stop me หยุดฉันให้เลิกรักนาย

16:42 น.

"ฟาง~" พอก้าวเท้าพ้นประตูห้องสมุด ก็มีเสียงหนึ่งเรียกชื่อฉัน น้ำเสียงคุ้นหู ฉันไม่แปลกใจเลยว่าใครเรียก

"อะไร" ฉันหันไปหาป๊อปปี้เซ็งๆ เขายิ้มกว้างให้ แล้วเดินเข้ามาหา

"หยุดตรงนั้น! อย่าเข้ามาใกล้ฉันมากเดี๋ยวมันดูน่าสงสัย"ฉันยกมือขึ้นห้ามป๊อปปี้ เขามีสีหน้าขัดใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมหยุด

"ว่างหรือป่าว ฉันจะชวนเธอไปกินข้าวที่บ้านพี่สาว ^^" พี่สาว ? เขามีพี่สาวด้วยหรอ ฉันนึกว่าเขาเป็นพี่คนโตซะอีก

"ไม่ว่าง" ฉันบอกเสียงเข้ม

"ทำไมอ่าา" ทำเสียงแอ๊บแบ๊วเหมือนเด็กเลย เขาคิดว่ามันดูน่ารักหรือไง แต่...ก็น่ารักจริงๆแหล่ะ >< โอ๊ย! คิดอะไรอยู่เนี๊ยฟาง

"ฉันมีนัดแล้วนัดสำคัญด้วย" ป๊อปปี้เปลี่ยนมาเป็นสีหน้าดุ "นัดใคร! ผู้ชายหรือป่าว!" 

"อื้อ ผู้ชาย" หล่อด้วย ><

"มัน เป็น ใคร! โํธ่!ฟาง" ป๊อปปี้คว้าข้อมือฉันที่ทำท่าจะเดินหนีเพื่อหนีคำตอบ

"เอาน่าาา แก้วก็ไปด้วย เอ๊ะ! นายหึงฉันหรอ -O-" ป๊อปปี้เบ้ปาก "ใครจะไปหึงเธอ" 

"ป๊อปคะ" ขวับ ฉันกับป๊อปปี้หันไปหาบุคคลที่สาม ยัยมดตะนอย :( เชอะ! ฉันยังเจ็บใจยัียนี่ไม่หายเลย

"นั่นสินายจะมาหึงฉันทำไม" ฉันพูดแค่นั้นก็สะบัดมือป๊อปปี้ออก แล้วเดินเชิ่ดผ่านมดออกมาจากตรงนั้น เดินมาเรื่อยๆ อย่างหงุดหงิดเป็นบ้าเลย ยิ่งปวดหัวอยู่ด้วย สักพักก็เจอแก้วรออยู่พร้อมโทโมะที่ลานจอดรถ

"หน้าฟางดูซีดๆน่ะ" แก้วที่กำลังจะเอือมมือมาทาบหน้าผากฉัน ก็โดนโทโมะตัดหน้าก่อน

"ชิ ><" แก้วหันไปเปิดประตูรถเบาะหลัง

"ไม่เป็นไรมากหรอก เวียนหัวนิดหน่อยเอง" 

"ไปโรงพยาบาลมั๊ย" ฉันเกลียดประโยคนี่จริง วันนี้เจอเกือบจะทั้งวัน

"ไม่เป็นไรจริงๆ ไปเหอะ ^^" ฉันตัดบทด้วยการเปิดประตูรถแล้วขึ้นไป ฉันนั่งคู่คนขับซึ่งคือโทโมะ มีแก้วนั่ง(หลับ)อยู่ที่เบาะหลัง

19.15 น.

