Love Forever ชาติไหนก็รักเธอ

ทบทวนตัวละครก่อนอ่านนนน
ภาณุ = ป๊อปปี้              ปลายฟ้า = ฟาง
ธานนท์ = โทโมะ          กอหญ้า = แก้ว
ดนัย = เขื่อน               ม่านแก้ว = เฟย์
รินลดา = จินนี่              ภาพร = พิม
กานดา = ขนมจีน           นิภพ = จองเบ
ริสา = หวาย
 
 
 
ตอนที่ 8
 
“อ้าว สองคนนั่นมาพอดีเลย จัน! ยกอาหารออกมาเลยจ้า”
“ค่ะคุณหญิง”ทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว อาหารมากมายถูกวางไว้ที่โต๊ะอาหาร สองหนุ่มที่เพิ่งมาใหม่ก็รีบนำของต่างๆไปวางไว้ที่ห้องรับแขกก่อนจะเดินไปร่วมโต๊ะอาหาร
“ภาณุ ตักอาหารให้หนูดาสิลูก”ผู้เป็นแม่กระซิบบอกลูกชาย เขาก็ได้แต่ทำตาม ผู้ใหญ่ต่างพากันยิ้มกริ่ม ผิดกับสีหน้าของทั้งสามคน ถ้าไม่สังเกตจะไม่รู้เลยว่าทั้งสามคนนั่งหน้าอมทุกข์แค่ไหน
“ดูแลกันดีขนาดนี้เนี่ย น้องว่าวันพรุ่งนี้เราไปหาฤกษ์หมั้นฤกษ์แต่งกันเลยดีมั้ยค่ะ?”
“อุ๊ยยย! ดีสิค่ะคุณน้อง พี่จะได้หมดห่วง 555”บรรยายกาศดูไม่ค่อยจะดีเท่าไร ทั้งสามคนรีบทาน แล้วขอตัวออกมาจากบริเวณนั้นทันที
“เฮ้อออ!~”
“กานดา”หันไปตามเสียงเรียกก็พอกับพี่ชายของตน
“พี่ดนัย! . . . ฮึก ดาทนไม่ไหวแล้ว”วิ่งเข้าไปกอดอย่างหมดที่พึ่ง ยังดีที่บริเวณนั้นไม่มีคนอยู่ ทำให้เธอสามารถปลดปล่อยน้ำตาที่เก็บไว้ได้เต็มที่
“พี่เองก็ทนไม่ไหวเหมือน ที่ต้องมาเห็นดาทรมาณอย่างนี้”
“ฮึก ดาจะทำยังไงดีพี่ดนัย ถ้าเราหาทางออกไม่ได้ ฮึก ดาต้องได้แต่งงานกับพี่ณุแน่ๆ”
“ใจเย็นๆนะดา ยังไงมันก็ต้องมีทางออก”
“ใช่ ยังไงมันก็ต้องมีทางออก”
“พี่ณุ / ไอ้ภาณุ”ทั้งสองคนผละออกจากกันเล็กน้อย หันหน้าไปหาหนุ่มที่เพิ่งมาใหม่ แววตาบอกถึงความมุ่งมั่นตั้งใจ
“พี่จะไม่ยอมให้แม่และคุณน้ากำหนดชีวิตเรา โดยเฉพาะเรื่องความรัก”
“แล้วแกจะทำยังไง?”ทางออกแทบจะมองไม่เห็น ต่อให้ฉลาดแค่ไหน แต่เรื่องนี้มันสมองคงใช่การไม่ได้ ใบหน้าหล่อกำลังใช้สมองคิดอย่างหนัก เขาจะไม่มีวันยอมจมกับความทุกข์ทั้งชีวิตหรอกนะ . . . แต่จู่ๆชายหนุ่มก็ทำหน้าเหมือนคิดอะไรได้ สองพี่น้องมองหน้ากันอย่างมีความหวัง พอชายหนุ่มพูดออกมาเท่านั้นแหละ . . .
“เราต้องหาแฟน . .”
“ห๊ะ! แฟน o[]O”สองพี่น้องมองหน้าชายหนุ่มอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะคิดอะไรแบบนี้ได้
 
