Love Forever ชาติไหนก็รักเธอ

ทบทวนตัวละครก่อนอ่านนนน(เนื่องจากกระแสจำชื่อตัวละครไม่ได้ มาแรง)

ภาณุ = ป๊อปปี้              ปลายฟ้า = ฟาง

ธานนท์ = โทโมะ          กอหญ้า = แก้ว

ดนัย = เขื่อน               ม่านแก้ว = เฟย์

รินลดา = จินนี่              ภาพร = พิม

กานดา = ขนมจีน           นิภพ = จองเบ

ริสา = หวาย

 

 

 

 

ตอนที่ 7

   

[Paifar talk]

 

“ผมขอโทษครับ . . . . . . อ้าว คุณไม่ใช่พนักงานที่นี่นิ?! คุณเป็นใครครับ?”นายนี่เป็นใคร? แถมยังรู้อีกว่าฉันไม่ใช่พนักงานที่นี่ สงสัยจะมาบ่อย  แต่ . . . . อ่ะ!

 

 

 

“ อะ โอ๊ย! เฟย์จ๋าา เบาๆหน่อยสิ”

 

“ขอโทษนะ เจ็บมากไหม?” 

 

“เอ่อ........ขะ ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ -/-”

 

“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ ^~^ ………โอ๊ยยยยย! เฟย์เบาๆ!”

 

 

 

“อะ เอ่อ ฉัน . . . .”นี่มันภาพอะไรอีกแล้ว! ทำไมฉันเห็นผู้ชายคนนี้อยู่กับม่านแก้ว ไหนจะตอนที่ฉันเห็นภาพคุณกอหญ้ากับผู้ชายคนนั่นอีก โอ๊ยยยย! ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!

 

“หืม? มีกล้องด้วย หรือว่า . . . คุณจะเป็นช่างภาพที่จะมาร่วมงานกับเรา?”รู้ได้ไง?

 

“ใช่คะๆ ฉันเป็นช่างภาพ พอดีคุณกอหญ้าแนะนำมาน่ะค่ะ”หลังจากที่ตั้งสติได้ ฉันก็ตอบคำถามของเขา

 

“อ๋อออออ!  งั้นยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อดนัย เป็นเพื่อนกับเจ้าของงานน่ะครับ แล้วคุณชื่อ. . .”

 

“ฉันปลายฟ้าค่ะ เรียก ฟ้า เฉยๆก็ได้”ดูท่าทางคุณดนัยเจ้าชู้ใช่เล่นเลยนะเนี่ย มีการทำตาหวานใส่ฉันด้วย แต่เสียใจค่ะ! ตอนนี้สโลแกนของฉันคือ รักยังไม่ยุ่ง ของมุ่งแต่งานและเงิน! (= =)

 

“คุณปลายฟ้า . . . คุณๆๆๆๆ อ๋อ! ผมรู้จักคุณฟ้าอยู่นะครับ แหม! ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอตัวจริง ว่าแต่คุณฟ้าจะไปไหนครับ? ให้ผมไปส่งมั้ย?”ถ้าฉันจะบอกว่าเกลียดคนเจ้าชู้จะผิดมั้ย? -0-

 

“ฉันจะไปห้องคุณธานนท์ค่ะ แต่ฉันไม่รู้ว่าไปทางไหน”

 

“หื้มม! ผมก็กำลังจะไปพอดีเลย งั้นเราไปด้วยกันนะครับ!”

 

“คะ ค่ะๆ”และแล้วฉันปฏิเสธเค้าไม่ได้ T^T ฉันเดินตามคุณดนัยไป ระหว่างทางเขาก็ชวนฉันคุยไปด้วย อ๋อ . . ที่แท้เค้าก็เป็นเจ้าของโรงแรมแถวโรงพยาบาลที่น้องฉันทำงานอยู่นี้เอง อืมมมม? ดูๆไปก็ไม่ค่อยเหมือนคนเจ้าชู้นะ แค่อัธยาสัยดี(?) เขาชวนคุยเรื่องภาพถ่ายของฉัน มันทำให้ฉันรู้ว่า . . . . . .ฉันเองก็ดังเหมือนกันนะ!  ^-^

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึ่ย! น่าเบื่อออออ!”เสียงหญิงสาวในชุดแม่บ้านร้องออกมาเพื่อระบายอารมณ์  เหนื่อยจริงๆ . . เหนื่อยกับการทำงาน เหนื่อยกับการเฝ้ารอ ใครบางคนที่ไม่เคยสนใจเธอ!