ในที่สุดก็ถึงบ้านโทโมะ ที่ช้าก็เพราะโทโมะพยามจะแวะเข้าโรงพยาบาลให้ได้เลย ถ้าฉันไม่ใช้บทบีบน้ำตากลัวเข็มกลัวหมอกลัวอดสงสารคนป่วย บลาๆๆ เขาคงไม่ยอม

บ้านโทโมะเป็นบ้านสองชั้น อยู่ในบ้านจัดสรร ราคาคงจะเกือบๆล้านเพราะแต่ละหลังที่ผ่านมาดูไฮโซทั้งนั้น โทโมะจอดรถไว้หน้าบ้านบอกว่าไว้จะไปส่งฉันกับแก้ว 

"รถใคร" โทโมะเหมือนจะพูดกับตัวเอง

"แก้วๆ ถึงแล้ว" ฉันหันไปเรียกพร้อมสะกิดแก้วที่นอนอยู่ "อื้อ~ ถึงแล้วหรอ" แก้วขยี้ตาสองสามครั้งแล้วเปิดประตูลงไป มือฉันยังไม่ติดประตูรถ โทโมะก็เดินมาเปิดให้ก่อนแล้ว สุภาพบุรุษของช้านนนนน *0*

"ขอบใจ ^^" ฉันกับแก้วเดินตามโทโมะเข้ามาในบ้าน ทั้งบ้านมีต้นไม้เต็มไปหมดมีโคมไฟติดตามผนังหน้าบ้าน นี่คงติดรอบบ้านเลยละมั้ง -_- โทโมะเล่าให้ฟังว่าบ้านนี้เป็นบ้านที่พ่อแม่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดโทโมะ ของพี่สาวได้บ้านที่อยู่ทะเล โทโมะย้ายมาอยู่แค่คนเดียวแต่ตอนนี้มีพี่สาวมาอยู่ด้วย

"เจ้~ อยู่ไหนน่ะ" พอเข้ามาถึงมุมที่มีโต๊ะกินอาหารตัวยาวขนาดกลาง เก้าอี้หกตัว โทโมะก็ร้องเรียกหาคนที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นพี่สาว 

"ในครัว มาช่วยยกของหน่อยเร็ว" น้ำเสียงผู้หญิงคนนึงที่ฉันรู้สึกคุ้นๆร้องออกมาจากในครัว ฉันกับแก้วยืนมองหน้ากัน งงๆ ประมาณว่าจะไปช่วยดีมั๊ยหรือทำตัวเป็นแขกที่ดี 

"ระวังคนที่คุณก็รู้ว่ีาใคร ฮ่าๆ >.O" เขื่อนที่ถือจานปลากระพงนึ่งมะนาวกลิ่นห๊อมหอมออกมาจากในครัว พูดกับโทโมะเบาๆ แต่ฉันกับแก้วได้ยิน

"น้องสาวตัวแสบของพี่ไม่มาหรอ" ฉันหันไปมองหน้าแก้ว แล้วหันมาตอบคำถาม "ไม่มา ไม่ได้ชวน" ฉันโกหกออกไป ใครจะกล้าบอกว่าโทโมะไม่ให้มา

"เสียดาย T^T เชิญนั่งคับ" เขื่อนไม่รอให้ฉันกับแก้วนั่งก่อน เขาดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง ฉันกับแก้วเลยตามๆ

"แกให้มันเข้ามาได้ไง" โทโมะที่ถือต้มยำกุ้งออกมา พูดกับเขื่อนเบาๆ เหมือนกลัวใครจะได้ยินงั้นแหล่ะ -.-

"ไม่รู้ดิ นอนดูทีวีอยู่ เจ้ก็เดินออกไปแล้วก็กลับเข้ามาพร้อมมัน" 

"มันที่ว่านี่ใครหรอ" แก้วพูดขึ้น ทำให้โทโมะกับเขื่อนดูจะนึกขึ้นได้ว่ามีเราสองคนอยู่ตรงนี้

"เดี๋ยวก็รู้" โทโมะพูดกับแก้ว แต่หันมาหาฉัน "เหอะ"  แล้วเขาก็นั่งลงเก้าอี้ตรงหัวมุมใกล้ๆฉัน

"อะไร" ฉันไปหาแก้วที่สะกิดแขน แล้วมองตามสายตาแก้วไป ใบหน้าของคนที่เพิ่งเจอเมื่อตอนเย็นกำลังยิ้มออกมาจากในครัว พร้อมกลิ่นหอมของแกงเขียวหวาน พอสายตาของเราสบกัน รอยยิ้มก็หายไป

"ฟาง!/ป๊อปปี้!" ฉันกับป๊อปปี้พูดออกมาพร้อมกัน แอบได้ยินเสียงโทโมะหึในลำคอ

"เธอมา...อ่อ นี่หรอนัดสำคัญของเธอ" เขาหันไปหาโทโมะ วางชามแกงเขียวหวานลงแรงไปหน่อยมั้ง มันกระเด็นมาโดนฉันกับแก้ว -[]-!