 
‘พะ พี่ณุกำลังคิดอะไรอยู่?! การที่จะหาใครสักคนมาใช้ชีวิตอยู่กับเรามันไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ’
‘ไอ้ณุมันต้องกินยาลืมเขย่าขวดแน่ๆ คนอย่างมันเนี่ยนะจะคิดเรื่องหาแฟน โอ้ววว! เพื่อนผมเปลี๊ยนไป๊!! >[]<’
 
 
“เอ่อ . . อย่าทำหน้าอย่างงั้นดิ =[]=”เหมือนรู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปก็รีบเรียกสติสองพี่น้องที่นิ่งอึ้งไปกับความคิดของเขา
“แกจะบ้าหรอไอ้ณุ! คู่แท้นะเว้ยคู่แท้! ไม่ใช่ผักปลาที่จะหาได้ง่ายๆตามตลาด”
“นั้นสิพี่ณุ! การที่เราจะรักใครสักคนมันต้องใช้เวลานะ”
“เราก็ . . . หาแฟนปลอมๆสิ”
“นี้แสดงว่าแกยังไม่เข็ดกับไอ้รักจอมปลอมนั้นใช่มั้ย?!”เขานิ่งไปทันทีเมื่อเพื่อนชายพูดถูกจุด . . . ใช่ เขาเคยมีความรัก แต่มันเป็นรักที่จอมปลอม ผู้หญิงรักเขาแค่ภายนอก เงินทองที่เขามีเท่านั้น พอเจอคนที่รวยกว่าก็ทิ้งเขาไป
“พี่ดนัย!”เตือนพี่ชายตนเอง เมื่อจู่ๆก็เดือดขึ้นเพราะเรื่องในอดีตของเพื่อนชาย
“เอ่อ . . . ไอ้ณุ  ฉัน . . ขะ . .”
“แกพูดถูกดนัย . . . ฉันมันเป็นคนเจ็บแล้วไม่ยอมจำ”
“พี่ณุ . . . ”
“หึ . . เรื่องนี้ค่อยคุยกันวันหลังก็แล้วกัน ฉันมีงานต้องทำต่อ”
“พี่ณุ / ไอ้ภาณุ”เขาเดินขึ้นไปบนห้องโดยไม่รอฟังคำพูดใดๆ แววตาที่เห็นเมื่อครู่ ทำให้ทั้งสองรู้ว่าเขายังลืมเรื่องในอดีตไม่ได้
“นี่!! พี่ดนัย รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกไป”ตีไหล่พี่ชายพอให้สำนึก
“โอ๊ย! พี่รู้อยู่หรอกดา แต่มันขึ้นนี่น่า! ถ้าพี่เจอผู้หญิงคนนั้นอีก พี่จะกระโดดหักคอเลยคอยดู - -+”
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ฟ้าาาา~ หัวหอมน้อยมาแล้วววว! ^0^”เมื่อเปิดประตูบ้านเข้ามา ก็รีบวิ่งไปที่ห้องครัว หวังจะได้รับเสียงตอบกลับจากพี่สาว แต่ดันได้ใบหน้าเหม่อๆของเธอแทน
“ . . . . . . . . . . .”
“อะไรกัน เหม่ออีกแล้ว -3-”
“ . . . . . . . . . . .”
          ปาบบบบบ!!!
“อ๊ายยยยยยยย! โลกแตก!”เบื่อที่จะพูดเสียงดังๆ จึงขอใช้กำลังแทน โดยการนำเอกสารข้างๆพี่เธอ ฟาดโต๊ะแรงๆหนึ่งที แล้วก็ได้ผลด้วย . .
“โลกแตกอะไรล่ะพี่ฟ้า เสียงเอกสารพี่นั้นแหละ -.-”
“หรอ? แหะๆ ^^”
“หมู่นี้พี่เป็นอะไร? ม่านแก้วเห็นพี่เหม่อตลอดเลยนะ”ถามพี่สาวอย่างสงสัย
“เอ่อ . . พี่ก็คิดเรื่องงานไปงั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก”
“งานบ้าอะไรที่ทำให้พี่คิดมากขนาดนี้! ม่านแก้วไม่เชื่อหรอก =^=”
“งั้นก็ไม่ต้องเชื่อ พี่ไม่ได้บังคับ - -”
“แง่! พี่ฟ้าอ่ะ -3- . . . เออ! ว่าแต่ที่พี่ไปคุยงานอ่ะ ตกลงยังไง จะไปทำงานวันไหน ที่ไหนหรอ?”ยิงคำถามใส่ผู้เป็นพี่ เจ้าตัวก็ได้แต่ทำหน้าเซ็ง
“อีกสองอาทิตย์พี่จะไปเชียงราย”ปากตอบแต่ตามองไปที่เอกสารของตนพลางเปิดดูไปเรื่อยๆ
“ว้าววว!~ เชียงราย *0*  แต่ . . . อีกสองอาทิตย์! ไปอาทิตย์หน้าไม่ได้หรอพี่ฟ้า”เสียงดังแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาคนเป็นพี่สะดุ้งแทบตกเก้าอี้
“พี่ไม่ใช่เจ้าของงาน จะไปเลื่อนวันได้ยังไงเล่า =.=”
“อ๊ากกกกกกก!! งานนี้ม่านแก้วก็ไม่ได้ไปด้วยสิ! 0[]0”
“คงงั้นมั้ง -3- แต่เราบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าหมอเค้าหยุดสองอาทิตย์ เริ่มหยุดอาทิตย์หน้า ซึ่งพี่ก็ไปทำงานแค่อาทิตย์เดียว”ตอบกลับไปแบบไม่คิดอะไรมาก
“เออ จริงสิ. . . . .อ๊ากกกกกก!! เชียงรายจ๋าาา สถานที่ในฝันของฉัน รอฉันก่อนนะ *.*”เดินเข้าไป ทิ้งให้พี่สาวค้างกับอาการของน้องสาว
 
