stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

"ฟาง!!" พอเดินเข้าโรงเรียนมาได้แค่ครึ่งทาง ก็มีคนเรียกซะแล้ว ฉันหันไปมองแบบไม่คิดอะไร 

"อ้าว โทโมะเองหรอ" โทโมะยิ้มให้กว้างให้ฉัน มันไม่ทำให้ฉันเป็นบ้าเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วแหละ ฉันกับโทโมะเดินเข้าโรงเรียนมาพร้อมกัน เราสองคนต่างไม่มีใครพูดอะไร จนมาถึงหน้าตึก

"ฟางเป็นไรหรือป่าว ดูหน้าซีดๆน่ะ" โทโมะหันมาถาม

"สงสัยว่าจะพักผ่อนไม่เพียงพอ ไปล่ะน่ะ" ฉันยิ้มแห้งๆให้กับโทโมะพร้อมโยกมือขึ้่นบ๊ายบาย แค่ก้าวเท้าไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวเท่านั้น โลกทั้งโลกมันก็เหมือนจะหมุน

"ฟาง!!" ฉันได้ยินเสียงคนเรียกชื่อครั้งสุดท้าย ก่อนจะไม่รับรู้อะไรเลย

[Tomo is talk]

ตอนนี้ผมนั่งกุมมือฟางอยู่บนเตียงห้องพยาบาล ผมว่าแล้วเชียวว่าเธอต้องไม่สบายดูจากหน้าตาที่ซีด และบุคลิกที่ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน ผมยังไม่ได้ถามเธอเลยว่าเมื่อคืนที่ป๊อปมันลากเธออกไป มันพาไปไหนกันแน่

"ฟาง! ซะอุ้ย!" ผมยังคงกุมมือฟางไว้ แม้ว่าแจมเพื่อนของเธอจะเข้ามาก็ตาม แจมเดินมานั่งที่ข้างเตียงของฟางผมคิดว่าเธอคงอยากจะจับมือเพื่อนเธอบ้าง พอผมปล่อยมือฟางออก มีล่ากับเนยก็เดินเข้ามา

"โทโมะ" เนยเรียกชื่อผมเบาๆ ผมมองเธอแค่แวบเดียวก็หันไปสนใจฟางต่อ ตั้งแต่คืนวันนั้นที่บ้านของเฟย์ฟาง ผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับเนยเท่าไหร่ มีบ้างที่ไปดูหนังแล้วก็โทรคุยกัน

"ฟางเป็นไงบ้าง" มีล่าถามขึ้นหลังจากมานั่งที่ปลายเตียงเรียบร้อย

"อาจารย์บอกว่าอาจจะพักผ่อนไม่เพียงพอ เลยทำให้เป็นลมไป" ผมตอบแบบไม่มองหน้า

"โมะมากับฟางหรอ" ผมหันไปมองใบหน้าสวยที่ถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"อืม เดินเข้ามาด้วยกัน" 

"เหอะ!" เนยเดินออกจากห้องพยาบาลไป ผมยกมือห้ามแจมกับมีล่าที่ทำท่าจะเดินตามไป 

"เนย!" เนยหยุดเดินแล้วหันมามองผม แววตาดูไม่เหมือนเนยคนที่น่ารักคนเดิม

"เป็นอะัไรไป" ผมพยามถามอย่างใจเย็น "ป่าว!" 

"ร้อยทั้งร้อยผู้หญิงที่ชอบบอกว่าป่าวนั่นแสดงว่าไม่จริง" ผมจ้องมองดวงตาคู่สวยจริงจัง

"โมะเคยบอกเนยแล้วน่ะ ว่าโมะไม่ชอบพวกเอาแต่ใจ งี่เง่า หึงหวง ไร้เหตุผล!" ผมหันหลังทำท่าจะเดินกลับ แต่เท้าก็ต้องชะงัก...
"เนยไม่ใช่ยัยฟางหนิ! ที่จะได้ใสซื่อ ไร้เดียงสา มีเหตุมีผล" ผมเดินต่อไม่สนใจคำพูดพวกนั้นทันที 