"ขอโทษ!" ป๊อปปี้เหมือนจะไม่เต็มใจขอโทษเท่าไหร่ เขาแย่งทิชชูจากมือเขื่อนแล้ววางตรงหน้าฉันกับแก้ว

"นายล่ะไหนบอกจะไปกินข้าวกับพี่สาว" 

"พี่สาว?" เขื่อนกับโทโมะพูดพร้อมกัน มองหน้าฉันกับป๊อปปี้สลับไปมา

"คุยอะไรกันจ้ะ อ้าว ฟางไหนป๊อปปี้บอกว่ามาไม่ได้ไง" ผู้หญิงคนนึงถือจานกับช้อมส้อมออกมา ฉันรู้แล้วว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นๆเสียง ที่แท้ก็พี่น้ำ

"ฟางมากับผม" โทโมะพูดขึ้น "อ่อ เขื่อนไปยกข้าวออกมาสิ" พี่น้ำหันไปหาบอกเขื่อน เขื่อนมองค้อนๆแล้วเดินเข้าไปในครัว พี่น้ำนั่งลงบนหัวโต๊ะใกล้ๆแก้วที่นั่งติดกับฉัน ป๊อปปี้นั่งตรงข้ามกับฉันมีเขื่อนนั่งตรงข้ามกับแก้ว ส่วนโทโมะก็นั่งหัวโต๊ะติดกับฉันแล้วก็ป๊อปปี้

"ขอโทษน่ะ พอดีพี่ทำเป็นแค่นี้แหล่ะ" พี่น้ำบอกเสียงอ๋อย 

"ไม่เป็นไรค่ะ พี่เก่งกว่าแก้วอีก แก้วน่ะเป็นแต่เมนูไข่ฮ่าๆ" แก้วพูดกับพี่น้ำเสียงร่าเริง เขื่อนกับพี่น้ำก็ดูจะหัวเราะไปกับแก้วด้วย มีแต่ฉันที่นั่งก้มหน้าหลบสายตาป๊อปปี้ แถมมีสายตาจับผิดของโทโมะอีก T^T

"กินกันดีกว่า" พี่น้ำพูดด้วยน้ำเำเสียงฟังดูมีความสุข "นานๆทีพี่จะได้มากินข้าวพร้อมหน้าน้องๆ" พี่เขาคงมีความสุขจริงๆ ฉันกับตักข้าวกินเงียบๆ

"ฟางไม่กินต้มยำกุ้งหน่อยหรอ พี่ทำอร่อยน่ะป๊อปปี้บอกว่าของโปรดฟางหนิ" ฉันหันไปยิ้มแห้งๆให้พี่น้ำ แล้วตักต้มยำกุ้งที่ถูกวางไว้ตรงกลาง นี่ป๊อปปี้เขาพูดเรื่องฉันให้พี่น้ำฟังหรอ 

"อร่อยไหม" เขื่อนจ้องหน้าฉัน "อืม อร่อยดี" ฉันตอบ แล้วก้มหน้าก้มตากิน 

"ป๊อปกับโมะจะเขี่ยข้าวเล่นอีกนานไหม" คำพูดของพี่น้ำทำให้ฉัน แอบมองดูป๊อปปี้กับโทโมะ อุ้ย! ฉันก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว เขี่ยข้าวเฉยๆไม่ว่า ทำไมต้องมองฉันทั้งสองคนด้วย T^T

"อยู่ในสภาวะรักสามเราล่ะมั้ง" เพี้ยะ!! "เจ้! เจ็บน่ะ เดี๋ยวมือผมก็ซ้ำหรอก" เขื่อนพูดงอนๆที่โดนพี่น้ำตีแขน

