stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

ก็อกๆๆ ก็อกๆๆ 

"อื้อออ" ฉันลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟดูนาฬิกา "ตีห้าสามสิบ -[]-" ให้ตาย ใครบังอาจมาปลุกฉันเนี๊ย

แอ๊ดดด

"^__________^" นึกแล้วว่าใคร ยิ้มหน้าบ้านเชียว

"อะไร" ฉันถามป๊อปปี้ง่วงๆ

"จะชวนไปวิ่ง" ออกกำลังกายมันคือสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดเลย 

"ไม่ไป" 

"เดี๋ยวสิ!" ป๊อปปี้รีบเอามือดันประตูที่ฉันทำท่าจะปิดไว้ "อะไรอีก"

"ใส่บาตรก็ได้ เอาป่ะๆ" เฮ้ออออ ฉันแทบยากจะไล่เขาออกจากบ้าน "อื้อ ไปเตรียมของซะหกโมงเช้าค่อยมาใหม่"

ปัง!!

ฉันปิดประตูใส่้หน้าป๊อปปี้ แล้วเดินไปปิดไฟ เพื่อนอนต่้อ ^0^

นี่ใช่ไหมคือความรักใช่หรือเปล่า ขอบฟ้าที่เคยสีเท...

"ฮะ ฮัลโหล" ฉันรับโทรศัพท์น้ำเสียงงัวเงีย วันนี้มันเป็นมันอะไรเนี๊ย มีแต่คนมากวนเวลาแห่งความสุขฉันทั้งนั้น

[ฟาง~ มีเบอร์ป๊อปปี้หรือป่าว] ทำไมแก้วดูกระตือรือร้นจัง -.-

"มี ตอนนี้เขาก็อยู่บ้านฉัน" ฉันเดินไปเปิดไฟอีกรอบ ไม่้นงไม่นอนมันแล้ว!

[เอาโทรศัพท์ไปให้เขาสิ] 

"มีอะไรหรอ" 

[เอาไปก่อนน่าาา]

"อืมๆ" สั่งจริง ไว้จะเก็บทั้งต้นทั้งดอก ที่โทรมาปลุกฉัน

"ป๊อปปี้ แก้วจะคุยด้วย" ฉันยื่นโทรศัพท์ให้ป๊อปปี้ที่ช่วยเฟย์กับป้านวลเตรียมของใส่บาตรในครัว นี่ฉันมาขัดเวลาของทั้งคู่หรือป่าว

"ฮัลโหล" ทำไมต้องเดินออกไปคุยนอกห้องด้วย ชิ 

"ว่าไงน่ะ!! จะรีบไปเดี๋ยวนี่แหล่ะ" ฉัน เฟย์ ป้านวลมองหน้ากัน ประมาณว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

"พี่ป๊อปคะ มีอะไร" ฉันกลืนคำพูดลงคอ ถูกแล้ว มันเป็นหน้าที่เฟย์ที่จะต้องถามเขา

"แก้วไปนอนที่คอนโดพี่กิ่ง ห้องข้างกับมด แก้วบอกว่า มด...มดเขา"

"นี่นายอย่าบอกน่ะว่ามดฆ่าตัวตาย!" 

"คุณพระ!" ป้านวลร้องขึ้่น เฟย์หันหน้ามามองฉันแล้วมองป๊อปปี้

"ใช่แต่ยังไม่ตายซะหน่อย ตอนนี้อยู่โรงบาล ฉันจะไปล่ะน่ะ" ป๊อปปี้หยิบกุญแจแล้ววิ่งออกไป เรื่องอะไรฉันจะไม่ไปด้วย พอคิดได้แบบนั้น ฉันก็วิ่งตามเขาขึ้นรถ

"มาทำไม" เขาหันมาถามพร้อมคาดเข็มกลัดนิรภัย "จะไปด้วย! อย่าเถียงน่ะ รีบไม่ใช่หรอ" สุดท้าย ป๊อปปี้ก็ต้องจำใจให้ฉันไปด้วย

ฉันหลับตาปี๋ กอดเบาะไว้ เขาจะรีบไปตายหรือไง T^T 

"ฟางๆ ฟางๆ ถึงแ้ล้ว" ร่างกายฉันเหมือนมีใครมาเขย่า พอฉันลืมตาขึ้นก็พบว่าถึงโรงพยาบาลแล้ว ฉันขยี้ตาสองสามทีแล้วเปิดประตูตามป๊อปปี้ลงไป เขาสองคนขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นห้า ป๊อปปี้กึ่งวิ่งกึ่งเดินดูหมายเลขห้อง 

"นี่ถ้าฉันจะตายแบบนี้บ้าง นายจะกระวนกระวายมั๊ย" ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ แล้วทำไมต้องรู้สึกน้อยใจด้วย

"อะไรนะ" ป๊อปปี้หันมาถาม "ป่าวๆ" 

"เจอแล้ว!" ป๊อปปี้รีบผลักประตูเข้าไป ไม่สนใจฉันเลย -__- ฉันเปิดประตูตามเข้าไป แก้วกับพี่กิ่งยืนอยู่ตรงหน้าต่าง สายตาฉันค่อยๆเลื่อนไปที่เตียง ป๊อปปี้กำลังนั่งกุมมือมดอยู่ เขาดูจะเป็นห่วงกันจัง