ผมไม่้กลับไปห้องพยาบาลเพราะกลัวจะเจอแจมกับมีล่ายิงคำถามใส่ ผมเลือกที่จะเดินมาที่โรงอาหาร ไว้รอฟางฟื้นเมื่อไหร่ผมค่อยจะกลับไปหาเธอ

"เฮ้!!" เขื่อนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับเฟย์ แก้ว ยกมือขึ้นเรียกผม ผมเดินไปหาสามคนนั่นเซ็งๆ ที่จริงก็แอบเซ็งแก้วคนเดียวอ่ะน่ะ บอกว่าจะช่วยผมๆ ไหงไม่ห้ามฟางสักคำตอนไปกับไอ้ป๊อป แถมยัยนี่ยังดูเหมือนจะทำให้พี่น้ำพี่สาวผมชอบด้วย

"หืมมม คืออะไร" ผมมองเขื่อนที่จับมือเฟย์แน่น 

"แฟนฉัน ^^" เฟย์หน้าแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะดึงมือออกมาตีเขื่อน

"เกินไปล่ะ เดือนเดียวเอง" ผมมองทั้งคู่สลับไปมา งงๆ

"ก็สมมุติว่าเธอเกิดติดอกติดใจฉันขึ้นมา ระวังจะยาวน่ะที่รัก" เขื่อนดึงแก้มเฟย์ เหมือนจะแกล้ง

"ฮ่าๆๆ" ผมกับแก้วหัวเราะพร้อมกัน พอผมนึกได้ว่าจะฟอร์มโกรธยัยนี่อยู่ ผมก็รีบหยุดทันที

"ขำอยู่ได้! ไว้ฉันเล่นเก่งกว่านายเมื่อไหร่ละ นายตายแน่!" ผมกลับมาทำหน้่า งง ไม่เข้่าใจอยู่ดีว่าเรื่องมันเป็นมายังไง

"อ่อ คือสองคนนี่พนันเล่นเกมส์แข่งกันน่ะ ถ้าเฟย์แพ้จะต้องเป็นแฟนเขื่อนหนึ่งเดือน" 

"อืม" ผมตอบแก้วที่เล่าให้ฟังสั้นๆ 

"แล้วโมะมาจากไหน" เฟย์ถาม

"ห้องพยาบาล" 

"ไปทำไม!" ทั้งสา่มตะโกนขึ้นพร้อมกัน ผมหันซ้ายหันขวา ดีน่ะที่ไม่ค่อยมีใครอยู่แถวนี้ไม่งั้น อายแย่

"ฟางเป็นลม" 

"ห๊ะ!/ว่าไงน่ะ!" เขื่อน แล้วก็เฟย์แก้วร้องขึ้นอีกรอบ ถ้าพวกนี่ร้องอีกทีผมจะเดินหนี

"ไปดูฟางเหอะเฟย์" แก้วกับเฟย์ทำท่าจะลุกขึ้น 

"ไปด้วยดิ" เขื่อนลุกตาม แล้วหันมาถามผม "แกไม่ไปหรอ" ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ

ผมนั่งเล่นเกมส์มือถือเซ็งๆที่โรงอาหาร (ไม่ขึ้นเรียน) สามคนนั้นไปตั้งนานแล้วยังไม่กลับมาเลยหรือว่าพวกเขาจะทิ้งผม ? ใจร้ายยย T^T 

"โมะ" ผมเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่มาสกิดไหล่ แล้วก็แปลกใจ โบว์ แฟนผมเอง ไม่สิเราห่างๆกันแล้ว ผมไม่เจอเธอเลยนับจากวัีนนั้น เพื่อนผมที่เป็นแฟนกับเพื่อนเธอบอกว่า เธอพยามหลบหน้าผม แต่ทำไมวันนี้เธอถึงมาทักผมซะล่ะ

"นั่งก่อนสิ ^^" ผมบอกยิ้มๆ โบว์นั่งลงฝั่งตรงข้ามผม เธอจ้องหน้าผมนิ่ง

"สบายดีไหม" ผมมองเธอ งงๆ (วันนี้ตรูงงบ่อยจังว่ะ -.-) 

"สบายดี โบว์ล่ะ" 