"พูดเหลวไหลน่าา ป๊อปกับโมะเขาเป็นเพื่อนรักกันก็จริง แต่คงไม่มาแตกคอกันเพราะผู้หญิงหรอก" กึก! มือฉันชะงัก ทำไมรู้สึกจะโดนๆตัวเอง -*- ป๊อปปี้กับโทโมะเป็นเพื่อนรักกัน ตอนไหนอ่ะ ตั้งแต่รู้จักกันมา ฉันเห็นสองคนนี้เกลียดกัีนจะตาย ป๊อปปี้ยิ่งแล้วใหญ่ แทบจะฆ่าโทโมะเลยมั้ง

"ใช่ไหม นี่! ฟังอยู่หรือป่าว" 

"คับ" ป๊อปปี้กับโทโมะตอบพร้อมกันแล้วเริ่มลงมือกินข้าว

"ชื่ออะไรอ่ะเรา พี่ถูกซะตาจัง" พี่น้ำหันไปถามแก้ว ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจใคร

"แก้วค่าา เป็นเพื่อนฟาง" 

"จ้าแก้ว พี่ชื่อน้ำน่ะ เป็นพี่สาวโมะเขื่อน" และแล้วบรรยากาศก็มาคุ ง่ะ มาคุยิ่งกว่าตอนกินที่ร้านอาหารป๊อปปี้อีก ฉันคงจะอร่อยกับฝีมืออาหารพี่น้ำมาก ถ้าไม่มีสายตาของคนข้างๆกับคนตรงข้าม 

"กลับยังไงอ่ะ" พี่น้ำถามแก้วอีกครั้ง 

"เอ่อ กับโทโมะค่ะ โทโมะจะไปส่งแก้วกับฟาง"

"ฟางไม่ได้กลับกับป๊อปหรอ" คราวนี้พี่น้ำหันไปถามป๊อปปี้

"กลับคับ ผมจะให้ฟางกลับกับผม" 

"อุ้บ OxO" ฉันอยู่ๆ ก็รู้สึกจะอ้วกออกมา รีบลุกขึ้นกระทันหันทำให้ทุกคนหันมามอง ฉันไม่พูดอะไรทั้งสิ้น วิ่งมามั่วๆหาห้องน้ำ 

"ขอบคุณแก้ว" มีมือลูบหลังฉันเบาๆ ฉันว่าน่าจะเป็นแก้ว พอกดชักโครกเสร็จหันกลับมาเพื่อไปล้างหน้า ก็เจอป๊อปปี้ ยืนกอดอกพิงประตูอยู่

"ไม่ใช่แก้วหรอ" ฉันถามเสียงเหนื่อยๆ 

"ฉันไม่ให้แก้วลุกตามเธอมาหรอก" ป๊อปปี้พูดเรียบๆ ฉันเดินไปที่อ่างแล้วล้างหน้า

"เธอเป็นอะไร" ป๊อปปี้เดินเข้ามาใกล้ฉัน

"ป่าว ไม่สบายนิดหน่อย"

"ฟาง ฉันเป็นสามีเธอน่ะ" มือฉันที่ล่างหน้าอยู่ชะงัก ทำให้น้ำในอุงมือไหลออก เขาพูดว่าสามีเป็นครั้งแรก หรือป่าว O.O ปกติใช้คำหยาบคายกว่านี้

"เธอท้องใช่ไหม" 

"แค่ฉันอ้วกทำไมใครๆก็ชอบคิดว่าฉันท้อง!" ฉันเผลอตะคอกใส่ป๊อปปี้ ก็มันน่าโมโหหนิ มีแต่คนคิดแบบนี้กันหมด

"ป่าว ฉันแค่สงสัย เราไปตรวจกันไหมเดี๋ยวนี้เลย" 

ฟางไม่ท้องหรอก (ใช่ไหม)

ชักจะอยากอยู่เรื่องราวของป๊อปปี้กับโทโมะสมัยก่อนๆ (ใครจะไปอยากรู้)

#ไรเตอร์อัฟยาวไปแล้ววว (มั้ง) ขอโทษที่เมื่อวานสั้นไปน่ะค่ะ T^T