‘ตายแล้ว! นี่น้องฉันเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย! =[]=’
 
 
 
 
 
 
 
. . .วันเดินทาง
@สนามบินสุวรรณภูมิ (7.20 น.)
“เฮ้อออ ทำไมยังไม่มาอีกนะ”เสียงเลขาคนสวยบ่นเบาๆ เมื่ออีกไม่กี่นาทีก็ถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววของเพื่อนพยาบาลสาวคนสนิทและพี่สาว
“กอหญ้า เธอโทรตามให้หน่อย ทีมงานเขามาพร้อมกันหมดแล้ว เหลือแต่ม่านแก้วกับคุณฟ้า”ธานนท์บอกเสียงเรียบ ถ้าพวกเธอมาสายเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่คนอื่นๆนี่สิ . .
“อืมๆ”กดเบอร์หาเพื่อนสาว แต่อีกฝ่ายกลับไม่รับสาย
“ยัยม่านแก้วไม่รับอ่ะ ทำไงดี”หันไปบอกเจ้านายหน้าหล่อด้วยเสียงเศร้าๆ เหมือนอยากจะร้องไห้เต็มทน
“อ้าว! คุณกอหญ้าทำไมทำหน้าอย่างนั่นล่ะครับ!”หลังจากสองเพื่อนซี้ดนัยและภาณุพร้อมกับกานดาไปหาซื้ออะไรทาน กลับมาก็ถามกอหญ้าด้วยความเป็นห่วง แต่เหมือนคนที่อยู่ก่อนดูจะไม่พอใจกับการกระทำของดนัยเท่าไร . . .
“ม่านแก้วกับคุณฟ้ายังไม่มาเลยค่ะคุณดนัย TT”
“อีกไม่กี่นาทีก็ขึ้นเครื่องแล้ว คุณกอหญ้าลองโทรตามรึยังค่ะ?”
“โทรแล้วค่ะคุณดา แต่ไม่รับสาย”
“นั้นไง! มากันแล้ว”หันไปตามเสียงของดนัย ก็เห็นสองพี่น้องวิ่งถือกระเป๋ามาแบบไม่คิดชีวิต
“แฮ่กๆๆ . . . ขะ ขอโทษนะค่ะทุกคนที่มาช้า พอดีน้องของฟ้าเค้าตื่นสายน่ะค่ะ ”
“โหหห พี่ฟ้า! มาโทษม่านแก้วคนเดียวก็ไม่ได้นะ รถมันติดต่างหาก  .  . . อ่อ! สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อ ม่านแก้ว น้องสาวของพี่ฟ้าค่ะ ^0^”เถียงพี่สาวอย่างลืมตัว ก่อนจะหันมาแนะนำตัวเองกับคนอื่นๆ ทุกคนก็ทักตอบนะ ยกเว้นคนๆนึงที่ยืนมองเธออย่างใช้ความคิด . . .
“รถติดแต่เช้าเลยนะ - -  อ่ะๆ เดี๋ยวฉันจะแนะนำสามคนให้ นี่คุณภาณุ คุณกานดา แล้วก็ . .”
“ผม ดนัย ครับ ;)”เมื่อรู้จักกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็รีบขึ้นเครื่องทันที กว่าจะไปถึงเชียงรายก็ใช้เวลาเกือบ 5 ชั่วโมง
 