"มดเขาพยามทำอะไร" ป๊อปปี้หันไปถามแก้วกับพี่กิ่ง

"ก็เราสองคนพี่น้องได้ยินเสียงร้องไห้เกือบจะทั้งคืน แล้วอยู่ดีๆช่วงตีสองก็ได้ยิ่งเสียงเหมือนอะไรตกแล้วก็เงียบไป แล้วไม่มั่นใจว่าห้องข้างๆเป็นอะไรหรือป่าว แก้วเลยออกไปเคาะประตูเรียกแต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีคนมาเปิด ก็เลยลงไปตามพนักงานมาไขกุญแจเข้าไป เจอมดนอนอยู่บนเตียง ข้าวของในห้องกระจัดกระจายไปหมดข้างๆตัวมียานอนหลับชิดแรงมาก ที่ข้อมือก็มีเลือดด้วย เราก็เลยรู้ว่ามีดเป็นสิ่งที่ตกจากเตียง จับซีพจรดูมันเต้นอ่อนด้วย เราก็เลยรีบพามาส่งโรงบาล" 

พี่ิกิ่งเล่า ส่วนแก้วพยักหน้าตาม ส่วนป๊อปปี้เขาเอาแต่จับมือมดมาไว้ข้างแก้ม 

"ฉันขอโทษ ฉันไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำจริงๆ" 

"ฉันขอตัวน่ะ" ฉันพูดแค่นั้นก็เดินออกมา อยู่ดีๆน้ำตามันก็จะไหล ฉันต้องไม่ร้องไห้เพราะเขาสิ T^T ฉันเดินมาที่ระเบียงของชั้น รับลมซะหน่อย คงจะดีขึ้น

"ฟาง" ฉันรีบเอามือปาดน้ำตา แล้วหันไปหาคนเรียก "อ้าวแก้ว มีอะไร" 

"เป็นไรหรือป่าว" ฉันส่ายหน้า "ชอบป๊อปปี้ใช่ไหม" ฉันอึ้งกับคำถามของแก้ว ถามตรงไปไหม

"เฮ้ยย บ้าน่าา ถ้าจะชอบเขาฟางมาชอบแก้วดีกว่า" ฉันหัวเราะฝืนๆ แต่แก้วดูจะไม่ขำ น้ำตาฉันเลยไหลออกมาอีกรอบ ก่อนจะโผเ้ข้ากอดแก้ว

"ร้องให้พอนะ" แก้วเอามือลูบหัวฉันเบาๆ "ฟางเลวหรือป่าว นั่นมันแฟนเฟย์มันแฟนน้องสาวฟาง ฮือๆ" 

"ไม่หรอก ความรักมันห้ามกันได้ที่ไหน ใช่ไหม" ฉันพยักหน้ากับไหล่แก้ว 

"ป๊อปปี้รู้หรือป่าว" ฉันกับแก้วผละออกจากกัน 

"ขนาดฉันยังเพิ่งจะมั่นใจความรู้สึกเมื่อกี๊นี่เอง" ฉันตอบยิ้มๆ มือเช็ดน้ำตา

"ฮ่าๆ แล้วจะบอกไหม" ฉันส่ายหน้า "ความลับขั้นสุดยอดน่ะแก้ว" แก้วตีคิ้วให้ฉันข้างนึงเพื่อบอกว่าโอเค

"จะกลับไหม จะได้ไปส่ง" ป๊อปปี้ถามขึ้น หลัีงจากที่ฉันกับแก้วเข้ามาในห้องแล้ว

"นายล่ะ ไม่กลับหรอ"

"ไม่ล่ะ ฉันเป็นต้นเหตุให้มดเป็นแบบนี้"  เขาบอกเสียงเศร้าๆ

"นายดูเป็นห่วงเธอจัง" 

"ถึงมดจะงี่เง่า เอาแต่ใจไปหน่อยแต่เขาก็เป็นคนที่ฉันยอมคบด้วยนานที่สุด ฉันยอมรับว่าเป็นห่วงเขา เขาดีกับฉันมาก" ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่หัวใจ เธอต้องไม่แสดงอาการเสียใจให้เขาเห็นนะฟาง

"ฉันกลับกับแก้วล่ะกัน ไม่ยากขาดเรียน" เมื่อป๊อปปี้ไม่ตอบ ฉันเลยดึงแก้วที่ งงๆ ออกมา พี่กิ่งบอกว่าจะอยู่ดูอาการมดสักพัก ค่อยจะกลับ ฉันแยกกับแก้วที่หน้าโรงพยาบาลต่างคนต่างขึ้นแท๊กซี่กลับ ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาอีกรอบทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามันไหลออกมาตอนไหน

"พี่ฟาง พี่มดเขาเป็นยังไงบ้าง" เฟย์รีบวิ่งมาถาม เหอะ ดูจะเป็นห่วงจริงๆ รอให้ฉันเข้าบ้านก่อนก็ไม่ได้
"ยังไม่ฟิ้นเลย พี่ขอตัวน่ะจะไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน" ฉันตัดบท เดินขึ้นห้อง

"โอ๊ยย" ฉันยกมือขึ้นจับหัว มันปวดอีกแล้ว