 

“อ้าวพี่ริน มาทำอะไรที่สวนหลังบ้านค่ะ?”ผู้หญิงตัวเล็กนามว่า สวย สาวใช้ที่อยู่ร่วมห้องกับรินลดาถามขึ้น หลังจากที่ตามหาทั่วบ้าน

 

“เอ่อ . . . มาสูดอากาศนิดหน่อย เรามีอะไรเหรอ?”

 

“คือ ป้าจันสั่งให้พี่รินไปซื้อของตามที่เขียนไว้อ่ะค่ะ”ชูกระดาษให้ดูเป็นหลักฐาน

 

“ปกติมันหน้าที่เราไม่ใช่รึไง?!”ขึ้นเสียงและชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย คนตัวเล็กกว่าได้แต่ก้มหน้า พอเธอรู้ตัวก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นเหมือนเดิม

 

“กะ ก็ป้าแกบอกว่า จะให้สวยไปช่วยทำความสะอาดบ้าน เพราะว่าวันนี้คุณหญิงจะกลับมาแล้วก็ครอบครัวของคุณดนัยจะมาทานข้าวด้วย”

 

“อะไรนะ? ครอบครัวคุณดนัย”

 

“ใช่แล้วพี่ริน . . . . . แต่ตอนนี้สวยออกมานานแล้ว เดี๋ยวจะโดนป้าแกดุเอา สวยขอโทษนะพี่ริน นี่จ๊ะ รายการกับเงิน”เอากระดาษและเงินใส่มือหญิงสาว ก่อนจะวิ่งขึ้นบ้านไปที่ห้องรับแขก ใบหน้าใสมองกระดาษในมือ รู้สึกอยากบดขยี้ให้แหลก รู้สึกอยากตะโกนออกมาดังๆ . . .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หัวหอมกับกระเทียมมันอยู่ตรงไหนล่ะเนี่ย!”เมื่อมาถึงตลอดก็เดินซื้อของไปเรื่อยๆ แต่คงจะใช่เวลานานหน่อย แน่สิ . . .การมาตลาดครั้งแรกในรอบหลายปีของรินลดานี่นา . .

 

“กรี๊ดดดดดดดด พี่เควินค๊าาา ช่วยให้จุ๊บแจงเป็นนางแบบได้มั้ยค่ะ ถ้าพี่เควินช่วย จุ๊บแจงยอมทำทุกอย่างเลยค๊า!”เธอชะงักพร้อมกับหันไปมอง เธอเห็นผู้หญิงผิวคล้ำๆตัวสูงน่าจะไม่เกิน 150 กับผู้ชายผิวขาว หน้าตาถือว่าหล่อ ดูไปดูมาก็คล้ายๆนายแบบ เธอเดินไปหลบตรงต้นเสา เพื่อจะแอบฟังบทสนทนาของคนทั้งสอง

 

“เอ่อ . . . น้องจุ๊บแจงครับ นางแบบเนี่ย เค้าต้องสูง 160 ขึ้นน่ะครับ แต่น้อง . . .”

 

“โอ๊ยยยย! จะไปสนมันทำไมค่ะ สนแค่หน้าตาก็พอค่ะ”

 

“หึๆ ยังไงก็ไม่ได้ครับ . . . เอางี้ดีกว่า นี้นามบัตรพี่ ถ้าน้องจุ๊บแจงเปลี่ยนตัวเองได้เมื่อไร โทรหาพี่เลยนะ ;D”พูดเสร็จก็เดินออกไป หญิงสาวตัวเล็ก(หรือเตี้ย?)ได้แต่ทำหน้าจ๋อย รินลดาไม่รอช้ารีบเดนเข้าไปหาทันที

 

“อา . . น้องชื่อจุ๊บแจงใช่มั้ย?”สาวตัวเล็กหันหน้ามามองหญิงสาวอย่างสงสัย

 

“ใช่ . . . แล้วเธอเป็นใคร”

 

“ฉันชื่อรินลดา   เอ่อ . . ขอถามหน่อยนะ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครหรอ?”

