stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

"นี่นาย! อย่าเอาแต่ใจตัวเองสิ" ฉันตะโกนว่าป๊อปปี้ จู่ๆ เขาก็ลากฉันออกมาจากห้องน้ำ พอมาถึงโต๊ะทุกคนก็มองเราสองคนอย่างพร้อมเพรียงกัน 
"ฟาง!" โทโมะลุกพรวดขึ้นมาจาเก้าอี้ มองหน้าฉันก่อนจะหันไปมองป๊อปปี้ 
"โอ๊ยเจ็บ" ฉันพยามสะบัดแขนออก ก็เขาเล่นบีบมันแรงหนิ T^T 
"อย่ารุนแรงกับฟางน่ะ" โทโมะพูดกับป๊อปด้วยน้ำเสียงจริงใจ แต่เรื่องอะไรหมอนี่จะเชื่อฟัง เขากับทำเป็นไม่ได้ยินเสียงโทโมะ
"ฟางเป็นอะไรมากหรือป่าว" พี่น้ำลุกขึ้นแล้วเดินมาหาฉัน ฉันส่ายหน้าบอกไม่เป็นอะไร แต่...
"ผมว่าฟางคงไม่สบาย จะพาไปโรงบาล ขอตัวน่ะคับพี่น้ำ" จบประโยค ฉันก็โดนป๊อปปี้ลากออกมา เหอะ ทุกคนคงจะมอง งงๆ ละตอนนี้
"นายปล่อยฉันได้ไหม!" ฉันแกะมือป๊อปปี้ออก แต่เขาก็ยิ่งจับมันแน่นขึ้น 
"ขึ้นรถซะ" ไม่ต้องบอกก็ได้น่ะ ถ้าจะดันตัวฉันเข้าไปในรถอยู่แล้ว -_-
"ไม่เป็นไรจริงๆน่ะ" ฉันหันไปอ้อนวอนป๊อปปี้ เผื่อเขาจะเห็นอกเห็นใจ เขาใช้มือขับรถแค่ข้างเดียว ไม่ต้องถาม อีกข้างจับมือฉันไว้ไง 
มันยังไม่สายเกินไป นี่เรื่องของเราไม่ใช่เรื่องของใคร บอกเข...
"ฮัลโหล!" ป๊อปปี้รับโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด ใครโทรมารู้ด้วยคนสิ >< ฉันนั่งเงียบนิ่งๆ (ตั้งใจฟัง)
"อะไรน่ะ!" เขาเหมือนจะรู้ว่าฉันอยากฟังด้วย ถึงได้ลดเสียงสนทนาลง ชิ 
"งี่เง่าจริงๆ เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวงี่เง่า" พูดแบบนี้ ฉันยิ่งอยากรู้ขึ้นไปอีกว่าเขาคุยกับใคร ป๊อปปี้หันมามองหน้าฉันแล้วหันกลับไป
"ผมไปไม่ได้หรอก มีธุระ เธอเลิกขู่แบบนี้ซะทีได้ไหม" อ่อ คุยกับผู้หญิงชัวร์ เหอะ ไม่พ้นบรรดากิ๊กร้อยแปดพันเก้าแน่นอน 
"เมื่อตอนเย็นผมว่าเราคุยกับรู้เรื่องแล้วน่ะมด! เออ! จะตายก็ตายไปเหอะ ขู่ซ้ำอยู่ได้ งี่เง่า!" 
ตุ๊บ
ฉันมองป๊อปปี้ที่ตัดสายแ้ล้วโยนโทรศัพท์ทิ้งไปเบาะหลัง 
"นายพูดแรงไปหรือป่าว" ฉันว่าเขาพูดแรงไปจริงๆ "ถ้าเกิดเขาฆ่าตัวตายขึ้นมาจะทำยังไง" 
"ยัยนั่นไม่ทำจริงๆหรอก ฉันรู้ดี ก็แค่ขู่เท่านั้น" ป๊อปปี้พูดเสียงปกติ ทำยังกะเรื่องเมื่อกี๊ไม่เคยเกิดขึ้น
"อีกอย่าง...เรื่องเธอสำคัญกว่า" หน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมา ฉันไม่ใช่จะเขินหรอกน่ะ 
"อื้อ" ฉันตอบสั้นๆ แล้วหันหน้าออกไปมองนอกกระจก
 
 
รถป๊อปปี้เลี้ยวเข้าโรงพยาบาลขนาดใหญ่ มันนานมากเลยหว่าจะถึงทั้งที่เขาขับผ่านโรงพยาบาลอื่นๆมาตั้งเยอะ
ป๊อปปี้กุมมือฉันแผ่วเบา ฉันเลยหันไปมองเขาเผื่อเขาจะเปลี่ยนใจ
"นาย...จะให้ฉันตรวจจริงๆหรอ" ฉันถามอีกครั้ง เพื่อความมั่นใจ
"ตรวจจริงๆ" ฉันก้มหน้าลงผิดหวัง "ตรวจร่างกายด้วยก็ดี เธอหน้าซีดมาก" ไม่ใช่แค่ซีด ฉันปวดหัวด้วยย่ะ
 