 
@โรมแรมแห่งหนึ่งในเชียงราย
เมื่อมาถึงโรมแรมก็แยกไปตามห้องพักที่ตกลงกันไว้ คือ กอหญ้ากับกานดา ฟ้ากับม่านแก้ว ภาณุกับดนัย ส่วนธานนท์พักกับลูกน้องคนอื่น
“โอ๊ยยย! ปวดก้นจังเลยกว่าจะมาถึงที่โรงแรม ว่ามั้ยพี่ฟ้า?”พอมาถึงห้องพักคนเป็นน้องก็บ่นทันที
“จะบ่นอะไรนักหนา รีบเก็บเสื้อผ้าเร็ว เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะรอนะ” ทั้งหมดนัดกันที่ร้านอาหารใกล้ๆโรงแรม แต่สงสัยจะช้าเพราะต้องมารอน้องสาวนี่แหละ
“ก็มันจริงๆนิพี่ฟ้า แต่ก็ชั่งเถอะ ได้มาถึงที่นี่มันก็คุ้มแล้วว *o*”
   ก๊อกๆๆ!
“เดี๋ยวพี่ไปเปิดเอง . . . . . อ้าว คุณกอหญ้า มีอะไรค่ะ?”
“คือจะมาบอกว่า เค้าลงไปกันหมดแล้วนะค่ะ เออ . . คุณฟ้าเก็บของเสร็จรึยังค่ะ?”
“อ๋อ เก็บเสร็จแล้วค่ะ รอก็แต่ยัยหัวหอมนี่แหละ -..-”
 
[Mankaew talk]
“เดี๋ยวๆๆๆๆ! อย่าเพิ่งไปนะ รอก่อนนนนน!” อะไรกันเนี่ย! ทั้งพี่ทั้งเพื่อน ฉันอุตส่าห์เก็บ(ยัด)เสื้อผ้าใส่ตู้อย่างเรียบร้อย(?) จะมาทิ้งกันได้ไง! รอฉันก่อนสิเว้ยยยยยยยยยยยยย! >[]<
“คนอื่นเค้าจะรอนะ!  แล้วค่อยมาเก็บทีหลังก็ได้ - -”อ้าว! ยัยกอหญ้า ทำไมเพิ่งมาบอกฉันย่ะ
“เออ นั้นสิ . . งั้นรีบไปเลย ฉันหิวแล้ววว”ฉันไม่รอช้า รีบทิ้งของทุกอย่างแล้วลากสองคนนั้นลงไปทันที
 