 

“พี่เควินน่ะเค้าเป็นถึงแมวมองเชียวนะ สร้างดารานางแบบให้ดังหลายคนแล้ว”

 

“งั้นหรอ? . . . . ฉันขอนามบัตรของพี่เค้าได้มั้ย?”

 

“อ่ะ เอาไปสิ มันคงไม่มีประโยชน์สำหรับฉันหรอก เดี๋ยวฉันไปประกวดตามที่ต่างๆเอาก็ได้!”ยื่นนามบัตรให้แล้วเดินจากไป หญิงสาวมองตามอย่างสมเพศ

  

  

‘หึ! หน้าตายังกะปลวก หวังจะเป็นดารานางแบบ ต่อให้ตายแล้วเกิดใหม่ก็ไม่ได้เป็นหรอก!’

 

 

“เควินงั้นหรอ . . . . หึ ในที่สุดโอกาสของฉันก็มาถึง ;)”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Danai talk]

 

“อืมมมมม ไม่เห็นมีใครอยู่เลย”พอผมพาคุณคนสวยมาที่ห้องของคุณธานนท์ก็ไม่มีใครอยู่เลย เท่าที่ผมรู้มา วันนี้คุณกอหญ้าไม่ได้เข้าประชุมด้วยไม่ใช่หรอ? งั้นเธอก็ต้องนั่งทำงานอยู่ที่ห้องสิ?

 

“ไม่ใช่เค้ากำลังประชุมกันอยู่หรอคะ?”

 

“ไม่หรอกครับ ผมโทรมาถามพนักที่นี้แล้ว เค้าบอกว่าคุณกอหญ้าไม่ได้เข้าประชุม”เอ๋? แล้วเธอไปไหน?

 

      แอ๊ดดดด~

 

“อะ อ้าว คุณฟ้า คุณดนัย . . ”ผมกับคุณฟ้าหันไปมองประตูพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เห็นคุณกอหญ้าเปิดประตูเข้ามา เธอทำผมอึ้งเลยครับ หน้าเธอซีดมาเลย มือก็กุมท้องไว้ เธอค่อยๆเดินมาหาผมกับคุณฟ้า แต่เดินได้ไม่กี่ก้าวเธอก็ . . .

 

    ฟุบ!~

 

“คุณกอหญ้า!!”จู่ๆเธอก็ล้มลงไปกองกับพื้น ผมกับคุณฟ้ารีบวิ่งไปดูเธอทันที

 

“คุณกอหญ้าเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ?! ทำไมหน้าซีดจังเลย”

 

“ฉันท้องเสียค่ะคุณฟ้า สงสัยเมื่อวานจะทางของผิด แล้วก็ปวดท้องอันนั้นด้วย เลยหนักเข้าไปใหญ่  อะ โอ๊ยย!”

 

“เอ่อ. . . . ปวดท้องอันนั้น อะไรหรอครับ?”ผมไม่เข้าใจจริงๆนะ - -

 

“ฉันหมายถึงปวดท้องผู้หญิงน่ะค่ะคุณดนัย”อ๋อ . . . ตายแล้ว! นี่ผมถามอะไรลงไปเนี่ย -//-  (= =)

 

“แล้วม่านแก้วไม่ได้มาด้วยหรอค่ะคุณฟ้า?” ม่านแก้ว? ใครว่ะ??

