันเถอะ" เขาเอนตัวไปด้านหลังมือลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆ แกล้งฉันละสิ ฉันไม่ใส่ใจหรอก 
"ลุกสิ!" ฉันลุกขึ้นแล้วเดินออกมารอเขานอกร้าน 
"อ๊ายๆๆๆๆ อยากจะกรี๊ดดังๆโว๊ยย" ฉันชักดิ้นชะงอคนเดียวหน้าร้าน พร้อมบ่นกับตัวเอง
"พอๆ เดี๋ยวพื้นมันสกปรก ฮึฮึ" ฉันกำมือแน่น มองดูแผ่นหลังของผู้ชายตรงหน้าที่เดินห่างออกไป 
"รอด้วยสิว่ะ!" ฉันรีบวิ่งตามเขา หมอนี่เป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันไม่อยากอยู่ร่วมโลกด้่วย! คนอะไรกวนเป็นบ้า ฉันเดินตาหลังเขาต้อยๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่เดินข้างเขา
พอเดินมาเรื่อยๆ จู่ๆโทโมะก็แวะเข้าร้านขายเครื่องประดับซะงั้น แต่ฉันว่าร้านเพรชมากกว่า -0- (มันต่างกันตรงไหน)
"สวยมั๊ย" ฉันไม่ตอบคำถามเขา สายตาจ้องดูจี้เพชร ที่ตัวเรือนเป็นทองคำขาว ตัวงานฝังแบบไข่ปลาฝังเรียงในรูปดอกไม้ เขาจับมันขึ้นมาแล้วหันมาให้ฉันดูชัดๆ
"อืมสวย" สวยมว๊ากกกกก (วิบัติเสียง) อยากได้สักเส้น
"ฟางจะชอบมั๊ยเธอว่า" ฉันนิ่งพูดอะไรไม่ออก ชักจะไม่เข้าใจอาการตัวเองแล้วสิ ยิ่งรู้จักเขายิ่งมีอาการผิดปกติขึ้นมา
"ฉันไม่รู้ ฉันไม่ใช่ฟาง" 
"เธอเป็นเพื่อนฟางนะ" 
"ชอบมั้ง ไว้ถามเขาเองสิ! จะซื้อให้เพื่อนฉันไม่กลัวแฟนว่าหรือไง" โทโมะเอียงคอมองฉัน งงๆ
"แฟนหรอ" 
"โบว์ไงแฟนนาย" 
"เราเลิกกันแล้ว" เหอะ ยังเห็นหอมแก้มกันอยู่เลย "เมื่อก่อนเราก็เล่นกันแบบนี้แหละ ตอนที่ยังไม่ได้คบกัน" 
"อื้อ" ฉันตอบสั้นๆ แล้วเดินเลี่ยงไปดูจี้เพชรเส้นอื่น 
"ไม่เห็นจะสวยสักเส้นเลย!" พนักงานมองหน้าฉันแทบจะฆ่าฉันได้เลยมั้งนั้น ก็คนมันอารมณ์ไม่ดีนี่หว่าา ก็ต้องมองดูอะไรๆขัดหูขัดตาสิ ><
"แต่เส้นนี่ก็สวยดีน่ะ ^^" ฉันแกล้งชี้นิ้วทำเป็นสนใจจี้เพชรเส้นหนึ่งที่มีรูปร่างเป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว
"เธอชอบหรอ" 
"-////-" หน้าฉันร้อนขึ้นมา ก็เขาเล่นยื่นหน้ามาใกล้หน้าฉันอ่ะ มองดูไกลๆก็ได้ มันไม่ได้เส้นเล็กกระจิ๊ดเดียวสักหน่อย
"จะซื้อให้หรือไง" ฉันแกล้งประชด
"อย่าท้านะ ฉันซื้อให้ได้จริงๆ!"
"พวกเห็นเงินเป็นใบไม้" ฉันเดินกระแทกไหล่เขาออกมานอกร้าน 
"ทำไมต้องหงุดหงิดด้วยเนี๊ย!" ฉันยกมือขึ้นกุมหัวตัวเ้ิองแล้วหมุนตัวกลับไปเพื่อที่จะเดินเข้าร้านไปอีกครั้ง แต่โทโมะก็เดินออกมาก่อน
"ป่ะกลับ ไว้มาซื้อพร้อมฟางดีกว่า" 
"เออออออออออ" ฉันลากเสียงยาวประชดแล้วเดินนำหน้าเขาไป อะไรๆก็ฟางๆ ชิ
รักกันเข้าไปเหอะ ไว้ฉันเห็นนายอกหักจากฟางเมื่อไหร่จะนั่งหัวเราะให้ฟันร่วงเลย แต่ถ้าฟางเล่นด้วยละ แล้วถ้าเขาเป็นคนหักอกฟางละ ฉันจะไม่ยอมให้เพื่อนฉันเจ็บเด็ดขาด! แต่...เธอบอกว่าจะช่วยเขาหนิแก้ว 
ความคิดฉันมันเหมือนจะคุยกันเอง คิดไปคิดมาอยู่ได้ ปวดหัว
"เซ็งโว๊ย!" ฉันเตะถังขยะที่ร้านจอดรถคว่ำ พอมีคนหันมาเ้ห็น ฉันก็หันกลับไปดึงแขนโทโมะ
"วิ่งงงงงงงงง!" แรกๆเขาก็ งงๆ พอฉันลากให้วิ่ง เขาก็วิ่งตาม
"เปิืดสิๆ เร็วๆ" ฉันเร่งให้โทโมะเปิดประตูรถ เพราะตอนนี้ รปภ วิ่งมาแล้ว
"ขับออกไปเลย" ฉันมอง รปภ สองคนผ่านกระจก พอโทโมะขับรถออกห่างพอสมควรฉันก็เลื่อนกระจกลง
"ตามให้ทันเซ่! :p ฮ่าๆ" ฉันหัวเราะพร้อมเลื่อนกระจกขึ้น 
"ฮ่าๆ สมน..." ฉันยกมือขึ้นปิดปาก โทโมะหันมามองฉันดุึๆ
"ก่อเรื่องจนได้ ห้างนี้ฉันมาบ่อยด้วยสิ -.-" 
"ก็ไม่ต้องมาอีกสิ ถ้านายฉลาด" 
"ถ้าฉันฉลาด ฉันจะไม่พาเธอมาด้วย นี่มันห้างของพ่อฉัน!" ฉันพูดไม่ออก "ไม่มาได้ไง ในเมื่อฉันต้องมาดูแลในบางครั้ง" 
"หรอ ถ้ารู้ว่าห้างนายฉันจะทำมากกว่า่เตะถังขยะล้ม" 
 
ไรเตอร์มาอัฟแล้ววว (อาจจะดึกไปหน่อย)
แต่ก็ยังดีกว่าไม่มาใช่ไหมล้าาา ><
ขอให้มีคนหลงเข้ามาอ่านแล้วเม้ลที เม้ลน้อยลงทุกวันๆ 555