@ร้านอาหารใกล้ๆโรงแรม
“คุณกอหญ้าค่ะ พวกเค้านั่งอยู่ตรงไหนค่ะ ทำไมฟ้าไม่เห็นเลย?”ว้าววว! คนเยอะจังเลย สงสัยอาหารจะอร่อยมาก 
“อ๋อ อยู่ห้อง VIP ชั้นสองค่ะ พอดีนายธานนท์ต้องการความเป็นส่วนตัว”ฉันกับพี่ฟ้าเดินตามกอหญ้าขึ้นไปชั้นสอง
“นั้นไงมากันแล้ว”พอเข้ามาในห้องก็ได้ยินเสียงทีมงานคนหนึ่งพูดขึ้น แค่นั้นแหละ หันมามองกันทั้งหมดเลย อะไรย่ะ! ฉันไม่ใช่ตัวประหลาดนะ - -+
“พี่ฟ้าเค้ามองเราทำไมอ่ะ?”ฉันกระซิบถามพี่ฟ้า
“ยัยตัวแสบ! เรามาช้ากว่าคนอื่นไง”อืม . . . เหมือนฉันจะผิดนะ = =
“มองทำไมหรอค่ะ? ทานต่อสิค่ะ ทานเลยๆ ^^”มองกันทำไมก็ไม่รู้ จนกอหญ้าต้องเคลียร์ให้ เพื่อนฉันดีก็วันนี้แหละ
“ทำไมมาช้ากันจัง อาหารจะหมดแล้วเนี่ย”พอมานั่งปุ๊ป ธานนท์ก็ยิงคำถามใส่ปั๊บ
“เออ ชั่งเหอะน่า”
“งั้นม่านแก้วขอลงมือเลยนะค่ะ”อื๊มมมม! อยากจะบอกว่าอร่อยมากกกกก *0* ฉันกินไปเรื่อยๆ ใครจะว่าฉันยังไงก็ชั่ง ตอนนี้ฉันหิวมากกก! เคยได้ยินป่ะ? กินไปแบบไม่แคร์(เคยได้ยินแต่เสียใจแต่ไม่แคร์ - -) ฉันก็ดัดแปลงมานิดนึง ระหว่างที่กินฉันรู้สึก . . . เหมือนมีใครมอง
“อ้าว ยัยม่านแก้วหยุดกินทำไมล่ะ ฉันเห็นแกกำลังกินอย่างอร่อยเลยนิ?”
“กอหญ้า ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อย”ฉันไม่รอให้ถามหรอก จับมือแล้วลากออกมาเลย ท่ามกลางความงุนงงของหลายๆคน
“โอ๊ยยยยย! ยัยม่านแก้ว! แกจะลากฉันมาทำไม ฉันยังไม่อิ่มเลยนะ”ฉันก็ยังไม่อิ่มเหมือนกัน !
“ห่วงกินจริงๆ ฉันจะถามอะไรแกหน่อย”
“ถามอะไร?”ตอนนี้ฉันและกอหญ้าเข้าสู่โหมดจริงจัง(ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่)
“นายคนที่ชื่อดนัยอะไรนั้นน่ะ เขาเป็นใคร?”
“หื้ม? แกถามทำไมเนี่ย . . . ชอบคุณดนัยรึไง”ดูยัยกอหญ้าถามฉันเด่!!!!
“จะบ้าหรอ!!  แกก็รู้ว่าคนอย่างฉันไม่ได้รักใครง่ายๆนะ แต่แกก็เล่าๆมาเหอะน่า”
“เอ่อๆ คุณดนัยเนี่ย เป็นเจ้าของโรงแรมระดับห้าดาว พี่ชายคุณกานดา สนิทกับคุณภาณุม๊ากกกก มาก แต่เท่าที่ดูๆ คุณดนัยออกลายเจ้าชู้ชัดเจน . . . แค่นี้พอมั้ยจ๊ะคุณม่านแก้วจ้า -0-”บรื๋อออออออออ! ขนลุกเว้ยยยยยย - -
“อืม พอๆ”
“ถามจริงๆนะ แกถามฉันทำไม?”
“ฉัน . . . . มีความรู้สึกว่าถูกนายนั้นมองอยู่ตลอดเวลา”
“เฮ้ยยยยยย แกคิดมากไปเปล่า?”ฉันพูดริงนะเว้ยย!
“ไม่! ฉันมั่นใจว่าไอ้คุณดนงดนัยนั้นต้องเป็นคนมองฉันแน่ๆ   แต่เค้ามองทำไม?”
“อันนี้ฉันก็ไม่รู้กับแก แต่เท่าที่แกเล่ามาก ฉันคิดว่า . . . เค้าคงปิ้งแกอ่ะ ;)”ไม่นะ O[]O !
“กะ แกโกหกฉัน?!”
“ฉันจะโกหกแกเพื่อ?”
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! ฉันเกลียดไอ้หน้ากบนั้น! ไม่จริงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!! >[]<”
 
 
 
 
 
 
 