 

“พอดีม่านแก้วงานเข้าน่ะ เลยไม่ได้มาด้วย ฟ้าว่าคุณกอหญ้ามานั่งที่โซฟาดีกว่านะค่ะ”ผมกับคุณฟ้าช่วยกันพยุงคุณกอหญ้าขึ้นมานั่งบนโซฟาในห้องทำงานของคุณธานนท์ พร้อมกับหายาดมมาให้เธอ ดูแล้วคุณกอหญ้ามีสิทธิ์จะเป็นลมได้ทุกเมื่อเลยนะเนี่ย

 

    แอ๊ดดดดด~

 

“อ้าว! คุณดนัย มาตั้งแต่เมื่อไรครับ? แล้วคุณ . . . ?   เฮ้ย! ยัยหญ้าแห้ง เธอเป็นอะไร!”คุณธานนท์เองแหละที่เปิดประตูเข้ามา ตอนแรกก็ทักผมแล้วไปสะดุดตากับคุณฟ้า ตาสุดท้ายก็มาตกใจกับอาการของคุณกอหญ้า แหม! ถ้าไม่ติดว่าสองคนนี้ชอบกัดกันนะ ผมคงคิดว่าเป็นแฟนกันไปแล้ววว -0-

 

“คุณกอหญ้าปวดท้องน่ะครับ”

 

“นี่เธอไหวมั้ยเนี่ย”ฟังผมอยู่หรือเปล่าาา !! >[]<

 

“วะ ไหวๆ นายไปคุยงานเถอะ เดี๋ยวอีกสักพักฉันจะตามไป”

 

“ไม่ต้องตามไปไหนทั้งนั้น นั่งพักอยู่นี่แหละ”

 

“แต่ว่า . . . . .”

 

“ไม่งั้นฉันหักเงินเดือนเธอ!”

 

“ไอ้ . . ชิ! ก็ได้ย่ะ!”แล้วเธอก็หันไปดมยาดมต่อ ตอนแรกพวกผมกะว่าจะนั่งคุยงานกันที่โซฟา แต่ก็เอาเถอะ ย้ายมานั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานก็ได้ ดนัยน้อยชิวๆครับบ! ^[+++]^

 

“ยัยหญ้าแห้งเอ๊ย! ดื้อจริงๆ . . . . . เดี๋ยวอีกสักพักคุณภาณุจะตามมานะครับคุณดนัย แล้วคุณ . . .”

 

“ฉันชื่อปลายฟ้าค่ะ พี่สาวของม่านแก้ว”

 

“พี่สาว . . . อ๋อ! นี่คุณฟ้าออกจากโรงพยาบาลแล้วหรอครับ?”ไปรู้จักกันตอนไหน?

 

“เพิ่งออกเมื่อช่วงบ่ายนี้เองค่ะ ”

 

“ผมดีใจมากเลยนะครับที่คุณฟ้ามาร่วมงานกับเรา ยินดีต้อนรับเข้าสู่โปรเจคใหม่ของบริษัทครับ”คุณธานนท์ยื่นมือออกมา แล้วคุณฟ้าก็จับตอบ นี่ขนาดผมยังไม่ได้จับมือเธอเลยนะเนี่ย TT

 

“อ่ะ!!”

 

 

 

 

 

‘‘ที่รักครับ เราไปเที่ยวเหมือนคู่นั้นบ้างดีกว่าเนอะ!  ^3^~’’ 

 

‘‘นี่แกสองคน.......’’

  

‘เฮ้ย!ฟางไม่ใช่นะ นี่!นายโทโมะ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ใช่ที่รักนาย! แล้วฉันก็ไม่ไปเที่ยวด้วย ฉันจะอยู่กับฟาง’’ 

 

‘‘งั้นก็ให้ฟางไปด้วยสิ’’

‘‘อืมมมมม ก็ดีนะ จะได้ไปซื้อของด้วย เนอะแก้ว’’

‘‘งั้นเราไปเลยดีกว่า’’

 

 

 

 

 

“คุณฟ้า ”

 

“ . . . . . . . ”อ้าวทำไมจู่ๆคุณฟ้งถึงเงียบไปล่ะ?

 

“คุณฟ้าครับ? คุณฟ้า . . . .คุณฟ้า!”

 

“อะ เอ่อ . . ค่ะ?”