ป๊อปปี้เดินจูงมือฉันเข้าไปในโรงพยาบาล ถึงจะเป็นเวลาสามทุ่มคนก็ค่อนข้างเยอะพอสมควร ฉันอาย T^T
"มาตรวจการตั้งครรภ์คับ" พยาบาลที่เคาเตอร์เหลือบมามองฉัน แล้วหันไปหาเรียกพยาบาลอีกคน
"มะลิมาพาคุณป๊อปปี้ไปที่ห้องตรวจครรภ์สิ" 
"เชิญทางนี้ค่ะ" ป๊อปปี้ยังคงจับมือฉัน เราสองคนเดินตามพยาบาลคนสวยไป 
"รอตรงนี้น่ะคะ เดี๋ยวมะลิจะพาคุณผู้หญิงเข้าไปเอง" ป๊อปปี้ยอมปล่อยมือฉันออกอย่างว่าง่าย ฉันรู้สึกเสียวๆยังไงไม่รู้ ใจเต้นแรง แถมเหงื่อออกอีก
 
"เป็นไงบ้าง" ทันทีที่พยาบาลเปิดประตูออก ป๊อปปี้ก็วิ่งมาถามฉันทั้งที่ยังไม่พ้นเหตุห้องตรวจเลยด้วยซ้ำ มือเขาทั้งสองข้างจับไหล่ฉันเบาๆ
"ท้องหรือป่าว" ใบหน้าเขามีเหงื่ออออก คงจะลุ้นเหมือนกัน ฉันส่ายหน้าเบาๆ
"ป่าว ไม่ ได้ท้อง" ฉันก้มหน้าหลบสายตาป๊อปปี้ มือที่จับไหล่ฉันค่อยๆลดลง ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมามอง ป๊อปปี้เดินถอยหลังไปนั่งลงกับเก้าอี้หน้าห้องตรวจ แล้วเอามือขึ้นกุมหน้า
"ป๊อป" ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ "นาย เป็นอะไรหรือป่าว" ฉันเดินไปจับไหล่เขา อยู่ๆเขาก็ลุกพวดขึ้นมากอด ใบหน้ากดลงกับไหล่ฉัน
"ฉันๆ ฉันอยากให้เธอท้อง" เขาเหมือนจะพูดอยู่อู้อี้อยู่คนเดียว ฉันได้ยินเพราะมันใกล้
"ฉัน ฉันคิดว่านายจะดีใจซะอีก"
ฉันคิดว่าถ้านายรู้ว่าฉันท้อง นายจะไม่รับผิดชอบฉัน เลิกยุ่งกับฉัน ทิ้งฉันไว้คนเดียว แต่ ที่ฉันได้ยิน เขาอยากให้ฉันท้อง เขาอาจจะเสียใจแค่แปปเดียวที่รู้ว่าฉันไม่ท้อง ฉันไม่อยากให้เขารู้จริงๆว่าผลตรวจเป็นยังไง ถึงได้ขอร้องหมอและก็พยาบาลไว้ เขาจะเป็นพ่อที่ดีได้ยังไง ถ้าเขายังทำตัวแบบนี้ ถ้าเขายังคงติดพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นๆอยู่
"ดีใจ ใช่ฉันควรจะดีใจถ้ารู้ว่าเธอท้อง" เขาผละออกจากฉัน ใบหน้ามองขึ้นไปบนเพดาน นี่เขาคงไม่ร้องไห้ใช่ไหม 
"กลับเหอะ" ฉันตัดบทแล้วเดินนำเขาออกมา ระหว่างทางเขาก็พยามขอให้ฉันไปตรวจอีกรอบ ฉันเริ่มจะเบื่อและรำคาญทีี่ต้องพูดคำเดิมๆ
"ไม่ท้อง ก็คือไม่ท้อง" 
 
"นายไม่กลับหรือไง" พอถึงหน้าบ้านฉันก็หยุดรถ พร้อมเตรียมจะลง
"จะนอนที่นี่" ป๊อปปี้เปิดประตูรถลงไป ฉันมองตาม งงๆ แล้วเปิดประตูลงไป
"นอนที่นี่ จะบ้าหรอ บ้านฉันไม่มีห้องว่างสำหรับแขกน่ะ" 
"นอนห้องเธอไง" 
"นายเป็นแฟนเฟย์!" ฉันตะคอกใส่เขา ป๊อปปี้หน้าซีดลงเล็กน้อย
"นอนที่ห้องนั่งเล่นก็ได้" สุดท้ายฉันก็ยอมให้เขาเข้ามาในบ้าน แถมต้องไปหอบผ้าห่มมาให้เขาอีก เคาะห้องเฟย์เท่าไหร่ก็ไม่มีอะไรตอบกลับมา ป้านวลก็ปลุกไม่ตื่น ฉันยอมคนบ้านนี่จริงๆ!
"ฟาง" ฉันที่กำลังจะขึ้นบันได ชะงักแล้วหันกลับมาหาคนที่เรียก
"ฝันดีน่ะ ^^" 
"อื้อ" หน้าฉันร้อนขึ้นมาอีกรอบ -///- 
"ไม่บอกฉันหน่อยหรอ" ป๊อปปี้พูดเสียงแอ๊บแบ๊ว
"ฝันดี" ฉันบอกแค่นั้นแล้วก็วิ่งขึ้นบันไดไป 
วันนี้มีทั้งเรื่องร้ายๆ และเรื่องนี้ๆ แต่วันพรุ่งนี้ฉันเชื่อว่ามันต้องเป็นวันที่ดีกว่าวันนี้มาก เพราะอะไรหรอ ฉันคงจะมีความสุขที่เห็นเฟย์กับป๊อปปี้ไปโรงเรียนด้วยกันอีกครั้ง