 
[Paifar  talk]
“ยัยน้องคนนี้ ตกส้วมไปแล้วรึไงนะ”ฉันหวังว่าน้องฉันคงไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันพูดนะ - -
“ใครทานเสร็จแล้วก็ไปพักผ่อน ไปเที่ยวได้นะ พรุ่งนี้จะได้มีแรงทำงาน”คุณธานนท์พูด แล้วเขาก็พากันทยอยลุกออกไป จนเหลือแค่คนคุ้นเคย(?) ฉันเหมือนคนแปลกหน้าเลยอ่า TT
“อ่อ สถานที่นัดไว้แล้วใช่ไหมครับคุณธานนท์”แล้วก็เริ่มเปิดประเด็น
“อ๋อ ครับๆ ผมให้กอหญ้าประสานงานให้แล้ว”
“ดูเหมือนงานนี้จะออกมีกว่าที่คิดนะค่ะ”คุณกานดาก็คุยกับเขาด้วย
“มันก็ไม่แน่หรอกนะดา แต่พี่ว่าระดับคุณธานนท์กับไอ้ณุไม่ปล่อยให้พลาดหรอก 555”และแล้วก็มีฉันนั่งอมขี้ฟันคนเดียว -..-
 
‘ส่วนเกินชัดๆเลยฉัน !!’
 
“เออ คุณฟ้าครับ ผมขอคุยกับคุณฟ้าเป็นการส่วนตัวหน่อยได้มั้ยครับ?”ฉันสะดุ้งเล็กน้อย(ตกใจก็เป็นนะ) แต่ก็ไม่ปฏิเสธ
“คะ ค่ะๆ”แล้วฉันก็เดินตามเขาออกไป
 
 
 
 
 
 
“ทำไมต้องคุยกันแค่สองคน มีอะไรรึเปล่าครับคุณดนัย?”
“ผมก็ยังงงๆอยู่เลย”
“แต่ดาว่าดารู้นะ”ทั้งสองหนุ่มรีบหันมาทันที
“อะไร?!”
“เดี๋ยวพี่กับคุณธานนท์ก็รู้เองแหละค่ะ ดาขอตัวก่อนดีกว่า”เดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้สองหนุ่มนั่งงงต่อไป . . .
 
 
 
 
 
 
“คุณภาณุมีอะไรรึเปล่าค่ะ?”เขาพาฉันมาที่หลังร้าน บรรยากาศก็ดีนะ
“ผมมีเรื่องอยากจะบอกคุณฟ้า?”
“งั้นพูดมาเลยค่ะ”เรื่องอะไรล่ะเนี่ย ?
“อะ เอ่อ . . คือว่า”
“ . . . . . . .”
“. . . . . . . .” เอ้า! ทำไมไม่พูดสักทีล่ะ
“ . . . . งั้นฟ้า . .”
“ช่วยเป็นแฟนผมหน่อยได้มั้ยครับ!?!”
“ห๊ะ! OoO . . . คะ คุณภา . .”อะไรกัน! ฉันงงนะ
“ผมขอละ ช่วยเล่นเป็นแฟนผมหน่อยนะ”
“แล้วคุณดา . . .”
“เรื่องนี้ดารู้ดี เขาก็ไม่อยากหมั้นกับผม”
“แล้วทำไมต้องเป็นฟ้าด้วยล่ะค่ะ T^T”นั้นสิ ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ? ฉันเล่นละครไม่เก่งนะ
“คือ คุณฟ้านิสัยคล้ายๆดา ผมว่าคุณแม่คงชอบ”
“แต่ว่า . . . .”
“คุณฟ้าช่วยผมได้มั้ย?”โอ๊ยยยยยย! เรื่องแบบเนี่ย ฉันเคยเห็นแต่ในละคร ไม่นึกเลยว่าจะเจอกับตัวเอง งานเข้าแล้วไงยัยฟ้า
“งะ งั้นฟ้าขอคิดดูก่อนนะค่ะ”
“ก็ได้ครับ”ถ้าตกลงฉันก็ต้องเล่นละครตบตาคนอื่นๆ ถ้าปฏิเสธฉันก็เหมือนคนไร้น้ำใจ ฉันจะทำยังไงดี!!!
 
 
 
 
 
 
 
-แกพูดถูกดนัย . . . ฉันมันเป็นคนเจ็บแล้วไม่ยอมจำ-
-Panu-
 
 
 
 
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
ทุกคนลืมเรื่องนี้ไปรึยัง? ไม่ได้มาอัพเป็นเดือนเลย ขอโทษจริงๆค่ะ(_ _)