 

“คุณฟ้าเป็นอะไรรึเปล่าครับ ไปนั่งพักกับคุณกอหญ้าก็ได้นะ”ผมบอกเธอ

 

“ไม่ค่ะๆ ฉันยัง ok เมื่อกี้คิดอะไรเพลินไปหน่อยอ่ะคะ ขอโทษนะค่ะ ^^”

 

“เฮ้! โทษทีที่มาช้า”ว๊ายยย~ คุณภาณุของดนัยมาแล้ววววว *0* (เก็บอาการหน่อย - -)

 

“0_0!! คุณ”  <<< หน้าคุณฟ้า

 

“0_0 ผู้หญิงคนนั้น . . .”  <<< หน้าไอ้ภาณุ . . . เฮ้ย! ไปรู้จักกันตอนไหน บอกสุดหล่อคนนี้บ้างเด่!~ ToT

 

“ระ รู้จักการแล้วเหรอครับคุณภาณุ คุณฟ้า?”คุณธานนท์ก็ออกอาการงงเหมือนกันแหะ

 

“อ๋อ เราเจอกันที่โรงพยาบาลโดยบังเอิญค่ะ เอ่อ . . . คุณภาณุใช่มั้ยค่ะ?”

 

“คะ ครับๆ ไม่คิดเลยนะครับว่าจะได้เจอกันอีก  คุณ . . ฟ้า?”

 

“ค่ะ ฉันชื่อปลายฟ้า เรียกว่าฟ้าก็ได้ค่ะ ^^”สนิทกันเร็วดีเนาะสองคนนี้ - - อิจฉาเว้ยยยยย ><

 

“งั้นเรามาเริ่มคุยงานกันเลยดีกว่านะครับ”หลังจากนั้นพวกเราทั้งสี่คนก็เริ่มคุยงานกัน โดยบางทีคุณกอหญ้าก็ร่วมแจมด้วย และแล้ว สุดท้ายผมก็ได้ข้อสรุปที่สุดแสนจะลงตัว . . .

 

 

ก็คือ อีกสองสัปดาห์พวกเราจะไปทำงานที่เชียงราย พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก็จะมาเปิดตัวที่โรงแรมผม เฮ้อออ~ ง่ายกว่าที่คิดไว้นะเนี่ย

 

 

“คุณฟ้าจะกลับยังไงครับ? ให้ผมไปส่งมั้ย?”นี่มันก็จะหกโมงครึ่งแล้วนี่แหละโอกาสทองของผม ^3^

 

“คุณฟ้ากลับกับผมก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งยัยหญ้าแห้งพอดี”อ้าว! อย่ามาพูดแบบนี้สิครับคุณธานนท์ - -+

 

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณธานนท์ไปส่งกอหญ้าเถอะค่ะ นั่งหลับแบบนั่นคงเมื่อยคอแย่เลย”อืมมม ก็จริงอย่าที่คุณฟ้าพูด ลองนึกสภาพคนนอนหัวตกหมอนสิครับ ผมล่ะเมื่อยแทน = =

 

“อืม . . . ก็ได้ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”คุณธานนท์พูดก่อนจะอุ้มคุณกอหญ้าแล้วเดินออกไป ผมมองตามอย่างอิจฉา(มากกกกกกก -.-) ที่นี้ก็เหลือแค่ผม คุณฟ้า และก็ไอ้ภาณุ . . ทำไมไอ้ณุมันมองคุณฟ้าแปลกๆว่ะ??

 

“ไอ้ณุ! นี่แกไม่กลับบ้านรึไง”มันเบี่ยงสายตามาหาผม บรื๋อ~ น่ากลัว

 

“ทั้งอยากทั้งไม่อยาก”อ้าวไอ้นี้ กวนผมซะแล้ว - -+

 

“เถอะน่า แค่ทานข้าวเดี๋ยวกัน มันจะเป็นอะไรว่ะ”

 

“ฉันขี้เกียจฟังผู้ใหญ่เค้าพูดเรื่องฉันกับน้องดา”อย่าว่าแต่แกเล๊ยยยย! ฉันก็เหมือนกัน =__=