"อ่อ สบายดี ฟางล่ะคบกันหรือยัง" เปลี่ยนจาก งง มาอึ้งสิคับพี่น้อง 

"เฮ้ จะคบได้ไงเรายังไม่เลิกกันเลยหนิ" ผมเกาหัวอายๆ

"จำได้ด้วย ฮ่าๆ ก็เห็นโมะควงคนนู่นคนนี้ไปดูหนังหนิ" 

"ก็คั่้นๆเวลา ^^" 

"จ้าา พ่อคาสโนวา" ผมจ้องหน้าโบว์บ้าง ก่อนจะถามคำถามออกไป "ไม่หึงหรอ" โบว์ส่ายหน้า

"วันนี้โบว์จะว่าบอกเลิกโมะ ที่เราห่างกันไปมันทำให้โบว์มีความสุขมากขึ้นเยอะเลย" อ้าว -*- เธอพูดแบบนี้ ไม่ใช่จะบอกว่าผมเป็นผู้ชายที่แย่ใช่ไหม

"ใจร้ายยย T^T" ผมทำหน้างอน "อย่ามาแอ๊บแบ๊ว ไม่ได้ผลซะหรอก ฮ่าๆ" 

"รู้ทันน่ะ" ผมขยี้ผมโบว์

"คิดแล้วโบว์ก็คิดถึงป๊อปปี้เนอะ ถ้าเรื่องมันไม่เกิดขึ้น ป่านนี้เราสามคนคงมานั่งอยู่ด้วยกันไปนานแล้ว" ผมหุบยิ้มจากคำพูดของโบว์ เธอพูดเศร้าๆ ผมเองก็เลยพลอยรู้สึกเศร้าๆ ถึงผมจะทำตัวดูเกลียดป๊อป ทำตัวให้เหนือกว่ามัน เพื่อความสะใจ แต่ผมก็รักมันมาก ไม่เคยลืมสักครั้งว่ามันเป็นเพื่อนผม

แต่ว่ามัีนจะยังรักผม และคิดว่าผมเป็นเพื่อนอยู่ไหม

"เฮ้ย! โบว์ขอโทษไม่ได้ตั้งใจ" ผมตื่นจากความคิดทันทีที่โบว์เตะเท้า 

"ฮ่าๆ อะไรเรื่องมันแล้วก็แล้วไป" ผมแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน

"โบว์" 

"หืมม"

"เรามากอดคอกัน แล้วเดินให้ทั่วโรงเรียนเหมือนเมื่อก่อนดีกว่า ^0^" 

"เอาสิ! ไอ้โมะ!" 

"ได้ทีเอาใหญ่เลย ไม่เรียกพี่โมะคะ พี่โมะขา เหมือนสมัยคบกันหรอ" ผมแซวโบว์เล่นๆ ก็เมื่อก่อนโบว์ไม่มีสัมมาคาระวะกับผม แต่พอมาคบกัน เธอก็ดูๆจะเปลี่ยนไป พูดเพราะ งอแง อ่อนแอ -*- แต่พอเลิกกันทุกอย่างก็กับมา...เกือบจะเหมือนเดิมเหมือนตอนนั้น

"ไม่ละ อึดอัดจะตายไป! ตอนนั้นไม่รู้เป็นอะไร ถึงทำตัวเป็นคุณหนูอ่อนแอให้แฟนมาดคุณชายสุดหล่อเอาใจ ฮ่าๆ" ผมยกมือขึ้นผลักหัวโบว์เบาๆ เธอหันมาทำหน้าค้อนใส่้ผม แต่ผมก็ดึงตัวเธอให้ลุกขึ้นแล้วกอดคอไม่สนใจว่าเธอจะงอน

[End Tomo is talk]

มาอัฟแล้วน๊าาา ช่วงนี้ ขอ งด ป๊อปฟาง  *0*

(ก้มหัวหลบ) คงไม่มีใครจะโยนอะไรมาใช่ไหม งดตอนสองตอนเอง

ไรเตอร์อยากเปลี่ยนบรรยากาศมา โทโมะแก้ว บ้างอะไรบ้าง ><