 

“เฮ้อออ~ แต่ยังไงแกก็ต้องไปอยู่ดี งั้นฉันไปส่งคุณฟ้าก่อนนะ”

 

“เดี๋ยว! ไม่ต้องหรอก”ผมกำลังจะหันหลัง แล้วมันจะมาเรียกอะไรผมอีก -*-

 

“ทำไม! คุณฟ้ารอฉันอยู่”

 

“หึ คุณฟ้าเค้าออกจากห้องไปตั้งแต่แกชวนฉันคุยเรื่องทานข้าวแล้วเว้ย”ห๊ะ! ไปตอนไหน TT

 

“โธ่! ไอ้เว_! ทำไมแกไม่บอกฉันว่ะ”

 

“แกไม่ได้ถาม ;)”แล้วมันก็เดินออกจากห้องไปอย่างหน้าตาเฉย . . . . ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนผมกระโดดถีบไปนานแล้ว -..-+

 

 

 

‘คุณฟ้า . . ผมรู้สึกเหมือนเราเคยรู้จักกัน คุณทำให้ใจของผมเต้นแรง . . .ที่จริงแล้วคุณเป็นใคร?’

 

‘เขาชื่อภาณุงั้นหรอ? เวลาที่ฉันเห็นเขา ภาพต่างๆมันชอบโผล่ขึ้นมาตลอดเลย . . . ทำไมกัน?’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

กริ๊งงงงงง!

 

“ฮัลโหล สวัสดีครับ”เมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรมาก็ไม่ลังเลที่จะกดรับ

 

“สวัสดีค่ะหมอ ไม่ทราบว่าหมอบอกคนไข้รึยังค่ะ?”

 

“บอกแล้วครับ อาการก็ดีขึ้นตามที่หมอริสาบอกเลย . . . แล้วหมอริสารู้ได้ยังไงครับ ว่าถ้าคนไข้ตั้งสติแล้วจะไม่ปวดหัว?”หมอที่รักษาปลายฟ้าถามขึ้น

 

“อ่อ . . พอดีฉันรู้จักกับเธอน่ะค่ะ ก็เลยรู้ว่าการขาดสติคือจุดอ่อนของเธอ”

 

“แล้วทำไมหมอริสาไม่มาบอกเธอเองล่ะครับ?”

 

“มันมีเหตุจำเป็นนิดหน่อย ทำให้ฉันไม่สามารถบอกเธอเองได้ แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณหมอมากนะค่ะที่ช่วยบอกเธอ”

 

“ครับ ไม่เป็นไรครับ”เมื่อหมอวางสายไป เธอก็ลอบถอนหายเบาๆ

 

“อ้าว! หมอริสามาอยู่นี่เอง ม่านแก้วตามหาซะทั่วเลย -0-”แอบสะดุ้งเล็กๆเมื่อพยาบาลผู้ช่วยมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง

 

“เอ่อ . . .  มีอะไรรึเปล่าม่านแก้ว?”

 

“ม่านแก้วจะกลับบ้านแล้ว เลยจะมาบอกหมอริสาซะหน่อย งั้นกลับก่อนนะค่ะหมอ ^.^”

 

“จ๊ะ กลับดีๆนะ ^^”ถ้าม่านแก้วรู้ว่าเธอมีเซนต์เกี่ยวกับอดีต เธอคงจะถูกถามไม่หยุดแน่ๆ

 

 

‘เฮ้อออ~ ดีนะเนี่ยที่ม่านแก้วไม่ได้ยิน เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะเรา = =’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-งั้นหรอ? . . . . ฉันขอนามบัตรของพี่เค้าได้มั้ย?-

-Rinlada-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

หุหุ ผิดหวังกันไปตามๆกัน ที่แท้ก็ดนัยน้อยนี้เอง ฮ่าๆ

 

ผ่านมา 7 ตอนแล้ว รู้สึกว่ามันจะไม่มีอะไรคืบหน้าเลยแหะ = ='

 

แต่ก็เอาเถอะเนาะ!           . . . ♥